Morgunblaðið - 08.03.1995, Blaðsíða 42

Morgunblaðið - 08.03.1995, Blaðsíða 42
42 MIÐVIKUDAGUR 8. MARZ 1995 MORGUNBLAÐIÐ og reisn getur verið yfir annars helsjúkri manneskju. Þegar Hrefna lézt hvarf ljósið. En það slokknaði ekki. Það lifír áfram meðal okkar hinna sem höf- um iært svo mikið af Hrefnu. Það lifír skærast hjá Sigurgeiri og Ein- ari, hjá foreldrum og systkinum, hjá litlu sonardótturinni. Hrefna var ekki ein. Samheldni íjölskyldunnar í veikindum hennar var einstök. Einar, maður Hrefnu, og systurnar voru hjá henni í Gautaborg lang- dvölum, ekki sízt Ema sem á stund- um hefur lagt nótt við dag. Einar Öm hefur skipulagt hér heima. Það er stórmál, þegar ástvinur er mán- uðum saman á sjúkrahúsi í útlönd- um. Ollý og Silla hafa sótt Hrefnu og farið með upp á hárgreiðslustofu um leið og heilsan hefur leyft. Með þeim öllum lifír ljósið skært. Hrefna sá um að það verður eilíft. Það lýs- ir okkur öllum. Eg vil að leiðarlokum leyfa mér, sem ættingi, að þakka læknum og hjúkrunarfólki á Landspítala, undir forystu Bjama Þjóðleifssonar og Halldóm Kristjánsdóttur, að öðmm ógleymdum, frábær störf og heiðar- lega afstöðu til sjúklings sem vill vita sannleikann, hversu erfiður sem hann er, ég vil einnig senda þakkarkveðjur til starfsmanna á Sahlgrenska sjúkrahúsinu í Gauta- borg. Við Sigrún, Asa Björk og Einar Öm sendum Einari, Sigurgeir og Katrínu Tönju, foreldrum, systkin- um og öðmm ættingjum og vinum innilegustu samúðarkveðjur okkar. Gísli Einarsson. Mig langar með nokkmm orðum að minnast vinkonu minnar og skólasystur Hrefnu Einarsdóttur. I hugann koma upp allar gömlu, góðu stundimar sem við áttum saman þegar við vorum unglingar. Hrefna, Hildur og ég eitthvað að bralla sam- an, fara á ball eða gera eitthvað að bralla saman, fara á ball eða gera eitthvað annað skemmtilegt. Hrefna var fyrst af okkur vinkon- unum til að stofna heimili og réðst ekki á garðinn þar sem hann var lægstur. Hún gerðist bóndakona norður í landi. Hún stóð sig auðvit- að vel þar eins og við allt annað sem hún tók sér fyrir hendur. Þegar Hrefna bjó norður í Húna- vatnssýslu, bjó ég út í Danmörku og vorum við iðnar við bréfaskriftir á þeim ámm. Bréfin frá henni vom mörg og skemmtileg. Þá fékk ég að fylgjast með öllu sem gerðist í sveitinni. Þær vom margar sögum- ar sem hún sagði mér af syni sín- um, honum Sigurgeir, sem hún var svo stolt af. Hin síðari ár hafa verið Hrefnu erfíð vegna mikilla veikinda. Enda- lausar sjúkrahúslegur bæði hér heima og einnig úti í Svíþjóð þar sem hún gekkst tvisvar sinnum undir lifrarígræðsluaðgerðir. Þá kom best í ljós hversu dugleg hún var, alltaf sama hetjan. En hún stóð ekki ein á þessum erfíðu tím- um. Aðdáunarvert þótti mér hvað fjölskylda hennar stóð þétt með henni og allir mánuðimir sem Einar eiginmaður hennar var með henni út í Svíþjóð. Ekki get ég látið hjá líða að minnast á hversu góður stuðningur var frá Hildi, betri vin tel ég ekki hægt að hugsa sér. Er ég leiði hugann að því þá finnst mér þessi orð eiga vel við: Einn er maðurinn veikur en með ððrum sterkur. Einmana huga þrúgar þarflaus kvíði. Ef vinur í hjarta þitt horfir og heilræði gefur verður hugurinn heiður sem himjnn bjartur og sorgar ský sópast burt. (J.G. Herder) Af hlýhug minnist ég þess er við Hrefna, Hildur og Gugga hittumst hver hjá annarri síðustu mánuði og rifjuðum upp gamlar og góðar stundir. Þá var Hrefna orðin mikið veik og var með okkur frekar af vilja en getu. Við verðum einni færri næst þegar við hittumst en MINNIIMGAR getum yljað okkur við yndislegar minningar um góða og fallega vin- konu. Að síðustu vil ég senda Einari, Sigurgeir, foreldmm og systkinum mínar innilegustu samúðarkveðjur. Megi góður