Morgunblaðið - 01.02.1994, Side 40

40
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 1. FEBRÚAR 1994
Guðmundur Gísla-
son — Minning
Fæddur 3. júní 1952
Dáinn 22. janúar 1994
Ég get ekki látið hjá líða að stinga
niður penna nú þegar elskulegur
mágur minn, Guðmundur Gíslason,
eða Gummi eins og við kölluðum
hann alltaf, er látinn. Hann lést í
Borgarspítálanum aðfaranótt laug-
ardagsins 22. janúar, eftir stutta en
erfiða sjúkudómslegu.
Gummi var ynstur þriggja sona
þeirra hjóna Margrétar Sigurðar-
dóttur og Gísla Þorsteinssonar. Eldri
'“^bræður hans eru Sigurður og Þor-
steinn.
Gummi lauk stúdentsprófi frá
Verslunarskóla íslands 1973. Lengst
af vann hann hjá Heimilistækjum
hf. eða til 11. janúar er hann veikt-
ist skyndilega.
Hinn 3. júlí árið 1982 gekk
Gummi að eiga eftirlifandi eiginkonu
sína Sigurlaugu Berglindi Gröndal
(Sillu) og eignuðust þau dótturina
Valgerði Grétu hinn 28. ágúst 1981
og soninn Gísla Bjarka hinn 31.
mars 1984. Fyrir átti Silla soninn
Pál Inga Hauksson.
Kynni okkar Gumma hófust árið
1968 þegar ég fór að venja komur
mínar með tilvonandi eiginmanni
mínum, Sigga, inn á heimili þeirra
bræðra. Mér var mjög vel tekið á
því heimili og urðum við Gummi
fljótlega hinir bestu vinir og hefur
sú vinátta haldist síðan.
Gummi var hress og skemmtileg-
ur strákur og átti gott með að um-
gangast fólk. Hann var mjög bón-
góður og þægilegur og alltaf var
sjálfsagt að hjálpa ef við þurftum
einhvers með. „Get ég eitthvað gert,
Fanney mín,“ heyrðist oft í símann
þegar Siggi var fjarverandi langtím-
'um saman og ég var í einhveijum
vandræðum. Barngóður var hann
með eindæmum og fengu dætur
okkar Sigga að njóta þess ríkulega.
Aldraðri móður sinni sinnti hann
einstaklega vel og er sárt fyrir hana
að sjá á bak sonar langt um aldur
fram. Sorg hennar er mikil en hún
ber harm sinn í hljóði.
Heimili Gumma og Sillu var hlý-
legt og notalegt. Þangað var gott
að koma enda hjartahlýja og mann-
gæska mikil.
Silla stóð þétt við hlið eiginmanns
síns. í veikindum hans vék hún vart
frá sjúkrarúminu nema rétt til að
blunda sjálf og sinna börnunum.
Elsku Silla, við í Holtsbúðinni
* _ vottum þér og börnunum okkar inni-
legustu samúð. Elsku mamma,
amma, tengdamamma, þú átt alla
okkar samúð.
Megi Guð vera með ykkur öllum
og styrkja ykkur í ykkar miklu sorg.
Gummi minn, far þú í friði.
Takk fyrir allt og allt.
Fanney.
Kæri mágur og svili, kæri vinur.
Okkur langar til að kveðja þig með
nokkrum orðum. Við þökkum þér
samfylgdina sem var alltof stutt.
Margar gleðistundir koma upp í
hugann og þá sérstaklega samveran
í Vatnaskógi sl. sumar. Þar fundum
við einna best hvað það er gott að
eiga góða íjölskyldu og góða vini.
Þarna áttum við saman dásamlegar
stundir og hétum því að koma aftur
að ári. Ekki grunaði okkur þá að
þú ættir ekki eftir að sjá „Skóginn"
aftur. Við vissum ekki að þér hefði
verið ætlaður svo stuttur tími á
meðal okkar og að senn værir þú á
förum.
