Morgunblaðið - 17.01.1995, Blaðsíða 32

32 ÞRIÐJUDAGUR 17. JANÚAR 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
VALDIMAR
INDRIÐASON
+ Valdimar Indr-
iðason fyrrver-
andi alþingismaður
fæddist á Akranesi
9. september 1925.
Hann lést á heimili
sínu á Akranesi 9.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Indriði Jóns-
son vélstjóri, f. 2.
2. 1899, d. 20. 1.
1933, og Vilborg
Þjóðbjarnardóttir,
f. 2. 1. 1902, d. 12.
7. 1984. Valdimar
var eldri sonur
þeirra hjóna, en bróðir hans er
Oskar, vagnstjóri hjá SVR.
Hálfsystir þeirra af síðara
hjónabandi Vilborgar er Sigríð-
ur Kristjánsdóttir röntgen-
tæknir, búsett í Garðabæ.
Arið 1958 kvæntist Valdimar
eftirlifandi eiginkonu sinni-
Ingibjörgu Ólafsdóttur, B.
Björnssonar ritstjóra á Akra-
nesi, f. 1895, d. 1959, og konu
hans Ásu Ó. Finsen, f. 1902, sem
nú býr á dvalarheimilinu
Höfða. Börn Valdimars og Ingi-
bjargar eru: 1) Indriði prent-
ari, f. 1948, kona hans er Sigur-
laug Guðmundsdóttir og eiga
þau þrjú börn, Sigfríði, Ingi-
björgu og Valdimar. 2) Asa
María menntaskólakennari, f.
1950, gift Svavari Haraldssyni
og eiga þau tvo syni, Valdimar
og Ólaf Má. 3) Ingveldur, f.
1954, d. 1991, eftirlifandi mað-
ur hennar er Lúðvík Ibsen
Helgason og eru börn þeirra
þijú, Þórir Björn, Vilborg og
Ingólfur.
Blómastofa
Friöfinns
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið ötl kvöld
tíl kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öli tilefni.
Gjafavörur.
Valdimar var
verksmiðjustjóri hjá
Síldar- og fiski-
mjölsverksmiðju
Akraness hf.
1956-60 og fram-
kvæmdastjóri sama
fyrirtækis frá
1960-91. Hann var
bæjarfulltrúi á
Akranesi 1962-86,
forseti bæjarsljórn-
ar 1977-84 og sat í
bæjarráði 1970-74
og 1978-83. Hann
var varaþingmaður
Sjálfstæðisflokksins
fyrir Vesturlandskjördæmi frá
1979 og þingmaður 1983-87.
Valdimar gegndi fjölmörgum
trúnaðarstörfum.
Hann sat m.a. í stjórn menn-
ingarsjóðs Akraness, í stjórn
Samtaka sveitarfélaga á Vest-
urlandi, í stjórn Landsambands
íslenskra útvegsmanna, í stjórn
Félags íslenskra fiskimjöls-
framleiðenda, var stjórn-
arformaður Skallagríms, í
stjórn Lífeyrissjóðs Vestur-
lands frá stofnun, í stjórn Sögu-
félags Borgarfjarðar frá stofn-
un og formaður frá 1985, í rit-
nefnd um sögu Akraness, sem
út kom 1993, og var formaður'
bankaráðs Utvegsbanka Is-
lands. Þá tók Valdimar virkan
þátt í félagsstarfi á Akranesi,
var m.a. formaður slysavarnar-
deildarinnar Hjálparinnar, for-
maður Lionsklúbbs Akraness
og starfaði með Oddfellow-
reglunni.
Utför Valdimars verður gerð
frá Akraneskirkju í dag.
Hvar hafa dagar lífs þíns lit sínum glatað?
Og ljóðin er þutu um þitt blóð frá draumi
til draums,
hvar urðu þau veðrinu að bráð... ?
