Morgunblaðið - 25.03.1994, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. MARZ 1994
33
Minning
00
Orn Skúlason
Fæddur 19. ágúst 1975
Dáinn 18. mars 1994
Það var fyrsta helgin í júlí, fyrsta
útihátíð sumarsins var haldin inni
í Þjórsárdal, þangað streymdu ungl-
ingarnir.
Sunnudaginn 4. júlí hlustuðum
við á fréttir í útvarpinu um morgun-
inn. Þar var sagt frá hræðilegu
slysi, rúta hafði keyrt yfir 17 ára
unglingspilt. Við hugsuðum, getur
það verið að það sé hann Óssi?
Nei, við ýttum þeirri hugsun frá
okkur. En svo var hringt. Jú, það
var hann Örn okkar. Þá hófst' bar-
áttan upp á líf og dauða.
Það var hörð barátta.
Örn fluttist til Svíþjóðar með
móður sinni og sjúpföður og systr-
um sínum, Vigdísi og Jóhönnu, fyr-
ir nokkrum árum.
Hann langaði að vera héma hjá
pabba sínum í sumar eins og í fyrra-
sumar og vinna, sem hann og gjörði.
Það var mikil hamingja hjá
Gunnu og Skúla þegar Örn fædd-
ist, stór og myndarlegur strákur.
Þau bjuggu lengst af á Akranesi
og þar eignuðust þau dótturina
Vigdísi.
Gunna og Skúli slitu samvistir
og Gunna giftist síðar Hinrik Gunn-
arssyni. Þar eignuðust þau systkin-
in góðan stjúpföður, hann Hinni
hefur alltaf sýnt það en aldrei eins
og þessa erfiðu mánuði eftir slysið.
Örn var á gjörgæslu Borgarspítal-
ans þangað til á 18 ára afmælisdeg-
inum sínum, þá fór hann til Svíþjóð-
ar á gjörgæslu þar. Vonin var svo
mikil hjá okkur öllum, þetta gekk
seint, en alltaf upp á við. Svo kom
reiðarslagið, það var engin von
lengur, hann lést 18. mars.
Orn var stór myndarlegur og
duglegur drengur, hann var mjög
verklaginn, það sýndi árangur hans
í skólanum, einnig var hann í hljóm-
sveit skólans og var mikið upptek-
inn af því.
Missirinn er mikill hjá systmm
hans, Vigdísi, Jóhönnu, Gígju,
Brynju og Guðrúnu, sem allar dáðu
hann. Það lýsti sér best í bréfi sem
Vigdís skrifaði bróður sínum, eftir
að hann slasaðist.
Elsku Gunna, Hinni og Skúli,
þegar sorgin ber að dyrum hjá okk-
ur og endalaust tóm gagntekur
okkur þá hrannast minningarnar
upp í huga okkar, fallegar, ljúfar
minningar um drenginn með fallega
brúna liðaða hárið og fjólubláu aug-
un, drenginn sem alltaf var tilbúinn
að hjálpa öðrum.
Á kveðjustund er hollt að minn-
ast alls þess fagra og góða sem
drengurinn okkar skilur eftir hjá
okkur og biðjum Guð að blessa
hann á nýjum stöðum.
-Ásta amma, Rósa, Tryggvi
og Bryiya.
Össi, nú ertu farinn. Við hitt-
umst þótt síðar verði. Guð gefi að
þér líði nú vel.
Þín frænka,
Auður.
í dag verður hann Össi frændi
minn jarðsungin á Akranesi þar sem
flestar mínar minningar um hann
eiga heima. Þar bjó hann þar til
hann fluttist til Svíþjóðar ásamt
móður, fósturföður og tveimur
systrum.
Á Skaganum sýndi Össi okkur
hvítu ströndina og þar lékum við
okkur oft. Það þótti okkur mjög
spennandi því ströndin var svo hvít
að þetta var eiginlega eins og í
útlöndum. Flest gamlárskvöld hitt-
umst við ýmist á Skaganum eða í
Reykjavík hjá foreldrum mínum og
var þá ýmislegt brallað. Hin síðari
ár höfum við ekki hist eins mikið
og áður en þó höfum við alitaf feng-
ið fréttir frá Svíþjóð. Einnig hafa
Össi og Vigdís systir hans komið
til föður síns hér á íslandi, bæði
sumar og jól, og þá heimsótt okkur
í leiðinni.
