Morgunblaðið - 25.03.1994, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. MARZ 1994
39
Guðlaug Klemens-
dóttir - Minning
Fædd 28. nóvember 1906
Dáin 16. mars 1994
Þegar einhver nákominn fellur
frá verður það gjarnan til þess að
maður hugleiðir hversu tíminn líður
hratt.
Það fyrsta sem kemur upp í huga
minn er sú minning um að liafa
haft ömmu og afa sem hluta af
stórri fjölskyldu. Undir sama þaki
bjuggu tvær ijölskyldur og æska
mín og systkina minna samofin
þeirri minningu.
Amma var mér sem önnur móð-
ir. Hún sá alltaf til þess að við
værum hrein og snyrtileg og alltaf
var hún að safna saman í þvottavél
og var allur þvottur þveginn sam-
stundis, strauaður og settur á sinn
stað. Allt var svo hreint og fínt.
Það var alveg saman hvað hún
amma tók sér fyrir hendur, það var
gert skjótt og vel. Pönnukökur og
randalínur voru alltaf til á borðum
og í hvert sinn sem ég kom í heim-
sókn á seinustu árum var maður
alltaf klappaður og strokinn um
vangann og látinn finna það að
henni þótti vænt um mann.
Amma stóð alltaf við hlið afa,
hversu lítið sem tilefnið var. Afi var
hrókur alls fagnaðar og laðaði til
sín fólk á öllum aldri sökum þess
hve veí hann fylgdist með því sem
var að gerast í þjóðlífinu, og það
sem hann heyrði, það mundi hann.
Voru af þeim sökum margar
ánægjulegar umræður og fróðelgar.
Amma var ekki að flíka skoðunum
sínum. Hún dáðist að manninum
sínum og var hennar fyrsta hugsun
að gera honum vel. Þessu tók ég
eftir þegar gesti bar að garði, þá
fór amma í eldhúsið, bar fram kaffi
og kökur og sá til þess að allir
fengju nóg. Afi sá um umræðuefnið
en amma sá um að allir voru með
nóg bakkelsi. Á þennan hátt sýndi
hún honum þá virðingu'sem hún
bar fyrir honum, það var hennar
ánægja.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég sýna það þakklæti. og þá
dýrmætu eign að hafa notið hjálpar-
handar hennar frá fyrstu ævispor-
unum mínum og út í lífið.
Elskulegi afi, mamma, Kristín,
Klemenz, Guðbjörg og Pétur. Minn-
umst þess þegar náinn samferða-
maður kveður að góðar minningar
verða aldrei frá okkur teknar.
Hermann og Halla.
Það var miðvikudaginn 16. þ.m.
að hringt var til mín og mér til-
kynnt að Lauga frænka mín væri
dáin. Hún andaðist eftir langa og
oft stranga vegferð á lífsins ævi-
. braut, á Hjúkrunarheimilinu Skjóli,
en þar hafði hún dvaldið ásamt eig-
inmanni sínum, Hermanni Guð-
mundssyni, frá árinu 1990.
Fullu nafni hét þessi móðursystir
mín Jónína Guðlaug, og var fædd
í Fremri-Hundadal í Miðdölum 28.
nóvember 1906. Á öðru ári fluttist
hún með fjölskyldu sinni suður í
Borgarfjörð að Hvassafelli í Norð-
urárdal, þar bjuggu foreldrar henn-
ar síðan miklu rausnarbúi til ársins
1929. Það ár seldi afi minn jörðina
og flutti til Reykjavíkur og þar
andaðist hann ári síðar. Klemens
afi var tvíkvæntur. Fyrri kona hans
var Dómhildur Gísladóttir. Þau hjón
eignuðust sjö börn. Dómhildur
amma lést ung að árum frá mörgum
ungum börnum, það yngsta á fyrsta
ári. Miklir erfiðleikar steðjuðu þá
að Klemens afa, en hann lét aldrei
bugast þótt oft muni hann hafa siglt
krappan sjó á þessum erfiðu og
hörðu árum fyrir síðustu aldamót.
Það var honum mikil gæfa þegar
Minning
Haustið 1951 hittist hópur ungra
stúlkna á húsmæðraskólanum á
Laugalandi í Eyjafirði. Þessar stúlk-
ur, 34 talsins, komu frá öllum lands-
hlutum. Fæstar þeirra þekktust
nokkuð og voru því væntingar til
skólavistarinnar blandnar kvíða og
eftirvæntingu. Ein þeirra var Lára
Gunnarsdóttir frá Flatey á Skjálf-
anda. Lára var stúlka með sterkan
persónuleika, ákveðnar skoðanir,
stolt og sjálfstæð.
Þegar kom fram á skóíaárið og
við skólasystur höfðum kynnst nán-
ar höfðum við gaman af því að rifja
upp, hvernig við hefðum komið
hver annarri fyrir sjónir við fyrstu
sýn. Okkur fannst í byrjun, að Lára
væri dálítið settleg, en við nánari
kynni kom í ljós að hún gat svo
sannarlega tekið þátt í spaugi og
gamansemi ekki síður en aðrar.
