Morgunblaðið - 30.01.1996, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
ÞRIÐJUDAGUR 30. JANÚAR 1996 43
ur að Flankastöðum hjá Þórbimi og
Guðmundu Arnadóttur konu hans,
eða Gummu frænku og Tóta, eins
og þau hafa alltaf verið kölluð síðan
ég man eftir mér.
Það er ómögulegt að tala um Tóta
án þess að Gumma sé nefnd svo
samtvinnuð hafa þau alltaf verið í
mínum huga. Það var oft kátt í kring-
um þau og naut Tóti þess að segja
sögur og var þá stutt í glettnina.
Aldrei sá ég hann skipta skapi og
fyrir mér var hann alltaf sama ljúf-
mennið.
Lengst af stundaði Tóti sjó-
mennsku og man ég hann oftast
annaðhvort að fara eða koma af sjó.
Þegar Tóti var á sjó var það oft að
við Guðrún, dóttir þeirra, hlupum upp
á „Höfðann" til að fylgjast með hvort
báturinn væri að koma að landi.
Þegar hann var ekki á sjó var hann
sívinnandi, enda handiaginn og smið-
ur góður, og bar heimili þeirra vott
um natni húsbóndans en síðustu árin
á Skagaströnd vann hann við plast-
bátasmíði á staðnum.
Eftir að 'börnin þeirra, Birgir,
Guðrún og Ásdís, voru orðin uppkom-
in fluttu Gumma og Tóti til Reykja-
víkur og urðu þá sapverustundirnar
fleiri og viljum við Óli þakka alla þá
vináttu og hlýju sem við og fjöl-
skylda okkar höfum orðið aðnjótandi.
Síðustu árin átti Tóti við vanheilsu
að stríða og er vart hægt að huga
sér betri umönnun en þú, Gumma
mín, hefur sýnt honum með allri þinni
alúð og kærleika. Ég bið aigóðan
Guð að varðveita hann, leiða og lýsa
veginn heim.
Elsku Gumma, Guðrún, Ásdís,
Birgir og fjölskyldur. Ég bið Guð að
styrkja ykkur öll. Við Óli sendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi minningin um góðan eigin-
mann, föður, tengdaföður, afa og
langafa ylja ykkur um ókomin ár.
Helga Benediktsdóttir.
Þórbjörn Jónsson frá Skagaströnd,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur 22.
janúar síðastliðinn. Þórbjörn ólst upp
á Skagaströnd og starfaði þar lengst-
an hluta ævi sinnar, bæði sem sjó-
maður og við ýmis sjóvinnslustörf.
Einnig starfaði hann seinni hluta
starfsævi sinnar í landvinnu, aðal-
lega við byggingai’vinnu og skipa-
smíðar. Mér hlotnaðist það happ og
sú gæfa að vera samferða og sam-
starfsmaður Þórbjarnar til margra
ára og er ég honum þakklátur fyrir
það.
Þórbjörn var mikill mannkosta-
maður, mjög góður verkmaður að
hvaða störfum sem hann vann, hvort
heldur var á sjóð eða í landi.
Öll störf hans einkenndust af mik-
illi vandvirkni og trúmennsku, enda
var hann góður iðnaðarmaður að
hvaða iðn sem hann vann og auk
þess afkastamikill. Þórbjörn var ein-
staklega góður félagi, hjartahlýr,
glaðvær, veiviljaður og gefandi. Ekki
var hann síðri félagi og samstarfs-
maður þegar hann var verkstjóri og
hafði með mannaforráð að gera þá
komu best í ljós hinir góðu sam-
skiptahæfileikar hans og hve honum
reyndist auðvelt að leiðbeina sam-
starfsmönnum sínum og miðla þeim
af reynslu sinni, hæfileikum og þekk-
ingu á sinn vinsamlega hátt.
Þórbjörn Jónsson var skemmtileg-
ur maður, mikill húmoristi og hafði
góða kímnigáfu, hann leitaðist við
að finna hinar skemmtilegu og
spaugilegu hliðar mannlífsins og
miðla þeim til sinna samstarfs- og
samferðarmanna, þegar við átti, með
sínum ágætu frásagnarhæfileikum.
