Morgunblaðið - 22.05.1994, Page 31

MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
SUNNUDAGUR 22. MAÍ 1994 31
hætta skyndilega. Þá tók hann aft-
ur til við vélavörsluna þar sem
hann byijaði og henti gaman að
því. Og eftir að sjötugsaldrinum
var náð var hann á skrifstofu Djúp-
bátsins í afleysingum, og þegar
álag var, og undi sér þar vel á
meðal vina. I rúm 50 ár var Her-
mann í slökkviliðinu á ísafirði og
slökkviliðsstjóri um tíma, mætti á
æfingar alla tíð, þá síðustu í síð-
asta mánuði. Hann hafði mikinn
áhuga og metnað fyrir hönd
slökkviliðsins, hann vissi af langri
reynslu, sem stundum var þung-
bær, hve miklu björgunar- og
slökkvistarf skigtir.
Hermann og Áslaug, kölluð Bíbí,
tóku samhent á uppeldi bamahóps-
ins, munnarnir voru margir og
vinnudagarnir oft langir. Heimilið
og bömin var það sem lífið snerist
um og Hermann var mikill fjöl-
skyldumaður. Samband þeirra Bíbí-
ar einkenndist alltaf af ástúð og
stilltri hógværð hennar og glæsi-
leik, og af góðlátlegum gáska Her-
manns og af lífsviðhorfi hans. Hann
sagði oft að ef heilsan væri góð
væri allt gott, önnur mál væru
auðleyst í samanburði við það og
hann bjó ekki til vandamál né deil-
ur.
Hermann og Bíbí bjuggu lengst
við Engjaveg á ísafirði en þau
byggðu sumarbústað í Tunguskógi
sem Hermann reisti aðfaranótt 17.
júní 1944. Þar bjuggu þau öll sum-
ur síðan og þess var beðið með
óþreyju hvert vor að flutt yrði í
Skóginn. Þangað héldu börnin
áfram að koma eftir að þau fluttu
að heiman og barnabörnin undu sér
hvergi betur en þar innan um risa-
stór tré og sumarblómin hennar
Bíbíar í andrúmslofti umhyggju og
ánægjunnar af að vera saman, að
drullumalla og smíða, laga girðing-
ar með afa, tína ber í skyrið handa
honum, slíta upp rabarbara og allt.
Skógurinn var dýrðarstaður Her-
manns þar fannst honum gott að
vera og best ef margt var af fjöl-
skyldu og vinum.
Hermann Björnsson var söngv-
inn og glaðsinna maður og fannst
gott að vera með fólki. Hann söng
í Sunnukórnum, og við vinnu sína
og hann söng „Oft er hermanns
hvíld í dimmum skóg“ á góðri
stundu fyrir fjölskyldu og vini. Eft-
ir að þau Bíbí fluttu í Hlíf, íbúðir
aldraðra á ísafirði, var hann alltaf
í fremstu sönglínu á samkomum
íbúanna. Þar, eins og annars staðar
sem hann vildi vera, var Hermann
hrókur alls eins og sumum er gefíð
að vera. Á ferð með Manna Bjöms
um götur ísafjarðar kom þar að
nýkominn skagfírskur tengdasonur
og byrjaði í laumi að efast um að
í Skagfirði byggi lífsglaðasta fólk
í heimi því fólk á vegi okkar heils-
aði með bros á vör, skipst var á
orðum og stutt í gamansemi,
hnyttni og hlátur. Smám saman
skildist tengdasyninum að Her-
mann hafði svona áhrif í kringum
sig og hvar sem hann var. En hann
var á heimavelli á strætum ísa-
fjarðar, þar var fólkið hans og hann
naut þess að vera innan um það.
ísafjörður átti hann og hann átti
ísafjörð og hvergi annars staðar
hefði Hermann Bjömsson verið sá
sem hann var og vildi vera.
Hermann gekkst undir litla
læknisaðgerð í Reykjavík nú í apríl.
