Morgunblaðið - 26.05.1996, Síða 16

16 E SUNNUDAGUR 26. MAÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
Sitrónur
og sætar möndlur
ítalskt brúðkaup
ÞEGAR feðginin ganga inn í kirkjuna stráir kona úr hópi
gestanna möndlum eða confetti fyrir þau í gæfuskyni.
SUÐUR-ítalskt stolt og fast-
heldni á siði einkenndi brúð-
kaup Salvatores og Antoni-
ettu í fyrra. Þau voru ekk-
ert að draga niður í músíkinni, söfn-
uðu fyrir tveimur glæsilegum veisl-
um og höfðu til hús sem þau fluttu
ekki í saman fyrr en á brúðkaups-
nóttinni.
Það var ást við fyrstu sýn í kjöt-
búðinni og Antonietta Veniero af-
greiðslustúlka og Saivatore Gargiulo,
bóndasonur og starfsmaður á veit-
ingahúsi, giftust í fyrra með miklum
brag. Þá voru átta ár liðin frá hinni
örlagaríku heimsókn Salvatores til
kjötkaupmannsins, sem verið hafði
vottur við fermingu piltsins. Það var
ástæða innlitsins, gamall siður að
halda sambandi og ekki verra að eig-
inkona fáist fyrir tryggðina. Antoni-
etta segir Salvatore hafa komið
hvern dag í búðina upp frá þessu,
þau hafi fljótt farið að hittast eftir
vinnu, farið í bíó og bíltúra og ákveð-
ið eftir nokkra mánuði að trúlofa sig.
„Ég var 21 árs og hann 23,“ seg-
ir hún, „og við gerðum þetta með
hefðbundnum hætti. Fyrst heimsótti
hann fjölskyldu mína einn, síðan með
foreldrum sínum og síðast fór ég
með pabba og mömmu heim til hans.
Þá fékk ég hring og þeir sem vildu
fengu freyðivín og sykraðar möndl-
ur. Næstu tvö árin unnum við bæði
mikið og hittumst áfram helst á
kvöldin og um helgar. Síðar var það
ekki eins auðvelt því við skiptum
bæði um vinnu 1990 og Salvatore,
sem áður hafði unnið með pabba sín-
um við jarðræktina og á veitingastað
yfir sumarið, fékk vinnu sem þjónn
allt árið. Ég fór úr kjötbúðinni í stór-
markað og sel þar skinku og pylsur
og alls konar sælkeramat."
Mágkona Antoniettu gerir öðru
hverju athugasemdir við frásögnina
og segir nú að þetta starf hafi feng-
ist eftir mannmarga samkeppni,
Antonietta hafi þótt brosmild og fé-
lagslynd. Við sitjum eitt aprílkvöld
framan við hús tengdaforeldranna í
þorpinu Montechiaro um 50 kíló-
metra suður af Napólí. Salvatore er
í vinnunni eins og flest kvöld og
Antonietta bíður eftir honum með
tengdafólkinu. „Þótt við búum í
næsta húsi,“ segir hún og bendir
neðar í garðinn, „er skemmtilegra
héma og maturinn ómótstæðilegur."
Ég sannreyndi það séinna um kvöld-
ið og fékk að heyra að ekki þýddi
að skilja eftir grænmeti á diskinum,
allt saman ræktað hjá þeim, pylsuna
af uppáhaldssvíni bóndans yrði að
smakka og sömuleiðis vín hússins.
„Við höfðum einmitt vín héðan í
brúðkaupsveislunni," segir Antoni-
etta og sýnir mér flösku uppi á hiliu
með nöfnum þeirra Salvatores. Brúð-
kaupsmynd af þeim er aðalvegg-
skrautið í stofunni og alveg ljóst að
giftingin var enginn smáræðis við-
burður. En áður en til hennar kom
þurfti að skrá ráðagerðina hjá bæj-
aryfirvöldum í Sorrento, sem er
skammt frá. „Það þarf að gera þrem-
ur mánuðum fyrir brúðkaupið og við
völdum fimmtudag," segir Antoni-
etta, „af því þá eru matvöruverslanir
lokaðar og samstarfsfólk mitt gat
komið í veislu. Við buðum milli 60
og 70 manns hingað í garðinn og
höfðum marga metra af pizzu og
stóra tertu og dönsuðum."
Þetta var í sumarlok og síðan tók
við undirbúningur brúðkaupsins.
Kirkjan var pöntuð, húsgögn keypt
í væntanlegt heimili Salvatores og
Antoniettu, en því hafði smám saman
verið breytt úr gripahúsi í nýtísku
mannabústað. „Við settum óskalista
í nokkrar búðir, til dæmis um ofn,
sjónvarp, þvottavél og borðbúnað,"
segir Antonietta. „Svo keyptum við
fötin, ég lét sauma á mig hvítan kjól
og fékk mér buxnadragt fyrir brúð-
kaupsferðina og Salvatore keypti
svört föt fyrir giftinguna og græn
fyrir ferðalagið."
