Morgunblaðið - 07.09.1996, Blaðsíða 40

' 40 LAUGARDAGUR 7. SEPTEMBER 1996
MINIMINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
varst alltaf til staðar, þó fjarlægðin
skildi okkur að.
Þú varst okkur og sonum okkar
svo góður alla tíð. Við biðjum þér
Guðs blessunar í nýjum heimkynn-
um og vitum að vel hefur verið tek-
ið á móti þér af öllum ástvinum sem
á undan hafa farið.
Þú, sæla heimsins svalalind,
ó, silfurskæra tár,
er allri svalar ýta-kind
og ótal læknar sár.
Æ, hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber,
þótt blæði hjartans sár.
Mér himneskt Ijós i hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
en drottinn telur tárin mín -
ég trúi’ og huggast læt.
(Kristj. Jónsson)
Jóhanna, Gísli og synir.
Elsku besti frændi.
Mér fannst mjög erfitt að viður-
kenna að þú værir farinn, en núna
vil ég kveðja þig og óska þér alls
góðs, jafnvel þótt það sé sárt. Það
er gott að hugsa um allar minning-
ar sem þú skildir eftir hjá mér, af
því að þær eru allar góðar.
Þú reyndist mér alltaf góður og
^j-ég kallaði þig alltaf Hödda besta
frænda. Þú varst einn indælasti
maður sem ég hef kynnst og varst
alltaf svo góður. Þess vegna sakna
ég þín sárt.
Eg vil senda þér innilegar kveðj-
ur og ég vona að þér líði sem besti.
Þín systurdóttir,
Eydís Ósk.
Okkur langar að minnast með
nokkrum orðum bróðursonar og
jj^systursonar okkar Harðar Sævars
Bjarnasonar skipstjóra sem fórst
með Æsu ÍS-87 ásamt tengdaföður
sínum Sverri Halldóri Sigurðssyni.
Við sem eftir lifum skiljum ekki
hvernig svona lagað getur komið
fyrir í logni og björtu veðri. Við
höfum öll lífið að láni eins og Hall-
grímur Pétursson sagði. Hvenær
sem kallið kemur kaupir sér engin
grið. En við stöndum eftir með
hjörtun full af trega, minningarnar
koma fram í hugann hver af ann-
arri um dugmikinn, glaðan og góð-
an dreng, sem aldrei vildi bregðast
skyldu sinni, hvorki í einkalífi né
störfum. Stærstur harmur er þó
kveðinn að konu hans, stóra barna-
„ .hópnum og systkinum hans. Við
' biðjum góðan Guð að leiða þau öll
og styrkja í þeirra miklu sorg.
Við og íjölskyldur okkar kveðjur
kæran frænda með erindi úr göml-
um sjómannasáimi, sem okkur
finnst eiga vel við líf hans og störf:
Lát akker falla, ég er í höfn,
ég er með Frelsara mínum.
Far vel þú æðandi dimma dröfn,
vor Drottinn bregst eigi sínum.
Á meðan akker í ægi falla,
ég alla vinina heyri kalla,
sem fyrri urðu hingað heim.
(V.S.)
Hermann Hálfdánarson,
Guðríður Markúsdóttir og
fjölskyldur.
Þetta getur ekki verið satt. Ég
þurfti að hringja aftur vestur þeg-
ar mér barst sú frétt að Æsa IS
hafi farist í blíðskaparveðri með
sex manna áhöfn. Ejórir komust
af en mágur minn og stjúpi voru
týndir. Næstu dagar og vikur voru
erfiðar og það tekur langan tíma
að meðtaka þessa miklu sorg. Ég
ætla að minnast Hödda mágs míns
með fátækiegum orðum. Höddi var
mjög skapgóður maður og aldrei
“T~ sá ég hann skipta skapi, en natinn
var hann við að sjá björtu hliðarn-
ar og að fá fólk til þess. Það er
erfitt að skrifa minningargrein um
ungan mann sem hrifinn er burt í
blóma lífsins frá ungri konu og
börnum.
Elsku Kolia, Hörður Sævar,
Sverrir Guðmundur, Sigrún Gunn-
’ dís, hugur minn er allan sólar-
hringinn hjá ykkur. Það er mikið
á ykkur lagt að missa þá báða, en
þið vitið að þið eigið okkur að hve-
nær sem er.
