Morgunblaðið - 06.01.1995, Blaðsíða 32

32 FÖSTUDAGUR 6. JANÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐNÝ
OLAFSDOTTIR
+ Guðný var fædd
14. janúar 1965
í Reykjavík, dóttir
hjónanna Ástu
Jónsdóttur og Ólafs
Guðjónssonar
strætisvagnaslj óra,
og bjó hjá þeim í
Skólagerði 37,
Kópavogi. Guðný
var yngst þriggja
systkina, hin eru:
Jónina Vilborg, sem
býr í Njarðvík og
er gift Karli Olsen.
Þau eiga 3 börn.
Oddur, býr í
Reykjavík, giftur EIsu Sig-
tryggsdóttur og eiga þau 2
dætur. Guðný vann í Bjarkarási
við Stjömugróf mörg hin síðari
ár. Guðný andaðist í Landspít-
alanum 26. des. sl. og verður
útför hennar gerð frá Kópa-
vogskirkju í dag.
MIG langar til þess að kveðja hana
Guðnýju með nokkrum orðum. Ég
kynntist Guðnýju fyrir um þremur
árum í skammtímavist Styrktar-
félags vangefinna í Víðihlíð. Alla tíð
síðan vorum við mestu mátar og
áttum margar ágætar stundir sam-
an, bæði í Víðihlíðinni og síðar einn-
ig í Bjarkarási eftir að ég tók við
forstöðu þar. Guðný kom í Bjarkarás
1983 og var hún lengst af á sauma-
stofunni þar erida var hún mjög
dugleg í höndunum og náði ágætri
færni við saumavélina eins og við
annað sem hún vann í höndunum.
Guðný var hvers manns hugljúfi og
eignaðist marga vini í Bjarkarási og
er nú sárt saknað af félögum sínum
þar. Guðný var ekki aðeins auðveld
í umgengni heldur var hún einnig
næm og éftirtektarsöm og átti auð-
velt með að taka leiðbeiningum og
nýta sér það sem fyrir henni var
haft. Hún var að jafnaði glöð, nægju-
söm og ánægð með lífið og fann sér
ávallt eitthvað til að gera eins og
að pijóna og sauma út og eru þeir
orðnir ansi margir púðarnir sem ég
hef séð Guðnýju sauma út í Víðihlíð-
inni. Sama má segja um hlífarnar
utan um herðatrén sem hún hefur
pijónað þar, þær eru einnig orðnar
margar. Það var ávallt gott að vera
í návist Guðnýjar. Hún gaf frá sér
hlýju og hver man ekki eftir brosinu
hennar sem var svo einlægt og blítt.
Hún var háttvís og kurteis ung kona
sem kom greinilega frá góðu heimili
þar sem manngæska og umhyggja
hefur verið höfð í fyrirrúmi. Það var
á annan dag jóla að Ólafur faðir
hennar bar mér þau sorgartíðindi
að Guðný væri dáin. Þó Guðný hafí
verið veik nokkra daga fyrr í desem-
ber þá grunaði engan að þessi veik-
indi Guðnýjar væru svona alvarleg.
Hún, sem dansaði og skemmti sér
svo vel nokkrum dögum áður á jóla-
balli í Bjarkarási. Það er kannski
við hæfi að við eigum
þá síðustu mynd af
Guðnýju þar sem hún
er að skemmta sér með
vinum sínum þar.
•- Elsku Óli og Ásta,
ég votta ykkur mína
innilegustu samúð í
sorg ykkar.
Árni Már
Björnsson.
„Litla blessunin"
varð einum af aðstoðar-
mönnum leikhópsins
Perlunnar að orði, þeg-
ar ég sagði honum frá
láti eins Perlufélaga, Guðnýjar Ól-
afsdóttur.
Hún var ekki há í loftinu hún
Guðný en hún var stór persónuleiki.
Hún hafði mikinn sjarma og sterka
útgeislun. Þegar Guðný brosti og
það gerði hún oft, þá kviknaði alltaf
bros hjá viðstöddum. Hún var bless-
un í einu og öllu.