Saman komið hefur þetta verið
talsvert fyrirtæki og það er líka
ástæða þess hve lengi Antonietta og
Salvatore biðu með giftinguna. Þau
vildu hafa hlutina svona og sjá um
þá sjálf og þess vegna skiptu þau
um vinnu og lögðu fyrir í nokkur ár.
Allt átti að vera tilbúið þegar þau
giftu sig, suður-ítölsk rúmfatahefð
ekki hunsuð frekar en annað og brúð-
urin búin að koma sér upp háum
stöflum af lökum og koddaverum
áður en til tíðinda dró.
„Morguninn fyrir brúðkaupið ríkti
fullkomin ringuleið," segir Antoni-
etta, „ég var heima hjá mömmu, sem
hafði smákökur og kampavín handa
hárgreiðslumanni og stúlku sem
málaði mig og ljósmyndara og ég
veit varla hvað. Komið var með blóm-
vöndinn, hvítar orkídeur, og sykur-
möndlum og hrísgijónum skvett yfir
mig þegar ég lagði af stað í kirkjuna
með pabba.“
Að ítölskum hætti hitti Antonietta
brúðgumann á kirkjutröppunum og
festi blóm á jakkann hans. Svo gekk
hún inn kirkjugólfið með pabba sín-
um áður en' Salvatore kom í fylgd
mömmu sinnar. Fjórir vottar biðu í
kirkjunni, tveir vinir brúðhjónanna
sem vottuðu í ráðhúsinu þrem mán-
uðum fyrr og tveir aðrir, sem síðar
eiga að bjóða hjónunum út og gefa
konunni hring til að launa heiðurinn.
Athöfnin stóð síðan í klukkustund,
með almennri predikun og ræðu sem
sérstaklega var beint til brúðhjón-
anna. Þau voru við altarið allan tím-
ann og enduðu með jáyrðum og
hringum.
Þá tók við myndataka á völdum
stöðum í grenndinni, með kletta og
sjó í bakgrunni. „Við vorum svo
heppin í október að sólin skein óvenju
skært,“ segir Antonietta og sýnir
nokkrar myndir því til staðfestingar.
„Svo fórum við í veisluna, sem var
á veitingahúsi Salvatores, fengum
að sjá forréttina og þakka kokk-
unum. Þennan dag var alltaf öðru
hvoru stráð yfir okkur möndlum og
hrísgijónum, möndludiskur brotinn
fyrir utan veitingastaðinn, og ekki
linnt látum í eldhúsinu. Þar höfðu
menn nostrað og eiginlega útbúið
skúlptúra úr matnum og ef þú viit
skal ég segja þér hvað við höfðum."
Tengamóðir Antoniettu færist
skyndilega í aukana, loksins eitthvað
við hennar skap. Hún segir 150 gesti
hafa verið í veislunni og heiðursgest-
inn sítrónu. Sá ávöxtur sé nefnilega
sérgrein þeirra hjóna og sítrónur og
beiskar appelsínur úr garðinum hafi
skreytt bæði kirkjuna og veitinga-
staðinn og þar að auki verið í mörg-
um réttanna. „Mest náttúrlega í
krapísnum milli lúðunnar og kálfa-
kjötsins," segir Antonietta, „en fyrst
voru melóna og hrá skinka og mozza-
rella-ostur. Svo kom þrenns konar
pasta; ravioli, fettuccini og cannel-
oni; eða koddar með spínati, strimlar
með eggaldini og ofnbökuð kjötrör.
Þá kom fiskurinn, rosalega góður
með salati, svo vatnsísinn og síðan
kjötið steikt í ofni og haft með nýjum
kartöflum."
Upptalningin var nú orðin nokkuð
löng en Antonietta átti enn eftir að
geta um flamberað ávaxtasalat í
ananansskálum, sjö hæða tertu,
kampavín og vitanlega kaffi. Þegar
þar var komið hóf hljómsveit leik
fyrir dansi, brúðhjónin hurfu af vett-
vangi en skildu eftir gjafír handa
gestunum. „Við fórum bara heim að
sofa,“ segir Antonietta, „og lögðum
af stað í brúðkaupsferð til Karíba-
hafs helgina eftir. Viltu sjá myndir
úr ferðinni, ég ætla að minnsta kosti
að skoða þær sjálf til að muna stað-
hætti þegar ég fer aftur.“
Þórunn Þórsdóttir
Fjölskyldan
lagdi með henni 20 til 30 flíkur
Egypskt brúðkaup
SJÁLF veislan stendur alltaf fram eftir nóttu eða eins lengi
og gestir vilja.
RÚÐKAUP, og síðan
veislan, í Egyptalandi er
mikill og gleðilegur at-
burður í fjölskyldunni og
gnægð matar, drykkjarfanga, há-
værra fagnaðarláta, söngva og
dansa. Það fer vitanlega eftir efnum
hversu tilkomumikil veislan er;
samt er óhætt að segja að flestar
fjölskyldur leggi hart að sér til að
geta haldið myndarlega veislu.