Enda var það svo, að í nálægð Þór-
bjarnar ríkti alltaf glaðværð og góð-
ur andi og öll fýla og úlfúð varð þar
að lúta í lægra haldi. Eitt er það,
sem meðal annars lýsir best hversu
Þórbjörn var mikill mannkostamað-
ur, að ekki minnist ég þess, að hafa
nokkurn tímann heyrt hann leggja
öðrum illt til lieldur var hann alltaf
reiðubúinn að leggja gott til málanna
og bera sáttaorð á milli manna þegar
þess þurfti. Ég vil þakka Þórbirni
góða vináttu, samstarf og samfylgd-
ina og bið Guð að taka vel á móti
þessum heiðurs- og sómamanni til
sinna nýju heimkynna.
Eiginkonu hans, börnum og öðrum
aðstandendum sendi ég mínar bestu
samúðarkveðjur.
Guðmundur Lárusson.
HALLGRÍMUR
ANTONSSON
Hallgrímur Ant-
onsson var
fæddur á Dalvík 12.
apríi 1922. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 26. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Vilhelm An-
ton Antonsson frá
Hamri, sjómaður og
útgerðarmaður á
Dalvik, f. 11.9.1897,
d. 5.3. 1985, og Sol-
veig Soffía Hall-
gi-ímsdóttir frá
Ytra-Garðshorni í Svarfaðardal,
f. 27.11. 1899, d. 18.4. 1934.
Systkini Hallgríms voru Freyja,
f. 1.3.24, Pálrún, f. 19.9.25, Petra
Salóme, f. 4.11.26, Ingvi Björn,
f. 5.2.28, d. 16.1.93.
26.11. 1940 kvæntist Hall-
grímur eftirlifandi eiginkonu
sinni Eyvöru Jónínu Stefánsdótt-
ur frá Dalvík, f. 20.4.1928. Eign-
uðust þau sex börn. Þau eru: 1)
Sólveig Freyja, hjúkrunarfræð-
ingur, Akureyri, f. 26.1.54. 2)
Anna Þórey, bæjargjaldkeri,
Dalvík, f. 25.10.55. 3) Stefán,
vélstjóri á Dalvík, f. 18.3.59,
kvæntur Sigríði
Gunnarsdóttur. 4)
Ragnhildur, leik-
skólakennari á Dal-
vík, f. 28.3.61, gift
Þorkeli Jóhannssyni.
5) Vilhelm Anton,
vélvirki á Dalvík, f.
4.1.66, kvæntur Lilju
Björk Reynisdóttur.
6) Arnheiður, hús-
móðir á Dalvík, f.
1.8.69, gift Gunnari
Þór Þórissyni. Alls
eru barnabörnin sex
að tölu. Hallgrímur
nam húsasmíði við
Iðnskólann á Sauðárkróki og
starfaði við byggingariðnað og
var um tíma byggingarfulltrúi á
Dalvík. Um nokkurra ára skeið
starfaði hann sem verkstjóri hjá
Vita- og hafnamálastofnun og
vann við hafnargerð víða um
land.
Árin 1970-74 átti Hallgrímur
sæti í hreppsnefnd Dalvíkur-
hrepps og sat í fyrstu bæjar-
stjórn Dalvíkurbæjar 1974-78.
Utför Hallgríms Antonssonar
verður gerð frá Dalvíkurkirkju
í dag, og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Hver af öðrum til hvíldar rótt
halla sér nú og gleyma
vöku dagsins um væra nótt
vinimir gömlu heima.
Þó leið þín sem áður þar liggi hjá,
er lyngið um hálsa brumar,
mörg höndin sem kærast þig kvaddi þá,
hún kveður þig ekki’ í sumar.
Og andlitin, sem þér ætíð fannst
að ekkert þokaði úr skorðum
- hin sömu jafn langt og lengst þú manst -
ei ljóma nú við þér sem forðum.
Og undrið stóra, þín æskusveit,
mun önnur og smærri sýnast.
Og loksins felst hún í litlum reit
af leiðum, sem gróa og týnast.
