Morgunblaðið - 27.02.1994, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ MINIMINGAR SUNNUDAGUR 27. FEBRÚAR 1994
Sigurður Karls-
son — Minning
Fæddur 24. mars 1915
Dáinn 19. febrúar 1994
Andlát Sigurðar, frænda míns,
kom mér ekki algerlega á óvart,
þegar Sveinbjörg kona hans hringdi
og sagði mér að hann hefði dáið
kvöldið áður.
Hann var búinn að stríða við erfið-
an sjúkdóm í nokkur ár og þegar ég
kom til hans á sjúkrahúsið nú fyrir
fáum dögum, sá ég að honum hafði
—hrakað mikið uppá síðkastið.
Sigurður ólst upp hjá foreldrum
mínum, sem bjuggu þá í Kirkju-
hvammi. Hann var þar sem einn af
Qölskyldunni, enda var móðir mín
föðursystir hans og leit á hann sem
son sinn.
Þegar Sigurður hafði aldur til, tók
faðir hans, Karl Friðriksson brúar-
smiður, hann til sín í brúarvinnu á
sumrin.
Fyrir tvítugsaldur fer Sigurður
alfarinn frá heimili foreldra minna
og til móður sinnar, sem bjó þá í
Reykjavík. Þar var hann, þar til hann
giftist eftirlifandi eiginkonu sinni,
Sveinbjörgu Davíðsdóttur frá Þver-
felli í Lundarreykjadal. Á fyrstu bú-
skaparárum sínum fór Sigurður í
Iðnskólann og lærði þar bifreiðasmíði
og stundaði þá iðn eftir það meðan
heilsan leyfði.
Við systkinin eigum þessum hjón-
um mikið að þakka, því þegar ég var
í Samvinnuskólanum, bjó ég hjá þeim
við gott atlæti. Einnig voru hjá þeim
böm systur minnar um lengri eða
skemmri tíma, er þau voru í námi í
Reykjavík.
Sigurður hafði sterkar taugar til
átthaga sinna. Hann starfaði lengi í
Húnvetningafélaginu hér í Reykja-
vík. Til dæmis tók hann virkan þátt
í skógræktarstarfi í Þórdísarlundi í
Vatnsdal og endurreisn Borgarvirkis
í Vesturhópi.
Rétt er að nefna þá tryggð, sem
Sigurður sýndi æskustöðvum sínum,
þegar hann nú fyrir fáum árum stóð
fyrir móti ættmenna sinna í Kirkju-
hvammi.
Þá skal ekki láta hjá líða að nefna
fagurlega útskorið moldunarskrín
sem þau hjónin gáfu Hvammstanga-
kirkju, til minningar um fósturfor-
eldra hans.
Sigurður var glaðlegur og hlýr
maður í viðmóti og hjálpsamur þeim,
er til hans leituðu. Á heimili þeirra
hjóna var alltaf ánægjulegt að koma.
Við Debóra þökkum honum sam-
fylgdina og vottum konu hans og
bömum innilega samúð.
Blessuð sé minning Sigurðar.
Ásvaldur Bjarnason.
Andlát frænda okkar Sigurður
Karlssonar 78 ára að aldri kom okk-
ur ekki á óvart. Fréttin um fráfall
hans var samt yfirþyrmandi, þar sem
við sáu af einum af okkar besta vini
sem var sannur vinur vina sinna.
Sigurður var stór maður, sterkur
bæði í útliti og til vinnu. Hann var
svipmikill og við handaband streymdi
hjartahlýja og trúverðugleiki sem
ekki gleymist.
Lífssýn Sigurðar mótaðist af því
sem hann var alinn upp við eins og
gengur og gerist. Hún var þó miklu
skýrari hjá honum en mörgum öðrum
sem voru af sömu kynslóð. Hún
grundvallaðist af heiðarleika, dreng-
skap og samviskusemi. Hann var
einstaklega vinrækinn og hafði oftar
en ekki frumkvæði að að styrkja vin-
áttu og fjölskyldubönd öllum til
ánægju og gleði.
Þó að við vissum að við ættum
góðan frænda þar sem Sigurður var,
þá tókst ekki vinátta með okkur fyrr
en á efri árum hans. Við þekktum
hann fyrst og fremst sem Sigga
frænda sem rak sitt verkstæði, sí-
vinnandi, hló dátt á góðum stundum,
en gat verið annars brúnaþungur og
alvörugefínn þegar svo bar undir.