Þessar ljóðlínur úr „Söknuði"
Jóhanns Jónssonar sátu fastar í
kollinum eftir að við fengum fregn-
ina um andlát afa Valda. Það er
nefnilega að svo mörgu að spyija
á slíkri stund, þó sumu sé vandsvar-
að. En allt þurfum við víst að sætta
okkur við, því þrátt fyrir allar
spurningar er aðeins eitt víst í henni
veröld — einhvern tímann yfirgef-
um við öll þessa jörð. En stundum
er fyrirvarinn bara svo skammur,
og við sitjum eftir með heilmargar
spurningar og enn færri svör. En
engu að síður er margs að minnast
og margt til að segja frá.
Afi Valdi er einn yndislegasti
maður sem við systkinin höfum
kynnst. Alla okkar bamæsku og
fram til síðasta dags fengum við
notið ástúðar hans og hlýju, vin-
skapar og væntumþykju, og minn-
ingamar um okkar mörgu og góðu
samverustundir munum við ávallt
geyma eins og gull í huga okkar.
Það var gott að eiga hann að og
við emm virkilega stolt af því að
hann'var afinn okkar.
Þegar við vomm lítil gistum við
stundum niður á Háteig hjá ömmu
og afa, og þá var oft gott að kúra
lítinn kropp hjá afa sínum fyrir
framan sjónvarpið og hafa það
notalegt eftir langan dag. Og ekki
síðra var að sitja í eldhúsinu hjá
þeim ömmu, borða rabarbaragraut
og spjalla um heima og geima og
jafnvel hnoða saman einni fer-
skeytiu. En einna bestar vom
stundirnar sem við áttum uppi í
Ölver á sumrin. Ýmist við öll systk-
inin saman, með frændsystkinum
okkar eða sitt í hvoru lagi. — Að
vera þar í kyrrðinni, labba út að
stóra steininum, grilla á pallinum,
fylgjast með pöntunum hans afa
vaxa og dafna og spila rommý fram
á nótt... það jafnast ekkert á við
það.
Ó hvar? Er glatað ei glatað?
Gildir ei einu um hið liðna, hvort grófu það
ár eða eilífð?
Unn þú mér heldur um stund, að megi ég
muna,
minning, hrópandi rödd,
Ó, dvel!
Minningarnar em óteljandi, ljúf-
ar og góðar, og gott að geta lýst
upp með þeim þegar dimmir í líf-
inu. Og þó afi háfi kvatt þessa jörð
mun minning hans alltaf lifa með
okkur, minningin um einstaklega
ljúfan, góðan, glettinn og stórkost-
legan mann sem svo sannarlega
hafði áhrif á uppvöxt okkar og
þroska með áhuga sínum á við-
fangsefnum okkar og góðum leið-
beiningum um lífið og lífsins gang.
Alltaf var hann okkur innan handar
sama hvað bjátaði á, og hvort held-
ur á gleði- eða sorgarstundu. Hann
var svo góður afi, og fyrir tæpu
ári varð hann einnig stoltur og góð-
ur langafi.
Okkur eru nú ofarlega í huga
síðustu samverustundir okkar með
honum. Það var um áramótin, þeg-
ar þau amma voru hjá okkur á
Fumgrundinni. Við vomm öll í svo
góðu skapi, og á meðan við og pabbi
fórum út að skjóta upp flugeldum
voru afi og amma inni. Hann hélt
á litla langafabarninu sínu, Ing-
veldi, í fanginu nær allan tímann
meðan við vorum að skjóta upp,
sýndi henni ljósin út um gluggann
og talaði blíðlega við hana. Hann
vildi ekki sleppa henni fyrir nokk-
um mun, þó hann hefði ekki mikinn
kraft til að halda á henni. Hann
varð að fá að passa hana og knúsa
hana. Hann varð. Og það varð
þeirra síðasta knús.
Við hittumst öll þarna til að
kveðja gamla árið og fagna því
nýja. En við höfðum ekki hugmynd
um að þetta kvöld vomm við líka
að kveðja afa Valda í hinsta sinn.
Blessuð sé minning hans.
