Morgunblaðið - 24.01.1996, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 24. JANÚAR 1996 37
þessa dagana, þegar ég hugsa til
þín, Helga. Gæfa þín var að vera
gædd þeim jákvæðu eiginleikum og
hugarfari sem þú hafðir og sem þú
þroskaðir með þér umfram marga
aðra góða kosti. Ég man enn þann
dag er við hittumst fyrst. Það var
í maí 1960. Þú sast á móti mér,
og mér varð starstýnt á þig. Þú
varst svo falleg, og þessi birta yfír
þér sem er svo sjaldgæf í kringum
fólk. Okkar leiðir lágu þá saman í
gegnum íþróttir eiginmanna okkar,
eins og oft síðar á ævinni. En á
milli okkar myndaðist sú vinátta
sem aldrei bar skugga á öll þessi
ár. Það er slík vinátta sem stendur
upp úr, er eitthvað sem enginn tek-
ur frá manni, og gefur lífínu þann
lit og gildi sem við leitum öil eftir
hér í þessu lífi.
Skilningur þinn og umhyggja
fyrir þeim sem minna mega sín
voru einstök. Ef einhver var veikur
eða átti bágt, þá varst þú alltaf
boðin og búin að rétta hjálparhönd,
og gafst þér tíma til þess. Og þess
hafa fjölskylda þín og vinir notið í
ríkum mæli. Andleg verðmæti,
göngutúrar í náttúrunni með Sig-
urði, leikhúsferðir og lestur góðra
bóka voru þér meira virði en verald-
leg gæði. Þetta voru þeir hlutir sem
þú naust ríkulega og ósjaldan rædd-
um við okkar á milli um hvað við
værum að lesa hveiju sinni.
Hjónaband ykkar Sigurðar var
einstakt, og einkenndist af gagn-
kvæmri virðingu, hlýju og skilningi
á þörfum hvors annars. Það voru
ófá ferðalögin sem við hjónin fórum
öll saman í utan lands og innan,
og var oft glatt á hjalla hjá okkur.
Eða þegar okkur fannst of langt
síðan við höfðum hist, og við
hringdum okkur saman til að fara
út að borða og spjalla. Já, það er
margs að minnast þegar maður lít-
ur yfír farinn veg og minningarbrot-
in hrannast upp. Það væri efni í
heila bók að tína það til allt saman.
Eftir lát Sigurðar komu erfið ár hjá
þér því sá sem hefur átt mikið miss-
ir mikið, en alltaf kom þitt jákvæða
viðhorf og manngildi fram í lífssýn
þinni, að hver maður verður að taka
því sem á hann er lagt, og þú barst
sorg þína af þeirri reisn sem þér
var svo eiginleg. Ég tel það mín
forréttindi að hafa eignast vináttu
þína og kveð þig með söknuði og
trega. Að lokum viljum við Einar
votta fjölskyldu þinni okkar dýpstu
samúð.
Aðalheiður Guðmundsdóttir.
Mér brá óneitanlega er Halla vin-
kona hringdi til mín í vinnuna 11.
janúar síðastliðinn og tilkynnti mér
lát vinkonu okkar Helgu Magnús-
dóttur.
Helga hringdi í mig 3. janúar sl.
og töluðum við saman lengi. Áður
en við kvöddumst ákvað hún að
saumaklúbburinn okkar skyldi hitt-
ast núna í janúar. Við höfum hald-
ið hópinn síðan 1949 er við útskrif-
uðumst úr Gagnfræðaskóla Austur-
bæjar við Lindargötu.
Helga varð fyrir þeirri þungbæru
sorg að missa eiginmann sinn Sig-
urð Björnsson 7. apríl 1993. Hann
var einstaklega góður eiginmaður,
faðir og afí. Helga og Sigurður
voru alveg sérstaklega samhent i
einu og öllu. Heimilið þeirra var
hlýlegt og notalegt. Þar leið öllum
alltaf vel. Við vinkonurnar fundum
oft hversu sárt hún saknaði Sigurð-
ar. Helga okkar var sterkur og
gefandi persónuleiki, hlý, skilnings-
rík, traust og góð, og það má segja
að hún hafi verið stólpinn í sauma-
klúbbnum okkar. Halla og Helga
voru mjög samrýmdar og átti Halla
stóran þátt í að létta henni stundim-
ar með ýmsu móti. Börnum sínum
var Helga ljúf rrióðir og barnabörn-
in dáðu hana. Oft var hún langdvöl-
um fyrir austan í Grímsnesinu hjá
Signhildi dóttur sinni til að rétta
hjálparhönd. Einnig komu bama-
börnin oft til ömmu á Tómasarhag-
ann til að gista, þar áttu þau gott
athvarf. Það dreifði huga hennar
mikið að hafa alltaf nóg að gera.
