Morgunblaðið - 07.09.1996, Qupperneq 39

-
MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 7. SEPTEMBER 1996 3S *
MINIMIIMGAR
HORÐUR SÆVAR
BJARNASON
Er sumarið kom yfir sæinn,
og sólskinið ljómaði um bæinn.
(T.G.)
+ Hörður Sævar
Bjarnason var
fæddur á ísafirði
21, febrúar 1948.
Hann fórst með
Æsu ÍS-87 hinn 25.
júlí síðastliðinn
ásamt tengdaföður
sínum Sverri Hall-
dóri Sigurðssyni.
Foreldrar hans
voru Bjarni Hálf-
dánarson, f. 21.
febrúar 1917, d. 5.
júní 1983, og Lauf-
ey Ágústa Markús-
dóttir, f. 3. ágúst
1915, d. 12. janúar 1984. Hörð-
ur var annar í röð fimm systk-
ina. Þau eru: Markús Sigurgeir,
f. 24. febrúar 1947, maki Bára
Magnúsdóttir; Hálfdán, f. 28.
apríl 1949, d. 13. febrúar 1995,
eftirlifandi eiginkona hans er
Vigdís Hulda Ólafsdóttir; Jó-
hanna Halldóra, f. 16. nóvem-
ber 1950, maki Gísli Siguijóns-
son; og Svanfríður Guðrún, f.
13. febrúar 1952.
Sambýliskona Harðar er Kol-
brún Sverrisdóttir, f. 4. maí
1961. Börn Harðar eru: Bjarni,
f. 30. ágúst 1965, maki Vigdís
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér,
var sólskinsstund og sæludraumur hár
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
(H. Laxness.)
Sumt er erfiðara en annað, og
að það hvarflaði að mér, að ég
ætti eftir að vera í þeim sporum á
lífsleiðinni að skrifa eftirmæli um
manninn sem ég elskaði og elsku
pabba minn, báða á sama tíma, það
var eitthvað sem átti ekki að geta
gerst.
En svona er lífið, fullt af óráðnum
gátum. Stundum fer það um mann
mjúkum höndum og reiðir svo til
höggs, þegar síst er von og höggin
svo þung, að erfitt er að standast
þau, og aldrei verður neitt sem fyrr.
Frá því fyrst ég sá þig, elsku
Höddi, þá heillaðist ég af þér. Það
sem hreif mig mest var þessi ein-
skæra gleði sem skein af þér, þú
máttir ekkert aumt sjá og varst
ótrúlegur barnakarl. Börnin bók-
staflega soguðust að þér. Við hlóg-
um líka oft að því þegar við löbbuð-
um að blokkinni hjá mömmu og litlu
vinir þínir, alveg óskyldir þér, köll-
uðu þig afa, mömmu mína ömmu,
og ókunnugir skildu ekki alveg hvar
ég væri í þessu dæmi. Þegar minn-
ingarnar streyma fram þá ber allt
að sama brunni, þú varst mér svo
dýrmætur. Sumar minninganna
ætla ég að geyma fyrir mig eina.
í gegnum sambúðina okkar
skiptust á skin og skúrir, en alltaf,
þó stundum skorti veraldlegan auð,
þá áttum við nóg til af ást, og við
áttum hvort annað. Mér er minnis-
stætt núna um jólin þegar ég lá í
rúminu í sex vikur fyrir barnsburð
og mátti mig ekki hreyfa, hvað þú
varst duglegur að hugsa um okkur
öll. Það var sama hvort þurfti að
vinna heimilisstörfin eða laga eitt-
hvað sem fór úrskeiðis, allt lék í
höndum þínum. Nú í vor horfði ég
á ykkur feðga, þig og Hörð Sævar,
byggja upp litla bátinn sem þið
eignuðust, þið voruð svo kappsam-
ir, því á flot skyldi hann í sumar
og ævintýrin biðu ykkar og hvergi
var slegið slöku við smíðina. Ég var
stolt af ykkur og gladdist yfir því
hvað Hörður gæti lært af þér, svona
handlögnum manni. Ég dáðist líka
að þeirri þolinmæði sem þú sýndir
Sverri litla, sama hvað þú varst
þreyttur að koma heim úr vinnu.
