Morgunblaðið - 29.09.1994, Blaðsíða 34

MORGUNBLAÐIÐ
34 FIMMTUDAGUR 29. SEPTEMBER 1994
KATRÍN
> ÞÓRÐARDÓTTIR
+ Katrín Þórðar-
dóttir fæddist í
Reykjavík 6. sept-
ember 1941. Hún
lést á heimili sínu í
Reykjavík 21. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þórður
Gíslason, verka-
maður í Reykjavík,
og Guðríður Árna-
___dóttir. Þau eru
bæði látin. Katrín
var yngst í sjö
systkina hópi. Hin
voru: Jóhanna
Jónsdóttir, sammæðra við hin
yngri; Jón Þórðarson, slökkvil-
iðsmaður á Keflavikurflug-
velli, kvæntur Þórunni Gottli-
ebsdóttur; Svava Þórðardóttir,
látin, var gift Sigurði Sigurðs-
syni yfirlögregluþjóni í Kefla-
vík; Unnur Þórðardóttir, gift
Ásgrími Guðjónssyni skip-
stjóra í Reykjavík; Gísli Þórð-
arson, sjómaður í Njarðvík,
kvæntur Bryndísi Veturliða-
dóttur; Árný Þórðardóttir, gift
Kristjáni Olafssyni kaupmanni
í Hafnarfirði; Katrín, gift í
febrúar 1969 Þorsteini E. Jóns-
syni flugstjóra. Þau eignuðust
saman einn son, Björn Þor-
steinsson, sem nemur verk-
fræði við Háskóla íslands. Út-
för Katrínar verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag.
KATRÍN Þórðardóttir var félagi í
Inner Wheel klúbbnum Reykjavík-
, .Breiðholt frá árinu 1989 og var
þar vel virtur félagi, sem starfaði
með okkur af áhuga. Það var alltaf
ánægjulegt að hitta hana á fundum
og ræða við hana um mál líðandi
stundar. Katrín ferðaðist mikið um
heiminn og hafði ásamt eiginmanni
sínum, Þorsteini Jónssyni fyrrum
flugstjóra, komið til margra staða,
sem eru langt utan alfaraleiða
flestra íslendinga. Hún bjó meðal
annars í Afríku á meðan borgara-
styrjöldin í Biafra stóð yfir og
kynntist af eigin raun því hjálpar-
starfi sem íslendingar unnu þar.
Var ekki síst gaman
að heyra hana segja
frá þessum ferðum sín-
um og lýsa því sem
fyrir augu hennar
hafði borið.
Katrín var frá upp-
hafi veru sinnar í
klúbbnum vel virkur
félagi þó ekki gæti hún
alltaf mætt á fundi
vegna ferðalaga sinna.
Hún tók þátt í stjórn
klúbbsins strax á öðru
starfsári sínu í honum
þegar hún var ritari
stjórnar. Það tíðkast
ekki að félagar í slíkum klúbbum
gefi hver öðrum gjafír nema ef til
vill að sameinast sé um slíkt þegar
einhver á stórafmæli. Það sýnir því
vel hlýhug og hugulsemi Katrínar
í okkar garð að eitt sinn þegar hún
kom heim úr einni ferðinni gaf hún
sérhverjum klúbbfélaga skemmti-
lega gjöf sem hún hafði keypt í
landi hinum megin á hnettinum og
flutt með sér heim. Ekki vildi hún
þó gefa gjafírnar í eigin nafni held-
ur gaf hún í nafni stjórnar klúbbs-
ins.
Katrín var hógvær, glaðleg og
skemmtileg persóna sem gott var
að vera samvistum við. Fyrir um
það bil tveimur árum veiktist Katr-
ín af krabbameini. Þá hófst barátta
sem Katrín háði af miklum dugn-
aði og æðruleysi. Lengi gerðum við
okkur góða von um sigur hennar
í þeirri baráttu en síðustu vikur var
þó ljóst að hverju stefndi. Það er
alltaf erfítt að kveðja góðan vin
hinstu kveðju, ekki síst þegar fólk
fellur frá í blóma lífsins.