Á meðan rann snjóflóð yfír Tungu-
skóg og jafnaði við jörðu þennan
„dýrðarstað“ og einn góðvinurinn
fórst. Læknar töldu ýmislegt at-
hugavert við heilsufar Hermanns
og vildu rannsaka betur en Her-
mann sagðist vera búinn að gera
það sem hann kom til að gera og
ætla vestur. Þangað fór hann, skoð-
aði Skóginn. Hann gat ekki endur-
reist sumarbústaðinn fyrir 17. júní
1994. Fór í gönguferðir með Bíbí.
Það var honum erfítt og áreiðan-
lega átti það ekki vel við Manna
Björns að gera ekki vel það sem
hann taldi sér bera og áreiðanlega
vissi hann að hverju fór. Hann var
fluttur á Sjúkrahúsið á ísafírði 13.
maí. Hann var þá alvarlega veikur
en hélt sínu striki, bað fólkið sitt
að taka ávísun sem hann hafði
skrifað og átti að greiða með þann
15. Hann andaðist árla næsta
morgun. Hann var búinn að gera
það sem hann kom til að gera. Og
hann gerði það með sínu lagi, glað-
værð, næmni og hlýju, gætti þess
vel sem honum var falið. Hann
hlúði að því sem á hans vegi var
og því bera vitni blómin sem við
þann veg spretta.
Árni Ragnarsson.
Hermann S. Björnsson, góður
vinur, er genginn á vit feðra sinna.
Við leiðarlok eru minningar um
langa samleið ofarlega í huga og
skulu þær rifjaðar upp í örfáum
orðum.
Okkar fyrstu kynni hófust er
undirritaður stofnaði til heimilis-
halds í ágúst 1941 og flutt var inn
í húsnæði þar sem fyrir voru Her-
mann og eiginkonan Áslaug með
frumburðinn Erling Þór. Framtíðin
var óráðin en vonir stóðu til þess
að nábýlið mætti vel til takast. Það
fór og svo að milli fjölskyldnanna
tókst einlæg vinátta, sem staðið
hefír alla tíð.
Með árunum stækkuðu fjölskyld-
urnar og börnin urðu níu talsins
og fylgdi því mikið fjör og ánægju-
stundir og allir lifðu í sátt og sam-
lyndi, aldrei varð vart við erfíðleika
vegna daglegrar umgengni.
Það er mikil gæfa að hafa átt
samleið með jafn elskulegum per-
sónum sem Hermanni, Áslaugu og
börnunum þeirra, í nábýli í 14 ár
og alla tíð síðan eftir að þau fluttu
í annan bæjarhluta. Vináttan hefír
alla tíð verið einlæg og sönn.
Hermann hafði til að bera ein-
staklega aðlaðandi persónuleika,
hann var ávallt léttur í lund og
hafði þau áhrif á umhverfið að
öðrum varð glatt í geði við návist
hans. Tónlistin átti ríkan þátt í
eðli Hermanns og var hann áður
virkur þátttakandi í tónlistarlífí
ísafjarðar, m.a. í kórasöng og Lúð-
rasveit ísafjarðar. Hann var hin
síðari ár leiðandi í kór aldraðra á
Dvalarheimilinu Hlíf, eftir að hann
festi sér íbúð á þeirri stofnun. Það
varð létt yfír fastagestunum í sund-
inu þegar Hermann tók lagið í
sturtuklefanum, en nú er röddin
hljóðnuð og allir sakna vinar í stað.
Hermann var dagfarsprúður
maður og snyrtimenni í allri um-
gengni. Hann var mikill og góður
heimilisfaðir, sem lagði hart að sér
við að sjá fyrir þörfum fjölskyld-
unnar, vinnudagurinn var því oft
langur og ekki alltaf ríkuleg dag-
laun að kvöldi. Sumarbústaðurinn
í Tungudal var Hermanni og fjöl-
skyldunni mjög kær unaðsreitur.
Þar var búið öll sumur og börnin
ólust upp við gróðurilm og fugla-
söng, notið var friðsældar í fögru
umhverfí.
