Morgunblaðið - 28.07.1995, Page 28

28 FÖSTUDAGUR 28. JÚLÍ 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ingibjörg Alex-
andersdóttir
Olsen fæddist í
Reykjavík 6. sept-
ember 1925. Hún
lést í Landakotsspít-
ala 22. júlí 1995.
Foreldrar hennar
voru Alexander D.
Jónsson, verslunar-
maður í Reykjavík,
og Sólveig Olafs-
- dóttir. Alsystkini
Ingibjargar eru:
Sigríður, f. 1919,
Jón, f. 1921, Klara,
f. 1923, d. 1967, Sig-
urjón, f. 1924, d. 1947, Ólafur,
f. 1928, Alexander, f. 1930, og
Sólveig f. 1934. Hálfsystkini
Ingibjargar, börn Alexanders
eru: Júlia Bára, f. 1943, látin,
Sigurjóna, f. 1955, Þorsteinn,
f. 1957. Ingibjörg giftist John
Johnson, verslunarmanni í
Lundúnumj 1943. Þau slitu
samvistir. Attu þau eina dóttur,
HETJAN hún móðir mín er fallin í
valinn eftir langa og stranga bar-
áttu. Hún háði marga hildina og
átti ætíð við ofurefli að etja en aldr-
ei var þó uppgjöf hjá henni að sjá.
Hún stóð á meðan stætt var og
rúmlega það. Þvílíkur kjarkur og
þvílíkt baráttuþrek.
Þegar vonirnar brugðust og
slæmu fréttimar komu ein af ann-
arri var það hún sem breiddi út
faðminn og huggaði mig. Eg var
víst bara alltaf litla stelpan hennar
sem kunni ekki að hafa hemil á
tárunum.
Við ástvinir hennar vorum oft
bitur og sár, sérstaklega í upphafi.
Hún sem fór á hveiju ári í skoðun
því hún hafði misst systur og móð-
ur úr sama sjúkdómi. Greinilega
var það ekki nóg og enginn benti
henni á að það hafi ekki verið nóg,
fyrr en of seint.
Sjálf var hún aldrei bitur og var
afar þakklát öllum þeim sem hjálp-
uðu henni í veikindunum. Hún dáði
og dýrkaði Sigurð Bjömsson sem
var henni miklu meira en læknir.
Hann og Rakel voru henni sannir
vinir og gerðu allt sem í þeirra
valdi stóð til að létta henni sjúk-
dómsstríðið. Starfsfólkið á Landa-
, koti var yndislegt og var hún því
* öllu mjög þakklát og eignaðist hún
þar marga vini þótt ekki hafi
sjúkrahúslegan verið löng því heima
vildi hún vera, þar leið henni best.
Heima hjá Kristni sem stóð sem
klettur við hlið hennar allan tímann.
Mamma elskaði lífið og lífið elsk-
aði hana. Hún hélt líka fast í það,
tímdi ekki að sleppa. í sálu sinni
sleppti hún aldrei. Nokkmm dögum
fyrir andlátið ætlaði hún að fara að
útbúa gestalista fyrir afmælið sitt í
september. Öllum átti að bjóða, eng-
um að gleyma. Mikið hlakkaði hún
til. Nú verðum við að fagna deginum
án hennar en hún verður með okkur
í hjarta okkar allra.
* Mamma var þeirri náðargáfu
gædd að eignast vini hvar sem hún
kom. Hún hafði mikla útgeislun og
hreif fólk með sér. Hún elskaði allt
þetta fólk og það var henni mikils
virði hvað þessir vinir reyndust henni
vel í veikindum hennar. Hún fékk
stöðugar heimsóknir, upphringing-
ar, kvefjur og blóm hvaðanæva úr
heiminum. Öllu þessu góða fólki
þakka ég nú fyrir hennar hönd og
ég veit að það á um hana dýrmætar
minningar sem það varðveitir.
Mig langar sérstaklega til að
þakka Sullu, Ragnheiði, Snúllu og
* Áslaugu fyrir alla þá óeigingjörnu
ást sem þær sýndu henni alla tíð,
þær reyndust henni allar sem bestu
dætur.
Elsku Sirrý, Salvör, Hrefna, Est-
her, Elín, Einar, Einara, Karel,
Helma, Þóra, Dúa, Bára, Þórdís,
Fjóla, Lilja og Peggý. Þið voruð
sannir vinir og félagar. Þökk sé
ykkur öllum.