Það var ekki fyrr en við nánari kynni
að við gerðum okkur grein fyrir því
að Sigurður beitti sínum þunga
augnasvip og sterklega andlitsfalli
og fasi, þegar honum fannst réttlæt-
ið ekki í hávegum haft. Sem böm
og unglingar bámm við bamslegar
tilfinningar og virðingu fyrir honum
sem áttu eftir að þróast í kærleika
og gagnkvæma vináttu þar sem bil
kynslóðanna íjaraði út.
Sigurður kom úr stómm systkina-
hópi. Hann ólst upp við kröpp kjör
en kærleika móður sinnar. Eins og
fleiri systkinanna var Sigurði komið
fyrir hjá fósturforeldmm sem bjuggu
í Kirkjuhvammi við Hvammstanga
en þar var honum gefið gott heimili
á þeirra tíma vísu. Foreldrar Sigurð-
ar skildu þegar hann var 18 ára en
á unglingsáranum vann Sigurður
undir handleiðslu pabba síns við brú-
arsmíði. Við léleg kjör kom hann
sjálfum sér til iðnmenntunar og
starfaði lengst af hjá Agli Vilhjálms-
syni en síðan sem sjálfstæður bif-
reiðasmiður. Sigurður var mikill
handverksmaður og handverkið var
honum hugleikið. Hann vann að
mörgum hlutum sem þess bera
merki. í þessu sambandi ber hæst
að nefna þá gagnsöfnun sem Sigurð-
ur stundaði varðandi brúarsmíði hér
á landi. Lýsingar hans á þeim vinnu-
brögðum sem höfð vom við brúar-
gerð frá upphafí fram undir okkar
daga, verður gott innlegg í söguritun
á vegaframkvæmdum hér á landi.
Til vitnis um eljusemi Sigurðar þá
var þetta einmitt til umræðu á okkar
síðasta fundi fyrir rúmlega viku, þar
sem hann talaði um að fá að lifa ár
í viðbót, meðal annars til að geta
klárað þetta verk sem hann hafði
unnið að síðustu árin.
Það var einstaklega skemmtilegt
að heyra Sigurð segja frá þeim tíma
ævi sinnar sem hann vann við brú-
argerð við hlið afa. Hún var krydduð
með kímni og fróðleik af samferða-
mönnum hans og skyldmönnum okk-
ar. Þessar sögur hafa fært okkur nær
uppmnanum og víkkað skilning okk-
ar á honum.
Þegar maður lítur yfir farinn veg
þá uppskar Sigurður eins og hann
sáði. Sveinbjörg og Sigurður áttu
fallegt heimili, þau eignuðust fjögur
böm og þurfa þau nú ásamt tengda-
börnum að sjá á eftir góðum og
tryggum föður og vini. Sigurður
sagði stundum í góðu tómi að versti
eiginleiki ættarinnar væri hin ríka
samviskusemi. Þessi eiginleiki meðal
annarra skilaði honum þó miklu, því
ekkert getur verið dýrmætara á þess-
ari jörð en að hafa sinnt sínu og sín-
um á þann hátt að góð ummæli fylgja
þegar að leiðarlokum kemur. Sigurð-
ur mætti sínum veikindum eins og
hveiju öðru verkefni. Hann ætlaði
ekki að gefast upp. Við sem fylgd-
umst með baráttunni dáðumst af
æðmleysi hans.
Þessi síðustu tímar hafa verið
Sveinu erfíðir þar sem hún stóð við
hlið Sigurðar allt þar til yfír lauk.
Það verður erfítt að hugsa sér að
slíta í sundur nöfnin, Siggi og Sveina,
þegar fram líða stundir. Við vottum
Sveinu og bömum þeirra, okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Karl Friðriksson og
Sigríður Friðriksdóttir.
Mig langar með þessum örfáu lín-
um að minnast föðurbróður míns
Sigurðar Karlssonar sem verður
jarðsunginn á morgun.