Guð gefa ykkur styrk á þessum erfíðu tímum. Ágústa Lárusdóttir. Þegar ég kveð vinkonu mína, Hrefnu Einarsdóttur, koma ýmsar minningar upp í hugann. Við vorum vinkonur frá æsku og þó að leiðir okkar skildu oft þá héldum við allt- af sambandi með bréfaskriftum og notuðum þau tækifæri sem gáfust til að hittast. Þær eru minnisstæðar ferðirnar okkar í verslunina Búrið þar sem við keyptum okkur súkkul- aði fyrir fímm krónur, sem mæður okkar gáfu okkur, þegar við vorum litlar stelpur í Kleppsholtinu. Laut- arferðir voru í miklu uppáhaldi og ekki þurfti endilega að fara langt, bara að fínna litla laut þar sem við gátum setið og borðað nestið okkar. Um tvítugt fluttist Hrefna norður í land og er mér sérstaklega minnis- stætt þegar ég heimsótti hana þangað ásamt Svandísi, tveggja ára gamalli dóttur minni, en þá var Sigurgeir sonur hennar á fjórða aldursári. Við fórum öll í Vatnsdals- rétt og skemmtum við borgarbörnin okkur konunglega og ég dáðist að Hrefnu fyrir það hversu vel hún tók sig út við búskapinn í Þórorms- tungu. Fyrir nokkrum árum hittumst við fjórar æskuvinkonumar, Hrefna, Dóra, Ásta, sem hafði flutt til Bandaríkjanna, og undirrituð. Þá voru ýmis atvik úr æsku okkar riij- uð upp og mikið hlegið að hinum ýmsu uppátækjum okkar til dæmis ferð okkar í skátabúðimar við Úlf- ljótsvatn. Þegar ég fluttist til Bandaríkj- anna árið 1992 var Hrefna orðin veik en hugarfar hennar var mjög jákvætt. Hún hafði sérstaklega já- kvæða og skemmtilega lund og átti auðvelt með að aðlaga sig að mis- munandi aðstæðum, sem kom sterklega í ljós í baráttu hennar við hinn erfíða sjúkdóm, sem hún barð- ist svo hetjulega við. Það er alltaf sárt að sjá á eftir þeim sem manni eru kærir, en ég veit að Hrefnu líð- ur vel þar sem hún er nú. Þín endurminning eins og geisli skín á okkar leið og mýkir hjartans sárin. Já, vertu sæl, við sjáumst, vina mín í sælu Guðs, er þerrar harmatárin. (Hðf. óþ.) Ég og fjölskylda mín sendum Sigurgeiri, Einari, Guðlaugu og Einari, systkinum og öðmm að- standendum okkar innilegustu sam- úðarkveðjur. Megi góður Guð styrkja ykkur á þessari sorgar- stundu. Berglind Svansdóttir. Elsku vinkona, þú hefur loks fengið hvíldina eftir harða sjúk- dómsbaráttu. Ég dáist að því hvað þú varst hugrökk og dugleg. En þú varst alltaf þannig, svo hörð og ákveðin og dreifst alla af stað með þér. Samt á ég erfítt með að sætta mig við að þú sért horfín á braut. Mig langar svo oft að hringja og spyija ráða. Þegar ég vakna til meðvitundar um að þú sért horfin, þá setur að mér sáran sting og ég á erfítt með að sætta mig við llfið eins og það er. Styrkur þinn og gæska eru mér horfín nema I draumi og ég vona að þú sért að fylgjast með. Ég geri mitt besta til að halda í heiðri lífskraft og ham- ingju þína og þeirra sem umgeng- ust þig. Þín ævarandi vinkona. Til þeirra sem sárt eiga að binda vil ég láta eftirfarandi orð fylgja. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé !of fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin strið. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (V. Briem.) Elsku Einar, Sigurgeir, foreldrar, systkini og aðrir aðstandendur. Guð blessi ykkur I þessari djúpu sorg og miklum missi ykkar. Brynhildur Kára. Guð gefur og Guð tekur. Þessi orð komu upp I huga mínum er mér voru færð þau sorglegu tíð- indi að Hrefna vinkona mín væri látin. Nú líður henni ekki lengur illa. Ung og glæsileg kona er tekin frá svo mörgum ástvinum.hver er tilgangurinn? Við sem vissum hversu veik hún var, vorum nauð- beygð til þess að taka afleiðingun- um af því hvað verða vildi undir lokin. Dáin... hún Hrefna okkar, þvílíkt áfall, algjört tóm. Enginn er tilbúinn að sætta sig við dauð- ann. Hrefna