Síðastliðið vor útskrifaðist Össi
sem vélvirki úr skóla í Svíþjóð.
Hann var mjög handlaginn. Nú
fáum við því miður ekki að fylgjast
með honum stunda þá vinnu sem
hann lauk námi í.
Össi lenti í hörmulegu slysi í júli
síðastliðnum og er barátta hans
fyrir lífinu búin að vera mjög erfið
síðan.
Upp úr öllum minningunum
stendur þó minningin um góðan
dreng sem öllum vildi vel.
Elsku Skúli, Gunna, Hinni, systur
og aðrir aðstandendur, megi guð
veita ykkur allan þann styrk sem
þið þurfíð á þessari stundu.
Ég felli tár, en hví ég græt?
Því heimskingi ég er!
Þín minning hún er sæl og sæt
og sömu leið ég fer.
(K.J.)
Ásta Kristný Árnadóttir.
í dag verður Össi frændi eins og
ég kallaði hann jarðsunginn uppi á
Akranesi.
Össi lést síðastliðinn föstudag í
sjúkrahúsi í Svíþjóð eftir langa og
erfíða baráttu fyrir lífinu eftir hið
hörmulega slys sem hann varð fyrir.
Það var 4. júlí í sumar sem ég
frétti af slysinu. Ég hringdi heim
til að láta mömmu vita að ég væri
á leiðinni heim frá Þjórsárdal. Þá
sagði mamma mér að Össi frændi
hefði lent í alvarlegu slysi og væri
í lífshættu. Mér brá ákaflega og
vildi ekki trúa því að það hefði ver-
ið Össi sem lent hefði í slysinu og
að það hefði verið hann sem þyrlan
sótti.
Aðeins fáeinum klukkustundum
áður hafði hann staðið við hliðina
á mér og við talað saman. Þá sagði
hann mér að hann hefði næstum
misst af rútunni hingað. Bara að
hann hefði nú misst af henni, hugs-
aði ég þegar mamma sagði mér
fréttirnar.
Þegar ég hugsa til baka, þá er
ekki ein einasta minning um Össa
þar sem hann er ekki brosandi eða
hlæjandi. Öll þessi ár man ég aldrei
eftir honum í leiðu skapi. Flestar
minningarnar eru frá þeim tíma
þegar við vorum yngri og þau
bjuggu uppi á Skaga. Þá fórum við
oft til þeirra og þau komu oft til
okkar.
Á Skaganum var tekið vel á
móti okkur og mér leið alltaf vel
þar. Við krakkarnir að leika okkur
í öllum mögulegum leikjum. Á
gamlárskvöld voru fjölskyldurnar
okkar alltaf saman. Þá reyndum
við að finna sem flest flugeldaprik
og annað lauslegt og héldum okkar
eigin brennu. Þegar við urðum eldri
hættum við að leika okkur, en samt
var alltaf ágætt samband á milli
þó að við hittumst sjaldnar eftir að
þau fluttu til Svíþjóðar fyrir nokkr-
um árum.
Þegar ég var lítil leit ég alltaf
upp til Össa. Þegar hann varð eldri
byijaði hann að spila í hljómsveitum
og hafði hann mikinn áhuga á því.
Hann var aldrei méð neina stæla
til að sýnast meiri. Hann gat alltaf
Hans Otto Jet-
zek — Minning
Mig langar að minnast með örfá-
um orðum Hans Otto Jetzek,
tengdaföður míns og vinar. Hans
lifði eins og svo margir Þjóðveijar
í skugga stríðsins sem hann hafði
engin áhrif á. Hann var ósérhlífínn
í vinnu, hafði mörg brennandi
áhugamál, var ástríðufullur tón-
listarvinur, þægilegur í umgengni,
en undir niðri réði hið rómantíska
eðlisfar. Þeir sem hafa umgengist
hann muna ráðvendni hans,
skyldurækni og heiðarleika. Þegar
ég hugsa um hann detta mér strax
í hug þessar línur úr Hávamálum,
sem hann hafði sjálfur haft á orði:
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur hið sama,
em orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
Jacques Melot.