Kolla og Höddi áttu yndislegt
heimili þar sem maður var alltaf
velkominn og síðast þegar ég og
fjölskylda mín komum í sextugsaf-
mæli mömmu í fyrra fór Höddi með
fjölskylduna á Súðavík og í gegnum
Vestfjarðagöngin. Svo var hjálpast
að við að gera afmælisdaginn sem
eftirminnilegastan. Ég þakka fyrir
hjálpina þegar ég þurfti að fara á
Reykjalund í sex vikur vegna veik-
inda. Þrjú yngstu börnin vildi ég
hafa á sama stað og þá létu Kolla
og Höddi mig vita að þetta væri
ekkert mál, þau og mamma myndu
redda þessu. Krakkarnir kæmu
vestur og gengju þar í skóla í sex
vikur og hjálpuðust þau að og allt
gekk þetta vel. Börnin mín hænd-
ust þá að Herði og eiga eftir að
sakna hans.
Elsku Kolla systir, börn Harðar,
systkini og aðrir aðstandendur. Ég
bið Guð að vera með okkur öllum
á þessum erfiðu tímum.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt og vit
til að greina þar á milli.
Sveinsína Björg
og fjölskylda.
Enn einu sinni erum við minnt
á vanmátt okkar gagnvart slysum
og náttúruhamförum. Enn einu
sinni heggur Ægir skarð í raðir
sjómannastéttarinnar. Það kom
eins og reiðarslag yfir mig, er ég
frétti að tveggja góðra manna, sem
ég þekki, væri saknað eftir sjóslys.
Mig langar aðeins að rifja upp
kynni mín af öðrum þeirra, Herði
Sævari Bjarnasyni, eða Hödda eins
og hann var alltaf kallaður.
Þegar ég var ungur drengur þá
voru tveir elstu synir Hödda góðir
félagar mínir og lékum við okkur
oft saman. Ég var því tíður gestur
á heimili þeirra á Eyrargötunni.
Þar sem Hörður var sjómaður og
því mikið að heiman, sá ég hann
ekki oft. Alltaf man ég þó eftir
þessum reffilega manni, fjörlegu
yfirbragðinu og kátínunni. Hann
var án efá~ sú manntegund sem
börn taka eftir og laðast að.
Enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur, segir máltækið og
það á svo sannarlega við um
Hödda. Þar sem hann var þar voru
yfirleitt hressilegar samræður,
brandarar gengu manna á milli og
skemmtileg tilsvör. Höddi var einn
af þessum rösku sjómönnum sem
vita að fátt fæst gefins í lífinu,
heldur verða menn að hafa fyrir
hlutunum. Hann var alltaf tilbúinn
að leggja á sig erfiði, ef þess þurfti.
Fljótlega upp úr fermingaraldri
skildu leiðir mínar og sona Hödda
og við fórum hver í sína áttina í
lífinu. Við höfum hins vegar alltaf
verið góðir vinir síðan og þessar
minningar mínar frá Eyrargötunni
eru mér dýrmætar, sérstaklega
núna þegar þessi góði drengur er
allur.
Mörgum árum síðar hóf Höddi
harðfiskverkun á Suðureyri. Ég réð
mig þá í vinnu hjá honum og feng-
um við því tækifæri til að end-
urnýja kynni okkar. Þrátt fyrir að
u.þ.b. fimmtán ár væru liðin frá
því að ég umgekkst Hödda að ráði,
fannst mér hann ekkert hafa
breyst. Hvorki kímnin, lífsgleðin
né krafturinn hafði dvínað, enda
þótt ýmsir erfiðleikar blöstu við í
rekstrinum.
Það síðasta sem ég frétti af
Hödda, var að hans væri saknað,
ásamt tengdaföður sínum, eftir að
bátnum sem þeir voru á hafði
hvolft og þannig lauk göngu hans
á þessari jörð. Það er með trega
og söknuði sem ég minnist Harðar
og votta eftirlifandi eiginkonu
hans, Kolbrúnu Sverrisdóttur,
börnum og öðrum aðstandendum,
dýpstu samúð mína og bið Guð um
að styrkja þau öll í sorg þeirra.
Theódór Norðkvist.
