Morgunblaðið - 16.01.1994, Qupperneq 30

30
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 16. JANÚAR 1994
Minning
Þorgeir Jónsson
Fæddur 4. júlí 1919
Dáinn 8. janúar 1994
Þorgeir, eða Geiri frændi eins og
hann var kallaður á mínu heimili,
var maður sem ég leit alltaf á sem
einskonar afa, því ég hafði aldrei
átt neinn afa. Eg man eftir Geira
frænda frá því að ég var pínulítil,
hann kom alltaf með þvottinn sinn
til okkar og sat hjá okkur bara til
að spjalla. Þau voru ekki fá skiptin
sem Geiri frændi kom og við fórum
í bíltúr saman til að skoða bátana
eða sveitina.
Svo kom að því að ég átti að
taka bílpróf og eins og með systur
mínar kom Geiri frændi upp í Urð-
arbakka til að fara með mig í bíltúr
til að kennar mér undirstöðuatriðin.
Haldið var upp í sveit þar sem ekk-
ert væri fyrir okkur og ég fékk að
keyra bílinn. Geiri frændi átti alltaf
svo flotta bíla og þeir voru alltaf
svo fínir, maður beið spenntur eftir
þessum degi.
í ágúst hélt ég til útlanda og
alltaf var hægt að treysta á Geira
frænda til að keyra sig á flugvöll-
inn. Hann var mættur snemma um
morguninn, bara til að keyra mig.
Loksins í september ákvað ég að
kaupa mér bíl, en ég gat ekki valið
bílinn ein því ég hafði ekkert vit á
bílum, en auðvitað fór Geiri frændi
með mér að skoða bíla og hjálpaði
mér að velja bílinn sem ég ek á í
dag.
Það eru engin jól eða gamlaárs-
kvöld sem ég man eftir þar sem
Geiri frændi var ekki á meðal okk-
ar í Urðarbakkanum, en svo kom
að því. Hann náði þó að vera á
aðfangadag en hans var sárt sakn-
að í öllum látunum á gamlaárs-
kvöld á svölunum að horfa á flug-
eldana.
Ég mar. eftir Geira frænda á
Freyjugötunni sem frænda mínum
á flotta bílnum.
Minningin um Geira frænda mun
lifa í hjörtum okkar. Blessuð sé
minning hans.
Díana Guðjónsdóttir.
Okkur feðgana langar til að
kveðja hann Geira frænda með
nokkrum orðum.
Minningarnar sem hrannast upp
verða vart raktar í örfáum orðum.
Þær voru ófáar ferðirnar sem ég,
Eiríkur, fór með Geira í heflinum,
'þegar ég var smápatti. Minningarn-
ar hjá Asgeiri, syni mínum, byija
líklega fyrst þegar við íjölskyldan
bjuggum tímabundið uppi hjá Geira.
Asgeir varð þess aðnjótandi að fá
að flækjast með honum út um
hvippinn og hvappinn, í heimsóknir,
vinnuna og hvað eina..Ekki stóð á
honum að passa hann.
Hringferðir um landið, ásamt öll-
um sunnudagsbíltúrunum, skilja
eftir ljúfar minningar. Já, það
mætti endalaust halda áfram, þakk-
læti í brjósti okkar til Geira og
minning um góðan frænda mun lifa
í hjörtum okkar um ókomna tíð.
Takk, Geiri, fyrir samfylgdina í líf-
inu, takk fyrir allar góðu stundirnar
sem við áttum saman. Stórt skarð
er höggvið, sem erfitt verður að
fylla upp í. „Þá sækir Geiri mig
ekki oftar í skólann," segir meira
en þúsund orð um missi og söknuð
Ásgeirs litla.
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér,
sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
Kveðja,
Eiríkur Egill Sverrisson
og Ásgeir Eiríksson.
