Morgunblaðið - 27.01.1996, Blaðsíða 32

MORGUNBLAÐIÐ
32
LAUGARDAGUR 27. JANÚAR 1996
AÐSENDAR GREINAR
MINNINGAR
14 ár, 14 ár, 14 ár
og plataðir samt
EFTIR 14 ára bar-
áttu, japl, jaml og fuð-
ur embættismanna og
ráðamanna í ráðu-
neytum, eru þeir hinir
sömu ennþá að beija
höfðinu í steininn og
lítilsvirða öryggismál
sjómanna. Sjálfvirki
•'sleppibúnaðurinn sem
Sigmund teiknari í
Eyjum fann upp á sín-
um tíma ásamt ýms-
um öryggistækjum
sem hafa skipt sköp-
umjim líf og heilsu
sjómanna, var rakk-
aður niður af opinber-
um embættismönnum innan Sigl-
ingamálastofnunar og talsmönn-
um Landssambands íslenskra út-
vegsmanna og umræðan undan-
farin ár hefur verið á einstaklega
ógeðfelldu stigi. Eftir að embætt-
ismenn hafa farið marga hringi í
^málinu á undanförnum árum tók
"^Siglingamálastofnun loks af skar-
ið „endanlega“ og tilkynnti lög-
skyldu á Sigmundsbúnaðinum í
íslensk fiskiskip vegna þess að
eftir 14 ár, 14 ár, 14 ár, lá það
fyrir að Sigmundsbúnaðurinn
stóðst einn búnaða þær kröfur sem
gerðar voru af Siglingamálastofn-
un til þess að tryggja öryggi sjó-
manna eins og kostur er.
En viti menn, þá vaknaði gamli
„draugurinn“ upp með óhljóðum,
j»Jónas Haraldsson lögfræðingur
Landssambands íslenskra útvegs-
manna, og hóf enn einu einni,
ennþá einu sinni, já, í eitt skiptið
enn, að andskotast út í öryggis-
mál sjómanna. Kristján Ragnars-
son formaður LÍÚ hefur ekki haft
orð á sér fyrir að vera geðlurða,
en í öryggismálum sjómanna er
hann ótrúlega geðlaus og blindur
og lýsir það sér best í því að hann
skuli láta Jónas Haraldsson reka
trippin í þessum efnum. Á þeim
árum sem við sem veijum hags-
muni sjómanna og öryggismál
þeirra, börðumst hatrammri bar-
áttu fyrir lögskyldu sleppibúnað-
arins, lenti það á þeim er þetta
*bitar að fylgja fast eftir. Þá gagn-
rýndi Jónas Haraldsson mig fyrir
að fara of geyst í málinu, málið
væri fyrir löngu komið í höfn ella.
Þvílíkt. Málið væri fyrir löngu
komið í höfn ef forustumenn
Landssambands íslenskra útvegs-
manna hefðu ekki stjórnað undir-
róðrinum, virðingarleysinu fyrir
lífi sjómanna og staðreyndin er
einfaldlega sú að Jónas Haralds-
son hefur í skjóli Kristjáns Ragn-
Passamyndir • Portretmyndir
PÉTUR PÉTURSSON
LJÓSMYNDASTÚDÍÓ
LAUGAVEGI 24 • SÍMI 552 0624
arssonar logið sig
áfram í þessu máli
jafn rólega og maðk-
urinn mjakast áfram í
moldinni og reyndar
átt hauk í homi innan
Siglingamálastofnun-
ar.
Forustumenn sjó-
mannasamtakanna,
Sjómannasambands-
ins og Farmanna- og
fiskimannasambands-
ins hvöttu til lögbind-
ingar Sigmundsbún-
aðar og fögnuðu nið-
urstöðu Siglingamála-
stofnunar þess efnis
að sjálfvirki sleppibúnaðurinn
skyldi lögbundinn frá síðustu ára-
mótum. Við sem höfum fylgt þessu
máli eftir frá upphafi vitum vel
um gang mála í bakgarðinum og
þess vegna vitum við að Ragnhild-
ur Hjaltadóttir lögfræðingur sam-
gönguráðuneytisins fylgdi því
mjög fast eftir að ákvörðun Sigl-
ingamálastofnunar stæði og jafn-
vel harðasti niðurrifsmaður sleppi-
búnaðarins innan Siglingamála-
stofnunar var búinn að leggja nið-
ur skottið og hættur að fara í
saumadótsbúðir til þess að
betrumbæta sleppibúnaðinn.
En hvað þá, hvers vegna hefur
gildistöku sleppibúnaðarins verið
frestað um 6 mánuði? Ekki var
haft samband við framleiðanda
búnaðarins og kannað á hvaða
tíma væri hægt að ljúka smíði á
búnaðinum í þau skip sem skylt
var. Nei, samgönguráðherrann lét
LÍÚ plata sig, annars hefði hann
ekki farið gegn sínu fólki sem var
búið að afgreiða ótrúlega við-
kvæmt mál með fullum rökum og
á ótrúlega löngum friðartímum af
hálfu okkar sem þegar upp er stað-
ið höfum alltaf haft rétt fyrir okk-
ur í þessu máli, 14 ára baráttu-
máli.