Hún fæddist fötluð en þrátt fyrir
það tókst henni með góðri aðstoð
foreldra sinna að njóta lífsins á
margvíslegan hátt. Hún var ham-
ingjusöm og átti góða ævi enda
umvafin ást og kærleika sinna nán-
ustu. Henni var gefið mikið og hún
gaf mikið á móti. Hún var vandvirk
og iðin að hveiju sem hún gekk og
hafði einstaklega sterkt fegurðar-
skyn. Er mér minnisstætt hve oft
hún hafði orð á fegurð umhverfisins
á leikferð okkar í Noregi. Hún þurfti
oft að hvíla sig og tylla sér niður
því veika hjartað hennar þoldi ekki
mikla áreynslu en Guðný kvartaði
ekki en dáðist að umhverfinu á
meðan hún hvíldist. Það gerði hún
á sinn hljóðláta hátt líkt og hún tal-
aði meira við sjálfa sig en aðra
umhverfís hana.
Fyrsta hlutverk Guðnýjar með
leikhópnum Perlunni var að vera
ljósberi. Hún var klædd hvítum kyrtli
á aðventuhátíð Styrktarfélags van-
gefmna í Bústaðakirkju og lýsti upp
fyrir lesara. Þannig var hún líka í
lífinu, ljósgafí okkar allra er henni
kynntumst. Síðar kom oftast í henn-
ar hlut að leika blóm. Það gerði hún
með miklum ágætum enda eru blóm
tákn sakleysis og hreinleika. Hún
hafði mikla unun af tónlist, hún
naut þess að dansa en óperur höfð-
uðu sterkast til hennar.
Margs er að sakna, þegar náinn
vinur er kvaddur. Aðrir koma í stað-
inn en „aldrei sprettur aftur sama
rósin“.
Ég á eftir að sakna þess að heyra
ekki Guðnýju segja aftur „Ó, Sigga,
þú ert svo lekker" en það virtist
sama hvort ég byggi mig í hlutverk
nomar eða önnur furðuföt. Henni
fannst ég „lekker".
Ég minnist þess þegar við í leik-
hópnum Perlunni tókum á móti leik-
listarverðlaunum Visa ’93, hvað
Guðný var glæsilega klædd og með
svartan hatt, sem klæddi hana svo vel.
t
Útför elskulegs eiginmanns míns,
GUÐJÓNS GUÐLAUGSSONAR,
Víðihlíð,
Grindavík,
fer fram frá Grindavíkurkirkju laugardaginn 7. janúar kl. 11.30 f.h.
Jarðsett veröur í Hruna, Hrunamannahreppi, kl. 15.30 sama dag.
Eyrún Steindórsdóttir.
+
Innilegar þakkir faerum við þeim, sem auðsýndu okkur samúð og
vinarþel við andlát og útför
BJÖRNS JÓNSSONAR,
Löngubrekku 29,
Kópavogi.
Engelhart Svendsen Björnsson, Helga Haraldsdóttir,
Þór Svendsen Björnsson, Ása Halldórsdóttir,
Sigrún Svendsen
og afabörnin.
MINNIRMGAR
Ég minnist hennar á lýðveldisaf-
mæli á Þingvöllum í sumar er við
sýndum í úrhellisrigningu á þing-
palli. Veðrið lét hún ekki á sig fá
frekar en aðrir Perlufélagar og við
nutum dagsins saman út í ystu æsar.
Minningarnar em margar og allar
góðar og margt hef ég af Guðnýju
lært sem og öðrum Perlufélögum.
Ég þakka Guðnýju góða samfylgd
um lífs okkar stutta skeið en í mín-
um huga er hún eitt eilífðar smá-
blóm.
Við öll í leikhópnum Perlunni
söknum og syrgjum góðan félaga
og sendum Ástu og Ólafi, foreldrum
Guðnýjar, sem og öðrum ástvinum
okkar samúðarkveðjur í þeirra
þungu sorg.
Einnig viljum við þakka Ástu og
Ólafi allan velvilja og trú á leikhópn-
um Perlunni í gegnum tíðina.
Sigríður Eyþórsdóttir.
Það var haustið 1983 að tvær
ungar stúlkur fluttust frá dagheim-
ilinu Lyngási og bættust í hópinn á
Hæfíngarstöðinni Bjarkási.
