Morgunblaðið - 28.07.1995, Page 27

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 28. JÚLÍ 1995 2 7
3
51
I
J
1
J
1
:
I
I
I
i
Í
i
HUBERT
ÓLAFSSON
+ Húbert Ólafsson
fæddist í
Reykjavík 3. nóvem-
ber 1911. Hann lést
á Sjúkrahúsi Akra-
ness 22. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Ingibjörg
Sveinbjarnardóttir,
fædd á Vogalæk á
Mýrum, og Ólafur
Jens Sigurðsson,
sjómaður í Reykja-
vík, fæddur á
Rauðsstöðum í Arn-
arfirði. Systkini Hú-
berts voru: Sveinbjörn, verka-
maður í Reykjavík, látinn, Ásta
Marsibil, húsfreyja í Reykjavík,
Páll Melsted, múrarameistari í
Reykjavík, látinn, Sigurður,
múrarameistari í Reykjavík,
látinn, og Jóhannes, fyrrum
garðyrkjubóndi í Ásum í Staf-
holtstungum í Borgarfirði.
Eiginkona Hú-
berts var Þórdís
Guðmundsdóttir, f.
24. febrúar 1919 á
Smiðjuhóli á Mýr-
um, d. 1992. Barn
þeirra er Guðrún
húsfreyja á Mið-
görðum í Kolbeins-
staðahreppi. Eigin-
maður hennar er
Þorkell Þórðarson,
bóndi þar. Þau eiga
þijár dætur.
Húbert stundaði
sjó framan af ævi,
en lagði fyrir sig múrsmíði og
hlaut sveinsréttindi árið 1960.
Hann starfaði við múrsmíðina
meðan kraftar leyfðu. Frá ár-
inu 1959 var Húbert búsettur í
Borgarnesi.
Húbert verður jarðsunginn
frá Borgarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
FÖÐURBRÓÐIR minn, Húbert Ól-
afsson, er látinn eftir stutta sjúkra-
húslegu. Hann hafði á síðastliðnum
árum átt við þverrandi heilsu að
stríða, sérstaklega sjóndepurð.
Hann bjó hin síðari ár á Dvalar-
heimili aldraðra í Borgarnesi. Var
hann sáttur og þakklátur fyrir veru
sína þar og þakklátur öllum þeim,
sem gerðu honum kleift að eiga
góða daga, eftir að sjón hans tók
að daprast.
Nú þegar Húbert frændi minn
hefur kvatt þetta jarðlíf, hefur
vissulega ákveðnum hluta í lífs-
göngu minni lokið. Allt frá því að
ég var lítill stelpuhnokki, ódæl,
framhleypin og ef til vill svolítið
hrekkjótt, í húsakynnum föð-
urömmu minnar og nöfnu, Ingi-
bjargar, eru mér minningar um
Húbba frænda ríkar. Hann bjó á
yngri árum sínum með Ingibjörgu
ömmu minni og ég man enn, hvað
það var freistandi og ógnar spenn-
andi fyrir forvitna stelpu að fá að
líta inn í herbergið hans. Hann lék
forkunnarvel á gítar og ég man að
þegar allt um þraut til að fá stelp-
una til að halda frið, tók hann gítar-
inn og spilaði allan skalann og söng
heilu aríurnar með, svo allt annað
gleymdist í bili. Ég minnist líka ein-
staklega skemmtilegra ökuferða
með Húbba frænda. Það var
skroppið í ökuferðir á sunnudögum
og var þá bæði ekið hratt og örugg-
lega, af slíkri leikni að enginn lék
það eftir honum og svo voru sungin
lög og ljóð af öllum sálarkröftum
til ferðaloka.
Þetta var ólíkt því sem ég átti
að venjast úr föðurhúsum. Þeir voru
andstæður í þessum efnum bræð-
urnir Sigurður faðir minn og Hú-
bert. Faðir minn meiri alvörunnar
maður. Ég held að öll börn í ætt-
inni hafí laðast að Húbba frænda
fyrir það eitt hversu skemmtilegur
hann var.
Árin liðu. Við áttum frændfólk
að Helgugötu 7 í Borgarnesi, þar
bjó ömmubróðir minn Guðmundur
Sveinbjarnarson, þá ekkjumaður
með tveimur börnum sínum, Óttari
og Þórdísi. Ég ólst upp við það, að
um þau og heimili þeirra var alltaf
rætt með sérstakri virðingu og
hlýju. Ég lærði síðar og kynntist
því sjálf hvers vegna svo var. Húbbi
frændi og Þórdís frænka mín á
Helgugötunni felldu hugi saman og
bundust böndum og eftir það átti
Húbbi heimili sitt þar. Aldrei var
um þau rætt nema bæði í sömu
andrá.
