Morgunblaðið - 19.01.1994, Blaðsíða 33

hugmyndum í framkvæmd eins og
hann ætlaði.
Hann byggði hins vegar upp
dvalarheimili í Hveragerði, sumpart
með því að kaupa hús sem voru föl
pg sumpart með því að byggja ný.
í tengslum við dvalarheimilið var
rekin umfangsmikil garðyrkjustöð
þar sem heimilismenn gátu fengið
vinnu og ræktað grænmeti og blóm
til notkunar á heimilunum í Hvera-
gerði og Reykjavík.
Hraðinn á uppbyggingu dvalar-
heimilisins í Hveragerði fór fram
úr þörfum Sunnlendinga fyrir slíkt
heimili, svo að Gísli bauð öðrum sem
á þurftu að halda vist þar. Meðal
annars bauð hann Kleppsspítalan-
um og síðar geðdeild Landspítalans
að vista þar sjúklinga, sem ekki
þurftu lengur á sjúkrahúsvist að
halda, en urðu samt að vera í vernd-
uðu umhverfi. Með þessu móti varð
Gísli til þess að skapa geðfötluðum
búsetumöguieika utan sjúkrahúss í
litlum, notalegum íbúðum. Skapaði
þetta Kleppsspítalanum ómetanlega
möguleika til þess að endurskipu-
leggja og bæta þjónustu sína við
geðsjúka og stuðlaði að sjálfsögðu
að eyðingu fordóma í þeirra garð.
Á þeim þijátíu árum sem við
Gísli áttum samskipti, þéruðúmst
við alltaf og áttum aldrei nema stutt
og markviss samtöl, oftast í síma,
utan nokkur skipti sem við fórum
saman austur í Hveragerði. í þeim
ferðum kynntist ég hugmyndaauðgi
og vinnuaðferðum Gísla, sem skýrði
hvernig hann komst yfir allt það,
sem hann kom að og gat þó verið
vakinn og sofinn í að fylgjast með
ótrúlegustu smáatriðum, sem lutu
að snyrtimennsku á stofnunum
hans.
Gísli var mjög minnugur og orð-
heldinn svo af bar, þannig að öll
samskipti okkar voru byggð á gagn-
kvæmu trausti og voru pappírslaus.
Gísli Sigurbjörnsson hefur á
langri ævi skilað giftudijúgu starfi
í þágu sjúkra og þeirra sem nálg-
ast sólsetrið, eins og hann ræddi
oft sjálfur um ellina. Þó að hans
sól sé nú hnigin til viðar, mun hún
lýsa öðrum fram á veginn um ókom-
in ár.
Tómas Helgason.
Föðurbróðir minn, Gísli Sigur-
björnsson, er látinn. Ein grein af
stóru fjölskyldutré er fallin. Þetta
er gangur lífsins, greinar falla,
meðan nýjar lifna og dafna.
Stórt skarð hefur myndast í fjöl-
skyldu okkar, efst í huga er söknuð-
ur um kæran frænda og mikinn
athafnamann.
Ljúf er minningin um heimsóknir
til Helgu og Gísla á Blómvallagöt-
una og Túngötuna og vestur á elli-
heimili, en heimsóknir vestur á elli-
heimili voru fastir liðir í tilverunni
á þessum árum.
Eftir messu hjá afa var spjallað
við gamla fólkið og heilsað upp á
Gísla. Hann hafði sinn háttinn á
að heilsa börnum, kankvíst bros og
klipið í kinn. Sem bami fannst mér
elliheimilið alltaf vera ævintýra-
heimur. Stórt hús, fullt af gömlu
fólki. Eftir eina heimsóknina á elli-
heimilið spurði ég pabba minn ejtt
sinn af hverju gamla fólkið á ís-
landi vildi búa hjá Gísla frænda.
Mér var svarað um hæl, að.hann
væri eini maðurinn á Islandi sem
ætti nógu stórt hús fyrir allt gamla
fólkið.
Gísli átti líka önnur hús, lítil hús
í Hveragerði, og sem unglingur
kynntist ég því merkilega starfi sem
þar var unnið. Eftir sumarvinnu hjá
Gísla í Ási í Hveragerði var ævi-
starf mitt ákveðið.
Síðustu árin kynntist ég Gísla
enn betur, þá meira á faglegum
grunni og sem yfirmanni.
Það var notalegt að setjast inn
á „kontór" hjá Gísla eftir erilsaman
vinnudag og ræða málefni heimilis-
ins, hag þess og dagleg störf. Þeg-
ar leið á umræðumar tóku þær oft
á sig aðra mynd, hjúkkan hreiðraði
um sig í stólnum, það var „írska
Valla“ sem hlustaði nú á frænda
sinn miðla hafsjó af fróðleik.