Þú máttir alltáf vera að því að leika
leikinn hans, gáfst honum forskot
til að fela sig, svo leitaðir þú út um
alla ibúð, kallaðir annað slagið „ég
fínn hann hvergi" og sá litli skríkti
af kæti undir stofuborði. Sigrún litla
fékk ekki að kynnast þér nema í
Erlingsdóttir, eiga
þau fjögur börn;
Erla, f. 9. ágúst
1966, maki Jakob
Jónsson, eiga þau
þrjú börn; Hörður
Albert, f. 15. nóvem-
ber 1967, maki
Kristín Kristjáns-
dóttir, eiga þau tvær
dætur; Regína, f. 1.
mars 1970 og á hún
tvö böm; Kjartan
Sævar, f. 6. maí
1974; Sigurveig
Björg, f. 13. mars
1975, maki Rögn-
valdur Ólafsson, þau eiga eina
dóttur; Magnúsina Laufey, f. 26.
mars 1976, maki Jóhann Egils-
son; Hörður Sævar, f. 23. apríl
1981; Gísli Rúnar, f. 18. nóvem-
ber 1983; Sverrir Guðmundur,
f. 13. febrúar 1992; og Sigrún
Gunndís, f. 2. febrúar 1996. Fóst-
urbörn Harðar eru: Hulda Björk
Georgsdóttir, Kristjana Bima,
Símon Andreas og Martha Lilja
Martensbörn.
Minningarathöfn um Hörð
Sævar fer fram í ísafjarðar-
kirkju í dag og hefst hún klukk-
an 14.
tæpt hálft ár. Samt var hún búin
að finna þennan mikla kærleika og
þessa miklu ást sem þú hafðir á
öllum þínum börnum. Hún var líka
komin upp á lag með að vekja þig
á frídögum og leyfa mömmu að
sofa. Þú varst nú líka ofboðslega
montinn að fá loksins stelpu, því
Magga „litla“ dóttir þín var þá orð-
in tvítug.
Ég man þegar ég gekk með Sig-
rúnu, þá veltum við því oft fyrir
okkur, hvort við fengjum þriðja
strákinn eða loksins stelpu. Ég
sagðist viss um að þetta yrði strák-
ur, og örugglega myndi hann fæð-
ast með yfirvaraskegg, því það var
þitt aðalsmerki í gegnum árin. Þú
aftur á móti hélst því fram að það
yrði stelpa sem yrði lítil og frek
eins og ég. Svo hlógum við að öllu
saman.
Elsku vinur, ég óska þess að öll
börnin þín ellefu, þó að við eigum
þau ekki öll saman, verði búin þeim
mannkærleik og þeirri miklu góð-
mennsku sem þú hafðir að bera,
þessa léttu lund sem gerði lífið fal-
legra og þetta dásamlega bros sem
var svo mikils virði. Þótt við söfnuð-
um ekki veraldlegum auði saman,
þá varst þú ríkur maður og varst
stoltur af. Þinn auður lá í börnunum
þínum, fósturbörnum og barna-
börnum, enda kitlaði það þig þegar
þú kynntir þig á góðum stundum.
Þá sagðir þú oftar en ekki „Höddi
barna“ og fólk hváði.
Þegar þú kvaddir mig í flýti í
símanum, daginn sem þú varst
hrifsaður frá okkur þá beið ég þess
að þú kæmir heim. Við áttum svo
margt ósagt hvort við annað. En
ég veit að við hittumst á ný, og þá
tekur þú mér opnum örmum. Ég
sé þig fyrir mér í nýjum heimum,
takast á við ævintýraleg verkefni,
því þú varst óhræddur við allt nýtt.
Á milli þess sem þú sólar þig, eins
og þú gerðir á sólpallinum okkar,
því þú elskaðir sólina. Börnin þín
ungu, sem þú átt hjá mér, ég gæti
þeirra fyrir þig, og kenni þeim að
þekkja allar þær góðu minningar
sem þú skilur eftir hjá mér.