Önnur þessara stúlkna var
Guðný, sem við í dag kveðjum hinstu
kveðju. Guðný var fædd 14. janúar
1965, eitt af þremur bömum hjón-
anna Ólafs Guðjónssonar, strætis-
vagnastjóra, og Ástu Jónsdóttur,
starfskonu í mötuneyti Seðlabank-
ans. Guðný bjó alla tíð í foreldrahús-
um, en hún var í hópi þeirra ein-
staklinga í þjóðfélaginu, sem þarfn-
ast leiðsagnar og stuðnings alla
ævina.
í Bjarkarási var kunningja- og
vinahópur Guðnýjar, fyrrum félagar
frá Lyngási og margir þeirra sem
sótt höfðu skemmtanir þær er for-
eldrahópur í Styrktarfélagi vangef-
inna héldu fyrir skjólstæðinga þess,
og stjómuðu af mikilli fómfýsi og
dugnaði.
Ásta og Ólafur, foreldrar Guðnýj-
ar, voru í þessum hópi. Þau töldu
aldrei eftir sér að starfa og leggja
málefnum vangefinna lið, starfa að
öllu því sem væri Guðnýju til heilla
og framdráttar.
Á síðari ámm er Guðný gekk til
liðs við leikhópinn Perluna, sýndi
Ásta móðir Guðnýjar enn sömu fóm-
fýsi og fyrrum, aðstoðaði þegar á
þurfti að halda.
í Bjarkarási var Guðný lengst af
á saumastofu og hafði náð ágætum
tökum á þeim verkefnum, sem þar
eru unnin og sýndi vandvirkni í
störfum sínum.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund leita minningar á hugann.
Ég minnist Guðnýjar sem brosmildr-
ar, fínlegrar stúlku, með óvenjulega
fágaðan fatasmekk, sem vakti oft
aðdáun starfsfólks.
Nú verð ég ekki oftar ávörpuð
með „Greta, mamma biður að heilsa
þér,“ þegar ég kem í heimsókn í
Bjarkarás.
Ég veit að mikill söknuður og
tregi við fráfall Guðnýjar er hjá Qöl-
skyldu hennar, enda var hún þeim
afar kær. Guðný var broshýr og
ljómaði þegar hún var að segja mér
frá systkinum sínum og frændsystk-
inum, en hjá þeim dvaldi hún oft.
Svo var einmitt nú er kallið kom
svo snögglega.
Sárastur er söknuður foreldra,
sem auk þess að sjá á bak ástkærri
dóttur, hafa gengið í gegnum erfíð-
leikatímabil veikinda og óvissu, en
Ásta gekkst nýlega undir höfuð-
aðgerð.
Félagarnir í Bjarkarási sjá nú í
annað sinn á skömmum tíma á bak
félaga og vini. Þar er einnig söknuð-
ur._
Ég sendi aðstandendum mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Sér-
staklega ykkur foreldrum Guðnýjar
og bið að Guð gefí þér, Ásta mín,
góðan bata og styrk. Ég þakka
Guðnýju samfylgdina og fel hana
góðum Guði á vald.
Hve gott að eiga grundvöll þann
þá guðlaus vantrú hræðir,
að sjálfur Drottinn verkið vann,
sem veikan endurfæðir.
Eg, allslaust bam, gat ekki neitt,
en eilíft líf af náð var veitt
mitt nafn í lífsbók letrað.
(Bjami Eyjólfsson.)
Greta Bachmann.
Á myndunum í albúminu mínu
brosir Guðný kát og glöð. Hver
hefði getað trúað því að innan ör-
fárra mánaða frá því að þessar
myndir voru teknar yrði hún öll.
Það sannast hér sem sagt hefur
verið, „Mennirnir ætla en Guð ræð-
ur“.
Guðný og Birgitta; dóttir mín,
hafa fylgst að í námi, starfí og leik
frá frumbernsku. Fyrst sem litlar
hnátur í Lyngási, síðan í Bjarkar-
ási, Brautaskóla og leikhópnum
Perlunni. Þó ég hafi þannig fylgst
með Guðnýju vaxa úr grasi og þekkt
hana vel, kynntist ég henni best sl.
vor í leikferð Perlunnar til Brussel,
þar sem leikhópurinn tók þátt í
listahátíð Very Special Arts. Við
vorum herbergisfélagar og átti ég
að vera henni til aðstoðar. Ég vona
að ég hafí þar staðið mína pligt,
þó mér sé nær að halda að hún
hafí kennt mér eins mikið og ég
henni.