Fallinn er frá Hans Ottó Jetzek,
samstarfsmaður okkar hjá ís-
lenzka álfélaginu frá því í desem-
ber 1967 þar til í júní 1990, er
hann varð frá að hverfa sökum
veikinda.
Hann fæddist í Herford í Þýska-
landi. Þýskt uppeldi í dögum fyrri
heimsstyijaldar, hörmungar stríðs-
ins sjálfs, skorturinn sem fylgdi í
kölfarið og loks háskólanámið
höfðu mótað þennan mann, er
hann fylgdi íslenskri unnustu sinni,
Álfheiði Líndal, hingað til lands
árið 1955.
Hans starfaði hjá varnarliðnu
frá 1956 til 1967 en hóf störf hjá
íslenzka álfélaginu þann 1. desem-
ber 1967 sem umsýslustjóri og
gengdi því starfí allan sinn starfs-
feril. Hann var m.a. ábyrgur fyrir
almennri skrifstofuþjónustu, mötu-
neyti, ræstingu, starfsmannabúð-
um, hliðvörslu og þvottahúsi og
gegndi hann starfi sínu af einstök-
um skilningi, dugnaði og skyldu-
rækni. Ekkert og enginn var hon-
um óviðkomandi, ekkert var hon-
um um megn. Oft á tíðum var
vinnudagur hans langur og ótöld-
um frídögum fórnaði hann fyrir
fyrirtækið, sem átti hug hans all-
an. Hann stjómaði starfsmönnum
sínum með umhyggju og hafði
skilning á þörfum þeirra. Aldrei
heyrðust neikvæð ummæli um
nokkurn samstarfsmanna hans.
Ekki er að undra að menn hafí
undantekningarlaust borið hlýhug
til hans. Þar sem Hans var einnig
ábyrgur fyrir gestamóttöku og
sjálfur leiðsögumaður nutu þús-
undir innlendra og erlendra gesta
útskýringa og fræðslu hans á leið-
inni í gegnum verksmiðjuna. Marg-
ir útlendingar, sem unnu til lengri
eða skemmri tíma hjá ÍSAL, héldu
sambandi við hann þar til yfir lauk.
Hans var lengi ritstjóri ÍSAL-
tíðinda, fréttablaðs starfs- og
áhugamanna um ÍSAL. Hann var
góður greinahöfundur og þar kom
glöggt í ljós víðtæk þekking hans
á menningarmálum svo sem tón-
list, myndlist, sígildum bókmennt-
aim o.fl. Hans var mikill áhuga-
maður um ljósmyndun og prýddu
margar ljósmyndir hans ISÁL-tíð-
indi. Einnig hafði hann áhuga á
steinum og kristöllum í íslenskri
náttúru.
Hans var mjög félagslyndur og
því einn af stoðum starfsmannafé-
lags STÍS. Hann sýndi mikið frum-
kvæði í ýmsum málefnum og
klúbbarnir innan STÍS eru honum
þakklátir fyrir margt.
Upplýsingatækni tók hug hans
allan á síðari árum, sérstaklega frá
þeim tíma er einmenningstölvur
hófu innreið sína hjá ÍSAL. Hann
notfærði sér öll helstu skrifstofu-
forrit og sá m.a. um myndræna
uppsetningu ýmissa upplýsinga
fyrir framkvæmdastjórn og aðra
stjórnendur ÍSAL.
Með Hans Jetzek er genginn
gegn og góður maður. En hann
mun lifa áfram í huga samstarfs-
manna sinna, því vinsældir hans
voru miklar.
Hans verður sárt saknað. Fyrir
hönd samstarfsmanna hjá íslenska
álfélaginu þakka ég Hans sam-
fylgdina og votta eiginkonu hans
og fjölsyldu innilegustu samúð
okkar allra.
