Morgunblaðið - 09.08.1994, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 9. ÁGÚST 1994 29
MINNINGAR
og harmónikkuna hans. Við Árni
rauluðum, Stefán nunnaði með í
þeim lögum, sem hann kunni og
sagði sögur, meðal annars af smur-
brauðsstofu, sem hann átti í félagi
við annan. Einn daginn smurði Stef-
án 110 samlokur á klukkutíma og
„þá kviknaði í öllu draslinu". Eftir
þetta kvöld var hringt í okkur og
við beðnir að koma ekki í bráð með
Stefán, því að einn sjúklinganna
hafði fengið hláturskrampa og
þurfti að sprauta hann niður.
Leiðir okkar Stefáns lágu oft
saman eftir þetta. Ég hitti hann á
förnum vegi. Hann var alltaf glaður
og reifur og sagði mér margar sög-
ur. Ég skynjaði að hann var að sumu
leyti einstæðingur, en hann var
ánægður með sitt og reyndi að gera
öðrum gott. Sem dæmi nefni ég að
hann taldi skyldu sína að spila í
jólafagnaði Verndar í Slysavarnafé-
lagshúsinu á Granda á aðfangadegi
jóla, var „að létta þessum einstæð-
ingum jólin“. Einu sinni hitti ég
hann og spurði hvernig hann hefði
það. Stefán sagðist hafa sárar
áhyggjur af því að það streymdu
að sér svo miklir peningar, fyrir
málverk, að hann ætti í erfiðleikum
með að losna við þá, af því að það
væri laugardagur og á morgun
sunnudagur og þessir bankar væru
lokaðir um helgar, „það er nú meira
ástandið", sagði hann og röddin
hljómaði á háu tónunum.
í nóvember síðastliðnum átti ég
leið niður í miðbæ og kom við í
búð. Þangað kom Stefán og við
heilsuðumst. Ég spurði hvað hann
segði í fréttum. Röddin var við það
að vera klökk að því er mér fannst
og ég fann að honum leið ekki vel.
„Æ, ég segi eiginlega ekkert. Ég
þarf að fara upp að Korpúlfsstöðum
og tæma þar, ég hef fengið að
geyma málverkin mín þar. Núna eru
þeir búnir að láta einhvern strák,
sem gegnir varla hundsnafni á Hóls-
Qöllum, hafa þetta, þeir kalla hann
víst Erró eða eitthvað svoleiðis," og
hann dró seiminn.
Ég held að þjóðfélagið hafi reynst
Stefáni á margan hátt vel. Margir
töldu hann stórskrítinn, en í raun-
inni var hann náttúrubarn, sem hélt
barnæskunni óskertri þrátt fyrir að
aldurinn færðist yfir. Reyndar varð
hann aldrei hinn sami eftir að hafa
verið talinn af eftir snarbijálað veð-
ur uppi á Hólsfjöllum, en þá vakti
hann yfir kindum í nokkur dægur
og kom þeim heilum til byggða.
Margir eiga eftir að sakna Stef-
áns Stórvals frá Möðrudal. Menn
eins og hann setja mikinn svip á
bæinn. Blessuð sé minning hans.
Gísli Helgason.
Þá hefur Stefán frá Möðrudal
söðlað Leikni hinsta sinni. Og þeys-
ir nú fram sandskeiðið vestan sólar-
lags. Eftir stendur Metúsalem á
Burstafelli og undrast hamfarir
slíkrar reiðar. Að nú ekki sé talað
um okkur hin.
Þegar ég, árið 1980, tók að mér
að skrá minningarbrot Stefáns frá
Möðrudal, svo úr varð bókin „Ejalla-
kúnstner segir frá“, varð mér fljót-
lega Ijóst, að þar átti ég tal við
mann, sem mér var um megn að
kynnast. Þá var ekki annað ráð
vænna, en freista þess, að skynja
þennan mann, sem ég ekki gat skil-
ið.
Ekki skynjaði ég Stefán, sem
þann afglapa á torgum, er ýmsir
töldu hann vera. Hann átti nefnilega
til vissa slægð og kannske þá mesta,
að fela hana ævinlega undir yfir-
borði einfeldninnar. Þessu til sann-
inda mætti tína til nokkur sprek,
svo úr yrði glaður sagnalogi. En
þess gerist ekki þörf hér, enda var
Stefán frá Möðrudal þjóðsagnaper-
sóna í lifanda lífi. Þær sögur verður
hver og einn að leggja sinn skilning
í.
Ekki varð samvinna okkar Stef-
áns við gerð áðurnefndrar bókar til
að skapa með okkur vináttu eða
önnur tengsl. Gegnum tíðina horfð-
umst við stundum á yfir götu, eitt
andartak. Svo var það ekki meira.
En þessar borgargötur eru snauð-
ari, nú þegar Fjallamaðurinn Stefán
frá Möðrudal treður þær ekki lengur
einfarans fótum.
Pjetur Hafstein Lárusson.
Barn náttúrunnar var Stefán frá
Möðrudal, einstakur og stórbrotinn
persónuleiki, þróttmikill, trygglynd-
ur og frumlegur, í öllu laus við
mengun þeirrar miðstýringar og
spennu sem samfélagið leitast nú
við að troða upp á hvern einn mann.
Það er mikill söknuður að Stefáni
frá Möðrudal, Stefáni Stórval, sárt
að eiga ekki von á að hitta hann
glaðbeittan og lífsglaðan, því honum
var eiginleg sú snilld að gleðjast
yfir því minnsta og gefa hveijum
samferðamanni sínum af gleði sinni.