Helgu þótti mikill styrkur í að Sæv-
ar sonur hennar bjó í sama húsi.
Alltaf var hann tilbúinn að hjálpa
henni, ef með þurfti. Sömu sögu
má segja um Signhildi og Bjöm.
Samband Helgu við fjölskyldu sína
var alla tíð mjög náið og hafa þau
öll átt ríkan þátt i að létta henni
stundimar.
Ég vil kveðja elsku vinkonu mína
með þökk fyrir allar þær góðu
stundir sem við höfum átt saman í
áraraðir. Hennar er sárt saknað.
Ég votta fjölskyldu hennar samúð
mína og bið góðan Guð að styrkja
þau í þeirra miklu sorg.
Ég veit að Sigurður hefur tekið
á móti Helgu sinni með útbreiddan
faðminn og sínu fallega og góðlát-
lega brosi. Guð veri með þér, elsku
vinkona. Sofðu rótt.
Þín vinkona,
Ása.
Það em aðeins nokkrir dagar síð-
an við vinkonurnar löbbuðum niður
Laugaveginn, fórum á kaffíhús og
áttum skemmtilegar samvemstund-
ir eins og svo oft áður. Hvemig
átti það að hvarfla að mér að þetta
væra okkar síðustu samverustund-
ir, elsku Helga mín? Hvað lífið get-
ur verið hverfult og óútreiknanlegt,
ég sem hélt að við ættum eftir að
gera svo marga ánægjulega hluti
saman.
Minningamar streyma fram.
Ég kynntist Helgu í gamla Ingi-
marsskólanum, þegar við vomm 16
ára gamlar. Fljótlega tókst með
okkur vinátta, vinátta sem alla tíð
síðan hefur haldist og aldrei fallið
skuggi á.
Helga var yndisleg manneskja,
hún kunni að umgangast fólk, var
einstaklega raungóð, jákvæð,
skemmtileg og átti auðvelt með að
sjá skoplegu hliðarnar á tilvemnni.
Við Helga vomm saman í sauma-
klúbbi frá því að við voram ungar
stúlkur ásamt Ellu, Önnu, Ásu,
Kiddý og Lilju. Það verður aldrei
fyllt skarðið sem komið er í vin-
kvennahópinn eftir fráfall Helgu en
við emm lánsamar að eiga afar
dýrmætar minningar. Þá langar
mig að rifja upp að þegar við
saumaklúbbssystur héldum upp á
45 ára gagnfræðingaafmæli okkar,
hittumst við heima hjá Helgu og
skemmtum okkur vel við að rifja
upp skoplegar sögur frá liðnum
tíma. Þá var dyrabjöllunni hringt
og úti stóð sendill með yndislega
fallegan blómvönd. Blómvöndurinn
var til okkar allra í tilefni dagsins,
frá Signhildi dóttur Helgu. Þetta
var okkur vinkonunum ógleyman-
leg stund og hugulsemin snart okk-
ur djúpt. Þær voru ófáar sumarbú-
staðaferðirnar sem við fórum sam-
an, leikhús og kvikmyndahús sótt-
um við reglulega, ekki síst eftir að
Helga missti Sidda sinn fyrir tæpum
þremur ámm eftir erfíð veikindi.
Helga og Sigurður vom mjög sam-
rýnd hjón. Þau höfðu yndi af ferða-
lögum og eyddu m.a. dijúgum
stundum bæði í sumarbústað á
Skógarströndinni og við Apavatn.
Helga var frændrækin og alla tíð
reyndist hún bæði ættingjum og
vinum afar vel. Hún átti þijár syst-
ur, Hildi, Ebbu og Unni, og það var
Helgu mikið áfall þegar Unnur syst-
ir hennar dó langt fyrir aldur fram.