Lönu, f. 1943, d.
1964. Árið 1950
giftist Ingibjörg
Níelsi P. Dungal
prófessor (d. 1965).
Börn þeirra eru
Haraldur, læknir,
f. 1950, á hann
fimm börn, og Iris,
flugfreyja, f. 1951,
gift Guðmundi
Pálssyni, fram-
kvæmdasljóra hjá
Flugleiðum, eiga
þau fjögur börn.
Eftirlifandi eigin-
maður Ingibjargar
er Kristinn Olsen, fyrrv. flug-
stjóri. Þau giftust 1966. Ingi-
björg byrjaði starfsferil sinn
hjá Lofti ljósmyndara, en hóf
síðan störf sem flugfreyja 1947
hjá Flugfélagi Islands og síðan
hjá Loftleiðum til 1970.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Nú er komið að kveðjustund.
Minningamar streyma fram. Þær
eru svo ljúfar, svo sárar. Mamma
mín, þú verður ávallt fyrirmynd
mín. Ef ég kemst einhvern tíma
með tærnar þar sem þú hafðir
hælana, verð ég glöð. Ef bömin
mín eiga eftir að elska mig aðeins
helming á við það sem ég hef elsk-
að þig, verð ég glöð. Ég hef stækk-
að svo hratt undanfarið. Ég er að
breytast úr litlu stelpunni þinni í
stóra og sterka konu sem tekur við
og heldur í höndina á Kristni þínum
um ókomin ár og ég skal gæta
hans vel.
Farðu í friði, elsku mamma mín,
og hafðu þökk fyrir allt og_ allt.
Þín dóttir íris.
Nú hefur ástkær amma okkar
yfirgefið þennan heim og vonum
við að hennar nýju heimkynni séu
notaleg og falleg. Hún á svo sannar-
lega skilið allt hið besta sem völ er
á um alla eilífð, því að hún veitti
okkur bræðmm svo mikla hlýju og
ást. í Haukanesinu áttum við ófáar
stundir með ömmu og afa Kristni.
Uppeldið á okkur bræðrum var að
nokkru leyti í höndum ömmu og
afa-. Miklir mathákar vorum við
báðir og var amma sú eina sem var
nógu fljót að mata okkur. Æfingin
skapar jú meistarann og hafði hún
þróað með sér alveg vissa tækni
við þessar athafnir. Ferðalangur
mikill var amma Ingibjörg og var
því veraldarvön mjög. Miðlaði hún
þeirri reynslu sem hún hafði í mann-
legum samskiptum ríkulega til okk-
ar bræðra. Hún var mjög iðin við
að innræta okkur góða siði og lagði
ávallt ríka áherslu á heiðarleika og
velvild í garð náungans.
Ekki fæst með orðum lýst hversu
stórkostleg manneskja hún var.
Amma okkar var geysilega stór
hluti í lífi okkar bræðra allt frá
upphafi. Hennar er sárt saknað af
okkur og öðrum.
Elsku amma, við viljum þakka
þér fyrir yndislega tíma. Þú varst
frábær. Megir þú hvíla í friði.
Þínir dóttursynir,
Níels og Kristinn Páll.
Hún elsku amma er dáin.
Þessi staðreynd blasti við okkur
um helgina. Öll vissum við að
kveðjustundin nálgaðist, en erfitt
er nú samt að horfast í augu við
það að hún sé nú horfin héðan.
Margar minningar koma upp í
hugann á kveðjustund sem þessari.
Aldrei munum við til dæmis gleyma
því þegar við systurnar vorum yngri
og vorum í heimsókn hjá ömmu og
afa í Haukó, eins og við höfum allt-
af kallað þau, og amma setti söng-
leikinn Evitu á plötuspilarann og
svo dönsuðum við saman og sung-
um með.
Það var einnig mikið gaman hjá
okkur systrunum þegar við fengum
að máta fínu fötin hennar og skart-
gripina, ofsalega vorum við fínar
þegar við vorum búnar að klæða
okkur upp í sparikjólana hennar,
ekki amaðist hún yfir þessu heldur
hafði gaman af.