Eftir að við urðum nágrannar á
þessum slóðum varð mér ljóst hve
mikill þáttur veran í Tungudal var
í lífi Hermanns. Þegar sól fór að
hækka á lofti, eftir myrkur skamm-
degisins, var farið að hugsa til
sæludaganna sem framundan voru
í sumarbústaðnum. Þann 5. apríl
sl. var ævistarfið á þessum slóðum
þurrkað út á nokkrum augnablik-
um. Þegar Hermann sá eyðilegg-
inguna var honum brugðið, sem
við mátti búast. Á slíkum stundum
verður manni ljóst hve maðurinn
er lítils megnugur gagnvart ham-
förum náttúruaflanna.
Síðustu stundirnar sem við átt-
um saman, tveim dögum fyrir and-
lát Hermanns, voru inni í Tungud-
al, þar sem við ræddum um hver
verða mundi framtíð þessa áður
fagra umhverfis. Honum auðnaðist
ekki að verða þátttakandi í því
starfí sem kann að verða unnið við
endurbyggingu sumarbústaða-
svæðisins.
Mannlífið verður fegurra þegar
maður á þess kost að eiga vini með
eðliskosti Hermanns og hans elsku-
legu fjölskyldu, fyrir það vil ég
þakka að leiðarlokum og sendi að-
standendum einlægar samúðar-
kveðjur.
Guðmundur Guðmundsson.
GUÐMUNDUR GYLFI
SÆMUNDSSON
Guðmundur
Gylfi Sæ-
mundsson fæddist
í Reykjavík 11. ág-
úst 1949. Hann lést
á Landakotsspítala
aðfaranótt 16.
þessa mánaðar.
Foreldrar hans eru
Stefanía Ivarsdótt-
ir, ættuð úr
Grindavík, og Sæ-
mundur Magnús-
son, ættaður frá
Hellissandi. Eftir-
lifandi systkini
Guðmundar eru
Guðný og ívar. Guðmundur
var ókvæntur og barnlaus.
Guðmundur gekk í Austur-
bæjarskólann og síðar Gagn-
fræðaskóla Austurbæjar. Að
skólagöngu lokinni stundaði
hann ýmsa vinnu bæði til sjós
og lands. Hann ólst upp í
Reykjavík og bjó lengst af í
foreldrahúsum, eða þar til fyr-
ir rúmu ári að hann fluttist í
eigin íbúð hjá Öryrlqabanda-
laginu í Hátúni 10. Utför hans
fer fram frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 24. maí.
MIG langar til að minnast bróður
míns Gumma í fáeinum orðum.
Hann lagði hönd á margt í lífinu
og var mjög duglegur og vinsæll
meðal samstarfsmanna sinna.
Það er alltaf sárt að missa ást-
vini sína en þó sárast að missa
einkabróður sinn þar sem ekki var
nema ár á milli okkar næstum upp
á dag og því tengdir þeim mun
sterkari böndum.
Gummi ólst upp á ástríku heim-
ili þar sem trúmennska og heiðar-
leiki sátu í fyrirrúmi. Ég minnist
bróður míns sem trausts og góðs
drengs sem alltaf var gott að leita
til þegar eitthvað bjátaði á hjá
mér bæði í skóla eða utan hans.
Ég minnist þess líka hversu falleg
og innileg ljóð hann gerði sem því
miður hafa glatast í gegnum tíð-
ina. Einnig minnist ég þess þegar
við félagarnir ég, Gummi og Jói
frændi fórum til sólarlanda, hvað
við vorum nánir og skemmtum
okkur innilega og hversu lífíð
brosti við okkur og var dásamlegt.
Ég mun alltaf minnast þess
þegar Gummi gaf mér fyrsta bílinn
þegar ég var 17 ára og einnig
þegar hann gaf mér leðuijakkann
og hversu hreykinn ég var af þess-
ari fallegu flík. Svona minningar
koma upp í huga mér er ég hugsa
um Gumma bróður sem ég mun
ávallt geyma í hjarta mér.
Fyrir nokkrum árum veiktist
Gummi og gat því ekki unnið
meir. Það var honum mikið áfall
því hann var vinnu-
hestur að eðlisfari.
Gummi var fróður um
margt því hann var
víðlesinn og maður
kom aldrei að tómum
kofunum hjá honum.