(Þorsteinn Valdimarsson)
Þessar ljóðlínur skáldsins koma
mér til hugar við andlát Hallgríms
Antonssonar, byggingameistara á
Dalvík. Manns sem markaði spor í
sögu æskusveitar sinnar og var eitt
af þeim „andlitum“ Dalvíkur sem
manni fannst að „ekkert þokaði úr
skorðum". Hallgrímur Antonsson var
fæddur á Dalvík og óx þar úr grasi,
en foreldrar hans voru Anton Antons-
son útgerðarmaður frá Hamri og
Sólveig Soffía Hallgrímsdóttir frá
Ytra-Garðshorni í Svarfaðardal.
Hann var gæfumaður í einkalífi og
kvæntist Eyvöru Stefánsdóttur frá
Brimnesi á Dalvík og eignuðust þau
6 börn.
Hallgrímur var athafnamaður af
gerð þeirrar kynslóðar sem óx úr
grasi á fyrri hluta þessarar aldar á
tímum umróts og breytinga frá út-
vegsbændasamfélagi til iðnaðar- og
þjónustusamfélags nútímans. Verka-
launin voru ekki ávallt metin í hörðum
gjaldmiðli heldur ekki síður hvort
tókst að veita samborgurum nauð-
synlega aðstoð eða hlú að framfara-
sporum samfélagsins. Hann fékk að
kynnast harðri lífsbaráttu, en ungur
missti hann móður sína og var eftir
það að mestu leyti alinn upp í ástríki
hjá föðurfólki sínu á Hrísum við Dal-
vík. Hann fór til náms í húsasmíðum
í Iðnskólann á Sauðárkróki og lengst
af starfaði hann að byggingariðnaði
á Dalvík. Hann hafði óstöðvandi at-
hafnaþrá og var ekki laust við að
hann léti oft vaða á súðum við þau
verk sem hann hafði með höndum.
Hallgrímur var skarpgreindur,
minnugur, hafði frjóa hugsun og átti
gott með að setja sig inn í ýmsa
þætti byggingalistar. Mælingar og
ýmsir byggingafræðilegir útreikning-
ar heilluðu hann og velti hann ýmsum
slíkum ráðgátum fyrir sér og fann á
því lausnir. Vann hann í mörg ár sem
byggingafulltrúi á Dalvík og kom þá
þekking hans á þessum sviðum að
góðum notum. Um tíma starfaði hann
sem verkstjóri við ýmsar hafnafram-
kvæmdir á vegum Vita- og hafna-
málastofnunar og vann sem slíkur
að uppbyggingu hafna víða um land.
Hallgrímur hafði yndi af að prófa
ýmsa hluti sem hann fann upp á sjálf-
ur eða sem hann hafði lesið sér til
um. Hin síðari ár vann hann við að
þróa upp aðferðir við að þurrka fisk
og herða og eins og á öðrum sviðum
urðu umsvifin mikil. Þótt hagnaðar-
von væri einhver truflaði hún hann
ekki í að prófa áður óþekkta stigu
framleiðslunnar. Því urðu aðstæður
og efnahagur til að koma í veg fyrir
að framhald gæti orðið á þessari
starfsemi hans.
Eins og nærri má geta um athafna-
menn eins og Hallgrím hlaut hann
að hafa nokkur afskipti af sveitar-
stjórnarmálum á Dalvík. Hann fylgdi
alla tíð Sjálfstæðisflokknum að mál-
um og hafði einarðar skoðanir á þjóð-
félagsmálum. Hann var kjörinn til
setu í síðustu hreppsnefnd Dalvíkur-
hrepps og var kjörinn varaoddviti.
Tók hann þar þátt í að vinna að því
að hreppsfélagið fengi kaupstaðar-
réttindi. Árið 1974 var fyrsta bæjar-
stjórnin kjörin og átti Hallgrímur að
sjálfsögðu sæti í henni til ársins 1978.
A þessum árum áttu sér stað miklar
breytingar á vettvangi sveitarfélags-
ins, unnið var að uppbyggingu nýrrar
hitaveitu og dreifikerfis hennar, end-
urnýjun í útgerðarháttum og aukning
og nýjungar á sviði þjónustu hins
nýja bæjarfélags. Hallgrímur var afar
hreinskiptinn og fór ekki dult með
skoðanir sínar. Hann sagði mönnum
til syndanna ef honum þótti og þurfti
enginn að fara í grafgötur með hver
sjónarmið hans voru.