Eldri börnin þín og Gísla Rúnar
og þau börn sem þú gekkst í föður-
stað, svo og systkini þín og aðra
aðstandendur bið ég Guð að styrkja
og styðja í gegnum lífið. Ég bið þau
að muna að við grátum þig í okkar
miklu sorg, en við grátum líka af
gleði yfir öllum þeim góðu minning-
um sem við eigum um þig.
Guð vaki yfir minningu Harðar
Bjarnasonar.
Kolbrún.
Þá kom líka þessi hræðilega frétt.
Þú elsku pabbi okkar varst týndur
og afí okkar líka. Við vonuðum að
þetta væri bara vondur draumur.
Við biðum og báðum til Guðs að
þið fyndust á lífi og kæmuð aftur
heim. En því miður fór það á annan
veg.
Sumarið í ár var búið að vera
svo gott, við fórum öll saman í úti-
legu og báturinn okkar átti að fara
að verða tilbúinn. Það höfðu ekki
allir tiltrú á bátasmíðinni okkar
þegar við byijuðum að rífa hann
niður. En við hentum gaman að því
að þeir vantrúuðu færu á lista yfir
þá sem yrði ekki boðið þegar bátur-
inn yrði sjósettur. Og listinn lengd-
ist, því báturinn var svo sem ekk-
ert augnayndi fyrst um sinn. En
þú varst fljótur að breyta þeirri
mynd, þú nýttir tímann vel og ætt-
ir þú frístund þá var öruggt að þú
varðir henni í bátnum. Þegar kemur
að sjósetningunni þá er víst að fyr-
ir utan heiðursgestina Boga og
Gulla þá treystum við því að þið
afí verðið þar líka.
Elsku pabbi. Lifið verður aldrei
eins án þín. Þú gafst lífinu lit og
komst fram við okkur eins og jafn-
ingja þótt við værum ung. Þú varst
okkur bæði félagi og besti vinur í
senn. Við þökkum fyrir að hafa átt
svona góðan pabba. Okkur þykir
vænt um þann góða sið sem þú
hafðir, þú fórst aldrei á sjóinn nema
kveðja fjölskylduna þína með kossi.
Við vissum það ekki þá, en kveðju-
kossinn hann er okkur dýrmætur
nú.
Elsku pabbi, takk fyrir að hafa
verið þú, þakka þér fyrir allt sem
þú gerðir fyrir okkur og hvað þú
varst okkur góður. Guð geymi þig.
Hörður Sævar,
Sverrir Guðmundur og
Sigrún Gunndís.
Elsku bróðir.
Ég veit ekki hvernig ég á að
kveðja þig, því að orðin virðast svo
innantóm.
Minningarnar rifjast upp hver á
fætur annarri. Mér er í fersku minni
þegar mamma var á sjúkrahúsi og
pabbi þurfti að fara á sjóinn og Ósk
átti að hugsa um okkur. Þá var
nágrannakærleikurinn ekki meiri
en svo, að það var kært til barna-
verndarnefndar. Ég var fjögurra
eða fimm ára, svo að þú hefur ver-
ið átta eða níu ára. Þegar fólkið
kom frá barnaverndarnefnd, varst
þú búinn að elda hafragraut og
varst að mata mig á grautnum. Þar
sem við vorum hrein, höfðum nóg
að borða og heimilið var hreint og
snyrtilegt, þótti ekki ástæða til að
taka okkur. Þarna stóðst þú aðeins
átta eða níu ára gamall og komst
í veg fyrir að_ okkur systkinunum
yrði tvístrað. Ég hef alltaf verið og
verð þér ævinlega þakklát fyrir það.
Það var alltaf svo mikil glaðværð
í kringum þig og að sjálfsögðu gerð-
ist ýmislegt spaugilegt, eins og þeg-
ar þú festir löppina ofan í mjólkur-
brúsanum eða þegar þú varst að
leika vélstjóra sem þurfti að gera
við vélina I bátnum. Þá skreiðst þú
ofan í blaðastólinn og sast þar fast-
ur. Nú að sjálfsögðu þurftir þú að
athuga hvort það væri hægt að
skríða í gegnum göngin í klettinum
við fossinn í Blesugrófinni og viti
menn, þar sastu líka fastur. Við
erum oft búin að hlæja að þessum
uppátækjum hjá þér. Þegar foreldr-
ar okkar kvöddu þetta líf, ákváðum
við systkinin að koma saman á
hveiju ári, en því miður gat það
ekki orðið eins oft og við hefðum
viljað, af ýmsum ástæðum.
