Morgunblaðið - 25.03.1994, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. MARZ 1994
Minning
Baldur Guðmunds-
son frá Syðra-Lóni
Fæddur 26. apríl 1924
Dáinn 19. mars 1994
Ég hitti hann fyrst fyrir sautján
árum. Hann var þá í afmæliskaffi
hjá syni sínum, skólabróður mínum.
En þar sem þetta var ekki stóraf-
mæli, var aðeins fjölskyldan saman
komin. Ég kom því þarna með öðr-
um syni hans, verðandi eiginmanni
mínum. Og hann virtist lítið eldri
en synir hans í útliti og háttum.
Næst hitti ég hann nokkru síðar
heima hjá honum. Þar beið mín vin-
gjamlegur maður og okkur varð
strax vel til vina. Hann var búinn
að steikja fulla pönnu af ýsu. Þá
vissi ég ekki að þannig yrði það
alltaf þegar ég kæmi í heimsókn á
Brekkubrautina. Þar er alltaf fullt
hús matar og nóg rúm fyrir alla.
Ég vissi það heldur ekki þá að
þessi maður myndi reynast mér svo
vel á næstu ámm og kenna mér
svo margt sem ég áður kunni ekki.
Og nú hefur hann, Baldur Guð-
mundsson, verið kallaður úr þessum
heimi. Og ég skynja það svo mjög
að ekkert verður eins eftir fráfall
hans.
Ég minnist margra dýrmætra
stunda með honum. Ég minnist
þess hvemig hann studdi mig með
ráðum og dáð í ákvörðunum mínum.
Minnist margra stunda í kirkjunni,
t.d. þegar hann hélt á nafna sínum
undir skím, svo stoltur og glaður.
Og ég minnist þess þegar hann sat
á kirkjubekk með börnunum mín-
um, sonarbömum sínum, þegar ég
Vandað efni.
Gott verð.
Leitið upplýsinga.
UMBOÐS- OG HEILDVERSLUN
BlLDSHÖFÐA 16
SlMI 672444 • FAX 672580
var í -mínu prestlega hlutverki og
faðir þeirra að spila. En ég er ekki
viss um að honum hafí líkað það
mjög vel þegar nafni hans „slapp
frá“ honum og gerði sig heimakom-
inn í kirkjunni.
Ég minnist þess þegar spáð var
aftakaveðri og hann tók það ekki
í mál að ég færi ein upp í Borgar-
fjörð til að sinna mínum prestlegu
skyldum. Og heppin máttum við
teljast að komast ósködduð til pró-
fastshjónanna í Saurbæ, áður en
vindurinn feykti okkur út í busk-
ann. Þar var vel tekið á móti okkur
að vanda.
Bömunum mínum reyndist hann
frábær afi. Skúrinn hans afa breytt-
ist í ævintýraveröld, þar sem hlutir
urðu til, róla var sett upp og öllu
bjargað við, sem laga þurfti.
Á vorin var farið í eggjaleit og
farið í búltúr niður á bryggju. Og
þegar hann og amma komu í heim-
sókn til okkar í sveitina var hátíð
í bæ.
Hvert sem ég lít í kringum mig
innan dyra sem utan sé ég verkin
hans. í fyrra ætlaði hann að vera
nokkra daga hjá okkur. Fyrsta
morguninn horfði hann á hurðimar,
strauk þær og virti fyrir sér. Já,
þær vora orðnar svolítið illa útlít-
andi. Og þegar ég kom heim nokkra
síðar, stóð þar maður í málningar-
galla og hamaðist við að undirbúa
hurðimar fyrir málninguna. Og
áður en vikan var liðin var allt orð-
ið skínandi bjart, enda kunni mað-
urinn vel til verka, hafði unnið við
málningu í mörg ár.
Utan dyra má sjá nýjar girðing-
ar, sem hann setti upp, og viðgerð-
ar girðingar, sem hann lagfærði.
Og þannig var það með Baldur,
hann var sívinnandi og kunni því
best. Og svo duglegur var hann að
eftir honum var sóst til vinnu.