Ég þakka forsjóninni fyrir það,
að hafa átt hann sem frænda og vin.
Með virðingu og þökkum.
Valgerður Lárusdóttir.
__________MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. JANÚAR 1994
Fjalar Richards-
son - Minning
Fæddur 1. maí 1969
Dáinn 27. desember 1993
Fyrir hönd skipshafnarinnar á
skuttogaranum Akurey RE 3 vil ég
minnast hér félaga okkar Fjalars
Richardssonar, sem lést með svip-
legum hætti á þriðja í jólum.
Það var mér mikið áfall að frétta
lát Fjalars vinar míns, sem var hrif-
inn burt í blóma lífsins, aðeins 24
ára gamall. Þá áttum við að baki
mörg ár í sama skiprúmi, en ég
kynntist honum fyrst á Ottó N.
Þorlákssyni.
Fjalar byijaði á sjó þegar hann
var 16 ára, en þrátt fyrir ungan
aldur var ekki annað að sjá en að
hér væri fullharðnaður karlmaður
að verki. Hann var dugnaðarmað-
ur, ábyrgur og passasamur með það
sem honum var falið. Þannig þekkt-
um við hann jafnan síðan, sem
traustan starfsmann, sem hugsaði
alltaf um vinnu sína og að gera vel
það sem hann gerði. Hann var ekki
hnökralaus frekar en við hinir, en
afburðatraustur maður.
Við fyrstu viðkynningu virtist
Fjalar harður af sér og með þykka
skel - það var erfitt að komast að
honum, hann var ekki allra. En
þetta var aðeins ytra borðið. Það
leyndist engum, sem kynntist hon-
um, að hann var sérstaklega góður
drengur, og þeir sem þekktu hann
best, eins og undirritaður, mátu
hann manna mest, því að hér var
sá sem teysta mátti, ekki aðeins í
starfi, heldur sem trúnaðarvini til
að deila með áhyggjum, vonum og
væntingum, um líf okkar með fjöl-
skyldum okkar og ástvinum í landi.
Þótt við sjómenn séum gjarnan
hrjúfir á ytra borði og hörkumenn,
höfum við samt okkar tilfinningar
eins og aðrir, þurfum að glíma við
erfiðleika, eigum okkar vonir og
vonbrigði og þurfum eins og aðrir
á skilningi og hlýju að halda. Þá
er ekki síst gott að eiga traustan
vin, eins og ég átti í Fjalari. Þess
vegna er fráfall hans mér þeim mun
sárara.
Fjalar var ekki fyrir það að opna
sig gagnvart öllum, en við trúðum
hvor öðrum fyrir því sem snerti
okkur mest og reyndum að vera
hvor öðrum bræður með ráðum og
dáð, ekki síður en starfsfélagar og
vinir sem lyftu sér upp á léttri stund
með félögum okkar. Fjalar eignað-
ist ungur konu og börn, en hafði
lent í skilnaði, sem er alltaf erfið-
ur. Hann var þó búinn að ná sér,
erfiðleikarnir virtust að baki, fjár-
hagur hans stóð í blóma, og fram-
tíðin virtist blasa við honum. Sam-
bandið við fyrrverandi konu var líka
orðið gott, hann bar hlýjar tilfinn-
ingar til hennar og barnanna, gerði
reyndar allt fyrir þau, og þau komu
oft til hans frá Vestmannaeyjum.
Ef einhveiju þurfti að bjarga fyrir
þau, horfði hann hvorki í kostnað
né fyrirhöfn, enda voru börnin það
sem honum þótti vænst um.
Það eru þung spor að fylgja nán-
um vini til grafar. Við sjómenn fínn-
um oft fyrir ægivaldi örlaganna.
Hér hefur einn okkar, maður í
blóma lífsins, verið hrifinn burt á
vit hins ókunna. Það verður erfítt
að skipa rúm hans á ný. Ég bið
Guð að blessa ástvini hans alla og
minningu þessa góða drengs.
Ársæll Snorrason.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Okkur langar með örfáum orðum
að kveðja gamlan bekkjarfélaga úr
Vogaskóla. Fréttin um fráfall hans
kom óvænt og er erfitt að kveðja
hinsta sinn góðan vin alltof
snemma.
Fjalli, eins og við krakkamir köll-
uðum hann alltaf, kom í bekkinn
undir lok barnaskólans. Hann var
fljótur að samlagast hópnum og
varð á stuttum tíma vinur allra. Fjalli
var ijörugur og líflegur strákur sem
tók upp á ýmsum skemmtilegum
uppátækjum, sem féllu í kramið hjá
okkur krökkunum, en kannski ekki
alltaf hjá kennurunum.