Mér er ofarlega í minni afmælis-
dagurinn þinn í fyrra, þegar við
vorum við kistulagninguna hjá
Hálfdáni bróður. Þá sagðir þú:
„Þetta er svo ótréttlátt, núna þegar
hann og Dísa gátu farið að njóta
lífsins. Af hveiju gat ég ekki feng-
ið að fara í staðinn fyrir hann?“
En nú ert þú líka horfínn héðan.
Maðurinn með ljáinn hefur höggvið
æði stórt skarð í fjölskylduna og
það er svo erfitt nað skilja hver
tilgangurinn er með öllu þessu.
Þegar þú varst í heimsókn hjá
mér í vor, töluðum við um ýmsa
framtíðardrauma og þá skildum við
ekki hvers vegna okkur fannst að
þú mundir kveðja á þennan hátt,
þar sem þú varst hættur til sjós og
farinn að vinna í landi. Kannski á
ég eftir að kaupa mér smá báts-
kænu til að leika mér á í ellinni
sagðir þú, maður veit aldrei. Við
veltum aðeins fyrir okkur hvað það
gæti verið sem mundi orsaka þetta
slys, en fundum enga skýringu, þar
sem við gátum ekki séð að það
yrði neitt að veðri. Ég vissi að það
varðaði eitthvað ballestina á skip-
inu, en þar sem ég veit lítið um
báta vildi ég ekki ræða það. Ég
vonaði alltaf að þetta væru bara
hugarórar í okkur.
Við ræddum um hvernig við vild-
um hafa okkar jarðarfarir þegar
við kveddum þetta líf. Þú vildir láta
spila Gleðibankann við þína jarðar-
för og ég vona að sú ósk verði
uppfyllt. Við vildum að fólk mundi
samgleðjast okkur, yfir því að við
hefðum lokið okkar ætlunarverki í
þessu lífí og væru komin í okkar
heimkynni og okkur liði vel.
Ég reyni að samgleðjast þér en
mér fínnst samt óréttlátt að þú
sért horfínn héðan fyrir aldur fram.
Þú sagðir mér að þú hefðir hent
öllum vísunum og textunum sem
þú varst búinn að semja, en vísurn-
ar sem þú samdir til mín eru á
þessa leið:
Vertu óhrædd vina mín
þótt vinir hverfi á braut.
Handan þessa harmaárs
er hamingjunnar skaut.
Á fögrum engjum þú finnur frið
við fossins ljúfa nið.
í bænum þar er bjargvættur
sem bömum gefur grið.
í náttúrunnar nægtaskógi
er nóttin alltaf skær.
Burt frá þessu borgariði
er birtan hrein og tær.
Eftir þessi ótal tár
ævin verður hlý.
Góðar vættir gefa þér
gleðina á ný.
(H.S.B.)
Þú talaðir um að það væri ekki
langt þangað til að þú flyttir suður
og vonaðir að þú værir að tala um
mánuði frekar en ár. Það er ótrú-
legt að núna, aðeins tveimur mán-
uðum seinna, sértu horfínn héðan.
Þú varst alltaf tilbúinn að hjálpa
öðrum, enda leitaði fólk óspart til
þín, því að það vissi að þú mundir
aldrei neita, heldur láta sjálfan þig
sitja á hakanum. En það voru ekki
allir eins fljótir að hlaupa til ef þig
vantaði aðstoð, þó lítil væri.
Þegar við fórum saman yfir á
Suðureyri, aðeins tveimur dögum
fyrir slysið þá ræddum við um fyrir-
hugaða ferð sem ég og Erla dóttir
þín ætluðum að fara I. Þegar við
höfðum rætt þetta skamma stund
sagðir þú við mig: „Þið megið ekki
láta neitt koma í veg fyrir að þið
farið í þessa ferð.“ Ég lofaði því
að við mundum ekki gera það. Það
er svo auðvelt að gefa loforð, en
mig óraði ekki fyrir því, að það
yrði svona erfitt að standa við þetta
loforð.