Fyrir hönd félaga í IW Breiðholt
vil ég þakka henni samveruna um
leið og við vottum eiginmanni, svni
og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð og biðjum guð að
blessa þau.
Ásthildur Pálsdóttir, forseti
IW Reykjavík-Breiðholt.
Kata, gamla æskuvinkonan mín,
er látin. Með þessum línum langar
mig til þess að minnast hennar og
ÞÓRUNN
GUÐLA UGSDÓTTIR
+ Þórunn Guð-
laugsdóttir
fæddist á Gísla-
stöðum í Grímsnesi
15. nóvember 1905.
Hún lést á hjúkrun-
ardeild Elliheimil-
isins Grundar 21.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
laugur bóndi á
Gíslastöðum Run-
ólfsson frá Skálm-
arbæ í Álftaveri og
Margrét Jónsdóttir
Þórðarsonar óðals-
bónda og alþingismanns í Ey-
vindarmúla, sem var af hinni
þjóðkunnu Bergsætt. Kona
Jóns alþingismanns var Stein-
unn Auðunsdóttir prests á
Stóru-Völlum á Landi Jónsson-
ar á Mosfelli. Bróðir séra Auð-
ÞÓRUNN Guðlaugsdóttir fékk
hægt andlát eftir erfið veikindi á
Síðustu mánuðum. Hún yfirgaf
þetta jarðlíf í sátt og með reisn.
Mæt og merk kona er gengin til
feðra sinna eftir farsælt ævistarf.
Þórunn fluttist með foreldrum
sínum og systkinum til Reykjavík-
ur árið 1921 og bjuggu þau á
Bragagötu 34b. Þar hélt Þórunn
heimili eftir lát foreldra sinna og
bróður þar til hún fluttist til systur
uns var séra Arnór
Jónsson prófastur
og sálmaskáld í
Vatnsfirði. Móðir
Jóns alþingismanns
var Olöf Beinteins-
dóttir lögréttu-
manns á Breiðaból-
stað í Olfusi Ingi-
mundarsonar. Kona
Beinteins var Vil-
borg Halldórsdóttir
biskups á Hólum
Brynjólfssonar.
Þórunn átti tvö
systkini: Jón, f. 15.
september 1901, d.
11. október 1953, vann sem bif-
reiðarstjóri í Reykjavík; Stein-
unn Bergþóra, f. 15. maí 1903,
d. 13. maí 1989, ráðskona hjá
Sigfúsi Blöndahl aðalræðis-
manni. Útför Þórunnar fer
fram frá Dómkirkjunni í dag.
sinnar, Steinunnar, að Víðimýri við
Kaplaskjóisveg eftir lát Sigfúsar
Blöndahls aðalræðismanns 1965.
Steinunn hafði ung ráðið sig í vist
til þeirra hjóna, Sigfúsar og Ás-
laugar Þorláksdóttur Johnson, en
eftir að Áslaug féll frá tveimur
árum síðar varð Steinunn ráðskona
Sigfúsar og stýrði heimilinu til
dauðadags, lengst af í Víðimýri.
Þórunn vann ýmis störf í
Reykjavík, þar á meðal í Sælgætis-
MINNINGAR
þakka allar ánægjulegu samveru-
stundirnar okkar. Við Kata kynnt-
umst í skóla á unglingsárunum og
urðum strax perluvinkonur. Á
æskuheimili hennar kom ég oft og
naut þar þeirrar lífsgleði, sem þar
ríkti hjá hennar stóru fjölskyldu,
og hefur síðan alltaf stafað ljóma
frá þeim tíma í huga mér.
Kata hafði sterkan persónuleika
og var síkát og glöð. Einnig hafði
hún ákveðni til að bera og fór hún
vel með það, því hún var vel greind
og hafði yndi af lestri bóka. Margt
lærði ég af henni vinkonu minni
og var þó nokkuð brallað á ungl-
ingsárunum.
Báðar hófum við verslunarstörf
að skólagöngu lokinni og fljótlega
bytjuðum við að safna til utan-
landsferða, en þær áttu hug okkar
allan. Fórum við síðan í mörg ferða-
lögin saman og sóttum mörg lönd-
in heim. Vil ég þakka- þér, Kata
mín, fyrir samfylgdina og fyrir að
mega eiga þig að vini. Einnig vil
ég minnast og þakka þann tíma
er við áttum saman eftir að þú flutt-
ist með þína fjölskyldu á erlenda
grund, þar sem ég naut mörgum
sinnum gestrisni ykkar og vináttu.