En eflaust hefur hún fengið nóg
af þessum vandræðagangi hjá okk-
ur, því allt í einu var hún farin að
láta okkur máta kjóla á stelpur út
í bæ sem voru svo góðar, við urðum
nú dálítið afbrýðisamar, því þetta
voru ansi glæsilegir kjólar. En svo
var það svo skrýtið þegar þessir
sömu kjólar fundust innpakkaðir
og merktir okkur systrunum undir
jólatrénu.
Þegar minnst er á jólin er ekki
hægt annað en að minnast á þvílík
paradís það var fyrir börn að koma
í heimsókn til ömmu og afa í Haukó
um jólin. Við systurnar og svo síðar
meir Níels Páll, bróðir okkar, höfð-
um alltaf mjög gaman af því. Þetta
var sannkölluð jólaparadís, þarna
var að finna jólasveinaland, jóla-
sveina sem töluðu og margt fleira,
ekki vantaði heldur að alltaf áttu
þau eitthvað gotterí handa okkur.
Þegar Halldór tengdist svo fjöl-
skyldunni var honum strax tekið
með opnum örmum af ömmu og
afa og var ávallt komið fram við
hann sem eitt af barnabörnunum.
Þegar kom svo í ljós fyrir þremur
árum að hún væri veik, þá tók hún
strax þá ákvörðun að halda áfram
að lifa lífinu eins og hún hafði allt-
af gert. Mikið var hún sterk, svo
sterk að oft gleymdi maður að hún
væri veik. Hún hélt áfram að ferð-
ast út um allt eins og hún hafði
alltaf gert.
Það var ef til vill þessi mikli vilja-
styrkur sem leyfði henni að njóta
lífsins eins vel og hún gat eftir að
hún veiktist. Hún var alveg ákveðin
í því að verða aldrei sjúklingur og
stóð hún við það, því í síðasta skipt-
ið sem hún fór inn á spítalann
nokkrum dögum áður en hún dó,
þá gekk hún inn þó svo hún væri
orðin mjög máttfarin, því hún gat
ekki hugsað sér að fara í hjólastól.
Já, þannig var hún amma okkar,
falleg manneskja sem gaf svo mik-
ið af sér.
Elsku afi, pabbi, Iris og fjöl-
skylda, söknuðurinn er mikill og
erfítt að sætta sig við þennan mikla
missi, en við getum huggað okkur
við það að nú er hún farin í síðasta
ferðalagið, laus við allar þjáningar,
og eftir stendur minningin um fal-
lega konu.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Níels Páll, Ingibjörg,
Hildur og Halldór.
í dag kveð ég mína kæru vinkonu
Ingibjörgu Olsen sem lést laugar-
daginn 22. júlí eftir erfið veikindi.
Hún var mér alla tíð sannur og
góður vinur og fyrir það vil ég nú
þakka. Við fráfall hennar fínnst
mér tilveran svo miklu snauðari.
Hún var einstaklega hjálpsöm og
vil ég sérstaklega þakka henni alla
þá góðvild og þann mikla styrk sem
hún veitti mér þegar ég átti um
sárt að binda.
Ingibjörg var heimskona. Hún
var falleg og hafði sérstaklega gam-
an af að klæða sig enda var allstað-
ar eftir henni tekið þar sem hún
kom. Hún heillaði mig vegna
kjarksins sem hún bjó yfir, kímni-
gáfunnar sem engin takmörk voru
sett, enda hlógum við oft saman í
ferðum okkar erlendis. Hún hafði
svo sannarlega gaman af lífínu og
naut þess.
Kveðjustundin er erfið eftir þijá-
tíu ára vináttu en minningamar
orna. Aðdáun mína átti hún svo
sannarlega þessi duglega og sterka
kona sem lét ekki bugast og kvart-
aði aldrei þó sárþjáð væri.
Ég vil senda Kristni, írisi, Har-
aldi og fjölskyldunni allri mínar
innilegustu samúðarkveðjur og bið
guð að styrkja þau í þessari miklu
sorg. Skarðið sem nú hefur mynd-
ast hjá þeim er stórt og verður
ekki fyllt. Hennar er sárt saknað.
Guð blessi minningu hennar.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með tár-
um. Hugsið ekki um dauðann með harmi
og ótta; ég er svo nærri að hvert eitt ykkar
tár snertir mig og kvelur, þótt látinn mig
haldið... En þegar þið hlæið og syngið með
glöðum hug, sál mín lyftist upp í móti til
ljóssins; verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur, og ég, þótt látinn sé, tek þátt í
gleði ykkar yfir lífinu...