Það er afar erfitt
fyrir mig að skrifa
eftirmæli um Gumma
bróður, því söknuður-
inn er svo mikill og
sár. Við vorum orðnir
svo tengdir síðustu
árin. Mér fannst ávallt
eitthvað vanta ef við
höfðum ekki samband
eða hittumst daglega, en þó er
söknuðurinn mestur hjá elskuleg-
um foreldrum okkar og bið ég Guð
um að styrkja þau í sorg þeirra
svo og Nínu systur. Ég veit það,
Gumrni minn, að þjáningum þínum
er loks lokið og nú átt-þú nætur-
stað í betri og bjartari heimi. Ég
kveð þig að lokum, elsku bróðir
minn með bæninni sem hefur gef-
ið mér svo mikinn styrk:
Guð gefi mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ eki
breytt, kjark til að breyta því sem
ég get breytt og vit til að greina
þar á milli.
Þinn bróðir,
Ivar.
Mig langar í nokkrum línum að
minnast frænda míns og vinar og
þakka honum um leið þær mörgu
ánægjustundir sem við áttum sam-
an í gegnum árin. Strax í barn-
æsku myndaðist milli okkar
Gumma góð vinátta sem aldrei bar
skugga á.
Ekki man ég eftir okkar fyrstu
kynnum, enda báðir ómálga börn,
en fundir okkar urðu fleiri og
heimsóknir okkar hvors til annars
margar, allt fram á fullorðinsár.
Minningarnar frá þessum tíma eru
margar og mislifandi í hugskotinu
en allar góðar þó stöku sinnum
hafi kastað í kekki eins og gengur
með unga stráka, eflaust hefur
það einungis orðið til að skerpa
vináttuna sem hefur haldist alla
tíð síðan. Fyi-stu minningarnar
með Gumma eru frá Hellissandi
þar sem við dvöldum báðir sumar-
langt hjá afa og ömmu og vorum
saman öllum stundum, þar var
ýmislegt brallað eins og stráka er
siður.
Þó Gummi væri rúmu ári yngri
sem er nokkur aldursmunur þegar
maður er ekki nema sjö ára stóð
hann okkur leikfélögunum ekkert
að baki þegar til átakana kom.
Mér eru minnisstæð vonbrigði mín
þegar Gummi náði 1. stiginu í
sundi á undan mér þó það hafí
verið að mestu leyti í kafí, og svo
var mér skapi næst að draga húf-
una niður fyrir höku þegar vinur-
inn mætti seinna um sumarið í
kaupfélagið með 200 metra nor-
ræna sundmerkið nælt í peysuna.
Árin liðu fram að unglingsárum
og má heita að við frændur höfum
verið saman flestar frístundir frá
skóla þó svo að við byggjum í sitt
hvorum bæjarhlutanum. Á stund-
um var eins og við ættum tvö
heimili, hjá foreldrum hvors ann-
ars og er ég hræddur um að oft
hafí foreldrum okkar beggja þótt
fara heldur mikið fyrir okkur, enda
uppátækin oft skrautleg svo ekki
sé meira sagt.
Gummi lauk gagnfræðaprófi og
eftir það vann hann við margvísleg
störf, en best kunni hann við sig
í aljskyns þjónustustörfum.
Á unglingsárunum unnum við
oft saman, m.a. munstruðum við
okkur 14 og 15 ára gamlir sem
messagutta á eitt af skipum Eim-
skipafélagsins og störfuðum þar
sumarlangt.
Gummi var óvenju sjóveikur og
kom þá strax fram hve ósérhlífinn
hann var því aldrei vantaði hann
á vaktina í messanum þó ferðir
hans að borðstokknum væru
margar. Gummi var vinsæll meðal
vinnufélaga og naut trausts þeirra
alls staðar þar sem ég þekkti til.
Strax í æsku var Gummi mjög
bókhneigður og las nánast allt sem
hönd á festi, þær voru margar
ferðirnar í bókasafnið og yfírferðin
mikil, allt frá reifurum upp í
heimsbókmenntir.