Þegar brúðhjónin hafa látið skrá
giftinguna löglega í viðurvist nán-
ustu flölskyldu fara þau stundum í
mosku og fá blessun en það er ekki
nauðsynlegt. Að svo búnu er farið
í prósessíu á veislustaðinn, sem er
haldinn á 5 stjömu hóteli ef fjöl-
skyldur eru efnaðar, í skreyttum
veislusölum sem leigðir em til þess,
nú, í húsasundum þar sem sett hafa
verið upp tjöld og alls konar skreyt-
ingar ef efnin em ekki of mikil.
Ég bauð mér í brúðkaup hjá
Taher og Sönu sem em bæði inn-
fæddir Kairóbúar og teljast vera
úr millistéttarfjölskyldu. Dagana
fyrir brúðkaupið vom báðar fjöl-
skyldur önnum kafnar að elda því-
lík ósköp af mat, kjötréttum, hrís-
gijónum, hummus, salötum,
makkarónuréttum og sætum kök-
um. Væntanlegir brúðkaupsgestir
komu með gjafir á nýja heimilið.
Fjölskylda Sönu lagði með henni
20 eða 30 flíkur, mörg pör af skóm
og fleiru svo hún þyrfti ekki að
íþyngja eiginmanninum með fata-
kaupum næstu mánuði. Venjan er
líka að fjölskylda brúðar kaupi raf-
magnstæki á heimilið en brúðgumi
og fjölskylda hans sér um húsnæði
og húsbúnað.
Brúðhjónin komu til veislunnar
um kl. 22, þá voru allir gestir löngu
komnir og hafa sennilega verið um
200 eða kannski fleiri. Allir voru
himinglaðir og hver talaði upp í
annan svo hávaðinn var eins og í
fuglabjargi. Þegar Sana og Taher
komu í skreyttum bíl færðist gleðin
og hávaðinn enn í aukana. Þau
leiddust upp að eins konar hásæti
sem útbúið er við slíkt tækifæri,
hún var í íburðarmiklum hvítum
kjól og hann í smóking, þau virtust
ósköp feimin og undirleit þegar þau
fetuðu sig inn gólfið. Tónlistarmenn
hófu spilverk og konurnar gáfu frá
sér saghareet því hljóði verður
helst líkt við eins konar jóðl. Þetta
er mikið gleðihljóð og er alveg bráð-
nauðsynlegt að konurnar láti óspart
í sér heyra.
Þegar þau brúðhjónin voru sest
í hásætin streymdu brúðkaupsgest-
ir til þeirra að óska þeim velfarnað-
ar og gæfu og ógiftar vinkonur
Sönu snertu brúðarkjólinn varlega;
það á að boða lán og giftingu þeirra
sjálfra í fyllingu tímans.
Tónlistarmennirnir spiluðu af öll-
um lífs og sálarkröftum svo svitinn
lak af þeim, söngvari birtist og dró
ekki af sér. Móðir brúðarinnar bauð
öllum að gera svo vel, en borðin
svignuðu undan kræsingum og allir
tóku hraustlega til matar síns und-
ir tónlist og jóðli öðru hveiju frá
kvengestum og miklu spjalli manna
á meðal.
Ég gat ekki annað en vorkennt
brúðhjónunum eilítið, þau voru
áfram í sínum sætum og það var
ekki fyrr en allir gestirnir höfðu
fengið nægju sína að þau máttu
standa upp og bragða á réttunum.
Þau voru svo óstyrk þegar þau
fengu sér af matnum að brúð-
guminn sullaði niður hrísgijónunum
og Sana fékk sósublett í kjólinn
sinn. Auðvitað þarf ekki að taka
fram að allir fylgdist grannt með
hvernig þau fóru að því að borða
og áfram var jóðlað, spilað og sung-
ið og nokkrir karlar mynduðu hring
umhverfis brúðhjónin borðandi og
dönsuðu og sungu.
Sana hafði sagt mér að næstu
daga mundu gestir enn halda áfram
að koma, færa þeim alls konar
matargjafir, kökur, hnetur og
grænmeti. Matargjafírnar eru kall-
aðar esjan sem er dregið af sögn-
inni ji’æs — að lifa. Hún hafði einn-
ig sagt að á sjöunda degi munu
menn koma með frekari vistir, þá
ost og brauð.
Sjálf veislan stendur alltaf fram
eftir nóttu eða eins lengi og gestir
vilja. Alltaf er verið að bera fram
meira og meira og loks brúðartertur
upp á fjórar hæðir og jóðlaði þá
kvennaskarinn svo undir tók í Kairó.
Þó brúðkaupsgleðin væri enn í
fullum gangi um tvöleytið um nótt-
ina var ég komin með súrrandi
höfuðverk af-hávaðanum og þakk-
aði fyrir mig.
Jóhanna Kristjónsdóttir