var yndisleg mann- eskja, alltaf jákvæð og skemmtileg. Hún var mjög listræn og smekkleg, alltaf svo vel til fara. Það er aðdáun- arvert hversu hugrökk og raunsæ hún var. Hrefna var vinur vinna sinna. Hægt var að trúa henni fyrir leynd- ustu vandamálum sínum og vænt- ingpim. Hin sanna gjöf er að gefa af sjálfum sér, og það gerði Hrefna. Við munum sakna hennar sárt. Ég er búin að þekkja Hrefnu frá tólf ára aldri og vorum við afar montnar yfir því að eiga sama af- mælisdag og fæddar sama ár. Við vorum mjög samrýndar og áttum góða samleið og sömu áhugamál. Þessar endurminningar frá ungl- ingsárunum ylja manni um hjarta- rætur. Leiðir skildu I nokkur ár, þegar hún flutti og bjó um nokk- urra ára skeið I Vatnsdalnum. En við vorum samt alltaf I sambandi. Fyrir tæpum tíu árum kom Hrefna alflutt til Reykjavíkur ásamt Sigurgeiri syni sínum, sem nú sér á eftir móður sinni aðeins á 18. ári, og Einari manni sínum. Hrefna og Einar voru lánsöm að eiga hvort annað. Missir hans er mikill. Dóttir Sigurgeirs, hún Katrín Tanja, sem verður tveggja ára 10. maí, fær ekki tækifæri til þess að kynnast ömmu sinni af eigin raun, en engum sem hana þekktu gleymist hún. „Og hvað er að hætta að draga andann annað en að frelsa hann frá friðlausum öldum lífsins, svo að hann geti risið upp I mætti sínum og ófjötraður leitað á fund guðs síns?“ (Kahlil Gibran. Við Bjössi, sambýlismaður minn, kynntumst Einari þegar þau komu I bæinn. Við erum búin að eiga al- veg frábærar stundir saman á liðn- um árum, og er efst I huga Dan- merkur- og Þýskalandsferð sumarið 1991. Þá var Hrefna orðin veik, en hún lét veikindi sín ekki aftra sér. Hún talaði aldrei um þau að fyrra bragði. Hún var einstök. Fyrir jólin síðustu fórum við fjögur ásamt fleira vinafólki þeirra Hrefnu og Einars I jólahlaðborð upp I Skíða- skálann I Hveradölum. Krafturinn var að þrotum kominn, en Hrefna fór á viljanum, svo fín, að það vakti aðdáun, og tilbúin að njóta kvölds- ins I góðra vina hópi. Það eru líklega um fímm ár síðan Hrefna kenndi sér fyrst meins. Eft- ir miklar og erfiðar rannsóknir kom I ljós að hún var með sjaldgæfan lifrarsjúkdóm. Kom ekkert annað til greina en að fá nýja lifur. Hrefna og Einar fóru út til Svíþjóðar I jan- úar 1993 ásamt Emu systur Hrefnu. Það er sorglegt og nístir inn að beini að rifja upp sjúkrasögu Hrefnu. Eftir fyrri aðgerðina virtist bjart framundan, en eftir því sem mánuðimir liðu kom I ljós að sú aðgerð tókst ekki sem skyldi. Fóru þau aftur utan að ári liðnu. Önnur lifrarskiptaaðgerð var gerð á Hrefnu, og má segja að sú aðgerð hafi tekið um hálft ár vegna sýking- ar sem sem hún fékk, og um vorið var henni vart hugað líf. Margar vikur var hún I öndunarvél, foreldr- ar og ættingjar hér heima biðu milli vonar og ótta. Einar var hjá henni allan tímann, eins og Erna systir Hrefnu. Ollý og Silla systur hennar komu einnig út til þeirra. Þvílíkt þrek sem Hrefna hafði, hún ætlaði ekki að gefast upp. Það er eins og engin takmörk hafi verið fyrir því hversu mikið hún mátti þola. Hver er tilbúinn að láta dauð- ann sigra þegar maður er ungur og I blóma lífsins? Hún hafði betur I það skiptið og kom heim frá Svíþjóð I ágúst I fyrra. Gleðin var alsráð- andi að sjá Hrefnu aftur eftir þenn- an langa tíma. Hún fór reyndar beint á Landspítalann og I haust fórum við oft saman I bíltúr og lit- um inn I tískuverslanir og enduðum á kaffíhúsi. Eftir að við vomm bún- ar að fá nóg eftir daginn, fór hún inn á spítalann. Hún vildi gera miklu meira en hún gat. í nóvem- ber og desember sl. gat hún notið þess sem kostur var að vera I faðmi Einars og Sigurgeirs á heimili þeirra. Sagt er að þeim mun dýpra sem sorgin grefur um sig I hjarta