+ Sverrir Halldór
Sigurðsson
fæddist í Reykjavík
6. september 1936
og ólst upp á Kára-
stíg 11. Hann fórst
með Æsu ÍS 87 hinn
25. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigurður Jó-
sefs Guðmundsson
frá Sandeyri á Snæ-
fjallaströnd, f. 12.3.
1899, d. 20.11.1971,
og Ingimunda T.G.
Bjarnadóttir frá
Berjadalsá á Snæ-
fjallaströnd, f. 5.7.1896, d. 13.7.
1986. Systkini Sverris eru:
Ragnhildur Ingibjörg, f. 28.9.
1928, d. 20.11. 1993; Kristjana,
f. 24.2. 1930; Bjarni Þórir, f.
16.2 1932, d. 24.12. 1964. Sverr-
ir fluttist til ísafjarðar 1956.
Hinn 9. febrúar árið eftir
kvæntist hann Sigrúnu Sigur-
geirsdóttur, f. 23.4. 1935. For-
eldrar hennar voru Sigurgeir
Bjarni Halldórsson frá Minni-
bakka í Skálavík, f. 2.3. 1908,
d. 31.3. 1972, og Sveinsína
Björg Guðmundsdóttir frá Bol-
ungarvík, f. 17.5. 1908, d. 11.9.
1983. Sverrir og Sigrún skildu
1978. Börn þeirra eru: Bjarn-
þór Haraldur, f. 3.9. 1957 og á
hann tvö börn; Sigríður Inga,
f. 16.7. 1959, hún á eitt barn,
maki Arni Sigurðsson, f. 27.12.
Þótt húmi um heiðar og voga,
mun himinsins stjömudýrð loga
um ást okkar yndi og fógnuð,
þótt andvarans söngrödd sé þögnuð.
(T.G.)
Elsku pabbi minn.
Við vorum rétt búin, tuttugu dög-
um áður en þessi ískaldi hrammur
dauðans skildi okkur að, að hittast
á ættarmóti. Þú varst svo glaður,
því þú varst að flytja vestur á heima-
slóðir á ný. Við dásömuðum járð-
göngin, því nú gætir þú kíkt á okk-
ur börnin og önnur skyldmenni eins
oft og þig lysti.
Myndin sem kemur upp í huga
minn þegar ég hugsa til baka, þá
varst þú mér góður pabbi. Auðvitað
í uppeldi mínu mislíkaði okkur
stundum hvoru við annað, enda ekk-
ert auðvelt að ala upp átta börn. A
meðan þú lékst við þau yngri, þá
þurftir þú líka að taka á þeim vanda-
málum sem alltaf fylgja því að eiga
unglinga. A uppvaxtarárum mínum
varst þú mikið á sjónum og mamma
stjórnaði heimilinu og stóð eins og
klettur í flarveru þinni. Það var
ævintýri fyrir mig sem litla stelpu
þegar þú silgdir til útlanda, þvi það
var víst, þú mundir alltaf eftir að
gleðja barnahópinn þinn sem beið
þin heima.
Leiðir ykkar mömmu skildu eftir
rúmlega 20 ára búskap. Það tók á
okkur öll en ég gleðst yfir því að
þó að þið mamma ættuð ekki sam-
leið lengur, þá voruð þið svo góð
hvort við annað. Og þið kennduð
börnunum ykkar að virða ykkur
hvort í sínu lagi.
Ættarmótið okkar hinn 5. júlí sl.
tókst stórkostlega vel. Sú mynd sem
birtist mér þegar við Höddi renndum
í hlaðið á Búðum á Snæfellsnesi
með börnin okkar, gleymist mér
ekki. Þar stóðst þú pabbi minn, hrók-
ur alls fagnaðar og þandir harmon-
ikkuna eins og þér einum var lagið,
og Ægir frændi spilaði undir með
þér á gítarinn sinn. Þú varst dásam-
legur þá, svo lífsglaður, kominn í
anorakkinn hennar Ragnhildar
frænku svo þér yrði ekki kalt. Rétt
fyrir miðnætti skáluðum við fyrir
ömmu sem hefði orðið 100 ára þenn-
an dag, hefði hún lifað. Nóttin var
ung og við sungum saman langa
stund. Þegar við kvöddum fólkið
þitt vorum við glöð, öll ákveðin í að
hittast aftur, að minnsta kosti annað
hvert ár, en sumir vildu gera þetta
að árvissum viðburði. Það hefði þér
líkað. Víst er, að verði af endurfund-
1953; Kolbrún f.