(Óþekktur höfundur.)
Guðrún Ólafsdóttir.
Það var mikil sorgarfregn fyrir
okkur hjónin þegar við fréttum um
lát hinnar góðu vinkonu okkar Ingi-
bjargar Olsen. Það kom okkur ekki
á óvart þar eð við höfðum fylgst
náið með líðan hennar og vissum
að hinn illkynja sjúkdómur sem hún
barðist við var kominn að því að
yfirbuga hana. Það gengur krafta-
verki næst að hún skyldi geta var-
ist þessum illvíga sjúkdómi um
þriggja ára skeið frá því að hann
var greindur en þar hjálpaði hin
sterka skapgerð hennar, glaðværð
og mikli lífsvilji. Ekki má heldur
gleyma hjálp færustu sérfræðinga
okkar á þessu sviði og kröftugum
lyfjum.
Sjaldan kvartaði hún þó oft liði
henni illa og dreif sig þrátt fyrir
veikindi í lengri og skemmri ferðir
til útlanda með sínum dugmikla
eiginmanni Kristni Olsen fyrrver-
andi flugstjóra og stjórnarmanni
Loftleiða. Hún kom venjulega með
fjölda gjafapakka handa hinum
mörgu barnabömum sínum og fleir-
um því hún hafði löngum mikið
yndi af því að gefa.
Ingibjörg var bráðvel gefin og
ákveðin í skoðunum. Eins var hún
mjög trygg og góður vinur vina
sinna. Hún var dugnaðarkona og
kunni vel til verka, einkum saumaði
hún mjög mikið, meðal annars föt
á sjálfa sig og aðra svo sem barna-
börnin. Hún var afar vandvirk. Þór-
dís Todda kona mín og Ingibjörg
voru nánar vinkonur og fóru meðal
annars nokkrum sinnum tvær sam-
an til útlanda og hefur Þórdís oft
minnst þeirra ferða með mikilli
ánægju. Einnig vorum við hjónin
alloft gestir heima hjá henni og
Kristni og þau hjá okkur og höfum
við því kynnst þeim vel á síðari
árum. Okkur hefur alltaf líkað eink-
ar vel við Kristinn sem mér finnst
vera mjög ánægjulegur maður, vin-
samlegur og traustur. Skömmu eft-
ir giftinguna byggðu þau sér reisu-
legt hús í Arnamesinu. Þar hefur
Ingibjörg búið manni sínum ein-
staklega fagurt og vistlegt heimili.
Þau hafa verið mjög samhent í að
fegra það og skreyta.
Ég ætla ekki að rekja hér ævifer-
il Ingibjargar en langar þó til að
geta þess að hún var áður gift Ní-
elsi Dungal prófessor þar til hann
lést árið 1965. Hann var kennari
minn í læknadeildinni, aðallega í
meinafræði og réttarlæknisfræði og
féll mér mjög vel við hann bæði sem
kennara og mann. Við vorum góðir
kunningjar. Þetta er löngu liðin tíð
því ég útskrifaðist úr Háskólanum
árið 1937.
Það er mikil eftirsjá að slíkri stór-
brotinni úrvalskonu sem Ingibjörg
var og minnumst við hennar með
virðingu og söknuði.
Við Þórdís vottum Kristni, böm-
um Ingibjargar, Haraldi og Iris,
bamabörnunum og öðrum aðstand-
endum innilegustu samúð.
Ingibjörgu biðjum við guðsbless-
unar og velfarnaðar á þeim leiðum
sem hún nú hefur lagt út á. Bless-
uð sé minning hennar.
Erlingur Þorsteinsson.
Dauðinn má svo með sanni
samlíkjast, þykir mér,
slynpm þeim sláttumanni,
er slær allt, hvað fyrir er;
grösin og jurtir grænar,
glóandi blómstrið fritt,
INGIBJORG
OLSEN
reyr, stör sem rósir vænar
reiknar hann jafnfánýtt.
(Hallgr. Pétursson)
Helgi fegurðarinnar ríkti hvar-
vetna í lífi Ingibjargar Olsen, er við
kveðjum í dag með miklum söknuði,
er hún hefur hafið sína ferð um hinn
óendanlega útsæ tímans.