Kynni okkar Hallgríms hófust er
ég fór á fund hans og bað hann að
gerast byggingameistari að húsi mínu
og aðstoða mig við byggingu þess. Á
þeim tíma hafði hann i mörg horn
að líta og átti erfitt með að bæta á
verkefnaskrá sína. Hann hugsaði sig
um í nokkurn tíma en sagði svo: „Jú,
ætli ég verði ekki að hjálpa þér þar
sem þú ert nú kominn inn í ættina."
Þetta lýsir frændrækni hans sem svo
rík er meðal föðurfólks hans, sem ég
þekki best. Hann var barngóður og
gaf sér ávallt tíma til að skrafa við
þau og hafði mikla ánægju af.
Á vettvangi félagsmála varð sam-
starf okkar Hallgríms mest. Leitaði
ég oft ráða hjá honum og var gott
til hans að leita. Hann þekkti vel
uppbyggingu bæjarfélagsins og var
oft og tíðum snar að greina mikil-
vægi máls í flóknum stöðum. í einu
mikilvægu máli fóru skoðanir okkar
og vilji ekki saman og lét hann mig
heyra að hann væri ekki ánægður
með afstöðu mína. Eftir á að hyggja
held ég að hann hafí virt það við
mig að láta hvorki andóf né andróður
trufla niðurstöðu þess máls. Orða-
skak eða átök trufluðu Hallgrím ekki
til langs tíma.
í haust, skömmu áður en Hallgrím-
ur fór til erfíðrar læknisaðgerðar til
Reykjavíkur, kom hann í heimsókn
til okkar hjóna. Hann var að fá frétt-
ir af frænda sínum sem þá lá sína
banalegu. Það var heil upplifun að
fá að sitja með honum um stund.
Allir erfiðleikar virtust vera hjóm eitt.
Engan bilbug var á honum að fínna,
ekkert vol né víl, aðeins horft fram
á veginn af fullri jákvæðni og bjart-
sýni. Atorkan og kjarkurinn virtist
óbugaður. Það er ómetanlegt að fá
að kynnast slíkum mönnum og ganga
með þeim sömu götu. Með fráfalli
Hailgríms Antonssonar mun „æsku-
sveitin önnur og smærri sýnast". Ég
kveð þennan góða vin hinstu kveðju
og votta eiginkonu hans, börnum og
systkinum dýpstu samúð. Minningin
um góðan dreng lifír.
Trausti Þorsteinsson.
Einn af þeim sem settu svip sinn
á mannlífið á Dalvík síðustu áratug-
ina var Hallgrímur Antonsson bygg-
ingameistari. Hann hafði á hendi
ýmsar framkvæmdir og tók virkan
þátt í sveitarstjórnarmálum. Hann
var fæddur á Dalvík 12. apríl 1922
og lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á
Akureyri 23. janúar sí.
Hallgrímur missti ungur móður
sína og fluttist þá ásamt systkinum
sínum til föðursystkina sinna að Hrís-
um við Dalvík og átti þar heimili í
inörg ár. Hallgrímur lærði smíðar á
Dalvík og gekk í Iðnskólann á Sauð-
árkróki. Við smíðar og ýmiss konar
byggingaframkvæmdir starfaði hann
lengst af ævinnar. Byggingameistari
var hann að mörgum byggingum á
Dalvík og nágrenni. Hallgrímur var
frumkvöðull í því að byggja og selja
íbúðir hér á Dalvík. Hann gerðist
snemma verktaki og var óragur að
bjóða í verk. í nokkur ár var hann
verkstjóri hjá Vita- og hafnamála-
stofnun vip hafnaframkvæmdir víða
um land. I mörg ár var hann bygg-
ingafulltrúi á Dalvík.
