Morgunblaðið - 17.01.1996, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MiÐVIKUDAGUR 17. JANÚAR 1996 29
inkonu hans, börnum og öðrum
ættingjum eru sendar hugheilar
samúðarkveðjur.
Páll Skúlason, forseti heim-
spekideildar.
Við kennarar í enskuskor heim-
spekideildar munum sakna Alans
mikið. Hann hjálpaði okkur öllum
til að koma okkur fyrir þegar við
byijuðum undir hans stjórn hér á
Aragötu 14. Robert Cook, eftir-
maður hans, var samkennari hans
á árinu 1968-69; við Júlían
D’Arcy, Pétur Knútsson og Terry
Lacy hófum störf við enskukennslu
í Háskóla íslands stuttu eftir að
Alan varð prófessor, en samkenn-
arar okkar, Guðrún Guðsteinsdótt-
ir, Jón Skaptason og Magnús
Fjalldal eru fyrrverandi nemendur
hans.
Ég kynntist Alan árið 1976. Ég
var þá nýkominn til íslands og
þekkti fáa, en Alan bauð mér heim
til sín um jólin og kynnti mig fyrir
fjölskyldu sinni. Þó ég væri nýbak-
aður stundakennari og aðeins með
BA gráðu í ensku en hann vel
þekktur fræðimaður og rithöfundur
bæði hérlendis og í Bretlandi, kom
hann alltaf fram við mig sem jafn-
ingja sinn. Hann studdi mig í starfi
mínu og aðstoðaði mig á allan hátt
við að koma mér fyrir á íslandi.
Við bárum mikla virðingu fyrir
Alan og víst er að erfitt hefur ver-
ið að feta í fótspor hans.
Þegar Alan náði 70 ára aldurs-
markinu og fór á eftirlaun, vissum
við samkennarar hans að ákveðnu
tímabili var lokið á okkar vinnu-
stað. Eftirminnilegt var að sjá hann
ganga að Aragötu 14, með höfuðið
hátt og herramannslega klæddan
- hvernig sem viðraði — rólegan á
svip og með glampa í augum.
Hversdagslegur en um leið dular-
fullur herramaður, var eins og hann
hugsaði alltaf fleira en hann lét
uppi:
Hvít þoka
og fuglar á hægu flugi
milli tijánna
yfir rökum gangstígum
grasi
og blómum sem drúpa
þungum krónum
(Snorri Hjartarson)
Við vottum Áslaugu, Alice,
Anthony og öðrum í fjölskyldu Al-
ans okkar dýpstu samúð.
F.h. enskuskorar í Háskóla ís-
lands,
Martin Regal.
Ég hitti Alan Boucher fyrst fyrir
fjórtán árum. Framkoma hans var
s fáguð og ljúfmannleg og ég kunni
strax vel við hann. Eftir því sem
ég kynntist honum betur óx virðing
mín fyrir honum. Ég tók t.d. fljótt
eftir því hversu vel hann var að sér
um marga hluti og víðlesinn. Hann,
Englendingurinn sjálfur, kunni t.d.
betur íslensk fræði en margur ís-
lendingurinn. Það var eins og að
fletta upp í bókum þegar maður
spurði hann um eitthvað sem við-
kom t.d. ensku, íslensku, trúmál-
um, bókmenntum og fleiru og
fleiru. Það sem vakti aðdáun mína
var, að svörin kom hann með að
bragði og studdi þau gjarnan með
dæmum eins og sönnum prófessor
sæmir.
Einstaklega gaman var að koma
í heimsókn og tala við hann um
alla heima og geima og alltaf fann
ég að ég var velkomin. Hér heima
skrapp ég gjarnan í tesopa eða
kvöldverð og í Englandi stóð
heimilið alitaf opið hvort sem þau
Ásta og Alan voru þar eða ekki.
Ef maður skrapp í smá verslunar-
og afslöppunarferð til Englands og
Ása og Alan voru heima á Islandi,
fékk maður bara lyklana að húsinu
og bílnum og leiðbeiningar um
hvernig ætti að hita húsið. Síðan
gat maður einfaldlega haft það eins
og maður vildi og verið eins lengi
og maður vildi. Á sumrin var gerð-
ur lengri stans en á veturna. Þá
naut ég veðurblíðunnar í yndisleg-
um garðinum við húsið og Alan
hafði gaman af að færa mér kalda
og svalandi hressingu í hitanum.
Ekki hef ég tölu á heimsóknum
mínum til Englands en eitt er víst
að Alan lagði sig allan fram um
að gera hverja heimsókn sem
ánægjulegasta. Hann leiddi mann
um og sýndi allt það markverðasta.
Einna minnisstæðast er mér þegar
hann sýndi mér Háskólann í Cam-
bridge þar sem hann stundaði nám.