Hin nánu kynni, sem mynduðust
með okkur þennan tíma, verða mér
alltaf ljúf í minningunni. Ég man
gleði hennar yfír hveijum nýjum
degi, sem hún vissi að myndi færa
hópnum ný ævintýr. Ég man still-
ingu hennar og yfirvegun þó við-
burðaríkir dagar reyndu á þrek og
þol. Ég man hönd hennar í lófa
mínum. Ljúfsár verður minningin
um lokaballið, þar sem Guðný dans-
aði allt kvöldið án þess að setjast.
Það skipti hana engu hvort hún
dansaði ein eða hefði einhvern sér
við hlið. Að hreyfa sig eftir hljóm-
falli tónlistarinnar og fá kókið til
sín út á gólf var henni nóg. Þannig
vil ég muna hana og trúi nú að
framvegis dansi hún með öðrum
englum í Himnasölum.
Hún Guðný fór ekki hratt, og
hún fumaði ekki. Hún vissi hvað
hún vildi og vildi ekki, og allar at-
hafnir hénnar miðuðu að ákveðnu
takmarki sem einkenndist af stakri
snyrtimennsku og fegurð. Hún bjó
yfír innri ró, sem fátt virtist geta
haggað, var sæl með sitt og gladd-
ist yfir hveiju því sem henni hlotn-
aðist og því sem hún sjálf gat áork-
að.
Hver segir að fötlun þurfi alltaf
að vera hindrun? Þrátt fyrir andlega
fötlun og skort á líkamlegu þreki
átti Guðný án efa góða ævi. Rólynd-
ið og hæfíleikinn til að geta verið
sjálfri sér nóg fleyttu henni yfír
margan hjallann, en hún átti líka
góða foreldra og systkini, sem um-
vöfðú hana og gerðu allt sem í
þeirra valdi stóð til að líf hennar
mætti vera sem eðlilegast og að
hún fengi að upplifa sem flest.
Heimili þeirra stóð félögum Guðnýj-
ar alltaf opið, og minnast þeir nú
m.a. afmælisveislanna sem þau
gengu alltaf að sem vísum á hveiju
ári og litu á sem hveija aðra árshá-
tíð. En Guðný var ekki bara þiggj-
andi. I smæð sinni v'ar hún stór.
Hún gaf. Með brosi sínu gaf hún
von, með rósemd sinni og æðru-
leysi gaf hún frið, með leik sínum
á sviði gaf hún gleði og hlýju. Með
tilveru sinni og nálægð auðgaði hún
líf þeirra sem næstir henni stóðu.
Megi sá auður sem hún gaf vera
ástvinum hennar huggun í sorg
þeirra.
Vegamót
Við vegamót stend ég, mér villtum bendir
á vorfagrar lendur máttug hönd,
frá svellum og kiaka, og svanimir kvaka,
við sál minni taka nú ókunn lönd.
Meistari góður, ég hlusta hljóðúr
á helgiljóðin mig allt í kring.
Sá ástaróður hann er þinn hróður,
og örvar blóð mitt ég líka syng.
Það líður að njólu og lækkar sólin
og lokið er skóla brátt í dag.
Lát fortíð mig geyma, um framtíð dreyma...
þú fylgir mér heim eftir sólarlag.
(Höf. Grétar Fells)
í dag er komið að kveðjustund.
Birgitta og við Hörður þökkum
Guðnýju samfylgdina og biðjum
henni blessunar Guðs. Innilegar
samúðarkveðjur sendum við foreldr-
um hennar og systkinunum og
þeirra fjölskyldum.
Freyja K. Þorvaldsdóttir.
Á hendur fel þú honum sem himna stýrir
borg.
Það allt er átt í vonum og allt er veldur sorg.
Hann bylgjur getur bundið og bugað storma
her.
Hann fótstig getur fundið sem fær sér handa
þér.