Þegar við hittumst, þá minnumst
við þess hve vel þú naust þín í ná-
vist barna og bauðst þeim að „koma
til afa“ og það skein út úr andlitum
þeirra trúnaðartraust til þín. Þeim
sem til þín leituðu reyndist þú hjálp-
samur, sannur vinur í raun.
Við minnumst þín með hlýhug og
þakklæti fyrir liðnar stundir og vin-
áttu. Eisku Silla, Valgerður, Gísli
og Palli, Guð veri með ykkur og
veiti ykkur styrk.
Kristinn, Sigríður,
Kristín og Atli.
Okkur bárust þær hörmulegu
fregnir hingað til Svíþjóðar að Guð-
mundur Gíslason hefði látist aðfara-
nótt 22. janúar síðastliðinn. Kynni
okkar af Guðmundi hófust þegar
hann og Silla hófu búskap, en upp
frá því varð hann fósturpabbi Palla,
sonar míns.
Kunningsskapur okkar var eðli-
lega aldrei mjög náinn, en frá okkar
bæjardyrum séð mjög einlægur og
opinn. Okkur var alltaf tekið opnum
örmum á heimili Guðmundar, en slík
er því miður ekki alltaf raunin á hjá
öllum í svipaðri aðstöðu. Guðmundur
var alltaf mjög jákvæður og raunsær
í samskiptum sínum við okkur, en
það lýsir best hans persónuleika.
Hann kom okkur fyrir sjónir sem
mjög einlægur og skoðanafastur
maður, fullur af húmor og glaðværð.
Við stöndum í mikilli þakkarskuld
við Guðmund og við munum alla tíð
virða hann fyrir allt það sem hann
gerði fyrir Palla.
Elsku Silla, Palli, Valgerður og
Gísli Bjarki. Við sendum ykkur okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur og
Guð veri með ykkur.
Haukur, Gunnhildur
og Linda Rún.
Mikið brá okkur þegar við fréttum
um lát Guðmundar Gíslasonar, en
hann Iést aðfaranótt 22. janúar sl.
Við vissum að vísu að hann væri
mikið veikur, en maður vonar alltaf
og trúir að allt fari vel en því miður
varð ekki svo að þessu sinni. Það
er varla hægt að trúa því að ungur
maður á besta aldri sé kallaður í
burtu frá konu og ungum börnum.
Það er of sárt til þess að það geti
verið satt.
Kynni okkar af Guðmundi hófust
þegar hann og Sigurlaug hófu bú-
skap saman, en sonur okkar, Hauk-
ur, var trúlofaður henni og átti með
henni eitt barn, soninn Pál Inga. Það
kom því í hlut Guðmundar að ala
önn fyrir drengnum með konu sinni
og gerði hann það af miklum sóma
því hann reyndist drengnum sem
besti faðir, en slíkt ber ætíð fagurt
ErMrykkjur
Glæsileg kaííi-
hlaðborð (iiilegir
saliroginjög
góð |)jönusta.
Upplýsingíir
ísúna22322
FLUGLEIÐIR
HOTEL LOFTLEIDIR
vitni um góðan mann.
Og nú þegar hann er látinn sækja
minningarnar á hug okkar hver af
annarri og er okkur þá efst í huga
þakklæti fyrir allt það hlýja og góða
viðmót sem hann ætíð sýndi okkur,
ömmu og afa hans Palla.
Það var alveg sama hvernig á
stóð, alltaf mætti manni bjarta og
fallega brosið hans Guðmundar, en
hann hafði svo einlægt og fallegt
bros. Hann hafði líka alltaf tíma til
að spjalla við mann með sínum ein-
stæða hressileika sem gerði það að
verkum að það var alltaf gaman að
hitta hann. Þá skipti það ekki máli
hvort það var á Laugarnesveginum
þar sem þau byijuðu sinn fyrsta
búskap, hann og Silla, eða í Flúðasel-
inu en þá voru börnin orðin tvö auk
Palla, þau Valgerður og Gísli, og
nú síðast í Engjaselinu þar sem þau
voru búin að koma sér svo vel fyrir.