4.5. 1961, hún á
þijú börn, maki:
Hörður Sævar
Bjarnason, f. 21.2.
1948, d. 25.7. 1996;
Guðmundur Bjarni,
f. 22.9. 1965; Hall-
dór Benedikt, f.
15.7. 1967; Haf-
steinn, f. 13.11.
1972, hann á eitt
barn, maki, Mar-
grét Björgvinsdótt-
ir, f. 12.4. 1978.
Sverrir gekk tveim-
ur börnum Sigrún-
ar I föðurstað og þau eru:
Sveinsína Björg Jónsdóttir, f.
10.12. 1953, hún á fimm börn,
maki Sigurbjartur Agúst Þor-
valdsson, f. 2.1.1957; Sigurgeir
Hrólfur Jónsson, f. 31.5. 1955,
hann á fjögur börn, maki Þór-
dís Mikaelsdóttir, f. 4.6. 1953.
Sverrir hóf sambúð með Eygló
Gísladóttur 1983, en þau slitu
samvistum 1987. Sverrir lauk
prófi frá Stýrimannaskólanum
á ísafirði 1963 og stundaði sjó-
mennsku alla tið að undanskild-
um fáum árum er hann starfaði
við beitningu í landi. Lengst af
var hann á skipum Norðurtang-
ans og á Bessa IS.
Minningarathöfn um Sverri
Halldór Sigurðsson fer fram í
Isafjarðarkirkju í dag og hefst
hún klukkan 14.
um, munum við minnast þín, þú
varst hetja, dulur en góður maður.
Þú reyndir í gegnum lífið að kenna
okkur börnunum þínum að orð skulu
standa. Ef þú sagðir eitthvað, þá
stóðst þú við það og vildir að við
gerðum slíkt hið sama. Ég mun
reyna að hafa þennan eiginleika þinn
sem leiðarljós í mínu lífi, til heðurs
þér, elsku pabbi minn.
Daginn fyrir þetta hörmulega slys
hringdir þú í mig, þú varst svo
ánægður, það væri ailt annað líf að
vera á þessu skipi, áhöfnin er alveg
frábær, svo ekki væri minnst á kokk-
inn. Það er eins og þú hefðir yngst
um mörg ár, kominn í draumastarf-
ið. Þá baðst þú mig að gera við
skyrtuvasann, því hann hefði rifnað
fyrr um daginn og hver veit - við
hittumst einhverntíma á ný.
Elsku pabbi, þó hafið hafi tekið
þig frá mér, þá veit ég að þið elskuð-
uð hafið báðir, þú og Höddi minn.
Sjórinn togaði alltaf í ykkur og þar
funduð þið ákveðið frelsi. Þið voruð
vinir, og þið fóruð saman. Ég treysti
því að þið styðjið hvor annan og lít-
ið líka til með mér. Því örlögin hög-
uðu því þannig að þið skilduð eftir
hjá mér styrka stoð í Herði syni
mínum. Svo eigið þið hjá mér lítinn
Sverri og litla Löllu.
Að lokum þegar ég kveð þig og
bið Guð að geyma þig, elsku pabbi
minn, þá þakka ég þeim úr áhöfn
Æsu IS-87 sem komust af, hvað
þeir reyndust ykkur báðum góðir
félagar, og ég veit að ykkur finnst
þið eiga svolítið í þeim öllum. Ég
bið þeim Guðs blessunar í framtíð-
inni. Við mömmu mína, Sjönu systur
þína, Lísu uppáhaldsfrænku þína,
sem var þér svo góð, öll systkini og
aðra aðstandendur segi ég: Verum
sterk, styðjum hvert annað í sorg-
inni. Við eigum góðar minningar
sem ylja okkur. Guð vaki yfir okkur
og minningu Sverris Sigurðssonar.
Þín dóttir,
Kolbrún.
Elsku Sverrir. Ég vil í stuttu
máli minnast þín og þakka þér allt.