Það var því sárt, en lærdómsríkt
að fylgjast með sjúkrastríði þessa
hrausta og duglega manns. Hann
hafði aldrei áður kennt sér meins,
en bar harm sinn í hljóði og tók
því sem að höndum bar með æðru-
leysi. Ástvinum sínum var hann
styrkur, því aldrei heyrðist hann
kvarta, þó hann viðurkenndi þegar
rætt var við hann að erfiðasta
reynsla hans í lífinu hafi verið lækn-
ismeðferðin. Samt hafði hann
kynnst ýmsu, m.a. óblíðum öflum
náttúrannar, þegar hann var á sjón-
um.
Og hann hefði svo sannarlega
ekki verið í vandræðum með að
nota tímann ef honum hefði enst
aldur til að hætta að vinna. Hann
var alltaf að gera eitthvað og ber
hús hans og heimili því glöggt vitni.
Fá heimili þekki ég þar sem allt er
í besta standi og allt í röð og reglu.
Og fáa skúra hef ég séð sem bera
eiganda sínum svo glöggt vitni um
SÖNGSVEITIN FÍLHARMÓNÍA
flytur
Mozart Raquiem
í Kristskirkju, Landakoti,
sunnudag 27. mars 1994, kl. 17.00,
mánudag 28. mars 1994, kl. 21.00,
þriðjudag 29. mars 1994, kl. 21.00.
Einsöngvarar:
Sigrún Hjálmtýsdólttir.sópran
Alina Dubik.alt
Garðar Cortes, tenór
Guðjón Óskarsson, bassi
Stjórnandi: Úlrik Ólason
Konsertmeistari: Szymon Kuran
Aðgöngumiðar seldir í Bókabúðinni Kilju,
Háaleitisbraut 58-60, og við innganginn.
snyrtimennsku. Við höfum það
stundum að orði á mínu heimili,
þegar við lítum inn í geymsluna,
að ljóst sé að afí í Kefló hafí ekki
komið í heimsókn nýlega. Hann lét
sér ekki nægja að taka til í sínum
skúr, heldur nutum við krafta hans
þar eins og á öðram sviðum.
En einu sinni sagðist hann þó
ekki hafa lagt í háaloftið og vissum
við þá bæði hvað það þýddi og hlóg-
um við saman, en það gerðum við
svo oft.
Og nú þegar komið er að skilnað-
arstundu, kveð ég hann með virð-
ingu og þökk og bið honum Guðs
friðar. Megi Hans eilífa Ijós lýsa
honum.
Agnes.
Mig langar til að minnast afa í
fáeinum orðum.
Við vorum oft saman úti í skúr
að malla eða að dytta eitthvað að.
Afí vildi helst alltaf vera vinnandi
og þannig man ég eftir honum.
Hann kenndi mér margt í sambandi
við smíðar og þess háttar. Við fór-
um líka oft saman út í heiði og tínd-
um egg. Hann var alltaf að gefa
okkur eitthvað. Við fóram líka oft
saman út á bryggju og fylgdumst
með skipunum og af því hafði hann
gaman, enda gamall sjómaður.
En í lok ársins 1991 bárust mér
þau tíðindi að hann hefði orðið veik-
ur. Það var mikið áfall. Nokkram
mánuðum seinna frétti ég að hann
væri með krabbamein. Hann fór í
læknismeðferð sem honum fannst
vera það versta. Hann varð mjög
hress eftir meðferðina og ég hélt
að allt stefndi upp á við. Ekki mátti
þá sjá á honum að hann væri veikur.
Hann kom mjög oft í heimsókn
til okkar upp í Borgarfjörð. Þar var
hann mjög ánægður að vera. Hann
stoppaði aldrei, heldur var hann að
dytta að eða taka til í skúmum eða
eitthvað þess háttar. Hann setti
niður girðingu ásamt pabba og ef
annar var duglegri, þá var það afí.
Hann stoppaði varla allan liðlangan
daginn, heldur vann, því honum
fannst best að hafa eitthvað fyrir
stafni.
En í ágúst var meinið orðið svo
útbreitt að hann þurfti að fara í
meðferðina aftur. Það dró smám
saman af honum og hann varð allt-
af linari og linari eins og hann kall-
aði það.
Hinn 19. þ.m. lauk kvalafullu
stríði. Hann vildi ekki deyja, en
hann sætti sig samt við það að lok-
um. Hann var mjög sterkur í barátt-
unni og ég skynjaði það aldrei fyrr
en rétt í síðustu vikunni, hvað hann
var veikur.