Rósin er svo einstaklega látlaus,
en ótrúlega margbrotin, ef þú gefur
þér tíma til að fylgjast með ferli
hennar, hún blómstrar á veikburða
legg, en glæðir umhverfí sitt fegurð,
er tillitssöm við nágrannajurtir og
með styrkar rætur í jörðu. Svona
var hún Ingibjörg, vinkona okkar,
hún var stolt og sterk á sinni rót
og breiddi sig yfir vini sína og vanda-
menn.
Minningarnar streyma fram um
fallega konu, sem var framúrskar-
andi skemmtilegur og heillandi per-
sónuleiki og hefði sannarlega kunn-
að að njóta lengri lífdaga. í hetju-
legri varnarbaráttu við krabbamein
undanfarin tvö ár varðveitti hún
kímnigáfu sína og sálarstyrk með
undraverðu æðruleysi og djarflegri
framgöngu á örlagastundu. Fallegu
augun hennar geisluðu í brosi og
góðvilja. Hún var ævinlega heil og
óskipt í afstöðu sinni og hafði til að
bera einstaka umhyggju fyrir velferð
sinna nánustu, er hún vígði líf sitt.
Kærleikur og hamingja einkenndu
samveru Ingibjargar og Kristins Ols-
en, þar ríkti kærleikurinn eins og
af sjálfu sér. Bæði höfðu þau helgað
fluginu starfskrafta sína, Kristinn
frumheiji á sínu sviði íslenskra flug-
mála og fyrir margt löngu orðinn
þjóðsagnapersóna vegna hetjudáða
á því sviði. Ingibjörg starfaði sem
flugfreyja og ferðaðist víða um heim
og var hvarvetna prýði í sínum hóp,
fínleg, glæsileg og nett í allri fram-
göngu, ástin milli þeirra hjóna var
eins og fagurt ljóð. Við þökkum þær
stundir, er þau fylltu okkar heimili
gleði með nærveru sinni og ekki síð-
ur höfðingleg boð í þeirra fallega
hús, sem er svo hlýlegt og heimilis-
legt, saumavélin hennar og verkfær-
in hans, allt í röð og reglu með ná-
kvæmni og umhyggju þeirra, sem
gera sér grein fyrir því að ekkert
er sjálfsagt, heldur skilar sér að
verðleikum.
Við sendum Kristni, vini okkar,
Haraldi, Írísi og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur og vonum
að minningin um yndislega móður,
ömmu og lífsförunaut geti birt þessa
dökku daga.
Valgerður Bára Guðmunds-
dóttir og Jón Oddsson.
Kæra vinkona. Ég hringdi í þig í
dag til að heyra hvernig þér liði.
Ég fann á mér að eitthvað hefði
gerst, því mér þótti ég verða að
hringja einmitt í dag. Kristinn svar-
aði og sagði mér að þú hefðir dáið
um nóttina. Þvílík harmafregn.
Ég ræð ekki við tilfínningar mínar
og tár vegna þessa, þú varst mér
svo kær og samskipti okkar voru svo
gefandi að það var sem við hefðum
þekkst frá fyrstu stundu. Ég lít á
það sem sérstaka náð að hafa kynnst
þér.
Ég ætlaði að koma til íslands og
og samgleðjast þér á afmælisdegin-
um þínum, í stað þess kem ég með
rósir og fylgi þér síðasta spölinn.
Ég trúi að þú finnir fyrir nærveru
minni. Ég finn til þakklætis og stolts
fyrir að hafa notið vináttu þinnar.
Þú hefur haft mannbætandi áhrif á
fólk í lífí þínu. Þar er ég engin und-
antekning.
Ég spyr Guð um tilgang þjáning-
arinnar en fæ ekkert annað svar en
það að finna til auðmýktar gagnvart
lífinu.
Guð blessi þig.
Marcelo Almeida.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund, elsku Ingibjörg mín, riíjast
upp margar góðar minningar og
samverustundir.
Ég man það svo vel þegar ég hitti
þig í fyrsta sinn fyrir allmörgum
árum í Suðurgötunni, ég unglings-
stúlka en þú á besta aldri, svo ung-
leg og falleg. Ég hafði kviðið því
að hitta þig en sá kvíði hvarf fljótt,
því þú tókst mér svo vel og höfum
við ætíð verið góðar vinkonur, ég