í seinni tíð kom Siggi oft vestur
á Seltjamames til okkar pabba í
prentsmiðjuna og sat hjá okkur yfir
kaffibolla. Hann var mikill náttúm-
unnandi, tók mikið af ljósmyndum
og átti gífurlega mikið ljósmynda-
safn. Seltjamamesið heillaði hann
vegna þess mikla fugla- og náttúm-
lífs sem þar er. Hann sló því fram
einhvem tíma í léttum dúr að hann
gæti alveg hugsað sér að búa þama
síðustu árin innan um alla nátt-
úmfegurðina.
Siggi lærði bflasmíði og vann hann
við hana alla sína ævi, fyrst hjá
Agli Vilhjálmssyni og svo sjálfstætt.
Hann var hörkuduglegur og ósérhlíf-
inn.
Ég minnist þess sérstaklega þegar
ég var sex ára gamall að Siggi kom
á Háteigsveginn færandi hendi með
lítill rauðan vömbíl handa mér sem
hann hafði smíðað. í þá daga vom
slík leikföng ekkert sjálfsögð. Eða
þegar hann smíðaði sessumar fyrir
okkur pabba til að fara með á Mela-
völlinn í gamla daga, þær vom þann-
ig að maður smeygði þeim ofan á
bámjámið, settist og maður var eins
og kominn í stúkuna. Og þegar pabbi
og mamma vom að basla í Laugar-
nesinu við að koma yfír sig þaki þá
kom Siggi alltaf óumbeðinn til að
hjálpa. En svona var Siggi, hann
vildi gera öllum vel.
Hann var mjög listfengur maður,
stundaði mikið leikhús og las mikið.
Einnig kunni hann ótrúlega mikið
af stökum og ljóðum.
Einu sinni kom hann sérstaklega
til mín með barðastóran hatt og gaf
mér. Ég spurði náttúrlega hver hefði
átt þennan hatt. Hann sagði að pabbi
sinn hefði átt hann og að ég væri
stór og stæðilegur eins og hann var
og sér þætti gaman að sjá mig ein-
hvem tíma á leiksviðinu með hattinn
og hló við. Ég hef staðið við það og
leikið með hattinn.
Siggi minnti mig mjög mikið á
ömmu mína Guðrúnu, hann bar mjög
sterkan svip af henni og þegar ég
heimsótti hann á spítalann undir það
síðasta þar sem hann lá í rúminu
mjög veikur sá ég enn betur þennan
sterka andlitssvip frá ömmu.
Ég minnist Sigga með hlýju í
hjarta og votta öllum aðstandendum
hans samúð mína. Blessuð sé minn-
ing hans.
Magnús Ólafsson.
Mínar fyrstu minningar um Sigga
frænda em frá því að hann kom í
fermingarveisluna mína. Þar var
hann glaður og hress og tók myndir,
en myndataka var hans áhugamál
og átti hann safn góðra mynda sem
hann hafði tekið. Síðar um sumarið
kom þykkt umslag 5 pósti, en í því
vom myndimar sem Siggi hafði tek-
ið í veislunni. Þessar myndir glöddu
mig mikið.
Þegar ég heimsótti Sigga og
Sveinu í Hvassaleitið var mér ævin-
lega vel tekið og heimsóknimar vom
ánægjulegar. Siggi var fróður um
ýmislegt frá gömlum tíma og sagði
mér meðal annars frá ýmsu er við-
kom þeim árum er hann vann við
brúarsmíðina. Hann hélt til haga
minningum frá þeim tíma með bæði
máli og myndum. Það var gaman
að skoða myndimar með honum og
hlusta á frásagnir hans af brúarvinn-
unni og því sem snerti hana. Þegar
hann var að rifja upp þessar gömlu
minningar kom glöggt í ljós að hann
átti rætur sínar að rekja í Húnavatns-
sýsluna og að bernskustöðvamar
vom honum ofarlega í huga.
Þegar ég og unnusti minn vomm
að stofna heimili kom fram bæði í
orðum hans og gjörðum að hann bar
hag okkar fyrir bijósti. Okkur þótti
vænt um það.
Siggi frændi gat alltaf litið til
þess sem honum fannst gott. Hann
var sterkur í sínum erfíðu veikindum.
Á honum var enga uppgjöf að fínna
og bjartsýnin virtist alltaf sitja í fyrir-
rúmi.
Honum var létt um að gera að
gamni sínu og koma fólki til að hlæja.