Ekki lét hann sér nægja lestur
góðra bóka heldur hóf hann að
semja ljóð og las þau upp fyrir
okkur kunningjana, og höfðu sum
þessara ljóða djúp áhrif á okkur.
Því miður geymast þau ekki í
minni og eru sennilega öll glötuð
því ekki hirti Gummi um að halda
þeim til haga.
Eftir að fullorðinsárum var náð
minnkaði samband okkar Gumma, .
en aldrei slitnaði sá vináttustreng-
ur sem myndaðist í æsku. Þá fór
að bera á veikindum hjá Gumma
sem smám saman urðu til þess
að hann varð lítt fær til vinnu.
Með árunum ágerðust veikindin,
en aldrei heyrði ég Gumma kvarta
og jafnvel ekki undir það síðasta
þó hann hafi eflaust vitað að
hveiju dró sýndi hann fádæma
æðruleysi og hafði ekki mörg orð
um líðan sína þótt auðsjáanlega
hafí hann þjáðst mikið. Hann hafði
meiri áhuga á því sem að mér
snéri.
Hann bar ekki sínar raunir á
torg en vildi öllum gera greiða
þótt oft væri af veikum mætti
vegna heilsuleysis.
Eg votta aðstandendum inni-
lega samúð mína og megi guð
styrkja þau í sorg þeirra. Að leiðar-
lokum kveð ég þig frændi, farðu
í friði og hafðu þökk fyrir allt sem
þú veittir mér með samveru þinni.
Jóhannes Pétursson.
JÓRUNN SVEINSDÓTTIR
+ Jórunn Sveinsdóttir fædd-
ist á Felli í Sléttuhlið í
Skagafirði 1. september 1910.
Hún lést í Reykjavík 10. maí
síðastliðinn. Foreldrar hennar
voru Sveinn Árnason og Hólm-
fríður Sigtryggsdóttir. Al-
systkini hennar í aldursröð:
Sigurlaug (látin), Sigtryggur
Páll (látinn), Rannveig og Jó-
hannes. Jórunn átti enn frem-
ur þijú hálfsystkin. Jarðarför
hennar fór fram frá Fossvogs-
kapellu miðvikudaginn 18.
mai.
MIG langar til þess að minnast vin-
konu minnar, Jórunnar Sveinsdótt-
ur, sem var mér svo innilega kær.
Jórunn var fædd og uppalin í
Skagafirði. Hún var mikill dýravinur
og voru hestarnir í miklu uppáhaldi
hjá henni. Jórunn var ógift og barn-
laus. Hún starfaði lengst af sem
saumakona og var alveg
sérstaklega lagin í hönd-
unum.
Mér er það alltaf mjög
minnisstætt er ég var
smástelpa, að þá fékk
hún lánaða dúkkuna
mína og saumaði á hana
silkikjól, mjög fallegan,
færði mér síðan dúkk-
una innpakkaða á að-
fangadag. Mikil urðu
fagnaðarlætin. Jórunn
reyndist mér alla tíð sem
hin besta amma og vor-
um við miklar vinkonur.
Það var alltaf gaman að
gott að koma til Jórunn-
ar.
Jórunn bjó í fjölda ára í Pósthús-
stræti 17, þar sem veitingastaðurinn
Skólabrú er nú til liúsa. Síðar flutt-
ist hún í Austurbrún. En haustið
1990 fluttist hún á dvalarheimilið
Hrafnistu í Reykjavík.
Jórunn fylgdist vel
með allri pólitík og lét
ekkert fram hjá sér
fara. Einnig fylgdist
hún vel með allri tísku
og hafði gaman af,
spáði mikið í efni og
hönnun.
í vor fóru veikindi
Jórunnar að heija á,
það var bæði erfitt og
sársaukafullt að horfa
upp á hana svo mikið
veika.
Ég á mjög svo dýr-
mætar minningar um
hana og þær mun ég
geyma í hjarta mínu.
Mig langar til þess að koma á
framfæri innilegu þakklæti til starfs-
fólks Hrafnistu, sem sá um að henni
liði sem best.
Elsku Þóra og Jóhannes, ég sendi
ykkur samúðarkveðjur mínar.
Sigríður Tryggvadóttir.