í nær þijá áratugi átti ég vináttu
hans vísa og við brölluðum margt
saman í bæði hljómlist og orðsins
list, en þeir sem þekktu hann vel
vissu að hann var háþróaður í hvoru
tveggja. Eitt af því sem var sér-
stætt við Stefán frá Möðrudal var
sá taktur í stíl hans að um leið og
þriðji maður bættist í spjallið var
hann á samri stundu kominn á leik-
svið og á sömu stundu kunni hann
að fara á kostum í einlægni sinni,
gamansemi og speki sem var svo
tær og falleg að enginn nema barn
náttúrunnar nær slíkri háskóla-
gráðu og hún næst hvergi nema í
háskóla lífsins.
Við fórum oft og sungum og lék-
um fyrir fólk, hann með nikkuna,
ég með gítarinn og það voru mikil
forréttindi að fá að vera með hon-
um. Eftir eina lotuna á Grensás-
deild fór slíkt orð af gleði hans og
góðum anda að fullyrt var að allir
sjúklingarnir hefðu vaknað hitalaus-
ir næsta morgun. Á árshátíð í Eyjum
átti hann að skemmta í 10 mínútur,
en honum fannst svo skemmtilegt
að prógrammið tók tvo klukkutíma.
I tveggja manna tali var hann eins
og samnefnari alls venjulegs fólks,
en að því slepptu tók listamaðurinn
og leikarinn við og honum fannst
lífið svo sannarlega merkilegt og
þess virði að lifa því þótt stundum
rigndi í flekkina. í vetur leið hitti
ég hann á Hverfisgötunni á miklum
asa. „Mig vantar svo mikið ramma
núna, svo afskaplega mikið.“ „Hvað
stendur til?“ spurði ég. „Það er
nefnilega svo,“ sagði Stefán og setti
upp sparisvipinn með viðeigandi
rödd, „að það er búið að ákveða að
skipta Korpúlfsstöðum jafnt milli
mín og Erró og mig vantar svo af-
skaplega mikið ramma.“ Auðvitað
náðum við í slatta af römmum í
Listhúsinu í Laugardal hjá stelpun-
um í Katel.
Stefán frá Möðrudal setti mikinn
svip á samtíð sína og hans er sárt
saknað af mörgum því hann var
íslands lag, eitthvað úr öldunum
öllum, eitthvað úr okkur öllum, per-
sónuleiki sem var svo lítillátur,
þakklátur og auðmjúkur fyrir það
að fá að lifa að ekkert fékk haggað
hinum hreina tóni hans um allt sem
lifði. Málverkin hans, fasið hans,
framkoman og óendanleg kurteisi
og hlýja, allt voru þetta hlunnindi
við samferðamenn hans, mikil
hlunnindi. ísland saknar hans, en
mikið hlýtur Jörðin að hafa verið
montin að hafa haft hann um borð.
Arni Johnsen.
t
Útför systur okkar og mágkonu,
HÖLLU BACHMANN
kristniboða,
verðurgerðfrá Dómkirkjunni miðvikudaginn 10. ágústkl. 13.30.
Jón G. Hallgrímsson, Þórdfs Þorvaldsdóttir,
Helgi Bachmann, Kristín Sveinsdóttir,
Helga Bachmann, Helgi Skúlason,
Hanna Bachmann, Jón K. Ólafsson.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er vinsamlega bent á
Minningarsjóð KFUM og K til styrktar kristniboði, sími 888899.
t
Utför
RAGNARS PÉTURSSONAR
frá Rannveigarstöðum,
sem lést 5. þ.m., fer fram frá Hofskirkju í Álftafirði fimmtudaginn
11. þ.m. kl. 14.00.
Aðstandendur.
t
Útför móður okkar,
ERLENDSÍNU HELGADÓTTUR
frá Sjónarhóli,
fer fram frá Kálfatjarnarkirkju fimmtudaginn 11. ágúst kl. 14.00.
Blóm afbeðin.
Ragnhildur,
Anna Dagrún,
Guðrún Lovísa,
Sigurveig.
t
Þökkum samúð og hlýhug við andlát og útför
HULDU MARGRÉTAR KRISTJÁNSDÓTTUR,
Bugðulæk 5,
Reykjavík.
Fyrir hönd aðstandenda,
Björn Björnsson.
Lokað
Heyrnar- og talmeinastöð íslands verður lokuð í
dag, þriðjudaginn 9. ágúst, frá kl. 12.00 vegna
útfarar
EBBU EDWARDSDÓTTUR, talmeinafræðings.
Stjórnin.
SAFNKORT ESSO er liður í leiknum
Þú færð 1000 kr. miða á 880 kr. og 880 punkta að auki inn
, á Safnkortið - og 500 kr. barnamiða á 440 kr. og 440 punkta
i inn á Safnkortið.
5
1 Forsala til Safnkortshafa á ESSO-stöðvunum um allt land.
Söfnum liði gegn þúsundum Svía sem vilja
komast á leikinn.
Látum íslensku hvatningarhrópin yfirgnæfa
þau sænsku. Áfram ísland!
Tilboðið gildir aðeins tii 31. ágúst.
Tsso;
Oiíufélagiðhf
Jssoj | Olíufélagið hf
i knattspyrnu
á Laugardalsvelli 7. sept.