manns, þeim mun meiri gleði geti það rúmað. Endurminningar um yndislega vinkonu fylla það rými og meira til. Samheldni fjölskyldu Hrefnú er einstök, sem hefur ásamt Einari gengið gegnum mjög erfíð veikindi hennar og verið henni stoð og stytta. Einnig hafa þau öll reynst mér vel og er það von mín að sú vinátta haldist um ár og ævi. Þess- ar síðustu vikur I lífí Hrefnu gat hún að hluta til verið inni á fallegu heimili sínu og átti ég þess kost að hlúa að henni stöku sinnum, en hún var að mestu rúmliggjandi. Var það ómetanlegur og jafnframt átak- anlegur tími I návist hennar. Kenn- ir það manni mikið að ekki verður á allt kosið. Lífíð er dýrmætt. Einn fallegan dag fyrir rúmlega þremur vikum fór ég til Hrefnu. Við ætluð- um að hafa það notalegt, svo hún bað mig að koma með góða videó- mynd og sælgæti, sem tilheyrði að sjálfsögðu. Þama lágum við uppi I rúminu hennar, en fylgdumst ekk- ert með myndinni, því við þurftum að tala um svo ótalmargt. Þar sem hún lá helsjúk, stakk hún upp á að við færum tvær til útlanda, helst ekki seinna en I lok mars. Hún sagði að við myndum alveg spjara okkur, bara redda hjólastól, ekkert mál. New York varð fyrir valinu, og þar sem við töluðum og létum hugann reika, vorum við komnar hálfa leið. Þetta Iýsir Hrefnu vel. Hún vissi samt hvert stefndi. Ég hélt alltaf I vonina að hún næði betri heilsu. Hvemig er þetta hægt, að mæta örlögum sínum með þvílíkri reisn? Ég er heppin að hafa átt samleið með Hrefnu. Minningin um hana ristir djúpt I hjarta mínu. Elsku Einari, Sigurgeiri, foreldmnurri Einari og Guðlaugu, systkinum og ömmu- baminu Katrínu Tönju litlu og öllum ástvinum Hrefnu, vottum við okkar dýpstu samúð. Guð styrki ykkur öll. Síðustu orð Hrefnu I huga mín- um gætu verið á þessa leið: „Nú kveð ég ykkur og æsku mína. Við höfum mætzt I draumum, og þið hafíð sungið fyrir mig I ein- vem minni, og úr löngunum ykkar hef ég reist kastala á himnum.“ (Kahlil Gibran) Elsku vinkona, við söknum þín sárt, hvíl þú I friði. Þínir vinir, Hildur og Björn. Mig Iangar I nokkmm orðum að minnast frænku minnar og vinkonu, sem lést eftir erfið veikindi, laugar- daginn 25. febrúar. Við höfðum þekkst alla ævi og em minningam- ar margar. Þegar við sem böm fór- um á Úlfljótsvatn, eða á skíði og I útilegur. Minnisstæð er veiðiferð sem við fórum fyrir nokkmm ámm nokkrar kerlingar, sem I uppreisn- arhug vildum líka fá frí eins og karlarnir. Mikið var gaman hjá okk- ur þá, þó lítið væri veitt. Élsku Hrefna mín, ég mun ætíð geyma minninguna um þig I hjarta mínu. Kallið er komið, komin er nú stundin, vinaskilnaðar viðkvæm stund. Vinimir kveðja vininn sinn látna, er sefur hér hinn síðsta blund. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin strið. ' (V. Briem.) Elsku Einar, Sigurgeir, Lulla og Einar, systkini og aðrir aðstandend- ur, Guð gefí ykkur styrk á þessari erfíðu stundu. Theódóra Ólafsdóttir. • Fleirí minningargreinar um Hrefnu Einarsdóttur bíða birting- ar og munu birtast í blaðinu næstu daga. + Hjartans þakkir til allra þeirra, sem auð- sýndu okkur samúð, vináttu, hlýhug og margháttaðan stuðning við andlát og útför hjartkærs sonar okkar og bróður, JÓNS HARÐARSONAR tölvunarfræðings, Reynigrund 47. Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt. Ragnheiður Björg Jónsdóttir, Hörður Guðmundsson, Harpa Harðardóttir, Haukur Harðarson, Hrönn Bjargar-Harðardóttir. Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför eiginmanns míns, TEODORE VOSK, Kirkjulundi 6, Garðabæ. Ólafía Jónsdóttir Vosk. Lokað Lokað verður í dag, miðvikudaginn 8. mars, vegna jarðarfarar HREFNU EINARSDÓTTUR. Hárgreiðslustofan Tinna, Furugerði 3.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.