Siggi sýndi mér ávallt hlýju. Kynni
mín af honum hafa gefíð mér mikið
og er ég þakklát fyrir að hafa þekkt
hann. Eg votta eiginkonu hans, böm-
um, bamabörnum og bamabarna-
bömum samúð mína. Guð blessi
minningu hans.
Eva Gunnlaugsdóttir.
Tímans elfur hrífur án afláts á
brott með sér einn af öðram af sam-
ferðafólki okkar á ævibrautinni. Með
söknuði hljótum við að skiljast við
ástvini, félaga og vini og horfa á bak
þeim út yfir móðuna miklu og tor-
ræðu.
Hinn 19. febrúar sl. andaðist vinur
minn Sigurður Karlsson bifreiða-
smiður. Með honum er genginn einn
af þeim góðu félögum sem ég átti
leið með þau 27 ár er ég starfaði
hjá Agli Vilhálmssyni hf. Við kynnt-
umst fljótiega eftir að ég hóf störf
þar 1955 og fundum að við áttum
skap saman, báðir nokkuð ákveðnir
en félagslyndir og höfðum svipaðar
skoðanir á þjóðmál.um.
Sigurður var hrókur alls fagnaðar
á vinnustaðnum. Hann var þá starf-
andi formaður Félags bifreiðasmiða
og einnig í forystu fyrir starfsmanna-
félag fyrirtækisins. Stóð hann fyrir
mörgum uppákomum á þess vegum,
dansleikjum, spilakvöldum og ferða-
lögum og alls staðar var hann glað-
astur og kátastur.
Oft var kátt í matar- og kaffitím-
um, mikið rifist um þjóðmál og fé-
lagsmál og skotið hver á annan.
Einnig voru vísur kveðnar og allt
látið fjúka, en allir skildu jafnheilir
á eftir.
Eins og áður sagði var Sigurður
formaður Félags bifreiðasmiða á
þessum ámm og auk baráttu fyrir
bæfyum kjömm félaganna var eitt
stórt mál sem tók hug hans fljótlega
eftir að hann kom í félagið, það var
að Félag bifreiðasmiða eignaðist
merki og fána. Var samþykkt af fé-
lagsmönnum árið 1950 að kjósa
fánanefnd og lét nefndin fara fram
hugmyndasamkeppni um merki sem
síðan yrði notað í félagsfána. Ótal
tillögur bámst, en flestar ónothæfar.
Hugmynd þá sem síðan var nýtt átti
Sigurður, mynd af hamri í krepptum
hnefa á bláum feldi í gylltum hring,
en það var síðan annar félagi sem
teiknaði það og útfærði, Hjálmar
t
Ástkær eiginkona mín, móðir og amma,
BEGUÓT GUÐMUNDSDÓTTIR
Kársnesbraut 66,
Kópavogi,
iést í Landspítalanum föstudaginn 25. febrúar.
Guðni Jónsson,
Guðrún Guðmundsdóttir,
Bergljót Steinsdóttir.
t
Elskuleg móðir okkar og amma
GUÐRÚN ÞORKELSDÓTTIR,
frá Ártúni,
er látin. Jarðarförin fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík miðvikudag-
inn 2. mars kl. 13.30.
Kristfn Jóna Guðmundsdóttir, Anna Guðmundsdóttir,
Guðmundur Guðbjörnsson, Arna Björk Gunnarsdóttir,
Sigurlfna H. Guðbjörnsdóttir, Bjarni M. Gunnarsson,
Guðrún Fjóla Guðbjörnsdóttir,
Hallur örn Guðbjörnsson.
Hafliðason. Auk þeirra tveggja var
í fánanefnd Gunnar Stefánsson og
var það hann sem átti hugmyndina
af grunnlitnum sem varð rauður.
Hönnun var lokið en ekki var það
nóg, nú var að athuga verð á efni
og saumaskap. Það reyndist vera um
50 þúsund krónur. Of mikið var það
fyrir lítið og févana félag. Enn kom
Sigurður með hugmynd. Hann þekkti
vélstjóra í siglingum til New York,
sem hann fékk til að kanna hvað
kostaði að sauma svona fána þar.
Svarið kom og reyndist vera 6 þús-
und krónur.
Samþykkt var á fundi að taka
þessu boð,i en gjaldeyri vantaði.
Gjaldeyrisnefnd neitaði, en það hafð-
ist á svörtum.