Allt þetta jákvæða viðmót Guð-
mundar til okkar, ömmu og afa hans
Palla, gerði það mögulegt að sam-
skipti, sem oft geta verið mjög flók-
in og erfið, voru mjög auðveld góð.
Og ber það að þakka af heilum hug.
Elsku Silla, Valgerður, Gísli og
Palli, þið eigið alla okkar samúð því
sorg ykkar er mikil, en í Spámannin-
um segir að þegar fólk er sorgmætt
eigi það að skoða aftur huga sinn
og þá muni það sjá að það gráti
vegna þess sem var gleði þess. Bless-
uð sé minning Guðmundar og megi
minningin um góðan dreng ætíð ylja
ykkur.
Ingibjörg og Ingi.
Nú er kvaddur einn minn besti
vinur. Vinskapur okkar hefur varað
í um aldarfjórðung og segja má að
aldrei hafi skugga borið þar á. Oft
höfðum við þó ólíkar skoðanir á
málum en vinátta okkar var yfir það
hafína að það skipti okkur nokkru.
Þegar góður vinur eins og Guðmund-
ur hverfur svo snögglega á braut
er erfítt tungu að hræra.
Guðmundur Gíslason var fæddur
3. júní 1952. Foreldrar hans voru
Gísli Þorsteinsson, f. 9. ágúst 1914,
d. 3. febrúar 1992, útgerðarmaður
frá Stykkishólmi, og Margrét Sig-
urðardóttir frá Hjallanesi í Lands-
sveit, f. 10. október 1917. Hún lifir
nú son sinn. Auk Guðmundar eign-
uðust Gísli og Margrét tvo sonu:
Sigurð Inga, f. 16. febrúar 1947,
og Þorstein, f. 6. júlí 1950.
Guðmundur (Gummi eins og ég
kallaði hann) var borinn og barn-
fæddur í Reykjavík. Sem barn bjó
hann meðal annars í Hvassaleitinu
og á Framnesveginum. Hann gekk
í barnaskóla í Hlíðaskólanum og síð-
ar gekk hann í Verslunarskóla ís-
lands og lauk þaðan stúdentsprófí
vorið 1973. A sumrum og eitthvað
með náminu vann Gummi í Bæjarút-
gerð Reykjavíkur í mörg ár og hóf
þar fulla vinnu skömmu eftir út-
skrift úr Verslunarskólanum. Þar
starfaði hann svo þar til í maí 1978
er hann réðst til starfa hjá Heimilis-
tækjum hf. og starfaði þar síðan.
Hinn 3. júlí 1982 var mikill gæfu-
dagur í lífí Gumma, en þá kvæntist
hann eftirlifandi eiginkonu sinni Sig-
urlaugu B. Gröndal (Siliu), f. 26.
maí 1960. Gummi og Silla eignuðust
tvö börn; Valgerði Grétu, f. 28. ág-
úst 1981, og Gísla Bjarka, f. 31.
mars 1984. Fyrir hjónaband átti Sig-
urlaug einn son; Pál Inga Haúksson,
f. 12. janúar 1978, og er hann alinn
upp hjá þeim.
Kynni okkar Gumma tókust er
við vorum í Verslunarskólanum en
þar sátum við í sex ár til stúdents-
prófs eins og þá var. I huganum eru
þessi ár sveipuð þeim ljóma sem ein-
kennir æskuna og oft riijuðum við
upp þá gömlu góðu daga. Þar mynd-
aðist mikil vinátta á milli okkar
nokkurra skólafélaga og segja má
að frístundum okkar eyddum við
öllum saman um nokkurra ára skeið.
Lífsmottó okkar var: einn fyrir alla
og allir fyrir einn. Að standa þannig
saman á þeim árum sem maður
mótast sem mest er ekki lítils virði.
Eftir stöndum við nú hnípnir, en
minningarnar munu lifa áfram með
okkur.