Þú gekkst mér í föðurstað þegar ég
var á þriðja ári og margs er að minn-
ast. Það er erfitt fyrir ungan mann
að taka að sér annarra börn, en þú
gerðir þitt besta er þú tókst mig og
Sigurgeir bróður minn að þér. Ekki
datt mér í hug þegar þú komst til
okkar í júní að við ættum ekki eftir
að hittast aftur. Afmælið þitt var
SVERRIR HALLDOR
SIGURÐSSON
framundan og ætluðum við að gera
fyrir þig eins og fyrir mömmu þegar
hún varð sextug í fyrra og veit ég
að þú varst farinn að hlakka til.
Fréttin um að þið Höddi væruð týnd-
ir kom sem þruma úr heiðskíru lofti
og fórum við þá fljótlega vestur til
að vera með fjölskyldunni á þessum
sorgartímum. Það var mikið áfall
að missa ykkur Hödda báða, ekki
síst fyrir Kollu og börn en þið Höddi
voruð svo miklir vinir, það er mikið
á Kollu lagt. Ég minnist þess þegar
þú fórst í siglingar þegar við vorum
börn, þá hugsaðir þú fyrst um okkur
þegar þú fórst að versla. Þegar ég
skrifa þessa minningargrein stend
ég sjálfa mig að því að ég er ekki
búin að meðtaka að þið Höddi kom-
ið ekki aftur og það mun taka lang-
an tíma að græða sárin.
Elsku Sverrir, ég þakka aftur
fyrir uppeldið og allt sem þú gerðir
fyrir mig. Börnin mín áttu þig sem
afa og öll munum við geyma minn-
ingarnar um þig í hjarta okkar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Innilegar samúðarkveðjur til
systkina minna og annarra að-
standenda. Guð geri með okkur öll-
um.
Sveinsína Björg og fjölskylda.
Elsku afi, eftir að þú fluttir frá
Bolungarvík til Ólafsvíkur, þá sáum
við þig alltof sjaldan, en þú varst
duglegur að hringja í okkur. Þegar
þú ákvaðst að flytja á Flateyri
fannst okkur gott að vita af því að
eiga afa í næsta nágrenni, því þú
varst eini afinn sem við áttum. Við
munum minnast skemmtilegu
stundanna sem við áttum með þér.
Eins og þegar þú tókst harmonikk-
una og spilaðir af fingrum fram á
sólpallinum okkar nú í sumar og
Hafdís og Sverrir dönsuðu saman
við undirleik þinn og voru fullviss
um að afi væri sá besti. Elsku afi,
nú þegar leiðir skilja þá viljum við
þakka þér allt sem þú gerðir fyrir
okkur. Við þökkum þér samfylgdina
og biðjum Guð að geyma þig.
Hörður Sævar, Sverrir Guð-
mundur og Sigrún Gunndís.
Mig langar að kveðja afa minn,
Sverri Halldór Sigurðsson, og mág
móður minnar Hörð Sævar Bjama-
son. Ég vil þakka þeim fyrir allt
og minningu þeirra mun ég ávallt
geyma í hjarta mínu.
Vertu yfir og allt um kring
með eilifri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Jóna Júlía Sigurbjartsdóttir.
Hinn 25. júlí hringdi síminn.
Okkur var tilkynnt að Æsa ÍS hefði
sokkið I Arnarfirði og afa og Hödda
væri saknað, en fjórir menn hefðu
komist lífs af. Biðin eftir fréttum
af því hvort þeir fyndust var erfið,
en svo kom að því að þeir voru
taldir af. Mig langar að minnast
afa míns og Hödda, mannsins henn-
ar Kollu, systur hennar mömmu,
með nokkrum orðum. Enginn vissi
fyrir að við fengjum aldrei að sjá
þá aftur eftir þessa veiðiferð. Mikil
sorg reið yfir og ég segi oft við
sjálfa mig: Hvers vegna þeir? Af
hveiju þurfti þetta að gerast? Ég
fæ ekkert svar, því enginn getur
svarað þessari spurningu.
Elsku afi og Höddi. Minningin
um ykkur mun lifa með mér. Ég
gleymi ykkur aldrei.
Blessuð sé minning ykkar.
Ég votta Kollu, börnum hennar,
systkinum mömmu og öðrum að-