Þá sýndi Helga vel hversu þroskuð,
sterk og góð manneskja hún var
en hún stóð sem klettur við hlið
Unnar þar til yfír lauk. Helga átti
eftir að reynast fleiram stoð og
stytta í veikindum og má þar nefna
ótal ferðir sem hún fór á Vífilsstaði
til að heimsækja og sinna móður
sinni veikri, en hún reyndist henni
yndisleg dóttir alla tíð.
Til margra ára vann Helga gott
starf með kvenfélagi Rauða kross-
ins við að heimsækja sjúklinga og
færa þeim bækur. Félagsskapurinn
við kvenfélagskonurnar var henni
mikils virði.
Helga ræktaði svo sannarlega
garðinn sinn, hún var yndisleg
amma og hafði mikla ánægju af
að umgangast bamabömin sín en
þau sóttu í að heimsækja ömmu
sína. Börnum sínum og tengdabörn-
um var hún bæði vinur og félagi
og er missir þeirra mjög mikill.
Elsku Sævar, Bjössi, Signhildur,
tengdaböm og bamaböm, megi
Guð styrkja ykkur og blessa í þess-
ari þungu raun.
Farðu í friði, elsku vinkona.
Gættu vináttunnar
ekkert er fegurra á jörðinni
engin huggun betri í jarðnesku lífi
vini geturðu tjáð hug þinn allan
og veitt honum fyllsta trúnað.
Halla Nikulásdóttir.
Við Helga hittumst fyrst árið
1962 á sumardegi á Búðum á Snæ-
fellsnesi. Þau voru þar Helga og
Sigurður með bömin sín þijú. Við
busluðum í sjónum því mjög hlýtt
var í veðri. Það varð líka birta og
hlýja sem einkenndi samskipti og
vináttu okkar æ síðan. Mikil tengsl
voru vegna fijálsíþróttastarfs eigin-
manna okkar, ásamt öðmm góðum
félögum. Árið 1970 tókum við
ásamt öðmm að rækta upp Vals-
hamarsána á Skógarströnd. Við
urðum böm í annað sinn. Þetta var
alveg nýtt fyrir okkur, að setja seiði
í ána og fylgjast með framvind-
unni. Og þótt veiðin yrði aldrei
mikil, vora þessar stundir ómetan-
legar á þessum fallega stað. Helga
og Sigurður nutu þess sérstaklega
að dvelja á Skógarströndinni, einnig
eftir að leigutíminn var útmnninn
og ekki lengur hægt að reyna við
laxinn.
Þegar áfall varð í lífí mínu árið
1976, fann ég best hvað vinátta
þeirra og stuðningur var mikils
virði. Oft leitaði ég til Helgu á Tóm-
asarhagann. Við fómm í göngutúr
og allt varð betra en áður. Þegar
ég fann hamingjuna aftur samfögn-
uðu Helga og Sigurður því, og átt-
um við saman ánægjulegar stundir.
Dætur mínar þakka einnig fyrir
allt, sem þau vom þeim.
Það varð mikið áfall, þegar Sig-
urður lést árið 1993 eftir stutt en
erfíð veikindi. Helga hefur eflaust
átt margar erfiðar stundir, því varla
var hægt að hugsa sér samrýndari
hjón. Það sem einkenndi Helgu var
sérstök fórnfýsi og umhyggja fyrir
ættingjum sínum, það var henni
sjálfsagður hlutur. Einnig það að
auðga anda sinn við lestur góðra
bóka, fara í leikhús og ferðast.
Síðastliðið haust fórum við Helga
okkar síðustu ferð á Skógarströnd.
Við upplifðum gamla töfra, líkt og
tíminn stæði kyrr. Það er erfítt að
sætta sig við að þessar ferðir verði
ekki fleiri. Ég vil trúa því, að við
munum jjanga saman á annarri
strönd. Eg vona að æðmleysi og
styrkur Helgu verði einnig styrkur
bama hennar, bamabarna, ættingja
og vina.
Kristín Pálmadóttir.