Peter Ellenberger.
verið góður og skemmtilegur við
okkur. Það fannst mér mjög merki-
legt og varð til þess að ég mat
hann ennþá meira. Hann var ekk-
ert að þykjast. En þó hann hafi
látið margt gott af sér leiða átti
hann mikið eftir og um tíma hélt
ég að hann myndi ná sér. Hann var
á batavegi af og til og við orðin
bjartsýn.
En því miður hefur þetta átt að
vera svona þó það sé erfitt að sætta
sig við það núna. Og eftir sitja vin-
ir og ættingjar og syrgja hann. En
minningin lifir.
Samúðarkveðjur til allra ástvina.
Hildur Árnadóttir.
Það er heldur óhugnanlegt að
hugsa til þess að eitt af okkur
„systkinunum" sé nú fallið frá. í
blóma lífsins gerist hræðilegur at-
burður sem verður þess valdandi
að hann er ekki lengur meðal okk-
ar, tekinn burtu frá fjölskyldu og
vinum aðeins 18 ára gamall. Óhjá-
kvæmilega veltum við fyrir okkur
spurningunni: „Hvers vegna hann?“
en eins og allir vita eru vegir Guðs
órannsakanlegir.
Össi,. eins og hann var jafnan
kallaður, var bekkjarfélagi okkar í
níu ár eða allt þangað til hann og
fjölskylda hans flutti til Svíþjóðar.
Eftir það varð bekkurinn aldrei sá
sami, en þrátt fyrir fjarlægðina
héldum við alltaf sambandi. Einnig
kom hann hingað og dvaldi yfír
sumartímann þau ár sem hann bjó
í Svíþjóð, bæði til að vinna og hitta
vini sína hér.
Það var alltaf jafn gaman að
hitta Össa og ræða við hann um
hitt og þetta. Össi var einn af fjör-
kálfunum í bekknum, hann var
skemmtilegur og alltaf hress. Hann
kom sífellt skemmtilega á óvart og
voru uppátæki hans og hugdettur
engu lík.
Hjá okkur „systkinunum", eins
og við getum kallað okkur,' ríkir
nú mikil sorg. Það er eins og það
vanti smá bút í hvert og eitt okkar.
Elsku Össi, við eigum alltaf eftir
að sakna þín sárt, en mundu að
þeir sem deyja ungir eru þeir sem
kærastir eru Guði.
Með þessum fáu orðum viljum
við votta Gunnu, Skúla, Hinriki,
Vigdísi og Jóhönnu okkar dýpstu
samúð, sem og öðrum aðstandend-
um.
Hver minning er dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi.
Hin ljúfu og góðu kynni af alhuga þökkum
vér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi.
Og gæfa var það ölium sem fengu að
kynnast þér.
(L.S.)
Bekkjarsystkinin.
Guð hefur tekið Össa til sín og
ég trúi að honum líði vel. Þetta er
búin að vera löng barátta og Össi
barðist hetjulega, en hvíldin er kom-
in og ég er viss um að hann var
henni feginn, eins og komið var.
Ég hef spurt ótal sinnum af
hveiju þetta þurfti að gerast, en á
aldrei eftir að fá svar. Minningarn-
ar hrannast upp, þær á ég alltaf
og er rík af þeim þar sem Elli son-
ur minn og Össi voru óaðskiljanleg-
ir. Þótt Össi byggi uppi á Ákrnesi
en Elli í Reykjavík virtist alltaf
vera styttra fyrir þá að hittast en
aðra að fara í annan bæjarhluta.
Þeir voru saman í sumar-, jóla- og
páskafríum og létu það ekki hindra
sig að Össi flutti til Svíþjóðar. Elli
lagði strax drög að því að komast
út til hans um sumarið, sem tókst.
Össi kom næstu tvö sumur á eftir
og var því staddur hér á íslandi
þegar þetta slys varð. Ekki fór út
til hans í desmeber og var hjá hon-
um þar til yfír lauk.