Aldrei liðu margir dagar svo að
við Gummi hefðum ekki samband
okkar á milli og ávallt fylgdumst við
vel með því sem var að gerast hvor
hjá öðrum. Fólkinu hans kynntist
ég mjög vel og eru fjölskyldur okkar
samtvinnaðar og mikill samgangur
þeirra á milli. Við tókum þátt í gleði
og sorg hvor annars. Á tyllidögum
var Gummi aidrei langt undan og
föðurmissir okkar beggja varð til
þess að tengja okkur enn nánari
böndum. Þannig man ég Gumma
sem traustan vin sem ávallt var
hægt að leita til í lífinu.
Hann hafði mikið dálæti á blóm-
um. Þegar við vorum að fara að
heimsækja einhvern og vildum færa
viðkomandi eitthvað, vildi Gummi
kaupa blóm. Þú segir ekki eins mik-
ið með því að gefa hlut eins og með
blómum, sagði hann. Engin blóm
jöfnuðust á við rauðar rósir í hans
huga. Því fannst mér táknrænt nú,
þegar Gummi varð svo skyndilega
veikur sem raun bar vitni, færði ég
honum blóm. Þessi blóm lifðu hann.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hugur okkar Siggu og barnanna
okkar er nú hjá fólkinu hans
Gumma, hjá Margréti móður hans,
bræðrum hans og þeirra fjölskyldum
og ekki síst hjá ykkur, elsku Silla
mín, Palli, Vaigerður og Gísli Bjarki.
Megið þið öðlast styrk til að stand-
ast þau áföll sem þessari sorgar-
stundu fylgja.
Gumma þökkum við allt og allt.
Minning hans mun lifa. Megi hann
í friði hvíla.
Gunnar Guðnason.
Allir sem voru samtíða Guðmundi
Gíslasyni muna eftir honum vegna
hressilegrar framkomu hans ásamt
eldrauða hárinu. Ekki hefur verið
auðvelt að vera bæði rauðhærður
og með þykk gleraugu þegar lítill
drengur var að alast upp í Hvassa-
leitinu fyrir rúmum þrjátíu árum.
Hins vegar hefur það að öllum líkind-
um haft áhrif á hvað hann var ætíð
fljótur til svars og opinn persónu-
leiki. Hann tók þann pól í hæðina
að taka lífínu með jákvæðu hugar-
fari í stað þess að láta annað fólk
pirra sig. Hann var einkar hreinskil-
inn og sagði það sem honum bjó í
bijósti svo blátt áfram og af svo
mikilli einlægni að viðmælendur
gátu ekki annað en tekið því vel,
þótt stundum kæmi hann við við-
kvæman blett.
Við kynntumst Gumma í Verslun-
arskólanum og var hann heimagang-
ur á Hólatorginu fyrstu árin meðan
Bjarni bjó í foreldrahúsum. Þótti
systkinunum átta alltaf gaman þeg-
ar hann lét sjá sig því þá var yfir-
leitt fjör á ferðum og oft rifjaðar
upp sögur af mönnum sem tengdust
sjónum, enda feður beggja útgerðar-
menn. Einnig rifjaði Gummi upp
sögur af konunum í Bæjarútgerð-
inni, þar sem hann hafði unnið á
sumrin. Nokkur Hólatorgs-systkin-
anna höfðu einnig unnið þar í fiski,
þannig að flestir könnuðust við per-
sónurnar, sem um var rætt. Var
auðheyrt að þrátt fyrir að krakkarn-
ir gerðu í því að stríða eldri kynslóð-
inni var það allt í góðu og fór ætíð
vel á með starfskonunum og
Gumma.
Þegar við stofnuðum heimili í
Hrafnhólum var hann tíður gestur í
kvöldkaffi, því sjálfur bjó hann í
Blikahólum og stutt var að fara.
Alltaf fylgdi honum sami hressileik-
inn og hávaðinn, enda lá honum
ekki beinlínis lágt rómur og hann
hló alltaf mikið og hátt. Stundum
furðaði hann sig á uppeldi elsta son-
ar okkar og lá ekkert á skoðunum
sínum þegar honum fannst drengur-
inn of fyrirferðarmikill. Hann var
þó fyrstur manna til að viðurkenna
þegar hann eignaðist fyrsta barn
sitt að auðveldara væri að ala upp
annarra manna börn, einkum þegar
maður ætti ekkert sjálfur.
