Morgunblaðið - 29.05.1994, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 29. MAÍ 1994 B 3
„Mamma, sjáðu gráa hestinn sem
er meðal hestanna okkar, hvaðan
er hann kominn, hann var að fara
inn í hesthús með hestunum okk-
ar.“ Hún sagði: „Hvaða vitleysa,
það hefur enginn hestur komist inn
í girðinguna.“ Ég trúði þessu ekki
heldur hljóp af stað til þess að gá
að þessu og reka aðkomuhestinn
út, ég var orðin þrettán ára þegar
þetta var. Við áttum þá þrjá rauða
hesta og þeir voru í húsinu en
enginn grár hestur. Við komumst
hins vegar að því skömmu síðar
að síðasti hesturinn sem var á þess-
um stað var heygður þarna í tún-
inu - og hann var grár.
Þetta næmi mitt hefur líka kom-
ið fram í því að ég er viðkvæm
bæði fyrir fólki og jafnvel húsum.
Það kemur stundum fyrir að mér
líður svo illa inni í húsum að ég
helst ekki við og verð að fara út.
Ég á líka stundum erfitt með að
tala við fólk. Það er ekki þannig
að ég sé misvel upplögð heldur á
ég alltaf erfitt með að tala við
sama fólkið. Hugur minn fer þá í
eins konar ferðalag og ég „dett
Elín Ósk í hlutverki Toscu eftir Puccini í Þjóðleikhúsinu
^TJðRMI-
FLOKKI
út“, eins og það er kallað, það fólk
hefur þá svoleiðis strauma í kring-
um sig. Þetta hefur hins vegar
engin áhrif þegar ég er að syngja
á móti fólki. Þá er ég svo einbeitt
í því sem ég er að gera að ekkert
annað nær tökum á mér.
í Söngskólanum kynntist ég
manninum mínum, Kjartani Ólafs-
syni. Hann er heldur eldri en ég
og var búinn að vera nokkur ár í
skólanum þegar ég kom inn. Ég
var á sjöunda stigi þegar við
kynnntumst og tuttugu og eins árs
gömul. Hann tók söngkennarapróf
sama vorið og ég tók einsöngvara-
próf og svo fórum við saman haust-
ið 1984 til Ítalíu.
Ég varð að færa mikla fórn til
þess að komast til Ítalíu. Ég varð
að selja hestinn minn sem ég hafði
tamið og var minn einkavinur. Ég
grét í marga daga á eftir, söngur-
inn krefst fórna. Þessi hestur hét
Fáni og ég tamdi hann að mestu
sjálf. Eg hafði kennt honum að
gera'kúnstir og ég gat fengið hann
til þess að skipta um gang með
ýmsum merkjum, ef ég lagði t;d.
flata höndina fyrir framan hnakk-
nefið þá fór hann að brokka,
o.s.frv.
Þótt ég væri ekki alin upp við
óperumúsík þá heillaði hún mig
mest af öllu. I óperunni er eitt-
hvert sterkt aðdráttarafl sem dró
Elín Ósk sem Önnur dama úr
Töfraflautunni eftir Mozart
Elín Ósk í hlutverki Donnu Elviru og Kristinn Sigmundsson sem
Don Ciovanni úr samnefndri óperu eftir Mozart
mig snemma að sér. Pabbi eignað-
ist plötu með Pavarotti og uppá-
haldslagið mitt var á henni, Nessun
dorma. Það var það yndislegasta
sem ég gat hugsað mér, ég lá oft
upp í sófa og hlustaði á það og
tárin hrundu niður kinnarnar á
mér, það gekk mér svo til hjarta.
Ég er veik fyrir rómantík og
kannski hefur það átt sinn þátt í
að ég vildi fara til Italíu. Við bjugg-
um í Mílanó þar sem ég komst til
mjög góðs kennara, Pier Miranda
Ferraro. Ég ætlaði að verða óperu-
söngkona og þá kom ekkert annað
til greina en Italía í mínum huga.
Ferraro gerði marga góða hluti
fyrir mig og mér gekk vel á Ítalíu,
söng þar mikið. Kennarinn minn
var duglegur að senda mig hingað
og þangað að syngja. Tónlistarfé-
lög eru mjög víða í bæjum á ítal-
íu, þau hringja í kennara og biðja
Elín Ósk eftir einsöngvaraprófið í Söngskólanum ásamt Þuríði
Pálsdóttur kennara sínum og Jórunni Viðar undirleikara t.v.
um söngvara, þá er maður sendur
af stað í konsertferðalag. Svo fór
ég í söngferðalag með kór og
hljómsveit frá Verdi Konservator-
ium í Mílanó og fluttum G-dúr
messu Schuberts, það var mjög
skemmtilegt. Ég öðlaðist sviðs-
reynslu og fékk gagnrýni, það
gerði mikið fyrir mig. Ég var búin
að læra talsvert mikið í músík þeg-
ar ég kom til Ítalíu og vildi helst
fá sem mesta kennslu í söngnum
og tilsögn í að læra hlutverk. Ég
fór í gegnum sex óperur hjá þess-
um kennara mínum úti. Mér finnst
óskaplega gaman að læra óperur.