Nú er hann Geiri okkar dáinn,
farinn þangað sem hann fær hvíld
og ró. Hann lést á Hjartadeild Land-
spítalans laugardaginn 8. janúar
1994 eftir stutta, en frekar erfiða
sjúkdómslegu. Það er skrýtið hvað
er stutt á milli lífs og dauða. Á
jóladag mætti Geiri niður til pabba
og mömmu í hangikjötið eins og
hann var vanur, en varð eitthvað
slappur eftir matinn. Hann ætlaði
aðeins upp að halla sér og koma
síðan í kaffið sem aldrei varð neitt
úr. Okkur systumar þijár langar
til að minnast Þorgeirs eða Geira,
eins og við kölluðum hann, með
örfáum orðum.
Geiri var fæddur 4. júlí 1919,
sonur Sigurlaugar Margrétar
Brandsdóttur og Jóns Jónssonar.
Móðir hans lést er hann var á öðru
ári og var hann þá sendur í fóstur
til föðurömmu okkar og föðurafa,
Sigríðar Bjarnadóttur og Guðmund-
ar Snorrasonar á Læk í Flóa. Síðan
þá hefur hann ávallt fylgt sínum
uppeldissystkinum sjö mjög náið.
Hafa leiðir pabba okkar, Sverris,
og Geira legið saman til þess dags
sem Geiri andaðist. Þannig hafa
þeir alltaf búið undir sama þaki frá
barnsaldri. Geiri hafði þó alltaf
samband við alsystkin sin, sérstak-
lega Óskar, en hann er nú látinn.
Geiri var góður maður, alltaf
boðinn og búinn að gera allt fyrir
okkur. Þeir bíltúrar eru óteljandi
sem hann fór með okkur í. Það að
fara á sunnudegi, þvo og þrífa bíl-
inn, fara svo í góðan bíltúr og enda
með nammi eða ís var hans yndi.
Ekki stóð á honum að lána okkur
bílinn sinn hvenær og á hvaða tíma
sólarhringsins sem var. „Hvert ertu
að fara, á ég ekki að keyra þig,“
var dæmigert fyrir Geira.
Geiri reyndist okkur systkininum
á Freyjugötu 5 mjög vel. Alltaf
þegar eitthvað stóð til innan fjöl-
skyldunnar var Geiri meðtalinn.
Geiri hefur síðar reynst börnum
okkar eins og hann reyndist okkur
sem börnum. Hann var sérstaklega
laginn og natinn við þau. Söknuður
þeirra er mikill, þau eiga erfitt með
að skilja af hveiju hann þurfti að
deyja. „Af hveiju er Geiri dáinn?“
Áð lokum viljum við taka það
fram, að við erum þakklátar því að
hann þurfti ekki að beijast lengi
við „manninn með ljáinn“. Þessi
hálfi mánuður sem Geiri lá á hjarta-
deild Landspítalans var Geira
stundum mjög erfiður. Örlögin hög-
uðu því þannig að ein okkar, Ást-
rós, hjúkrunarfræðingur á hjarta-
deildinni, fékk að taka þátt í hjúkr-
un Geira í banalegunni. Það var
friður og sátt kominn yfir hann
Geira þegar hann kyssti hana bless
og kvaddi síðan þennan heim tveim-
ur klukkustundum síðar.
Legg ég nú bæði líf og önd,
Ijúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
Við vottum pabba, mömmu og
öllu samferðarfólki Geira dýpstu
samúð.
Erla, Svanhvít og Ástrós
Sverrisdætur.
Okkur systurnar langar að minn-
ast hans Geira frænda í örfáum
orðum.
Frá því við munum eftir okkur
þá var Geiri frændi alltaf einn af
fjölskyldunni. Báðar slitum við
barnsskónum á Freyjugötunni hjá
honum með pabba, mömmu og
Rúnu frænku.
Geiri frændi kom oft heim í Urð-
arbakkann og þeir voru ófáir bíltúr-
arnir sem famir voru með honum
á sunnudögum. Hann var alltaf hjá
okkur á aðfangadagskvöld enda
hefðu ekki verið jól án Geira
frænda.