Elsku amma, megi Guð blessa
þig og varðveita og veita þér styrk
á þessum erfiðu tímum. Söknuður
okkar allra.er mikill-og stórt skarð
er höggvið í fjölskylduna. En • við
vitum að blessun Guðs og styrkleiki
hans mun hjálpa okkur öllum að
líta fram á bjartari veg, og njóta
þess að lifa upp á nýtt.
Og eyðileik þrangið
hvíslar vort hjarta
hljótt út í bláinn:
Hvar? ... Ó hvar?
Ingibjörg Indríðadóttir,
Sigríður Indriðadóttir,
Valdimar Indriðason.
í dag er kvaddur hinstu kveðju
frá Akraneskirkju einn mesti at-
hafnamaður hér á Akranesi um
áratuga skeið. Maður sem setti svip
sinn á umhverfí sitt með þátttöku
í atvínnulífi og margþættum félags-
störfum. Valdimar unni fæðing-
arbæ sínum og vildi vöxt hans sem
mestan og sparaði ekki krafta sína
til þess að leggja sitt lóð á vogar-
skálarnar til eflingar bæjarlífínu.
Hann var öðrum fremri varðandi
þekkingu á sögu staðarins og hann
miðlaði af þessari þekkingu í
ógleymanlegum gönguferðum um
bæinn með hópa sem nutu leiðsagn-
ar hans í ríkum mæli.
Ungur aflaði hann sér hagnýtrar
menntunar, lauk námi frá Vélskóla
íslands 1949. Hann var vélstjóri á
togurunum Bjarna Ólafssyni og
Akurey á árunum 1949 til 1956,
en tók við verksmiðjustjórn Síldar-
og fiskimjölsverksmiðju Akraness
1956. Hann gerðist framkvæmda-
stjóri fyrirtækisins 1960. í stjórn-
artíð hans í Síldarverksmiðjunni
efldist fyrirtækið og stækkaði og
1971 keypti verksmiðjan Heima-
skaga hf., myndarlegt frysti- og
fiskvinnsluhús. Þessu öfluga fyrir-
tæki stjórnaði Valdimar til ársins
1991. Hann var mikilvirkur og virt-
ur stjómandi. Undir hans stjóm
Islenskur efniviður
íslenskar steintegundir henta margar
afar vel í legsteina og hverskonar
minnismerki. Eigum jafnan til fyrir-
liggjandi margskonar íslenskt efni:
Grástein, Blágrýti, Líparít og Gabbró.
Áralöng reynsla.
Leitið
upplýsinga.

MS. HELGAS0N HF
STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 • SÍMI 91-76677
voru miklar endurbætur og fram-
þróun hjá fyrirtækinu sem rak jöfn-
um höndum loðnuskip, vertíðarbáta
og togara. Upp úr 1970 voru ísfísk-
togararnir að ryðja sér til rúms um
land allt. Til að Akurnesingar gætu
tekið þátt í þeirri framþróun var
samvinna útgerðaraðila á staðnum
aðkallandi nauðsyn. Krossvík hf.
var stofnuð árið 1972 af Akranes-
kaupstað og fjórum útgerðar- og
fiskvinnslustöðvum á staðnum,
Haraldi Böðvarssyni, Heimaskaga,
Haferninum og Þórði Óskarssyni.
Þessi samvinna skapaði öruggari
vinnu í frystihúsunum en hafði
þekkst. Samvinnan kallaði mikið á
samstarf þessara fjögurra aðila sem
stjórnuðu fyrrnefndu fyrirtæki.
Ekki ætla ég að segja að alltaf
hafi verið logn og blíða í þessum
samskiptum, enda oft hart í ári þá
engu síður en nú. En víst er að
þessir fjórir aðilar sem stóðu að
rekstri fyrrgreindra fyrirtækja
kynntust vel í gegnum þennan
rekstur og bundust böndum sem
skilja eftir sig ógleymanlegar minn-
ingar.