Hún Helga er dáin - voru skila-
boðin, sem bámst okkur sjúkravin-
um á Sjúkingabókasafni Borgar-
spítalans fimmtudaginn 11. janúar.
Eins og svo oft áður gerði dauðinn
ekki boð á undan sér, enda brá
okkur ónotalega. Hún Helga, sem
alltaf var svo hress og kát. Skammt
er síðan við áttum ánægjulega
kvöldstund með henni og vissum
þá ekki annað en að hún gengi
heil til skógar, en enginn ræður
sínum næturstað.
Á nýliðnu hausti var bókasafnið
flutt milli hæða, af 7. hæð niður á
6. hæð. Það var talsverð vinna í
sambandi við þetta, og þar lét Helga
sitt ekki eftir liggja frekar en venju-
lega. Hún var afkastamikil og alltaf
boðin og búin að hlaupa í skarðið
og taka vaktir eða skipta ef þess
var þörf.
Þessi sjúkravinahópur á Borgar-
spítalanum hefur starfað saman um
langt árabil og verið mjög samhent-
ur, svo kunningjatengslin em allná-
in. Það er því sárt að kveðja ljúfa
samstarfskonu eftir margra ára
samstarf, við munum sakna Helgu.
Hennar er gott að minnast.
Börnum, tengdabömum, bama-
börnum og öðrum vandamönnum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Við þökkum Helgu samfylgdina
og biðjum henni Guðs blessunar.
Sjúkravinir á Sjúklinga-
bókasafni Borgarspítala.
KRISTJAN
JÓNSSON
+ Kristján Jóns-
son var fæddur
á Hallsstöðum á
Fellsströnd í Dala-
sýslu 18. maí 1910.
Hann andaðist á
Borgarspítalanum
aðfaranótt 6. jan-
úar síðastliðinn.
Kristján var annað
barn lijónanna
Elínar Jóhönnu Jó-
hannsdóttur, f.
1888, d. 1970, og
Jónasar Kristjáns-
sonar, f. 1879, d.
1955. Systir Kristj-
áns var Þóra, f. 1908, d. 1922.
Ungur fluttist Kristján ásamt
foreldrum sínum og systur á
Hellu í sömu sveit. Hann stund-
aði þar búskap allt þar til
móðir hans lést en þá fluttist
hann til Reykjavíkur og þar
eyddi hann síðustu æviárum
sínum.
Útför Kristjáns hefur farið
fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu’ og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir.)
Hann Diddi minn er dáinn. Mig
langar að minnast hans með
nokkram orðum en ég veit ekki
hvar ég á að byrja. Það er svo
margt sem kemur upp í huga minn
en það kemst ekki alla leið á blaðið.
Ég var bara pínulítið kríli þegar
ég kom vestur til Didda og nöfnu
minnar. Því miður á ég engar
minningar um hana því ég var svo
lítil þegar hún lést. Eftir andlát
hennar fluttum við til Reykjavíkur,
mamma, Diddi og ég.
Mínar fyrstu minningar em frá
því þegar við voram nýkomin í
Sörlaskjólið til Hönnu og ég fór
út að labba. Ég rataði að sjálf-
sögðu ekki heim enda bara þriggja
ára. Diddi hljóp um
allt hverfí og fann mig
loks úti í mýri, hágrát-
andi. Það var ekki í
fyrsta skipti sem Diddi
leitaði að mér og svo
sannarlega ekki í það
síðasta.
Hann Diddi var
ákaflega bamgóður
maður. Hann var
endalaust að gera eitt-
hvað fyrir mig, fara
með mig í bíó og í leik-
húsið. Honum fannst
eflaust ekki eins gam-
an og mér að sjá sömu'
myndina aftur og aftur en hann
fór samt með mig. Og þó hann
væri þreyttur eftir vinnudaginn
hafði hann tíma til að leika við
mig eða spila við mig þó ég kynni
eiginlega ekkert að spila.
Þegar ég varð eldri var svo gott
að geta leitað til Didda ef eitthvað
var að. Mínir sigrar urðu hans sigr-
ar og mínar sorgir urðu hans sorg-
ir. Hann var svo stoltur af mér
þegar ég varð stúdent og glaður
yfír því að Maggi, maðurinn minn,
hafði beðið hann um leyfí til að '
trúlofast mér í veislunni. Ég hafði
ekki hugmynd um það því Diddi
var ekki að segja frá.