Þegar við svo sjálfar stofnuðum
fjölskyldur, þá var Geiri aldrei langt
undan. Báðar áttum við því láni að
fagna að þegar okkur vantaði tíma-
bundið húsnæði, þá var nóg pláss
hjá Geira og við vorum aftur komn-
ar á Freyjugötuna. Börnin okkar í
sömu aðstöðu og við sem börn og
að sjálfsögðu leituðu þau inn í her-
bergi til Geira og hændust jafn
mikið að honum og við höfðum gert.
Elsku Geiri við þökkum þér fyrir
yndislegar samverustundir.
Blessuð sé minning þín.
Guðríður og Hafdís.
Mig langar að minnast með örfá-
um orðum hans Geira eins og hann
var alltaf nefndur af sínum nán-
ustu. Geiri lést á Landspítalanum
eftir stutta, erfiða báráttu við
óvæginn sjúkdóm. Enda þótt ég
hafi vitað að hveiju stefndi er erf-
itt að horfast í augu við þessa stað-
reynd. Ég hef fylgst með baráttu
Geira, sem lengst af einkenndist
af bjartsýni hans á að honum tæk-
ist að hafa betur.
Geiri fæddist hinn 4. júlí 1919 í
Reykjavík, sonur hjónanna Jóns
Jónssonar og Margrétar Brands-
dóttur. Systkini Geira voru Stefán
Óskar, María, Hörður, sem eru lát-
in og Gréta sem býr í Villingaholti
í Villingaholtshreppi.
Móðir Geira dó þegar hann var
rúmlega eins árs. Þá buðust hjónin
Sigríður Bjarnadóttir og Guðmund-
ur Snorrason á Læk í Hraungerðis-
hreppi til að annast hann, og ólst
hann þar upp ásamt börnum þeirra
hjóna, þeim Guðrúnu, Hólmfríði,
Ebbu, Guðlaugu, Snorra, sem öll
eru látin, Bjarna, sem býr í
Garðabæ, pg Sverri, sem býr í
Reykjavík.
Geiri ólst upp á Læk til þrettán
ára aldurs en þá flutti ijölskylda
hans að Gufunesi við Reykjavík og
bjó hann þar til ársins 1938, er fjöl-
skyldan flutti til Reykjavíkur.
í upphafi starfaði Geiri við al-
menna verkstæðisvinnu, en lengst-
an hluta ævi sinnar vann hann sem
veghefilstjóri hjá Vegagerð ríkisins.
Hin síðari ár vann Geiri' á verk-
stæði Vegagerðarinnar. Eftir því
sem ég best veit þá var hann vel
liðinn af samstarfsmönnum sínum.
Geiri hafði greinilega sterkar taug-
ar til Hellisheiðarinnar. Eftir að ég
AKVEÐNINAMSKEIÐ
námskeib fyrir foreldra
Er erfitt að taka ákvörðun?
3-12 klst. námskeið eftir þörfum. Kvöldnámskeið
eða helgamámskeið.
Leiðbeinendur eru sálfræðingamir
Sæmundur Hafsteinsson og Jóhann Ingi Gunnarsson.
Nánari upplýsingar í síma 91-811582 eða 91-811817.
FRÆÐSLUMIÐSTÖÐ
i FÍKNIVÖRNUM
Grensásvegur 16
108 Reykjavlk
slmi 91-811582
91-811819
flutti til Selfoss þá sagði hann mér
margar sögur af erfiðleikum sem
hann lenti í við snjóruðning á Hellis-
heiði. Áhugi hans á Heiðinni hafði
greinilega síst minnkað hin síðari
ár.
Fyrstu kynni mín af Geira voru
fyrir fjórtán árum, þegar ég kynnt-
ist elstu dóttur Sverris. Mér þótti
Geiri strax sérstakur persónuleiki.
Hann hafði sínar skoðanir og stóð
fast á þeim. Gaman var að ræða
við Geira um stjórnmál og bíla.
Greinilegt var að Geiri var á heima-
velli, þegar bílar voru umræðuefnið.