Valdimar hafði þann góða eigin-
leika að vera flinkur samningamað-
ur. Hann fékk menn til að slá á
létta strengi og átti auðvelt með
að kitla hláturtaugarnar. En Valdi-
mar gat líka verið harður í hom
að taka og þegar á móti blés og
allar dyr virtust vera lokaðar sagði
hann gjarnan: „Maður verður að
herða sig, rífa sig upp til að ná
baráttukrafti og þannig næst
árangur.“ En hann hafði líka þann
eiginleika að vera sveigjanlegur
þegar hann taldi það vera rétta leið
til að ná settu marki. Þessa skap-
gerðareiginleiká má án efa rekja
til bernsku hans. Hann missti bam-
ungur föður sinn í hörmulegu sjó-
slysi. Móðir hans var dugleg og
stolt kona og barðist með börnum
sínum fyrir framfærslu heimilisins.
Þessi lífsreynsla kenndi honum að
viljinn er mikið afl þó fjármunir séu
ekki til staðar.
Valdimar var um 5 ára skeið
formaður Félags íslenskra botn-
vörpueigenda og varaformaður
Landssambands íslenskra útvegs-
manna um árabil. Á sama tíma og
hann stjórnaði stóm fyrirtæki var
hann um 24 ára skeið forystumaður
í bæjarmálum á Akranesi og þing-
maður eitt kjörtímabil. Hann átti
miklum vinsældum að fagna meðal
bæjarbúa. Það lýsti sér í gegnum
margar kosningar til bæjarstjórnar,
enda lét hann sér annt um velferð
fólksins. Spor hans liggja víða í
félagsstörfum og menningarmálum
og sanna best hversu mikill afkasta-
maður hann var. Ungur gekk hann
sín mestu gæfuspor þegar hann
gekk að eiga skólasystur sína, Ingi-
björgu Óiafsdóttur. Hún er góð
kona og mikilhæf og var manni sín-
um það skjól og skjöldur sem flestu
er dýrmætara í ólgusjó lífsins. Þau
hafa gengið saman í gieði og þung-
um sorgum sem einn maður. Eg
sendi Ingibjörgu og börnum þeirra
ásamt fjöiskyldum mínar dýpstu
samúðarkveðjur. Valdimars er
minnst með virðingu og innilegri
þökk fyrir störf sín í þágu Akurnes-
inga.
Haraldur Sturlaugsson.
Þegar að kveðjustund kemur
milli tilverustiga er oft mjög erfitt
að sætta sig við gang mála. Nú
þegar Valdi mágur minn kveður er
víða sár sorg í hjarta en um leið
er mikið þakklæti í huga að hafa
verið þeirrar náðar aðnjótandi að
hafa fengið að hafa hann sér við
hlið á lífsleiðinni.
Fyrst og fremst er það Ingibjörg
sem sér á eftir lífsförunaut sem
i ~ i i t y 1 ^mssar
\ á leiði
I viparlit og máloSir
Mismunandi mynsnjr, vönduo vinna.
Simi 91-35929 og 35735
ekki var hægt að hugsa sér betri
þó mætti panta hann eftir for-
skrift. Börnin sem vissu af stuðn-
ingi og kærleika fyrir sig og fjöl-
skyldu sína bæði í gleði og sorg.
Tengdamóðir sem átti hann að sem
son sem umvafði hana í kærleika
frá fyrstu tíð. Systkini sem nutu
leiðsagnar hans bæði sem bróður
og oft og tíðum eins og föður því
hann tók fljótt ábyrgð á uppeldis-
heimiii sínu. Tengdabróðir sem
einnig naut hans sem bróður frá
fyrstu árum hans í fjölskyldunni.
Fjölskyldur þessara systkina og
tengdabróður fengu svo öll að njóta
krafta hans og kærleika á meðan
lífsneisti hans entist.
Mörgum finnst þetta kannski
oflof en í mínum huga er það ekki.
Valdimar Indriðason var einstakur
maður.