Hann var mjög duglegur í vinn-
unni. Hann vann af sér gamlársdag
’93 til að geta verið með okkur.
Síðasti dagur hans í vinnunni var
Þegar ég frétti að hann Ólafur
væri dáinn, setti mig hljóðan. Þetta
var óvænt. Þegar ég frétti andlát
vinar fínnst mér viðkomandi deyja
ungur.
Olafur Sveinsson var fæddur á
Sléttu í Fljótum. Hann var sonur
hjónanna Kristínar Þorbergsdóttur,
sem býr á Dalbraut 27, og Sveins
Pálssonar, en Sveinn lést á síðasta
ári. ÓJafur á fimm eftirlifandi systk-
ini; Ástu, sem er gift og búsett
fyrir vestan, Pál, sem er kvæntur
og búsettur hér í Reykjavík, Braga,
en hann er kvæntur og búsettur í
Hveragerði, Karl, sem er kvæntur
og búsettur í Reykjavík, og svo
Þorberg Rúnar, sem er kvæntur og
búsettur í Reykjavík.
Ólafur hafði mjög gaman af að
ferðast um landið og skoða sig um
og notaði til þess margar frístund-
ir. Hann var mjög fróður um þá
staði sem hann hafði ferðast til og
hafði gaman af að miðla þeim fróð-
leik að aflokinni för.
Hann var ákveðinn í skoðunum
og maður bjartsýni og frjálshyggju.
Hann var tryggur vinur sínum
og átti marga vini, bæði í Fljótunum
sem og hérna sunnanlands. Alls
2. janúar ’94, en þá var hann orð-
inn svo „linur“ að hann gat ekki
unnið meira. Vinnuveitendur hans
og vinnufélagar vora alveg sérstak-
lega almennilegir við hann og leyfðu
honum að vinna eins og hann gat.
Þeir eiga mikið þakklæti skilið.
Hann sagði að þegar hann hætti
að vinna þá væri þetta búið. Það
reyndist vera satt.
Ég vona að honum líði vel og
hann sé laus við allar þjáningamar.
Þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig, afí. Ég vona að við
hittumst einhvemtíma. Hvíl í friði.
Sigurður.
Látinn er mágur minn Baldur
Guðmundsson, Keflavík.
Baldur var fæddur á Syðra-Lóni
í Norður-Þingeyjarsýslu, 26. apríl
1924. Var hann einn af 12 bömum
þeirra stórmerku hjóna Guðmundar
Vilhjálmssonar, bónda, oddvita og
kaupfélagsstjóra á Syðra-Lóni á
Þórshöfn, og konu hans, Herborgar
Friðriksdóttur frá Syðri-Bakka í
Kelduhverfí.
Af þessum stóra systkinahópi var
Baldur níundi í röðinni. Baldur átti
glaða og góða æsku á Syðra-Lóni
með foreldram sínum og systkinum,
tók þátt í daglegum störfum heimil-
isins af lífí og sál. Hann byijaði sem
unglingur að stunda sjóróðra á
sumram ásamt Vilhjálmi, eista
bróður sínum.
Árið 1939 hóf Baldur nám við
Héraðsskólann á Laugarvatni og
var þar næstu tvo vetuma. Baldur
hætti ekki námi við svo búið og
innritaðist í Stýrimannaskólann í
Reykjavík og lauk þaðan námi á
tveim vetram með góðum vitnis-
burði.
Síðan stundaði Baldur sjósókn
staðar var hann aufúsugestur. Gott
dæmi um hvers konar vinur hann
var, var að ef hann frétti að mig
vantaði eitthvað hringdi hann með
það sama og bauð mér aðstoð sína.
Ólafí kynntist ég er ég kom í
Fljótin 1966 í gegnum konuna mína
fyrrverandi, en hún var frænka
Olafs. Vinabönd knýttust þó ekki
fyrr en 1972 þegar Ólafur var á
Reykjalundi og fluttist i Hátún 10A,
þar sem hann bjó til dauðadags.
Hann hafði veikst 1960 og var
bundinn við hjólastól eftir það. En
hann var sterkur og þetta braut
hann ekki niður nema síður væri.