Veran í skólanum var okkur lær-
dómsrík og þar bundust sterk vin-
áttubönd, enda samheldni árgangs-
ins alveg sérstök. Komum við skóla-
systur saman af og til til þess að
treysta vináttuböndin. Sérstaklega
minnisstæður var fagnaðurinn á 50
ára afmæli skólans 1987, þegar
allir árgangar skólans komu saman
í stóru íþróttaskemmunni á Akur-
eyri. Var þá einnig farið fram að
Laugalandi.
Síðast komum við saraan á Flúð-
um í ágúst 1992. Lára gat þá ekki
verið með okkur vegna veikinda,
en sagðist verða með okkur í hugan-
um. Söknuðum við hennar mikið
og var hugur okkar bundinn hinni
fjarstöddu skólasystur.
Við vissum að Lára háði, af kjarki
og æðruleysi, baráttu við illvígan
sjúkdóm. Nú þegar Lára er horfin
af þessum heimi er hetja kvödd.
Þótt veikindin buguðu að lokum lík-
ama hennar var hún óbuguð and-
lega allt til hinstu stundar.
Við sendum eiginmanni hennar,
börnum, aldraðri móður og öðrum
Lára Gunnarsdóttir
aðstandendum, okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
blessa minningu hennar.
Við ljúkum þessum kveðjuorðum
með ljóðlínum, sem Lára skrifaði í
minningabók einnar skólasystur
sinnar:
Yndisstundum aldrei þeim eg gleymi,
er eg fékk að vera nálægt þér.
Minninguna í hug og hjarta geymi,
hvert á land sem örlög vísa mér.
(Höf. óþ.)
Skólasystur.
hann kvæntist síðari konu sinni,
sem var Kristín Jónsdóttir, mikil
myndar- og mannkostakona. Þau
eignuðust þijár dætur og var Guð-
laug þeirra elst. Næst í röðinni var
Sveinbjörg, fædd 1908, og yngst
Dómhildur, fædd 1912. Börn afa
míns voru því alls tíu og er nú að-
eins eitt þeirra á lífi, Sveinbjörg,
sem dveldur á Elliheimilinu Grund.
Það yngsta þeirra systkina, Dóm-
hildur, lést í síðasta mánuði, en hún
var búsett í Bolungarvík. Það varð
því skammt milli þeirra systra.
Árið 1930 gekk Guðlaug frænka
mín að eiga Hermann Guðmunds-
son, ættaðan úr Dalasýslu. Ungu
hjónin festu þá strax kaup á jörð-
inni Litla-Skarði í Stafholtstungum
og hófu þar búskap það sama ár.
Jörðin er ekki stór en talin með
einum bestu laxveiðijörðum í Borg-
arfirði og býr jafnframt yfir mikilli
náttúrufegurð eins og flestum er
kunnugt sem til þekkja. Ungu hjón-
unum tókst með dugnaði og áræði
á ótrúlega skömmum tíma að
byggja vel upp og rækta jörðina í
Litla-Skarði.
Guðlaug og Hermann eignuðust
fimm börn: Guðfríði, Kristínu,
Klemenz, Guðbjörgu og Pétur.
Árið 1939 sýktist Hermann af
berklaveiki og það á mjög háu stigi.
Hann barðist við þennan illvíga
sjúkdóm næstu tuttugu árin eða
allt til ársins 1959. Langdvölum
varð hann að dvelja á Vífilsstöðum
°g gekkst að lokum undir erfiða
lungnaaðgerð. Að sjálfsögðu var
það reiðarslag fyrir afkastamikinn
athafnamann og ekki síður fyrir
húsmóður með stóran barnahóp.
En Guðlaugu frænku tókst að sigr-
ast á öllum erfiðleikum með dugn-
aði, þrautseigju og sínu létta lund-
arfari.
Vegna sjúkdóms húsbóndans
brugðu þau hjón búi árið 1944 og
festu kaup á húseigninni Miðtúni 6
hér í borg. Þessi dugmiklu hjón, sem
trúðu á mátt gróðursællar moldar
í borgfirskum dölum urðu að lúta
í lægra haldi og flytjast á mölina.
í Miðtúninu áttu þau heima þangað
til kraftar þeirra voru á þrotum og
fluttust þá á Skjól eins og fyrr segir.
Hermann og Guðlaug áttu því
láni að fagna að elsta barn þeirra
Guðfríður og maður hennar Þórir
Bjarnarson áttu íbúð í sama húsi
og þau. Þórir og Fríða voru sérlega
hjálpsöm við gömlu hjónin og önn-
uðust um þau af stakri nærgætni
í ellinni. Sú umönnun verður aldrei
að fullu metin. Þórir lést á góðum
aldri fyrir nákvæmlega einu ári.
Var hann öllum mikill harmdauði
og ekki hvað síst Hermanni og
Guðlaugu.
Margt er mér minnisstætt um
þegsi mannkostahjón en þó fyrst
og fremst ættrækni þeirra og
tryggð við skyldmenni sín. Strax
og þau fluttust til Reykjavíkur tóku
þau upp þann sið að hafa fjölmennt
fjölskylduboð á jóladag. Þessari
venju héldu þau í nær þrjá áratugi
eða meðan heilsa og kraftar leyfðu.