Við gengum um byggingar og
garða og hann sagði frá skólaárum
sínum þar. Þarna fræddist maður
um hinar ýmsu skólavenjur, svo
sem hveijir máttu ganga á grasinu
og hveijir ekki. Hann hafði mikla
og skemmtilega frásagnargáfu og
hafði frá ýmsu að segja, enda hafði
margt á daga hans drifið sem við
á íslandi eigum ekki að venjast.
Hann þekkti hveija þúfu og má
með sanni segja að þar hafi hann
verið á heimavelli. í eftirmiðdaginn
gengum við síðan niður með ánni
að veitingastaðnum sem hann og
skólafélagarnir fyrrum vöndu kom-
ur sínar á. Þar langaði hann að
bjóða okkur upp á te og vöfflur
með ijóma eins og hann var vanur
að panta sér á skólaárunum. Þetta
kallaði hann „Cream The“. Ég og
Ása héldum að hann ætlaði að
bjóða okkur upp á te með ijóma út
í. Okkur leist ekkert sérstaklega
vel á þetta boð hans, vildum bara
okkar mjólk í teið eins og venju-
lega. Við hlógum hins vegar öll
dátt, þegar upp komst um misskiln-
inginn. Alan gat hlegið með manni,
en aldrei hló hann að manni. Hann
miklaðist aldrei af því að vera há-
menntaður með próf úr einum virt-
asta háskóla í heimi upp á vasann,
heldur kom hann alltaf fram við
mann sem jafningja.
Ása hefur vprið Alan stoð og
stytta í gegnum árin og eftir að
heilsu hans fór að hraka hefur hún
hjúkrað honum eftir bestu getu og
á skilið mikið lof t'yrir það.
Alan var mér sérstaklega kær
og reyndist mér ákaflega vel alla
tíð. Ég minnist hans með hlýju og
söknuði. Með sorg í hjarta bið ég
honum guðs blessunar og votta
ykkur, elsku Ása mín, Stína og
Antony, innilega samúð.
Ingibjörg Dís Geirsdóttir.
í dag fer fram útför Alans E.
Bouchers,_ eiginmanns föðursystur
minnar, Áslaugar Þórarinsdóttur.
Ég kynntist Alan þegar ég var
unglingur. Móðir mín og Aslaug
voru mjög góðar vinkonur og tölu-
verður samgangur þeirra á milli.
Einnig tók ég nokkrum sinnum að
mér að gæta frændsystkina minna,
þeirra Robins og Stínu. Á þessum
árum var Alan frekar framandi
fyrir mér. Hann kom úr allt öðrum
heimi en þeim sem ég þekkti. Hann
var eini langskólagengni maðurinn
sem ég þekkti og þar að auki var
hann ekki fæddur íslendingur. En
íslenskur var hann. Því kynntist
ég síðar. Hann var í raun mun
meiri íslendingur en margir þeir
sem ég þekki og fæddir eru íslend-
ingar. Hann talaði lýtalausa ís-
lensku. Til marks um það man ég
þegar ég kom til Englands í fyrsta
skipti, þá tóku hann og fyrrverandi
skólafélagi minn á móti mér. Ég
spurði þennan skólafélaga minn að
því hvernig honum fyndist Alan
tala íslensku. Þá var svarið. Hvem-
ig eiga íslendingar að tala íslensku?
Við hjónin höfum átt margar
góðar stundir á liðnum árum með
þeim Ásu og Álan. Bæði á íslandi
og í Englandi sem við erum mjög
þakklát fyrir.
Alan var einstaklega vandaður
maður. Aldrei man ég eftir því að
hann talaði illa um nokkurn mann.
Og alltaf var hann tilbúinn til að-
stoðar ef hann fékk tækifæri til
þess, til dæmis við enskunám barna
okkar. Eitt sinn skipulagði hann
ferð fyrir okkur um England sem
er eitt eftirminnilegasta ferðalag
sem við höfum farið i.
Það er erfitt að hugsa sér Ásu
án Alans. En verður hún án Alans
þegar við hittum hana? Ég efast
um það. Þau voru alltaf saman í
nánast öllu sem þau tóku sér fyrir
hendur. Ég held að á því hafi að-
eins orðið sú breyting að við getum
aðeins talað við og séð annað
þeirra.
Við hjónin höfum alltaf litið á
Alan og Ásu sem eina af okkar
bestu vinum enda hafa þau alla tíð
verið okkur einstaklega góð.
Við Þorbjörg sendum þér, Ása
mín, og börnunum þínum okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
vonum að góður Guð styrki ykkur
og varðveiti.
Þórarinn Þ. Jónsson.
Alan Boucher vár það sem heitir
á ensku „sannur enskur heiðurs-
maður“. Hann var af góðu bergi
brotinn og vel menntaður. Alla þá
tíð, sem við vorum samferða, heyrði
ég hann aldrei státa af einu eða
neinu og aldrei heyrði ég hann
hallmæla nokkrum manni.
Báða bar okkur hingað til ís-
lands í stríðinu, en þá komum við
hingað með breska setuliðinu.