Þótt samverustundunum hafí
fækkað eftir að leiðir skildu við
skólalok verður minningin um Fjalla
alltaf tengd ánægju og gleði og
mun ylja okkur um ókomin ár.
Guð gefi fjölskyldu og vinum
hans styrk á erfíðri stundu.
Bekkjarsystur úr Vogaskóla.
Dagar koma og dagar líða oft
án þess að við veitum þeim sérstaka
athygli. En svo allt í einu, eins og
þruma úr heiðskíru lofti, gerast
atburðir sem kollvarpa daglegu lífi
okkar og fá okkur til að hugsa um
lífið og tilveruna, sem minnir okkur
á hvað stutt er á milli lífs og dauða.
Sorgin þungbæra lagðist með
fullum þunga á hjörtu okkar, er út
spurðist að elskulegur vinur og
skólabróðir okkar væri látinn. Hvað
gengur örlögunum til? Við vitum
33
vissulega að allir menn deyja, en
dauðinn verður alltaf jafn óraun-
verulegur þegar við stöndum and-
spænis honum. Stórt skarð er
höggvið í vinahópinn, sem aldrei
verður fyllt.
Við kynntumst Fjalla fyrst þegar
við vorum 12 ára. Hann var þá
nýfluttur í hverfið okkar og var að
byija í Vogaskóla. Skólasetningar-
dagurinn rann upp bjartur og fag-
ur. Við sátum öll prúðbúin inni á
sal og hlustuðum á ræðu skólastjór-
ans, þegar hurðin opnaðist og
snaggaralegur strákur gekk inn
skítugur upp fyrir haus. Hann hafði
þá verið að gera við hjólið sitt og
mátti ekki vera að því að mæta á
þessa samkomu. Við höfum oft í
gegnum tíðina hlegið saman að
þessum fyrstu kynnum okkar, sem-
voru svo lýsandi fyrir Fjalla, því að
hann hafði mikinn áhuga á hvers
konar farartækjum og var með
ólæknandi bíladellu og oft á kafi í
að gera við og breyta.
Fjalli var óþijótandi brunnur
galsa og uppátækja og var oft glatt
á hjalla og ýmislegt brallað. Fjalli
var góður og traustur vinur, og þó
að leiðir skildi um tíma, hafði hann
samband aftur og var þá efst í
huga að ná í alla gömlu vinina og
eiga saman eina góða kvöldstund.
' Af þessum fundi getur ekki orðið
nú, og þó að við hin sem eftir sitj-
um, hittumst, verður það aldrei eins
gaman og ef Fjalíi hefði verið með
okkur.
Elsku Fjalli, það er mikill harmur
að missa þig frá okkur. Vegir guðs
eru órannsakanlegir, en minningin
um góðan vin geymum við í hjörtum
okkar og þar mun hún ávaílt lifa.
Guð blessi þig.
Við sendum foreldrum, systkin-
um og börnum okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi guð almátt-
ugur styrkja ykkur og varðveita um
alla framtíð.
Sigrún B. Ingvadóttir,
Helena Þráinsdóttir.
Þóra Einarsdótt
ir - Minning
Við andlát ömmu okkar, Þóru
Einarsdóttur, er margs að minnast
og er okkur sérstaklega ljúft að
minnast þegar við sem börn fórum
í heimsóknir á sumrin til íslands.
Þá gistum við hjá ömmu og afa
í Engihlíð 9 og fannst okkur þá
amma vera hinn eðlilegi miðdepill
í stóru og lifandi Ijölskyldulífí.
Amma stýrði og stjórnaði þessari
stóru fjölskyldu af miklum myndug-
leik, en hafði samt alltaf tíma til
að hlusta á allar uppgvötvanir sem
lítil börn þurfa að segja frá. Margs
var að spyija og leysti amma ávalt
úr öllum spurningum forvitinna
barna og sagði okkur frá háttum
og siðum þessarar norðlægu þjóðar
og æsku mömmu okkar á skemmti-
legan og skýran hátt. Hlutir sem
við í dag teljum sjálfsagðan þátt
af uppeldi okkar.
I hverri heimsókn okkar hingað
var lögð áhersla á að við kynnt-
umst ættfólki okkar og sá amma
alltaf til þess að skyldmenni og vin-
ir hittust og oft var mannmargt og
glatt á hjalla í Engihlíð 9.