Við töluðum oft saman í síma því
Ólafi þótti það þægilegra þegar
hann var kominn upp í rúm. Oft
rifumst við, en það var búið að jafna
sig í næsta símtali. Hann var ekki
langrækinn, en mjög viðkvæmur
og stoltur.
Þegar við Óli vorum einir töluð-
um við oft um dauðann. Hann óttað-
ist hann ekki, hann taldi sig vita
að eitthvað tæki við. Svo þegar
hann hyrfi héðan ætlaði hann í
nýjum líkama að ferðast um heim-
inn allan. Hann þóttist ekkert vita
um þessi mál nema þegar við voram
aðallega frá Keflavík næstu 30 ár-
in, lengst af sem skipstjóri. Þá starf-
aði hann við útgerð og sem físk-
matsmaður í Keflavík.
Síðustu árin starfaði hann á
Keflavíkurflugvelli við ýmis störf,
síðast við verslunarstörf.
Fyrir nokkram árum hóf Baldur
nám í öldungadeild Fjölbrautaskól-
ans í Keflavík. Var hann að auka
við kunnáttu sína í tungumálum og
stærðfræði. Fór hann létt með það
því hann var alla tíð góður náms-
maður.
Hinn 20. nóvember 1948 giftist
Baldur Margréti Friðriksdóttur,
Friðriks Ámasonar hreppstjóra á
Eskifírði, hinni ágætustu konu. Þau
hafa búið allan sinn búskap í Kefla-
vík. Þau hjónin, Margrét og Bald-
ur, eiga fíögur mannvænleg börn.
Elstur þeirra er séra Davíð, sóknar-
prestur á Eskifirði, kona hans er
Inger L. Jónsdóttir, sýslumaður á
Eskifírði; Elínborg er gift David
Riee kerfisfræðingi, era þau búsett
í Kalifomíu. Elínborg er kennari
að mennt og hefur lokið háskóla-
prófí í Bandaríkjunum; Guðmundur,
tæknifræðingur hjá Hveragerð-
isbæ. Kona hans er Ingibjörg Árna-
dóttir, skrifstofumaður; Hannés,
skólastjóri og tónlistarmaður á
Hvanneyri. Kona hans er séra Agn-
es Sigurðardóttir, sóknarprestur í
Hvanneyrarprestakalli. Bamabörn
Margrétar og Baldurs era tíu.
Kynni mín af Baldri vora í alla
staði mjög góð. Hann var einkar
ljúfur maður, glaðlyndur og gestris-
inn. Baldur lét sér annt um hag
heimilisins og fjölskyldunnar. Hann
gerði fyrst og fremst kröfur til sjálfs
sín og svo til annarra.
Ég heimsótti Baldur á sjúkrahús-
ið mánuði áður en hann andaðist.
Var hann þá orðinn helsjúkur en
hress í anda.
Við ræddum margt og komum
víða við. Lét hann að því liggja við
mig að það færi að styttast í sínu
jarðneska lífí en hann kviði engu,
væri búinn að gera upp við sig
hvað framundan væri. Fjölskylda
sín hefði það gott og hann væri
sáttur við lífið og tilbúinn að fara
á fund Drottins síns.
Ég kvaddi Baldur, þennan góða
dreng, og bað honum Guðs blessun-
ar. Var þessi síðasta stund mín með
Baldri upplifun og til eftirbreytni.
Ég vil enda þessa kveðju mína til
Baldurs mágs míns með versi séra
Hallgríms Péturssonar:
Eg lifi’ í Jesú nafni,
í Jesú nafni’ eg dey,
þó heilsa’ og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt,
í Kristí krafti’ eg segi:
Kom þú sæll, þá þú vilt.
Reynir Ármannsson.
einir, en þá lét hann ýmislegt
flaklia.
Ólafur kvæntist aldrei en átti
vinstúlkur.
Já, ég á góðar minningar um fjöl-
skylduna frá Sléttu í Fljótum. Ég
bið Gup að styrkja eftirlifandi ætt-
ingja Ólafs á þessari stundu.
Far þú í Guðs friði, kæri vinur.
Þinn vinur,
Brynjar Þormóðsson.
Minning
Ólafur Sveinsson