Nú er Kata farin þá ferð sem
okkur öllum er ætluð og alltaf erum
við óundirbúin fyrir slíka kveðju-
stund, sérstaklega þegar hún er
jafn ótímabær sem nú. En minning-
una um vinkonu mína geymi ég sem
perlu í hjarta mér. Eg vil votta
Steina, Bjössa og öðrum aðstand-
endum hennar mína dýpstu samúð
og bið ég þann sem öllu ræður um
styrk þeim til handa.
Blessuð sé minning Katrínar
Þórðardóttur.
Erla Rúriksdóttir.
Þegar Katrín Þórðardóttir nú
kveður hugsa mörg okkar: Ekki
stóð hún nú lengi við. Náði þó
þremur um fímmtugt. Hún átti við
andstyggilegan fjanda að etja;
frammistaðan í þeirri baráttu veit
ég að var einstök. Hún stóð meðan
stætt var — og gott betur. Ekki
barði hún sér, heldur lék sér að
því að blekkja náungann, þykjast
hafa það betra en endalokin bera
vott um.
Við hittumst fyrst á sjöunda ára-
tugnum. Síðan höfum við haft sam-
band, mismikið eftir staðsetningu.
Hún hefur reynst fjölskyldu minni
og mér alveg prýðilega, sem ekki
gerð Magnúsar Th. S. Blöndahl í
Vonarstræti 4, hjá Sælgætisgerð-
inni Víkingi, einnig við netahnýt-
ingar og fleira.
Aðilar sem þekktu til hennar
hafa sagt mér að hún hafi verið
forkur dugleg og eljusöm til vinnu.
Þórunn var mikið fyrir að ferðast
og naut þess. Samgöngur á þessum
tíma voru erfiðar bornar saman
við nútímann. Henni heppnaðist
þó að komast til Skotlands með
vinkonu sinni. Hún var alla tíð
mjög létt á fæti, gekk mikið, það
var lítið mál fyrir hana að ganga
frá Bragagötu vestur að Víðimýri
og til baka.
Ég man fyrst eftir Þórunni um
1960, þá sem ungur drengur. Á
þeim árum buðu þær systur mér
árlega í réttir, aðallega Hafra-
vatnsrétt. Sigfús rak bú í Víðimýri
ásamt Steinunni og einnig átti
Þórunn nokkrar kindur. Þetta voru
ætíð miklar ævintýraferðir fyrir
mig, borgarbarnið.
Þórunn var oft hjá Steinunni
systur sinni og aðstoðaði hana, því
mjög gestkvæmt var hjá Sigfúsi
og bústýrunni Steinunni. Mikil og
góð vinátta var á milli foreldra
minna, Sigfúsar Blöndahls, Þór-
unnar og Steinunnar. Minnisstæð
eru heimboðin að Víðimýri, slíkur
var gjömingurinn í mat og drykk
hjá þeim systrum.
Ef litið var inn var ætíð boðið
til stofu, sherry-flaskan og konfekt
tekið fram.
Þórunn var mjög greind, ein-
staklega minnug og var mjög gam-
an að fræðast af hennar frásögn-
um.
þurfti endilega að vera sjálfsagt,
einkum ef litið er á hve ung hún
var. Börn mín dvöldu hjá henni,
sum lengur, sum skemur, til gagns
og gamans. Hún var ágætur uppa-
landi og notaði ekki sérlega mikil
vettlingatök en hún var líka
hress og kát. Glöð án þess að vera
geðlaus.
Mér dettur engan veginn í hug
að hennar lífshlaup hafi verið dans
á rósum fremur en annarra, en ég
álít að í heild hafí hún átt góða
daga og notið ýmiss þess undra-
verða er veröldin býr yfir.
Þegar hún nú er horfin sjónum
þökkum við fyrir góða samfylgd
og fyrir það að hennar hremming-
um skuli lokið.