Fundum okkar bar þó ekki saman
fyrr en kringum 1951, er ég starf-
aði í breska sendiráðinu hér. Á
þeim árum starfaði Alan hjá breska
útvarpinu BBC. Hann sagði mér
þá, að hann myndi vilja setjast hér
að. Á BBC-árum sínum skrifaði
hann nokkra útvarpsþætti um ís-
land og annaðist sjálfur flutning
þeirra í útvarpinu.
Það varð úr að Alan og ijöl-
skylda hans fluttu hingað til
Reykjavíkur og gerðist hann brátt
félagi í „Anglíu", hinu gamla félagi
enskumælandi fólks hér í borginni.
Gegndi hann þar trúnaðarstörfum,
m.a. sátum við saman í stjóm þess.
Þá var hann hinn liðtæki félags-
maður, er á það reyndi að félags-
menn ættu saman ánægjulega
kvöldstund. Er mér helst minnis-
stæður einn af fleiri stuttum leik-
þáttum, sem hann samdi. Það var
skemmtiþáttur sem fluttur var á
jólafundi í félaginu af nokkrum
góðum félagsmönnum, m.a.: Har-
aldi Á. Sigurðssyni, Lárusi Ingólfs-
syni, Þorsteini Hannessyni, Kristni
Hallssyni, Benedikt Árnasyni, o.fl.
Hér annaðist undirleik Fritz Weiss-
happel og var þessi jólafundur í
Sjálfstæðishúsinu. Þótti ekki aðeins
flutningurinn takst vel heldur hafði
höfundi og tekist hvað best, svo
góð var þessi skemmtun. Hann var
formaður „Anglíu“ um árabil og
einn af heiðurs- og ævifélögum
félagsins.
Ár hvert, á vopnahlésdaginn, 11.
nóvember, koma saman við minnis-
merkið um fallna hermenn í Foss-
vogskirkjugarði fyrrverandi breskir
hermenn, fjölskyldur þeirra og vin-
ir. Alan og Áslaug kona hans létu
sig ekki vanta á þessum árlega
minningardegi. Þar hittumst við í
tilefni loka heimsstyijaldarinnar í
maí slðastliðnum. Þau hjónin fóru
til Englands. Þetta var okkar síð-
asti fundur. Andlát vinar míns og
vopnabróður, Alans Bouchers,
minnir mig á það sem Kipling mun
hafa sagt: „Gamlir hermenn deyja
ekki, aðeins hverfa rólega.“
R.I.P.
Brian Holt.
Eiginmaður minn, t ÁSGEIR JAKOBSSON
rithöfundur,
er látinn. Bergrós Jóhannesdóttir.
t
Frænka mín,
KATRÍN MAGNEA STEINGRÍMSDÓTTIR KJELLING,
andaðist í sjúkrahúsi í Noregi föstudaginn 12. janúar.
Útförin fer fram frá Saurakirkju, Nygárdsjön, Noregi, fimmtudag-
inn 1 8. janúar.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem vildu minnast hinnar
látnu, er bent á Krabbameinsfélagið.
Svanhvít Guðmundsdóttir
og aðstandendur.
t
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
KJARTAN BJÖRNSSON,
Flúðaseli 80,
lést 7. janúar.
Úrförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Sérstakar þakkir til heimahlynningar Krabbameinsfélagsins og til
starfsfólks deildar A-7 á Borgarspítalanum.
Ásgerður Þórðardóttir,
Kristjana Kjartansdóttir, Rúnar Grimsson
og barnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANNES GUÐJÓNSSON
útgerðarmaður,
Grettisgötu 77,
Reykjavík, v
lést í Sjúkrahúsi Reykjavíkur mánudaginn 15. janúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Ragnheiður Maríasdóttir,
Ingvar Á. Jóhannesson,
Friðgeir Þ. Jóhannesson, Ragna S. Kjartansdóttir,
Sigríður M. Jóhannesdóttir, Pétur Hreinsson,
Reynir S. Jóhannesson, Margrét G. Kristjánsdóttir,
Jökull H. Jóhannesson,
barnabörn og barnbarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
PÁLU KRISTJÁNSDÓTTUR,
Litlu Grund,
Hringbraut 50,
áðurtil heimilis
í Nóatúni 26,
Reykjavík.
Gunnar Einarsson,
Stefán Jónsson, Eva Óskarsdóttir,
Þórir Gunnarsson, Ragnheiður Baldursdóttir,
Kristján Gunnarsson, Anný Antonsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
í síma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
ilöTEL LDFTLEIDIR
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
vináttu við andlát og útför móður okk-
ar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
SIGRÚNAR Ll'NU HELGADÓTTUR,
Bjarnarstíg 8,
Reykjavik.
Jóhann Jörundur Halldórsson,
Guðmundur Freyr Halldórsson,
Valgeir Rafn Halldórsson,
Helgi Halldórsson,
Sigurlína Anna Halldórsdóttir,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn. r