Manni vex þetta kannski svolítið í
augum fyrst þegar maður opnar
nýja bók en svo sest maður niður
og hvað leiðir af öðru. Ég vildi
helst ekkert gera nema að vinna
við óperur.
Árið 1986 fékk ég tilboð um að
syngja Tosku í Þjóðleikhúsinu og
þá ákvað ég að fara heim til ís-
lands. Það var glæsilegt verkefni
sem gaf mér dýrmæta reynslu.
Eftir það hef ég sungið í nokkrum
ólíkum óperum og er nú að læra
hlutverk Lenoru í Valdi örlaganna
eftir Verdi, sem er stórkostlegt
verk og í mestu uppáhaldi hjá mér
í dag. Verdi og Puccini höfða mest
til mín.
Við Kjartan studdum frá upp-
hafi hvort annað mikið og höfum
alltaf starfað mikið saman. Hann
er mjög fjölhæfur maður í músík.
Hann spilar á næstum hvaða hljóð-
færi sem sett er í hendumar á
honum og hann hefur yndislega
rödd. Við höfum haldið konserta
saman. Við fórum t.d. í hljómleika-
ferð um alla Austfirði ásamt Ólafi
Vigni Albertssyni og í aðra ferð
með Hólmfríði Sigurðardóttur
píanóleikara. Kjartan er Austfirð-
ingur, ættaður frá Fáskrúðsfírði,
þar og á Stöðvarfirði starfaði hann
um tíma sem tónlistarkennari.
Hann var meira að segja búinn að
stofna karlakór á Stöðvarfirði áður
en við kynntumst og ætlaði sér að
starfa við tónlist úti á landi, en
fórnaði þeim framtíðardraumi fyrir
mig. Ég vildi búa í Reykjavík, ann-
að kom ekki til greina fyrir mig
ef ég ætlaði að starfa sem söng-
kona. Hann hefur hins vegar valið
sér svipaðan starfsvettvang, hann
er tónmenntakennari og hefur í
fimm ár verið orgelleikari á elli-
heimilinu Grund og vinnur þar og
annars staðar mikið músíkstarf.
Sjálf er ég í alls kyns tónlistar-
starfi, stjóma Kór Rangæinga sem
ég hef mikið yndi af og er einnig
fastur kennari við Söngskólann í
Reykjavík. Það gefur mér mikla
gleði að kenna. Svo syng ég auðvit-
að hvenær sem tækifæri bjóðast.
Ég vildi þó gjarnan syngja meira
og raunar helst ekki gera neitt
annað, en ég bý í litlu samfélagi
þar sem tækifærin eru færri en
skyldi og því erfitt á að ná fullum
þroska sem listamaður. Rödd þarf
mikla þjálfun ef hún á að komast
í „stjörnuflokk“.“
Elín Ósk er í blóma síns aldurs
sem söngkona, aðeins 32 ára göm-
ul. Að vísra manna dómi er rödd
hennar óvenju glæsileg og tónlist-
arhæfileikar hennar óumdeildir.
Hefur slík söngkona ekki reynt
fyrir sér í erlendum óperuhúsum?
„Nei, ég hef aldrei sungið neins
staðar fyrir, né sent upptökur út,“
segir Elín. „Það hafa ýmsir aðilar,
erlendir sem innlendir, hvatt mig
eindregið til þess að reyna fyrir
mér í útlöndum en ég hef ekki
getað fengið mig til þess. Svo und-
arlega sem það kann að hljóma
þá er ég svo heimakær kona að
mér óar við þeirri tilhugsun að
leggjast í ferðalög, fjarri manni,
barni, foreldrum og systkinum.
Eigi að síður hefur þessi spurning
orðið æ áleitnari. Nú er sá tími
runninn upp sem er blómatími í
starfsæfi hvers söngvara, ég veit
að nú er að hrökkva eða stökkva.
Vissulega blundar í söngkonunni í
mér löngun til þess að athuga hvað
henni yrði ágengt úti í hinum stóra
heimi en ljölskyldumanneskjan er
algjörlega á móti þessu. Ég hef
verið að reyna að sætta þessi ólíku
sjónarmið með því að velta fyrir
mér möguleikum á að fá samning
við óperuhús, þá þyrfti ég ekki að
vera á þeytingi. Við höfum rætt
þetta hjónin en ég hef alltaf dreg-
ið í land, enn sem komið er. Mig
langar svo mikið að eyða lífinu hér
með mínu fólki. Ég er alin upp við
stöðugleika hlýlegs fjölskyldulífs
og nú er það kannski viss dragbít-
ur á allar hugmyndir um ævintýri
í útlöndum. Eg fórnaði hestinum
mínum til þess að komast í söng-
nám í útlöndum, ég er ekki viss
um að ég vilji ganga iengra á þeirri
braut.“