Oftar en ella var farið með okkur
í heimsóknir og skoðunarferðir um
bæinn, oft enduðu þær uppi í Hall-
grímskirkju, þar sem fylgst var með
nýjustu framkvæmdum. Hallgríms-
kirkja var í okkar barnsaugum „afa
og ömmu kirkja“ vegna þess, að
afi var þar prestur og voru þau
bæði óþreytandi í starfí sínu í kirkju
og söfnuði. Það átti fyrir öðru okk-
ar systkina að liggja að setjast að
á íslandi sem fullorðin og var þá
gott að eiga afa og ömmu að.
Nú á seinni árum þegar amma
dvaldi í Skjóli urðu ætíð fagnaðar-
fundir milli langömmubarnsins,
Alexanders, og langömmu þegar
hann kom í heimsókn og kvöddust
þau ætíð með kossi og brostu hvort
til annars í lok heimsóknarinnar.
I huga okkar hafa amma og afi
alltaf verið samrýnd og þegar mað-
ur hugsaði til annars þeirra var
hitt ekki langt undan í huga okkar.
Og svona munum við þau.
Við kveðjum ömmu okkar núna
þess fullviss að hún nú mun fagna
endurfundum með afa.
Guð blessi minningu hennar.
Jens Rothenborg,
Jórunn Rothenborg.
Amma mín, Þóra Einarsdóttir,
var alla tíð sannfærð um að lífið
væri sterkara en dauðinn og kveið
ekki komu hans. Þeir sem tryðu á
Jesúm öðluðust eilíft líf. Hún von-
aði raunar að hún þyrfti ekki að
verða gömul og lasin, en varð ekki
að ósk sinni. Amma var árinu yngri
en öldin og þurfti mikillar aðhlynn-
ingar við á síðasta skeiði ævi sinn-
ar. Dauðinn leysti hana frá þungum
þrautum.
í minningunni er hún þó ætíð í
fullu ijöri, heldur um stjórnvölinn á
ErfidryWijur
Glæsilqj; kaffi-
hlaðborð íalkgir
salir og mjiig
gðð þjóiuista.
Upplýsingar
ísíma22322

FLUGLEIDIR
gestkvæmu prestsheimili, ber fram
gos og ís handa okkur krökkunum
og sussar niður í afa, þegar hann
segir okkur að hún hafi verið fyrst
kvenna í Reykjavík að ganga í síð-
buxum og klippa hár sitt stutt, að
hún hafi gengið á Esju og þeyst
með Guðjóni bróður sínum til Þing-
valla á mótorhjóli. Hreinskilin og
einlæg tilsvör hennar mörg hafa
fest mér í minni, en hreinskiptni
hennar veitir gott eftirdæmi. Tví-
skinnungur var henni framandi. Og
aldrei gleymist mér mynd af henni
sitjandi á rúmbrík minni, þar sem
hún söng mig í svefn, eitthvert
skipti sem ég dvaldist um hríð hjá
afa og ömmu í Engihlíð. Eða þegar
hún vakti mig aftur að morgni til
að skoða smáfuglana, sem flugu
alla leið inn um svaladyrnar til að
gæða sér á brauðmolum.
Nú hefur amma lagt augun aft-
ur. Synir mínir, sem munu tæplega
muna langömmu sína, fá að kynn-
ast ástríkri konu og skörungi af
frásögum mínum. Þótt allir hælbít-
ar heims legðust á eitt, fengju þeir
engu um það breytt, að í slíku áliti
var amma hjá þeim sem þekktu
hana. Þó er ég viss um að henni
var eins farið og Páli postula, sem
var „fyrir minnstu að vera dæmdur
... af mannlegu dómþingi", Páll
sagði: „Drottinn er sá, sem dæmir
mig.“ (I. Kor. 4,3-4.)
Þór Jónsson.
glKERFISÞROUNHF.
FÁKAFENl 11 - SÍMI 688055
t
Þökkum innilega samúð og vinarhug vegna andláts okkar
elskulegu móður, tengdamóður, ömmu og langömmu,
HELGU JÓHANNSDÓTTUR,
Siglufirði.
Sérstakar þakkir til kirkjukórs Siglufjarðar.
Hörður Bjarnason, Kristin Níelsdóttir,
Svala Bjarnadóttir, Sigurjón Steinsson,
Ólafur Bjarnason, Sigrún Björnsdóttir,
Óli Björnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir færum við þeim er
sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður og afa,
ALFREÐS H. ANTONSEN
bakara,
Gnoðarvogi 30,
Jónína G. Jónsdóttir,
Birgir Alfreðsson,
Erla Alfreðsdóttir, Ásgeir Þorvaldsson
og barnabörn.