Vertu blessuð Kata kær og góða
ferð.
Margrét Thors,
Ingibjörg, Anna, Margrét
og Ólafur Þorsteinsbörn.
Nú er Kata farin í ferðina sem
við eigum öll vísa. Með ótrúlegum
dugnaði og kjarki tókst henni að
tefja þessa för furðu lengi. Fyrir
tveimur árum veiktist hún af
krabbameini í hálsi, gekkst þá und-
ir skurðaðgerð og síðar endurtekna
geisla- og lyfjameðferð. Oft sárþjáð
lagði hún á ráðin um ýmsar ferðir,
aðrar en þessa, og fór þær margar
á þessum tíma, síðast í mánaðar-
ferðalag nú á sl. vori allt til Suður-
Afríku, og eins og ævinlega með
Þorsteini manni sínum.
Fyrir rúmum mánuði ætlaði hún
með okkur í hina árlegu veiðiferð
í Sandá í Þistilfírði. Eftir það ætl-
uðu þau hjónin til Lúxemborgar.
Hin alvarlegu veikindi komu þó í
veg fyrir að þessar tvær ferðir yrðu
farnar. Og það þótti henni miður.
Fyrir réttu ári var hún með okkur
í Sandá. Vegna veikinda sinna gat
hún þó ekki gengið til veiða. En
gott var að eiga hana að félaga í
hópnum sem jafnan áður.
Fyrir um það bil 20 árum kynnt-
ist ég þeim hjónum, Kötu og Steina,
einmitt í veiðiferð í Sandá, en Steini
varð um það leyti félagi okkar Vikt-
ors Aðalsteinssonar og Garðars H.
Svavarssonar um Sandárdagana.
Síðan þá eru ferðimar orðnar
margar þangað norður, því stund-
um var farið tvisvar á sumri í 4-5
daga veiðiferðir. Og oft höfum við
líka átt ánægjustundir saman á
heimilum hvers annars. Elskulegri
félaga en þau hjónin er vart hægt
að hugsa sér. Því eru samveru-
stundirnar svo eftirminnilegar.
Minnisstæðar eru heimsóknir til
þeirra hjóna í Scheidberg í Lúxem-
borg en þar bjuggu þau á árunum
1970-1987 þegar Þorsteinn var
flugstjóri hjá Cargolux. Vorið
1980 gistum við hjónin í Scheid-
berg ásamt fleirum. Þar var gott
að vera. Húsið eins og herragarður
á hæð í skóginum. Móttökurnar
hjá Kötu og Steina eins og þeim
einum var lagið og það þótti ekki
tiltökumál að lána mér heimilisbíl-
inn til að aka á suður um allt
Þýskaland.
Þau hjón dvöldust lengi erlendis.
Á árunum 1968-1970 voru þau á
eyjunni Sao Tomé þegar Steini
stjórnaði hinu ævintýralega
hjálparflugi þaðan til Biafra. Sög-
umar af því hættulega flugi eru
nær því jafn spennandi og þær sem
við höfum heyrt af Steina þegar
hann var orustuflugmaður í breskri
flugsveit í síðari heimsstyijöld.
Heim komu þau hjónin svo 1987
og hafa búið í Reykjavík síðan. En
víða hafa þau ferðast. Ég man eft-
ir stóru alheimskorti sem hékk á
einum veggnum á heimili þeirra í
Lúxemborg. Það var alsett rauðum
deplum. Mér datt fyrst í hug að
þeir táknuðu þá flugvelli sem Steini
hefði lent á. En svo var ekki. Þeir
táknuðu þá golfvelli sem hann eða
þau bæði höfðu leikið golf á.
Kata og Steini voru ekki bara
hjón heldur líka einstakir félagar.
Þau fóru saman í golf, á skíði og
til veiða víða um lönd. Þau áttu
sínar gleðistundir margar en erfið
urðu þeim síðustu misserin þótt
Ka,ta kvartaði aldrei. Hún þurfti
oft á sjúkrahús en síðustu tíu dag-
ana var hún heima og þau héldust
í hendur, hún og Steini, þegar hún
skildi við. í aldarfjórðung höfðu þau
leiðst í gegn um lífið, alveg til þeirr-
ar stundar er hún lagði í sína hinstu
för.