Þó minningarnar séu aðallega
tengdar góðum og gleðilegum stund-
um átti Gummi að sjálfsögðu sínar
alvarlegu hliðar. Kæmu upp vand-
mál var hann ekkert að tvínóna við
hlutina heldur leitaði lausna hið
fyrsta.
Hann var vinur vina sinna og
brást þeim ekki. Vantaði góð ráð
t.d. viðvíkjandi starfinu var auðvelt
að hringja í vinnuna til hans og leita
álits. Hann bar einnig ætíð mikla
umhyggju fyrir foreldrum sínum,
Margréti Sigurðardóttur og Gísla
Þorsteinssyni. Var hann þeim mikill
styrkur í veikindum þeirra, en faðir
hans lést fyrir örfáum árum. Móðir
hans horfir hins vegar á eftir yngsta
syni sínum. Gummi talaði alltaf um
föður sinn sem „kallinn“, en það
fékk aldrei niðrandi merkingu, því
aðdáunin og virðingin leyndu sér
ekki. Einnig voru systkinabörnin
honum ofarlega í huga og bar hann
velgengni þeirra mjög fyrir bijósti.
Minnumst við þess hversu gleði hans
var mikil þegar þeim gekk vel og
hvað hann langaði til að hjálpa þeim
þegar erfiðleikar steðjuðu að.
Guðmundur kvæntist Sigurlaugu
Gröndal eða Sillu 3. júlí 1982. Þau
eignuðust tvö börn, Valgerði Grétu,
f. 28. ágúst 1981 og- Gísla Bjarka,
f. 31. mars 1984. Fyrir átti hún einn
son, Pál Inga Hauksson, f. 12. jan-
úar 1978, sem Guðmundur gekk í
föðurstað og leit alla tíð á sem eitt
af sínum börnum.
Þegar börnin komu til sögunnar
fækkaði samverustundunum, en
Guðmundur var þó mun duglegri áð
heimsækja okkur en við hann. Er
það enn eitt dæmið um hversu mik-
ill vinur hann var. Ekki stóð á því að
í nærri hveiju jólakorti voru hvatn-
ingarorð á báða bóga um að láta
nú verða af því að hittast oftar.
Ekki grunaði neitt okkar um síðustu
jól að svo yrði ekki og að leiðir okk-
ar skildu eins snögglega og raun ber
vitni.
Viljum við votta Sillu, börnunum,
móður, bræðrum og öðrum sem eiga
um sárt að binda okkar dýpstu sam-
úð. Guð blessi ykkur öll.
Bjarni og Hildur.
í dag verður góður vinur minn
borinn til grafar. Þegar gamli skóla-
bróðir okkar og vinur, Gunnar,
hringdi í mig um daginn og sagði
mér frá alvarlegum veikindum Guð-
mundar, varð mér ónotalega brugð-
ið. Enn brá mér og fylltist söknuði
morguninn eftir, þegar Gunnar sagði
mér að Guðmundur hefði andast þá
um_ nóttina.
Ég kynntist Guðmundi, þegar við
hófum nám við Verzlunarskóla ís-
lands fyrir rúmum aldarfjórðungi.
Við urðum strax mjög góðir vinir
og hélst sú vinátta áfram, þó tæki-
færum til að hittast fækkaði. Marg-
ar góðar minningar frá skólaárun-
um, ferðalögum og öðrum stundum
sækja á hugann og sé ég Guðmund
alltaf fyrir mér brosandi og í góðu
skapi.
Guðmundur átti góða og sam-
heldna íjölskyldu og votta ég Sillu,
börnunum og öðrum aðstandendum
mína dýpstu samúð. Guðmundar
varður sárt saknað. Blessuð sé minn-
ing hans.
Friðrik Þór.
j
Hversu dapurlegt er ekki það, að
fá fregnir um að kær vinur og sam-
starfsmaður sé nú horfinn úr tölu
lifenda? Maður eins og Guðmundur
Gíslason sem fyrir örfáum dögum
lifði og hrærðist meðal okkar hinna,