Ekki hef ég tölu á fjölda þeirra
nýju bíla sem Geiri keypti þessi ár,
sem við þekktumst. Hann var alltaf
jafn glaður og ánægður þegar hann
hafði leyft sér að keyra þá í fyrsta
sinn. Sérstaklega man ég eftir, hvað
hann var ánægður með bifreiðina,
sem hann keypti sl. sumar. Hann
sagði þá að þessi bifreið yrði sú
síðasta, sem hann keypti og reynd-
ust það orð að sönnu.
Þannig hagaði til að Geiri bjó
allan sinn aldur í sama húsi og
Sverrir tengdafaðir minn, lengst af
á Freyjugötu 5 í Reykjavík. Þar
átti Geiri efstu hæð eignarinnar.
Geiri var einhleypur og eignaðist
engin börn. Hins vegar má segja
að mörg börn hafi átt Geira, þau
elstu um og yfir fimmtugt. Dóttir
mín, fimm ára, grét mikið þegar
hún frétti af andláti hans. Hún
hefur oft minnst á Geira og búið
til marga krossa sem hún vill að
verði settir á leiði hans. Slík var
hugsun barna til Geira. Hann hafði
sérstaklega gaman af að umgang-
ast börn, enda voru ferðirnar ófáar
sem hann tók frændsystkin sín með
í hefilinn og í bíltúra.
Þær eru margar fjölskyldur
systkinabarna hans, sem búið hafa
á efstu hæðinni hjá Geira. Slík var
umhyggja hans.
Sex fjölskyldur hafa búið hjá
honum í mislangan tíma. Geiri var
einnig alltaf tilbúinn til að rétta
hjálparhönd þegar á þurfti að halda.
Skipti þá ekki máli, hvort það var
að gera við bíla, hjálpa til við bygg-
ingarvinnu, skjótast með ættingja
og vini, eða fá bílinn lánaðan.
Ég hef alltaf litið á Geira sem
einn úr tengdaljölskyldu minni. í
hvert skipti sem eitthvað stóð til
hér á Selfossi, eða í sumarbústað
okkar þá var Geira alltaf boðið.
Eins og áður sagði bjuggu Sverr-
ir og Geiri í sama húsi alla sína
ævi. Ég veit að þeir veittu hvor
öðrum mikinn stuðning, enda var
síðasta setning Geira í lifandi lífi,
„Hvar er Sverrir?"
Ég var staddur á Freyjugötunni
á jóladagskvöld þegar Geiri var
fluttur með hjartabílnum á Land-
spítalann. Ég veit að hann skildi
sáttur og ánægður við Freyjugöt-
una, nýbúinn að borða jólasteikina
með Sverri og Björgheiði, ásamt
dætrum þeirra, tengdasonum og
barnabörnum. Siðustu orð mín til
hans áður en hurðin á hjartabílnum
lokaðist voru á þá leið að við ættum
eftir að hittast „hressir og kátir“
en því miður rættist sú ósk ekki.
Áð leiðarlokum vil ég þakka
Geira tryggð hans við mig og fjöl-
skyldu mína.
Ég votta öllum aðstandendum
Geira mína dýpstu samúð, einkurr:
Sverri og Björgheiði.
Minningin um góðan og hjálp-
saman dreng lifir.
Hlöðver Orn Rafnsson.
Hann elsku Geiri frændi er dá-
inn. Hann var lagður inn á hjarta-
deild Landspítalans á jóladagskvöld
og átti ekki afturkvæmt.
Ég man fyrst eftir Geira frænda
þegar hann ásamt systkinum sín-
um, Rúnu, Snorra, Laugu, Sverri
og móður minni Ebbu, bjó á Hrísa-
teigi 17. Þar ólst ég upp hjá þeim
ásamt Svanný, systur minni.
Mamma sá um heimilið á meðan
aðrir unnu. Þá var Geiri frændi að
vinna á bílaverkstæði í Laugarnes-
kampi. Oft þegar vinnudegi Geira
var að ljúka, trítluðum við systur
út á horn á Hrísateig og biðum
eftir honum og fylgdum honum
heim. Þessi kafli í lífi mínu, að búa
hjá systkinunum, var mér einkar
gott veganesti fyrir lífið.