Við hjónin, Lúllý systir mín og
Gísli Eyland mágur minn á Akur-
eyri, sendum Steina og Bjössa okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
„Sorgarstundir gleymast en þær
góðu geymast“, segir Steini í síð-
ari endurminningabók sinni, Við-
burðarík flugmannsævi. Öll mun-
um við geyma góðu stundirnar
mörgu með Kötu.
Guð blessi minningu hennar.
Ólafur G. Einarsson.
Árin liðu og síðari hluta árs
1988 tók heilsu Steinunnar að
hraka. Þórunn annaðist hana eins
lengi heima og kostur var. Síðasta
hálfa árið dvaldist Steinunn á
sjúkrastofnun. Hvern einasta dag
fór Þórunn til systur sinnar og
veitti henni alla þá aðhlynningu
og styrk sem hún frekast gat.
Fráfall Steinunnar var mikíll
missir fyrir Þórunni. Hún var nú
ein í húsinu, dagarnir urðu langir
og einveran sótti þungt að henni.
Lengst af sýndi hún mikinn styrk
og dugnað með því að búa ein og
gæta heimilisins, heimilis systur
sinnar og Sigfúsar.
I næsta húsi við Þórunni bjuggu
Einar Nielsen og frú Svanhildur
Jóhannesdóttir. Góð vinátta mynd-
aðist milli þeirra hjóna og Þórunn-
ar. Einar kom á hveijum degi
bæði kvölds og morgna til Þórunn-
ar og aðstoðaði hana bæði við að
dytta að húsinu og til ýmissa snún-
inga. En mest um vert var að vita
af traustum nágrönnum. Sama
má segja um Inga Ú. Magnússon
og frú Herdísi Hall sem fluttu síð-
ar í næsta nágrenni. Einnig reynd-
ist Árni Tómas Ragnarsson yfir-
læknir þeim systrum mjög vel og
veitti þeim mikla umönnun. Starfs-
fólk hjúkrunardeildar Elliheimilis-
ins Grundar á ennfremur þakkir
skilið fyrir hjúkrun og aðhlynn-
ingu.
Að lokum viljum við hjónin
þakka Þórunni alla þá hlýju, vinar-
hug og traust sem hún sýndi okk-
ur alla tíð.
Blessuð sé minning^ hennar.
Ágúst Ármann.
Það var fyrir tíu árum sem við
fluttum í næsta hús við Víðimýri,
þar sem þær systur Steinunn og
Þórunn bjuggu. Þrátt fyrir tals-
verðan aldursmun tókst fljótlega
vinskapur milli okkar og gat ég
stundum rétt þeim hjálparhönd við
ýmislegt sem gera þurfti.
í desember 1988 veiktist Stein-
unn og eftir nokkra mánuði eða í
maí 1989 andaðist hún. Þennan
tíma sem hún var rúmföst fyrst á
Landakoti og síðar á Grund var
Þórunni ákaflega mikilvægt að
heimsækja systur sína daglega.
Þær báru mikla umhyggju hvor
fyrir annarri, þessar fullorðnu syst-
ur enda orðinn langur ævidagur
sem þær höfðu verið saman.
Eftir að Steinunn dó varð Tóta
mikill einstæðingur. Allir hennar
nánustu ættingjar og vinir horfnir,
en nokkrir afkomendur þeirra
héldu þó alla tíð tryggð við þessa
gömlu konu og umhyggju þeirra
var henni ákaflega mikils virði.
Þórunn var nett kona og fínleg.
Hún var létt á fæti og snör við
verkin sín. Langt fram á níræðis-
aldur hugsaði hún ein um sitt heim-
ili og hjá henni var alltaf hreint út
á hlað.
Það var líka oft gaman að heim-
sækja hana og frá mörgu hafði
hún að segja. Minnið var alveg
óbrigðult og ævin orðin löng.
En nú er æviferli hennar lokið
og runnin upp stundin sem hún
þráði svo mikið síðustu mánuðina.
Á kveðjustund þökkum við sam-
verustundirnar og biðjum Guð að
geyma þig.
Einar.