Hvers vegna teiknar Sigmund
myndina sem hér birtist og var í
Morgunblaðinu á „sínum stað“ 24.
janúar sl.? Hann hlýtur að teikna
myndina vegna þess að honum
ofbýður að samgönguráðherra
skyldi ekki hafa þrek til þess að
Hvers vegna teiknar
Sigmimd myndina sem
hér birtist og var í
Morgimblaðinu á „sín-
um stað“ 24. janúar sl.,
spyr Arni Johnsen,
sem hér fjallar um ör-
yggimál sjómanna.
veija öryggismál sjómanna af
meiri festu, að það skyldi vera nóg
að LÍÚ deplaði öðru auga svo að
móðurinn rann af „fjallgöngu-
manninum“, því að mörg fjöllin
hefur Halldór Blöndal sigrað með
ágætum í sinni ráðherratíð með
óvæntri lagni að minnsta kosti út
á við. Honum hefði verið nær að
nota eitthvað af skærunum sínum
til þess að klippa á virðingarleysið
í forustumönnum Landssambands
íslenskra útvegsmanna hvað varð-
ar öryggismál sjómanna.
Ég óska sjómönnum til ham-
ingju með þann árangur sem hefur
náðst í þessari löngu baráttu og
ég vil einnig óska ráðherranum til
hamingju ef ákvörðun hans stend-
ur eftir 6 mánuði.
Á mynd Sigmunds er Kristján
Ragnarsson í skut, að sjálfsögðu,
eins og Sigmund sér hann fyrir
sér í öryggismálum sjómanna, við
hlið hans er Páll Guðmundsson í
Siglingamálastofnun, sem festist
fyrir mörgum árum í gormaflækju
þessa máls og sá þriðji í skut er
Jónas Haraldsson lögfræðingur
LIÚ sem haldinn er ógnvænlegri
þráhyggju varðandi öryggismál
sjómanna. Á afturþilfari eru síðan
ráðherrann, sem lét plata sig, og
Ragnhildur Hjaltadóttir lögfræð-
ingur, sem hafði talið málið í höfn
um síðustu áramót.
Sjómenn, góða ferð á vetrarver-
tíðinni.
Höfundur er þingmaður Sjálf-
stæðisflokksins I Suðurlandskjör-
dæmi.
JfÍtrgmMnM!*
- kjarni málsins!
Árni Johnsen
Ha, ha, ha, okkur tókst að plata ykkur einu sinni enn.
LEO VIGGO
JÓHANSEN
Leó Viggó Jó-
‘ hansen fæddist
í Reykjavík 7. des-
ember 1920. Hann
lést í Borgarspítal-
anum 16. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar Leós
voru Borghildur
Olafsdóttir og
Karl Viggó Jó-
hansen. Eftirlif-
andi eiginkona
Leós er Guðrún
Jóna Tyrfings-
dóttir, f. 9.5. 1928.
Þau eignuðust
fimm börn, hið fyrsta and-
vana fætt, þá Guðborgu Leu,
f. 16.1. 1959, d. 6.6. 1961.
Þrjú barnanna eru á lífi, þau
LEÓ VIGGÓ Jóhansen, bóndi,
Ljónsstöðum, lést á Borgarspítal-
anum í Reykjavík 16. janúar sl.
Leó var fæddur í Reykjavík.
Mig langar að minnast kynna
minna við hann og fjölskyldu hans
á liðnum árum.
Þau hjón; Guðbjörg Tyrfings-
dóttir og Leó V. Jóhansen, námu
land í Sandvíkurhreppi 1954. Þau
gáfu landinu nafnið Ljónsstaðir,
en áður voru önnur nöfn á þessari
jörð sem hafði farið í eyði 1943.
Varla verður sagt að búsældar-
legt væri að hefjast handa á Ljóns-
stöðum. Mest var þar um blauta
mýri að ræða, en það var hóll upp
úr mýrinni og þar höfðu gamlar
rústir lokið sínu hlutverki, þetta
var eyðistaður.
Þau hjónin hófust samt handa
við að koma upp húsaskjóli fyrir
fólk og fénað. Búið var í tjaldi
þetta fyrsta sumar. Um haustið
stóð lítill bær og útihús á hólnum,
sem notast var við fyrstu árin.
Sumum fannst að ekki væri valin
auðveldasta leiðin í landnámi. Það
vita þeir sem reynt hafa að ekki
er auðvelt að rækta blauta mýri
með ódæmi af gijóti sem tína þarf
burt. Svo geta kal og sunnlensk
rigningasumur haft sin áhrif um
það hvort nokkur uppskera fæst.
Hér gat átt sér stað þrotlaus bar-
átta við náttúruöfl og erfiðar að-
stæður.
Ég var í þeirri aðstöðu að ég
kynntist þeim Ljónsstaðahjónum
og þeirra umsvifum næstum frá
byijun.
Árin liðu og öll hús voru byggð
frá grunni af stórhug og myndar-
brag og ekkert til sparað. Og eins
og sjá má í dag tala verkin sínu
máli. Vinna við stórt bú bættist
svo við þetta allt.