Hallgrímur sat í sveitarstjórn og
átti m.a. sæti í fyrstu bæjarstjórn
Dalvíkur 1974-78. Hann fylgdi oft-
ast Sjálfstæðisflokknum að málum
þó hann færi stundum sínar eigin
leiðir. Hallgrími fór betur að standa
fyrir stórframkvæmdum og vera
verkstjóri en að dútla við fínsmíði.
„Ég er enginn sandpappírsmaður"
eins og hann lýsti sjálfum sér. Hann
átti auðvelt með að setja sig inn í
allt sem laut að mælingum og út-
reikningum og var fljótur að átta sig
á eðli burðarþols og var þar á undan
öðrum byggingameisturum hér.
Það var aldrei logn í kringum
„Hagga“ eins og allir hér kölluðu
hann. Hann var óragur að segja álit
sitt á mönnum og málefnum og hafði
litlar áhyggjur af áliti annarra á
framkvæmdum sínum sem vöktu
ósjaldan töluvert umtal, en það er
háttur framkvæmdamanna, sumt
heppnast, annað ekki. Þó hann segði
mönnum til „syndanna" á sinn hátt
var hann jafnan fljótur til sátta og
hló þá gjarnan að fljótfæmi sinnl.
Haggi átti auðvelt með að kynnast
fólki enda opinn og fróðleiksfús og
átti kunningja um allt land. Börn og
unglingar hændust mjög að honum
og hann hafði ánægju af að tala við
þau. Síðustu árin naut hann þess að
sjá barnabörnin vaxa úr grasi, en því
miður varð sá tími allt of stuttur.
Undirritaður naut þess að þekkja
hann lengi fyrst sem barn og ungling-
ur síðan að fá að starfa hjá honum
og oft leitaði ég ráða hans eftir að
ég hóf störf hjá Dalvíkurbæ. Þennan
frænda minn kveð ég með söknuði
og sendi öllum ættingjum samúðar-
kveðjur.
Sveinbjörn Steingrímsson.
Góðvinur minn, Hallgrímur Ant-
onsson húsasmíðameistari, er til
moldar borinn í dag. í sumar kenndi
hann þess sjúkleika, sem nú hefur
dregið hann til dauða. Geðríkur mað-
ur er horfinn af velli, sem setti svip
á umhverfí sitt og bæjarlífíð á Dalvík.
Hallgrímur var einstaklings-
hyggjumaður og krafðist mikils af
sjálfum sér, víkingur duglegur og
ósérhlífinn og gustaði af honum.
Hann var hugvitsmaður og tókst
ótrauður á við ný verkefni sem honum
voru hugstæð og lánaðist margt.
Hann var um árabil umsvifamikill
verktaki og vann að hafnargerð og
húsasmíðum. Síðar sneri hann sér að
fiskverkun í neytendaumbúðir og
hafði gaman af að verka fisk sem
öðrum nýttist ekki, hlýra eða gadda-
skötu, þorskhausa eða ioðnu, sem
hann þurrkaði í hunda- og kattafóð-
ur. Hann var í sambandi við innflytj-
endur í New York og Þýskalandi.
Ég hafði gaman af að koma við
hjá Hallgrími og fá harðfiskbita. Þá
bar margt á góma því áhugasvið
Hallgríms var vítt og hann fór sínar
eigin leiðir. Hann var hvorki hvers-
dagsmaður í skoðunum né athafna-
lífí. Hann var góður sjálfstæðismaður
og átti sæti í bæjarstjóm Dalvíkur
um skeið. Ég þakka honum vináttu
og stuðning að leiðarlokum. Hall-
grímur var farsæll í einkalífi og á
orði haft hversu barngóður hann var,
drengur góður og traustur vinum sín-
um.
Ég kveð Hallgrím með söknuði.
Þessar línur bera þér, Eyvör, börnum
þínum og fjölskyldu samúðarkveðjur
okkar Kristrúnar. Guð blessi minn-
ingu Hallgríms Antonssonar.
Halldór Blöndal.
A TILBOÐI
Eip
TIL ALLT AO 11 MÁNAÐA
LEGSTEINAR
Graníl
HELLUHRAUN 14
220 HAFNARFJÖRÐUR
SÍMI: 565 2707
10-30% afsláttur
ef pantað er
í febrúar.
15% afsláttur
af skrauti.