Elsku Höddi, gangi þér vel í þín-
um nýju heimkynnum.
Megi góður Guð styrkja aðstand-
Sérfræðingar
í hlóiuasUi'ovliiigiiiii
vió »11 la'Uira'i'i

blómaverkstæði
CWNNA
Skólavördustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
endur í þeirra miklu sorg.
Elsku Höddi, hjartans þökk fyrir
allt.
Þín systir,
Svanfríður Guðrún.
Enn á ný hefur verið höggvið
stórt skarð í fjölskylduna. Fyrir
rúmu ári fylgdum við Hálfdáni
bróður til grafar og nú er Höddi
tekinn fyrirvaralaust frá okkur. Á
fallegum sumardegi gerist þetta
hörmulega slys.
Þrautreyndir sjómenn, eins og
hann og Sverrir tengdafaðir hans,
farast um hásumar rétt við land á
heimleið. Menn sem hafa farið víða
á hafinu í öllum veðrum á misstór^^
um skipum, en alltaf komið heilir
heim.
Skyldi einhvern undra þótt spurt
sé: Hvað gengur almættinu til?
Höddi bróðir var fæddur á
ísafirði, en ólst upp í Lyngbrekku
í Blesugróf í Reykjavík. Það sást
snemma að hann var dugmikill og
í honum var foringjaefni. Hann
leiddi oftar en ekki þann hóp barna
sem bjó þar og gilti þá einu hvort
um var að ræða skemmtileg uppá-
tæki eða að rétta einhveijum hjálp-
arhönd.
Sjómennskan heillaði hann strax
á unga aldri og honum fannst gott
að geta ungur farið að vinna til að
létta undir með foreldrum sínum^
því fyrir þeim bar hann mikla virð-
ingu. Árin liðu og það æxlaðist
þannig að við fórum saman út í
smábátaútgerð. Fyrsti báturinn í
þeirri samvinnu hét Aldey.
Höddi var kappsamur og hlífði
sér í engu til að geta séð sér og
sínum farborða og með árunum
stækkuðu bátarnir og þetta var
orðin alvöru útgerð hjá okkur með
bátunum Margréti og Kristrúnu
ÍS-251.
Þau voru ófá handtökin sem har^p^i
vann í kringum þessar útgerðir,
hann var skipstjórinn og liðtækur
í öll önnur störf um borð þar á
meðal að elda ofan I mannskapinn.
Ef eitthvað bilaði þá var ekki hlaup-
ið eftir viðgerðarmönnum, heldur
lá hann yfir því sjálfur og gerði við
hlutinn, því handlagnari og úrræða-
betri manni höfum við ekki kynnst.
Þegar við fluttum í Pólgötuna á
ísafirði, þá voru það ófá handtökin
sem hann átti til að gera heimilið
okkar fallegra. Það var sama hvort
þurfti að laga ljósabúnað, hitalagn-
ir eða umbylta herbergjaskipan, það
vafðist ekki fyrir honum. Hann beið
ekki eftir því að verða beðinn um
aðstoð, heldur spurði hvenær við _
ættum að byija á þessu. Þegar við
fluttum aftur til Reykjavíkur og
hann var ekki til staðar, þá töluðum
við um það, ef eitthvað þurfti að
laga, þetta væri löngu búið ef Höddi
væri hér.
Minningarnar eru margar, en það
sem okkur þótti vænst um í fari
Hödda var þessi einstaka lund, hann
var alltaf í góðu skapi, hreif fólk
með sér og staðnaði aldrei, því hon-
um fannst áskorun í því að takast
á við ný verkefni.
Nú þegar leiðir skilja, viljum við
þakka þér, elsku bróðir og mágur,
allt sem þú gerðir fyrir okkur, þú
SJÁ NÆSTU SÍÐU
HÁALEmS APÓTEK
Háaleitisbraut 68
VESTURBÆJAR
APÓTEK
Melhaga 20-22
eru opin til kl. 22.
—(h—
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Háaleitis Apótek