Gunna og Hinni, þið hafíð ekki
vikið frá honum einn einasta dag
og er barátta ykkar aðdáunarverð.
Missir ykkar er mikill og ég vona
að Guð gefí ykkur þann styrk sem
þið þurfíð til að læra að lifa með
þessu. Elsku Össi, Guð varðveiti þig
og gefí okkur öllum styrk á þessari
erfíðu stundu. Gunna, Hinni, Vig-
dís, Jóhanna, Skúli, afar og ömm-
ur, þið eigið mína samúð alla.
Ólöf (Lóa).
Ég kynntist Össa fýrst þegar
hann sem yndislegur lítill drengur
kom inn á heimili mitt, en þá höfðu
þau Guðrún móðir hans og Hinrik
bróðir minn hafíð sambúð. Upp frá
því fýlgdist ég með honum vaxa
úr grasi og verða að myndarlegum
ungum manni.
Fyrir fjórum árum fluttist fjöl-
skylda hans til Svíþjóðar 'og hefur
búið þar síðan. Þar gekk hann í
skóla og spilaði á gítar í hljómsveit
með vinum sínum, og undi hag sín-
um vel.
í júní sl. sumar kom hann til
íslands til sumarvinnu. Að morgni
sunnudagsins 4. júlí dró ský fyrir
sólu. Þá helgi hafði hann farið á
útihátíð í Þjórsárdal. Þar lenti hann
í alvarlegu slysi og blöstu blákaldar
staðreyndir við, svo mikla áverka
hafði hann hlotið. Síðan eru liðnir
tæpir níu mánuðir og hef ég fylgst
með baráttu hans þennan langa
tíma. Ég hef líka fylgst með og
dáðst að dugnaði fjölskyldu hans
sem hefur verið meiri en orð fá
lýst. Þau héldu í vonina um að hann
ætti eftir að lifa þetta af og geta
farið í endurþjálfun og þar með lif-
að viðunandi lífí. Fyrir þrem vikum
tjáðu læknar þeim að baráttan
væri senn á enda.
Össi lá á tveim sjúkrahúsum í
Svíþjóð eftir að hann var fluttur
héðan af gjörgæsludeild Borgar-
spítalans á afmælisdegi sínum 19.
ágúst sl. í nóvember heimsótti ég
hann á spítalann í Helsingjaborg
og er sá síðasti fundur okkar mér
afar kær og nú ofarlega í huga.
Starfsfólk deildarinnar tók sérstak-
lega fram hversu þau Guðrún og
Hinrik voru umhyggjusöm, enda
gerðu þau allt sem í mannlegu valdi
stóð til að hjálpa honum og gera
honum baráttuna léttbærari.
Frændi Össa, Elías Rúnar, jafn-
aldri og vinur, hefur dvalist hjá
þeim síðan í desember og eyddi
mörgum stundum við sjúkrabeð
hans. Skúli faðir hans var einnig
hjá honum um tíma.
í dag kveðjum við góðan dreng
sem kvaddur var frá okkur í blóma
lífsins. Ég og fjölskylda mín fínnum
sárt til með Guðrúnu, Hinrik, Vig-
dísi, Jóhönnu, Skúla, hans dætrum
og öllum öðrum ættingum og vinum
Össa. Við biðjum Guð að styrkja
þau í þeirra miklu sorg og að hann
gefí þeim einnig blessun til að læra
að lifa með þessum mikla missi og
taka því sem óhjákvæmilegt er. Guð
blessi minningu Össa.
Þórunn Ingólfsdóttir.
Það er sárt að missa vin. Góðan
vin. Söknuðurinn er mikill, meiri
en orð fá lýst.
í byijun sumarsins 1992 kynntist
ég Össa. Þegar hausta tók lá leið
hans til Svíþjóðar og slitnaði þá
samband okkar, en vinskapurinn
hélst.
Elsku Skúli, Brynja, Gígja, Guð-
rún Ýr og aðrir aðstandendur. Megi
guð vera með ykkur og styrkja
ykkur í sorginni.
Össi, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín vinkona,
Elsa Óskarsdóttir.