Heimilið á Helgugötu 7 í Borgar-
nesi var gestkvæmt menningar-
heimili. í huga mínum ríkir ljómi
yfir heimilinu og húsinu sjálfu, þar
MINNINGAR
sem það stendur hátt uppi á sjávar-
lóðinni með klettana fýrir neðan,
og snýr út að Borgarfirðinum. Við
eldhúsgluggann sat ég og fylgdist
með flóði og fjöru og horfði á leir-
urnar yfír til Borgar á Mýrum. Það
fór ekkert af ættmennum né kunn-
ingjafólki um Borgarfjörð né vestur
á Mýrar öðru vísi en að koma við
á Helgugötunni og þiggja þar góð-
gjörðir. Oftast var gist til lengri eða
skemmri tíma. Veitt var ríkulega
af veraldlegu og andlegu fóðri,
fræðandi og uppbyggjandi. Spurt
var frétta, sagðar sögur, farið með
ljóð og lesin kvæði.
Ég fékk sem barn að vera þar
vikutíma í senn tvö sumur, og það
var nóg við að vera fyrir forvitinn
krakka, við að fylgjast með þeirri
mannflóru sem bar þar að garði.
Seinna meir, eftir að ég eignaðist
fjölskyldu, eiginmann og böm, leið
ekki það sumar undangengna þrjá
áratugi að ekki væri komið við í
Borgarnesi, oft til gistingar á með-
an húsráðendur voru báðir við góða
heilsu og bjuggu á Helgugötunni.
Þeir voru okkur einstaklega góðir
og umhyggjusamir, sýndu okkur
umhyggju sína og ræktarsemi með
því að hringja í okkur á öllum af-
mælisdögum. Þeim var annt um að
vita um skólagöngu og velferð barn-
anna, og vildu fylgjast með því að
allt gengi sem skyldi. Þau Húbbi
og Dísa bókstaflega dekruðu við
alla gesti sína. Það var ekki aðeins
að þeginn væri matur og gisting
heldur var fólki 'einnig séð fyrir
skemmtan og mátti engum leiðast.
Húbert frændi minn hafði gullfal-
lega tenórsöngrödd og hafði yndi
af söng, en hann var vandlátur og
gagnrýninn á það sem hann hlust-
aði á, svo og það sem hann vildi
eiga af tónlist. Mér hefur verið sagt
af fólki sem komið er til ára sinna
að hann hefði átt alla möguleika á
að gera gull úr röddinni ef tímar
hefðu verið aðrir þegar hann var
ungur. Hafði honum staðið til boða
að fara til náms i söng en hann
trúlega verið of stórlátur og ekki
viljað láta aðra kosta sig til náms
né heldur talið framtíð sína sem
söngvara nægilega bjarta. Um
þetta var sjaldan rætt. Húbbi var
einnig afbragðsgóður gítarleikari,
og það eru til margar fágætar upp-
tökur á snældum með söng hans
og gítarspili, sem gestir fengu oft
að hlýða á sér til ánægju. Hann
hafði mikla listræna hæfileika.
Hann var í eðli sínu „kunstner" og
fagurkeri og hafði í sér eðli heims-
mannsins. Kom það vel í ljós á
hans yngri árum, en efni og aðstæð-
ur hafa ekki leyft honum að iðka
slíkt. Hann málaði einnig málverk
og eru þó nokkrar myndir til eftir
hann.
Hann var rétt meðalmaður á
hæð, alla tíð grannvaxinn, kvikur
í hreyfingum, knár og stæltur og
lagði mikið upp úr fallegum líkams-
vexti hér áður fyrr. Hann var skap-
ríkur og líklega skapbráður á sínum
yngri árum en skap hans mildaðist
mjög með árunum eins og gjarnt
er. Hann lauk prófi í múraraiðn og
vann við hana meðan heilsa hans
entist.
Við leiðarlok vil ég kveðja Hú-
bert Ólafsson föðurbróður minn
með sérstakri virðingu og þökk fyr-
ir alla þá alúð og umhyggju sem
hann sýndi mér og fjölskyldu minni,
allt sem hann gaf okkur til umhugs-
unar og eftirbreytni með orðum sín-
um og framkomu í þessu jarðneska
lífí, og bið sálu hans friðar. Guð-
rúnu frænku minni, eiginmanni
hennar og dætrunum þremur, votta
ég samúð mína.