Fáinn var síðan saumaður úti en
Ameríkumönnum leist ekki á að setja
hann saman, reiddur hamar í hring
á rauðum feldi féll ekki í kramið hjá
þeim á þessum áram.
Fáninn var síðan saumaður saman
hér heima og bryddaður og er þetta
með fallegustu fánum innan verka-
lýðshreyfíngarinnar.
Fyrir nokkrum árum var komið
að því að endurnýja þurfti fánann.
hann var orðinn slitinn og veðraður
og tók þá Sigurður að sér að útvega
efni í hann. Fékk hann dóttur sína
til að saurpa hann og var það verk
vel af hendi leyst eins og þeirra var
von og vísa.
Sigurður mun hafa verið fyrstur
til að hreyfa því máli að Félag bif-
reiðasmiða eignaðist sitt eigið hús-
næði og var það á árinu 1959 sem
hann kom fram með tillögu á fund-
inum að félagið keypti húseign til
eigin nota. Bauðst hann til að leggja
upphæð úr eigin vasa í þann sjóð,
en tillagan náði þá ekki fram að
ganga. Það var svo ekki fyrr en
1970 að bifreiðasmiðir eignuðust sitt
eigið húsnæði á Skólavörðustíg 16,
en höfðu haft leiguaðstöðu með öðr-
um hér og þar áður.
Sigurður var kosinn í nefnd til að
undirbúa ritun og útgáfu á sögu
Félags bifreiðasmiða ásamt þeim
Friðbirni Kristjánssyni, Jóhanni B.
Jónssyni og undirrituðum. Þetta var
árið 1985, en þar áður hafði starfað
undirbúningsnefnd að þessu sama
máli og safnað gögnum og undirbúið
farveginn, en þáma var hnykkt á
og ráðinn ritstjóri, Haukur Már Har-
aldsson. Bókin átti að koma út á 50
ára afmæli félagsins 1988 en henni
seinkaði og kom út fjórum ámm síð-
ar. Bókin heitir Hugvit þarf við hag-
leikssmíðar.
Sigurður átti stóran hlut í söfnum
gagna og mynda í bókina og í henni
em myndir af hinum ýmsu verkfær-
um sem hann átti í fórum sínum og
tilheyrðu vinnu bifreiðasmiða á ámm
áður.
Sigurður hafði ákveðnar skoðanir
á hinum ýmsu málum og fór ekki
leynt með þær, stóð upp á fundum
og sagði sínar meiningar en muldr-
aði ekki í barm sér eins og margir
gera. Hann vildi láta fara að fundar-
sköpum og reglum og að menn kæmu
í pontu og flyttu mál sitt þar.
Eitt af þeim síðustu málum sem
við unnum að í félaginu var samein-
ingarmál allra greina bifreiðaiðna í
eitt félag. Hann var ekki hrifínn af
því og vildi að Félag bifreiðasmiða
yrði áfram til og ræki sig eitt og sér
en þróunin var ekki á þann veg og
yngri menn að taka við og stærri
einingar geta veitt betri þjónustu en
lítið og févana félag.
Sigurður var sæmdur gullmerki
félagsins á 50 ára afmæli þess 1988
fyrir hin mörgu störf sem hann hafði
leyst svo vel af hendi. Hann var for-
maður Félags bifreiðasmiða 1954-55
og 56 og varaformaður í þrjú ár þar
á undan og síðan í hinum ýmsu ráð-
um og nefndum.
Eitt annað félag vil ég nefna sem
var honum mjög kært, það var félag-
ið „Kátt fólk“, en markmið þess er
að skemmta sér án áfengis og ann-
arra vímuefna. Hann kom mér í þetta
félag og er ég honum þakklátur fyr-
ir það. Þetta félag er hópur 100
karlmanna sem heldur fjórar
skemmtanir á ári, dans og leikir, og
bjóða konum sínum að taka þátt í
þessu með þeim. Þessi félagsskapur
er að verða 50 ára og er ávallt síung-
ur.
Sigurður var ekki maður einsam-
all. Hann var kvæntur Sveinbjörgu
Davíðsdóttur, alveg frábærri konu,
sem stóð við hlið hans í blíðu og stríðu
fram á síðustu stundu. Þau hjón voru
höfðingjar heim að sækja og áttu