Eitt af því sem einkenndi Didda
var að hann hugsaði fyrst um aðra
og síðan um sjálfan sig. Hann vildi
láta hafa sem minnst fyrir sér
enda bað hann um að útförin hans
yrði gerð í kyrrþey. Hann var líka
nýtinn og sparsamur og gerði oft
grín að því að ég væri eyðslukló,
það væri ekki hægt að senda mig
út í búð því ég kæmi aldrei með
krónu heim. Og svo fannst honum
ég vera helst til of gjafmild á það
sem ég átti. Það hefur samt ræst
úr mér sem betur fer. Sennilega
er það honum að þakka.
Nú þegar þú, Diddi minn, ert
dáinn finnst mér svo erfitt að segja
það sem.býr í bijósti mér. Þú varst
mér alltaf svo góður og ég veit að
á þig alltaf í hjarta mínu. Mig lang-
ar bara til að segja að lokum, elsku
Diddi, mér þykir svo mikið vænt
um þig.
Þín Elín.
KRISTIN
G UÐMUNDSDÓTTIR
+ Kristin Guðmundsdóttir
fæddist í Miðdal í Kjós 22.
janúar 1907. Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði 17. janúar síð-
astliðinn og fór útför hennar
fram frá Víðistaðakirkju 23. jan-
úar.
OKKUR langar með fáeinum orð-
um að minnast Kristínar ömmu,
sem er látin. Það er erfítt að sætta
sig við fréttirnar sem pabbi færði
okkur sl. miðvikudag, þegar hann
hringdi og sagði að amma væri
dáin, þó við vissum að það kæmi
að þessu, sérstaklega þar sem
amma hafði verið heilsulítil síðustu
mánuðina.
Þótt Kristín amma sé farin frá
okkur, eigum við góðar og ánægju-
legar minningar um hana. Minn-
ingar um yndislega ömmu, sem var
alltaf gaman að heimsækja og fá
nýbakaðar pönnukökur hjá eða
eitthvert annað bakkelsi. Eftir-
minnileg eru einnig jólaboðin hjá
ömmu og afa í Breiðagerði, þegar
öll fjölskyldan kom saman á jóla-
dag. Amma var alltaf jákvæð,
ánægð og aldrei heyrðist hún
kvarta yfir neinu. Hún sýndi alltaf
áhuga á því sem við höfðum fyrir
stafni hverju sinni.
Við emm þakklát fyrir þær fáu
stundir sem við áttum með ömmu
og afa síðastliðið sumar. Þó amma
hafi verið heilsulítil hafði hún samt
orku til að spjalla við okkur. Eins
og oft áður ræddum við um það
af hveiju sumt fólk flytur til ann-
arra landa, burt frá fjölskyldum
sínum. Amma var með ákveðna
skoðun á þessu og við vitum að
hún meinti það innilega þegar hún
sagði að hún vildi hafa fjölskylduna
sína hjá sér. Ömmu leið alltaf vel
þegar hún var með fjölskylduna í
kringum sig og sérstaklega þegar
langömmubörnin komu í heimsókn.
Amma hafði alltaf gaman af böm-
um og það var gaman að sjá bros- -
ið hennar og andlitið ljóma þegar
hún fylgdist með Eiríki Rúnari
príla í kringum rúmið hennar. Þó
hún hafi átt erfitt með að hreyfa
sig, skynjaði hún samt nærveru
hans, og hafði orð á því hvað litlir
strákar hefðu alltaf gaman af því
að príla um allt.
Við munum ætíð geyma minn-
ingarnar um Kristínu ömmu og
emm þakklát fyrir að hafa átt
yndislega ömmu.
Elsku Magnús afi, pabbi og.
mammá, Gréta og Haddi, Ema og
Gunnar og fjölskyldur. Þó að við
séum langt í burtu,' er hugur okkar
hjá ykkur og við hugsum hlýlega
til ykkar allra, um leið og við biðj-
um góðan Guð að styrkja ykkur á
þessum erfíðu tímum.
Hrönn, Ásgeir Þór
og Eiríkur Rúnar.