Leó var maður þéttur á velli og
þéttur í lund. Teldi hann á rétti
sínum troðið gat honum orðið
þungt i huga yfir slíku framferði
og fundið orð sem ekki voru neitt
tæpitungumál. En svo var líka
hægt að snúa umræðunni upp í
spaug.
Vinna og aftur vinna var inntak
daganna og stjórnsemi og hetju-
lund húsmóðurinnar var til staðar
í hveiju verki. Sameinað átak hef-
ur löngum skilað góðum árangri.
Á haustin var hátíð fyrir Leó,
því þá fór hann á fjall í leit að
sauðkindum. Alla leið inn að Arn-
arfelli, sem var endastöðin. Hesta
þurfti að hafa í þjálfun, því þeirra
beið löng og erfið leið. Á tilsettum
tíma var svo haldið úr hlaði með
hesta, hund og ríkulegt nesti.
„Knapinn á hestbaki er kóngur
um stund.“ (E.B.)
Öræfi landsins með sín víðerni
blá og tignu fegurð, hafa margan
heillað þegar er sól og mildi. En
veður geta orðið válynd. Niðaþoka,
rok og slagveður, jafnvel bylur.
Þá reynir á ratvísi og orku svo
náð verði í gangnakofa að kvöldi.
Við þessar aðstæður mun Leó
hafa fundið sinni athafnaþrá og
eru 1) Ólafur Guð-
röður, f. 22.12.
1961, unnusta hans
er Unnur Skúla-
dóttir, Unnur á
einn son, 2) Tyrf-
ingur Kristján, f.
20.4. 1963, maki
Margrét Steinunn
Guðjónsdóttir, og
3) Guðrún Björg,
f. 3.12. 1965, henn-
ar unnusti er Árni
Eiríksson.
Leó Viggó vann
landbúnaðarstörf
lengst af ævi
sinnar.
Útför Leós verður gerð frá
Kálfholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
sigurvilja verðugt verkefni. Þetta
var margra daga úthald.
Svo þegar safnið kom til byggða
var það geymt yfir nóttina innan
stórrar girðingar. Árla morguns
hófst svo hin stóra stund, réttar-
dagurinn. Nú var komið að því að
draga fé, hver í sinn dilk.
Leó hafði sitt fé á fjalli, sem
kallað er.
Við vaxandi stóriðju og stór-
borgarbrag, sem við viljum hafa,
fækkar þeim óðum, sem þennan
atvinnuveg stunda.
En hér var unnið hörðum hönd-
um, þegar búið var að draga fé
sundur voru hópar reknir af stað
styttri leiðir. En bílar og stórir
flutningavagnar voru einnig til
staðar. Leó var mættur á nýjum
traktor, sem vakti aðdáun. Vélin
var í gangi. Stór flutningavagn
var tengdur aftaní, hlaðinn kind-
um. Leiðin heim var framundan.
Heim til Ljónsstaða.
Maður sér þetta allt í minning-
unni.
Ég vil geta þess hér að veturinn
1969 var ég nokkra mánuði á
sjúkrahúsi. Fyrir jólin komu þau
Ljónsstaðahjón seint að kvöldi út
í Hreiðurborg á bíl sínum, færandi
heimili mínu gjafir. Þau báðu að
hafa ekki hátt um þetta. Því er
það svo eins og Matthíast sagði:
„Með oss fer svo margt í
moldu.“
Það kom fyrir í mínurn búskap
að Leó var mér hjálplegur, ef ég
þurfti á aðstoð að halda. Þetta var
gert með ljúfu geði og ekki talið
umtalsvert. Það var eins og maður
hefði ekki beðið um neitt.
Síðustu ár átti Leó við sjúkdóm
að stríða. Og við sem héldum að
hann gæti ekki orðið veikur.
Á liðnu hausti kom ég að Ljóns-
stöðum. Þar var gestrisni og rausn
eins og alltaf. Umræðan snerist
um liðna tíð og málefni líðandi
stundar. Hinn sérstaki húmor hús-
bóndans var til staðar, en mér
fannst þrótturinn minni en ég átti
að venjast. Þegar ég fór, fylgdi
Leó mér út að bílnum og kvaddi
mig með föstu handtaki og segir
um leið:
„Ég bið þig að fyrirgefa, Brynj-
ólfur.“ „Fyrirgefa hvað“?
Fólki er stundum svo tamt að
fela hvað innra býr. Ég veit að
það sem hér er sett á blað mætti
vera betur sagt, en þetta er fátæk-
leg kveðja mín til þín.
Við hjónin sendum þér, Guð-
björg, og börnum þínum samúðar-
kveðjur og þökkum góðvild ykkar
og vinarhug.
Á himni sínum hækkar sól,
um heiðblá loft og tær.
Hún lýsir enn þitt land i náð,
og ljóma sínum slær,
um hina mjúku, hljóðu grðf.
Og hljóta loks þú skalt
eitt kveðjuljóð, svo litla gjðf
að launum fyrir allt.
(G. Böðvarsson.)
Brynjólfur Þorsteinsson.