Ég var þeirrar gæfu aðnjótandi
að fá að vera mágkona hans í rúm-
lega 41 ár. Ég var aðeins 16 á_ra
þegar ég bast fjölskyldu hans. Ég
var þroskalítil, örgeðja, tilfinninga-
rík og fljóthuga, þess vegna oft
misskilin en aldrei í þessi 41 ár hef
ég fengið styggðaryrði frá Valda
eða Ingibjörgu en alltaf verið studd
til að taka rétt á málum.
Mig langar að rifja upp fyrstu
kynni mín af þeim bræðrum. Ég
vann á matsölustað þar sem togar-
arnir fá Akranesi fengu mat fyrir
áhöfnina þegar skipin voru í slipp.
Einn daginn þegar ég var nýbyrj-
uð á þessum vinnustað opnaðist
bakhurðin og inn gengu að mínu
mati, þeir falleg'istu og myndarleg-
ustu menn sem ég hafði séð. Það
voru fleiri en ég sem varð starsýnt
á bræðurna og upphófst karp um
hvor væri eftirsóknarverðari, sá
eldri eða yngri. Ég kaus þann yngri
en samstarfskona mín þann eldri.
Var gleði gerð úr þessu. Ég kynnt-
ist þá fljótt kímnisglampanum í
augum Valda og átti eftir að njóta
margra gleðistunda í návist hans
en aldrei særði hann. Ég fékk ung
að sigla með þeim bræðrum og
kynntist þá vel þeirri handleiðslu
og kennslu sem hann gaf bróður
sínum. Seinna fékk ég að fara í
veiðitúr og siglingu með togaranum
Víkingi en þá var Valdi orðinn fram-
kvæmdastjóri skipsins. Mér þótti
mjög gaman að sjá og heyra hversu
mikillar virðingar hann naut hjá
skipvetjum um borð. Þó að þeir
væru við skál heyrði ég aldrei nei-
kvætt orð til hans.
Sorgin kvaddi fljótt dyra hjá
Valda, bróður hans Oskari og móð-
urinni Vilborgu Þjóðbjarnardóttur.
Indriði, faðirinn og eiginmaðurinn,
fórst með mb. Kveldúlfí 20. janúar
1933. Þessi mikli sorgarviðburður
setti svip sihn á allt líf þeirra mæðg-
ina. Valdi var aðeins 7 ára gamall
en bróðir hans 2 ára. Þeir áttu sama
afmælisdag bræðurnir og virtist
þessi ungi 7 ára drengur leggja á
sig ábyrgð gagnvart bróður sínum
ogmóður. Yngri bróðirinn fékk löm-
unarveiki og þurfti mikla natni og
erfíði til að bjarga honum úr þessum
veikindum en Valdi virtist taka að
sér stórt hlutverk í þeim málum.
Móðirin veiktist mjög hættulega
eftir missi manns síns og varð aldr-
ei heil eftir það. Hún studdist alla
ævi við kraft þessa sonar síns. Hjálp
barst þessum mæðginum. Kristján
Þorsteinsson var seinni maður Vil-
borgar. Hann gaf allt sem hann
átti, bæði kærleika og þann auð sem
hohum var kleift að komast yfir.
Með honum eignaðist Vilborg Sig-
ríði Kristínu eða Siddý eins og hún
er kölluð. Þetta var mikil hamingja
fyrir alla fjölskylduna og veit ég
að Valdi hugsaði einnig um hana
sem bæði litlu systur og einnig sem
ábyrgðarmaður um hennar líf eins
og faðir.
Ingibjörg Ólafsdóttir var sá lífs-
förunautur sem Valdi kaus sér. Þar
fínnst mér að Guð hafi verið góður
við Valda því alla tíð hefur Ingi-
björg staðið eins og klettur við hlið
hans í mjög fjölbreyttu lífi. Líf
þeirra hefur einkennst af krafti og
þroska. Valdi tók að sér mörg
ábyrgðarstörf og ekki var alltaf,
því miður, honum sýnd sanngirni
eða réttlæti. Við sáum að á stundum
átti hann bágt með að sætta sig