Þangað voru jafnvel fjarskyldir
boðnir og var þá oft þröng á þingi.
Allar veitingar voru þar með mikl-
um myndarbrag þótt efnin munu
oft hafa verið af skornum skammti.
Það sem einkenndi þessi jólaboð var
hjartahlýja húsráðenda og glað-
værð, sem jafnan var í fyrirrúmi.
Guðlaug frænka mín var mjög
nærfærin kona við þá_ sem voru
sjúkir og ellihrumir. Ég minnist
þess hvað mikla umönnun og alúð
hún sýndi aldraðri móður sinni, en
Kristín amma dvaldist til síðasta
dags á heimili þeirra hjóna í Mið-
túni 6. Lauga frænka hafði mjúkar
og græðandi líknarhendur og skipti
þá ekki máli hvort hún handlék
jurtir í garðinum sínum eða mann-
legar sálir.
Ég og fjölskylda mín sendum
Hermanni og öðrum nánum að-
standendum hugheilar samúðar-
kveðjur.
Far þú í friði, frænka mín sæl.
Blessuð sé minning þessarar
mætu konu.
Klemenz Jónsson.
t
Innilegar þakkir sendum við öilum þeim, sem auðsýndu okkur
vináttu og hlýhug við andlát og útför föður okkar og bróður,
KJARTANS ÓLAFSSONAR
hagfræðings,
Barónsstíg 19,
Reykjavik.
Fyrir hönd vandamanna,
Steinunn Kjartansdóttir,
Sigurbjörg Ólafsdóttir.
t
JÓN KR. ELÍASSON
skipstjóri,
sem lést í Sjúkrahúsi Bolungarvíkur
20. mars sl., verður jarðsunginn
frá Hólskirkju laugardaginn 26. mars
kl. 13.00.
Sigríður E. Jónsdóttir,
ElíasJ. Jónsson,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
í dag er til moldar borin elskuleg
móðursystir mín, Guðlaug Klem-
ensdóttir, eða Lauga eins og hún
var ævinlega kölluð. Ég á þeim
hjónum Laugu og Hermanni mikið
að þakka, því mitt annað heimili
var alla tíð hjá þeim.
Lauga frænka var af þeirri kyn-
slóð, sem alltaf vildi allt fyrir aðra
gera, veita öðrum vel en hugsa
minna um sjálfa sig. Hve oft dáðist
ég af dugnaði hennar og ósérhlífni,
þrátt fyrir mikið mótlæti í lífinu.
Hefi ég þá í huga veikindi Her-
manns, berklana sem hann veiktist
af eftir aðeins níu ára búskap og
htjáðu þeir hann síðan af og til
með stuttum hléum. Styrkur Laugu
og æðruleysi í erfiðleikunum var
jafnan óbifanlegur.
Þrátt fyrir fimmtíu ár sem þau
hjón bjuggu í Reykjavík var Litla-
Skarð í Borgarfirði þeim jafnan
efst í huga, en þar hófu þau búskap
sinn og byggðu upp staðinn af litl-
um efnum, en allt svo myndarlega
og fallega.
Það segir sig sjálft hversu erfitt
það hefur verið fyrir þessa ungu
konu að flytjast frá heimili sínu
með ijögur börn og aldraða móður
og þurfa að takast á við lífið í
Reykjavík með manninn sinn sjúkan
á Vífilsstöðum.
Baráttan var hörð hjá Laugu
frænku, en alltaf tók húri brosandi
og hlý á móti öllum sem komu í
Miðtún 6, en þeir voru ófáir. í Mið-
túni var alltaf nóg rými til gisting-
ar og ekki síst hjartarými.
Margs er að minnast og margt
er þér að þakka, hafðu þökk fyrir
allt.
Ég bið góðan guð að blessa Her-
mann og vona að ekki verði langt
í ykkar endurfundi.
Guð blessi minningu Laugu
frænku.
Kristín Erla.
t
Elskuleg móðir, tengdamóðir, amma, langamma og langalangamma,
JÓNÍNA PÉTURSDÓTTIR,
Brekastíg 12,
lést í Sjúkrahúsi Vestmannaeyja sunnudaginn 20. mars.
Jarðarförin fer fram frá Landakirkju laugardaginn 26. mars
kl. 11.00 f.h.
Fyrir hönd aðstandenda,
Helga Ólafsdóttir, Sigmund Jóhannsson,
Guðbjartur Guðmundsson.
t
Innilegar þakkir fyrir sýndan hlýhug og
samúð við fráfall og útför eiginmanns
míns,
GEIRS GUÐMUNDSSONAR,
Staðarhrauni 3,
Grindavík.
Jófríður Ólafsdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför eiginmanns míns, föður okkar og
sonar,
GUÐNA GUNNARSSONAR
skólaprests,
Framnesvegi 12,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Landa-
kotsspítala.
Esther Gunnarsson,
Gunnar Guðnason, Helgi Guðnason,
Kristinn Guðnason, Guðbjörg Guðnadóttir.