Ingibjörg Sigurðardóttir
Kolbeins.
Á þeim tíma þegar samgöngur
milli landshluta voru meira fyrir-
tæki en þær eru í dag var ferðalag
í Borgarnesið ævintýri fyrir ungl-
ingspilt úr Reykjavík. Slík ferð var
ekki farin í neinu hendingskasti,
hún tók sinn tíma. Þá sjaldan að
slík ferð var farin var ekkert eðli-
legra en að áð væri hjá ættingjum
á Helgugötu 7 í Borgarnesi, Guð-
mundi Sveinbjamarsyni, Þórdísi
dóttur hans og Húberti frænda
mínum. Þar var griðastaður ferða-
langa og mótttökur höfðinglegar.
Og það var sama hversu löng dvöl-
in varð, brottförin var alltaf ótíma-
bær því svo margt var ennþá órætt.
Það eru dýrmætar minningar
sem ég á frá heimsóknum á Helgu-
götuna til ættingja minna þar og
ég sakna þeirra stunda. En nú eru
tímar breyttir, Helgugatan er ekki
lengur athvarf ferðalanga úr fjöl-
skyldunni og smám saman hverfa
ættingjarnir yfír móðuna miklu, nú
síðast frændi minn Húbert Ólafs-
son.
Það er rétt um ár síðan ég heim-
sótti hann síðast á elliheimilið í
Borgarnesi þar sem hann hefur
dvalið undanfarin ár. Þótt hið jarð-
neska hulstur væri ekki jafn vel á
sig komið og fyrrum og sjónin töp-
uð var andinn ennþá vel ern og hin
innri sýn.
Að leiðarlokum rifjast upp ótal
minningar um samskipti okkar
Húberts frænda. Sérstaklega eru
mér minnisstæð þau tvö sumur sem
hann tók mig í vinnu til sín við
múrverk eftir að faðir minn lést.
Háleitar vangaveltur um lífið og
tilveruna, umræður um listir og
bókmenntir, fornsögur, heimspekL
og ættfræði lyftu einatt andanum
upp fyrir þrúgandi stritið. Það var
ekki lakur skóli fyrir ungan mann
að njóta. Og tónlistin átti ríkan
sess í huga hans, röddin var sterk
og áhrifamikil þegar hálfbyggðu
húsi var breytt í óperuhöll. Snerpa
og kraftur voru einkenni Húberts,
jafnt í hreyfingum sem skapgerð.
Það er með þakklæti fyrir allar
samverustundir okkar sem ég kveð
þennan frænda minn í hinsta sinn
og jafnframt með söknuði að þessar
stundir skuli ekki verða fleiri. Hann
veitti mér sem ungum manni mikil-
vægt veganesti til framtíðar og
minning hans verður mér alla tíð
dýrmæt og kær. «
Sigurður Randver
Sigurðsson.
H
Styrktarfélag krabbamelnssJúkra barna
Minningarkort Styrktarfélags
Krabbameinssjúkra barna fást
hjá félaginu í síma 588 7555.
Ennfremur í Garðsapóteki
sími 568 0990 og
Reykjavíkurapóteki
sími 551 1760.
ÚTSALA - ÚTSALA
Sumarúlpur- heilsársúlpur - vetrarúlpur
£ JofyHtlSID S
Mörkinni 6, simi 588 5518.- Næg bflastæði.
3 ára ábyrgð er á gluggum sem
settir eru i samkvæmt stöðlum
BYKO. Glugga og hurðadeild BYKO
hefur fengið gerðarvottun
Rannsóknarstofnunar byggingar-
iðnaðarins fyrir glerjaða glugga.

BYKO, Breiddinni:
Aðalnúmár: 515 4000
Gluggar og hurðir: 515 4120
Grænt númer: 800 4000
-byggir með þér
BYK0 framleiðir allar gerðir glugga,
útihurðir, útihurðakarma og bíl-
skúrshurðir sem hafa löngu sannað
sig við íslenskar aðstæður.
Þær eru framleiddar úr besta hrá-
efni sem völ er á og má velja úr
fjölda viðartegunda og lita. Auk
þess að framleiða staðlaðar hurðir
býður BYK0 uppá sérsmiði eftir
óskum viðskiptavinarins.