(Bj. Halldórsson frá Laufási)
Þegar jólahátíðinni var að ljúka
annan í jólum hringdi síminn og ég
fékk þá harmafrétt að systurdóttir
mín væri dáin. Dauðinn gerir ekki
boð á undan sér, en hann kemur
ávallt á óvart og við trúum á það
að þeir sem fara héðan af jörðu
öðlist nýtt en við sem eftir stöndum
erum ekki sátt og ekki tilbúin að
taka honum, en svona er lífíð og
við getum því lítið breytt. Það var
í september 1973 að ég og fjöl-
skylda mín fluttum í Kópavog í
Holtagerði 40, en Guðný átti heima
í Skólagerði 37, þannig að það var
bara smá stígur á milli heimila okk-
ar. Við áttum tvær dætur ungar,
sem hún sótti mikið í, og þótti gam-
an að fínna þær. Var hún því oft
inni á mínu heimili á þessum árum.
Ég var mikið fjarverandi vegna
vinnu minnar en kynntist henni það
vel að mér fór að þykja vænt um
hana og ég vissi að henni þótti
vænt um mig.
Guðný var fædd þroskaheft og
var því öðruvísi en önnur böm, og
því meira álag og ábyrgð að ala
slík böm upp, en ég veit að foreldr- I
um hennar þótti ekki síður vænt
um hana en hin systkini hennar.
Guðný var mjög ljúf og góð og þótti
vænt um allt og alla. Þegar hún óx
úr grasi komu hæfíleikar hennar
smátt og smátt í ljós. Frábær handa-
vinna hennar vakti víða athygli, hún
hafði skilning á mörgu, en auðvitað
átti hún sínar leiðu stundir eins og |
við öll. Þegar hún fermdist sá ég,
sem þetta skrifar, um matinn og
ííún var svo glöð og talaði mikið
um hvað maturinn hefði verið góð-
ur. Á vissan hátt var hún sólar-
geisli, hún minnti okkur hin á hvað
í raun við mættum þakka Guði okk-
ar fyrir að vera eins og við emm,
en hún gerði sér ekki grein fyrir
því, að hún gaf öðmm svo mikið
af sjálfri sér. Það var ljúft að vera
nálægt henni, hún var yndisleg og
ég veit að það segja allir sem hana
þekktu. Nú er hún farin, hún var
kölluð til að lifa á öðm tilvemstigi
en hún skildi eftir sig ljúfar minn-
ingar, sem við hin geymum en ekki
gleymum, um litla fagra rós sem
lifir nú með guði sínum.
Kæra systir, mágur og systkini,
nú um þessar mundir er mikið á
ykkur lagt og það er skrýtið að allt
þetta mótlæti ber upp á sama tíma.
Ég bið almáttugan, góðan Guð að
vemda ykkur og styrkja. Með hækk-
andi sól lítum við til betri daga, elsku
frænka mín ég kveð þig af alhug.
Ég votta þeim nánustu dýpstu sam-
úð mína. Ég hef verið beðinn fyrir
samúðarkveðjur til foreldra og
systkina Guðnýjar frá Hjálmfríði
dóttur minni, sem minnist Guðnýjar
með mikilli hlýju.
Mín sál því örugg sértu og set á Guð þitt
traust.
Hann man þig viss þess vertu og vemdar
efalaust.
Hann mun þig miskunn krýna, þú mæðist
litla hríð.
Þér innan skamms mun skýna, úr skýjum
sólin blíð.
Auðunn H. Jónsson.
Með nokkrum kveðjuorðum lang-
ar okkur vini og samstarfsfólk á
saumastofu Bjarkaráss að minnast
Guðnýjar vinkonu okkar.
Þegar við sáum Guðnýju í síðasta
sinn, skömmu fyrir jól, á jóla-
skemmtun í Bjarkarási, grunaði
okkur ekki að hún kæmi ekki aftur
til starfa eftir jolafrí. Þess í stað
hafði okkar elskulega vinkona kvatt
okkur hinstu kveðju.
Guðný var góður vinnufélagi,
dagfarsprúð, alltaf snyrtileg og ljúf
og góð. Hún starfaði sem sauma-
kona í mörg ár. Þrátt fyrir fötlun
sína var hún fær á sínu sviði og
afkastamikil. Lagði hún metnað í
vandvirkni og góðan frágang.