Morgunblaðið - 07.09.1996, Qupperneq 41

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 7. SEPTEMBER 1996 41
standendum mína dýpstu samúð og
vona að Guð verði með okkur í
þessari miklu sorg.
Telma Dögg Sigurbjartsdóttir.
Þeir voru búnir að gera klárt,
sjómennirnir sex á Æsu IS-87. Það
er hádegisbil og báturinn á heim-
leið til Flateyrar eftir að hafa tekið
skammtinn af kúfskel, úr Fífu-
staðabugt í Arnarfirði. Skipstjórinn
í brúnni, stýrimaður kominn niður
í káetu og aðrir skipveijar undirbúa
hvíld á heimleið. Eitthvað gefur sig.
Bátnum hvolfir. Örlagarík barátta
skipveija í nokkrar mínútur er sem
heil eilífð. Fjórir ungir skipveijar
bjargast á kjöl og ná að blása upp
gúmbát, tveir sjómenn fara niður,
þegar báturinn sekkur. Ó, hver er
náð þín, Drottinn?
Mitt fley er lítið
en lögurinn stór
og leynir þúsundum skeija
en aldrei mun granda
brim né sjór
því skipi er drottinn má veija.
(Höf. ók.)
Fréttin af slysinu berst heim til
vina og aðstandenda. Næstu klukku-
stundir líða í nagandi bið að menn-
irnir finnist. Víða kvikna kertaljós
og hljóð bæn bærist af vörum
manna. Vonin dvínar eftir sem á líð-
ur og spurningar koma fram sem
enginn getur svarað nema hinn
hæsti höfuðsmiður himins og jarðar.
Líf frænda var oft á tíðum harðn-
eskjulegt. Ungur að árum hóf hann
störf sem sjómaður líkt og faðir
hans gerði og stundaði störf við öfl-
un og vinnslu sjávarfangs allt sitt
lífshlaup. Hann var eftirsóttur í
skipspláss sökum dugnaðar og ósér-
hlífni. Frændi var oft á tíðum flarri
heimili sínu vegna starfs síns og
þurfti oft að leggja hart að sér við
framfærslu stórrar fjölskyldu. Það
tókst honum vel eins og mannvæn-
leg börn hans bera með sér.
Þrátt fyrir erfiða lífsbaráttu oft
á tíðum var stutt í kátínuna og
ærslafull tilsvör frænda. Á góðum
stundum þegar við hittumst var oft
gert að gamni sínu og hlegið að
grámyglu hversdagsleikans. Þegar
sá gállinn var á honum greip hann
til harmonikkunar og spilaði af
hjartans innlifun við söng nær-
staddra. Þetta sannaðist þegar stór-
fjölskyldan hittist á Búðum, fyrstu
helgina í júlí sl., í tilefm 100 ára
afmælis móður hans. Á slíkum
stundum i hópi vina og ættingja
leið honum vel.
Það sýnir sig ævinlega að enginn
veit sína ævi fyrr en öll er. Sjálfur
hafði Sverrir sagst hafa áhuga á
að starfa meir í landi en úti á sjó.
Hann fyndi það að hann væri orðinn
lélegri að standa ölduna. Síðasta
vetur starfaði Sverrir í landi en
ótíð og rýr eftirtekja við Breiða-
fjörðinn gerði það að verkum að
hann þáði nýtt starf þegar honum
bauðst stýrimannsstaða um borð í
Æsu lS-87, kannski fyrst og fremst
sökum þess að veiðar fóru fram í
fjörðum og rétt við land, en ekki
úti á úfnu hafi. Hann var bjartsýnn
á framtíðina þegar hann kvaddi
systur sína og börn hennar um
miðbik júlí sl. er hann hélt vestur
til starfa á Flateyri.
Þá ég hníg i djúpið dimma,
Drottinn, ráð þú hvernig fer,
Þótt mér hverfi heimsins gæði, -
hverii allt, sem kærst mér er:
Æðri heimur, himnafaðir,
hinu megin fagnar mér.
(M. Joch.)
Elsku Kolbrún og aðrir aðstand-
endur. Harmur ykkar er mikill. Upp-
spretta spekinnar og sannrar ham-
ingju er í Guðs orði, vegurinn sem
hann vísar okkur er vegur kærleik-
ans. Megi hinn hæsti höfuðsmiður
himins og jarðar halda styrkri hendi
sinni yfir ykkur og gefa ykkur innri
styrk og þrótt. Minningin um góðan
dreng lifir og lífið heldur áfram í
kærleika. Við hjónin og börn okkar
kveðjum þig, kæri frændi, með hjart-
ans þökk fyrir allt. Börnum þínum,
systur þinni, frændfólki og vinum
sendum við innilegar samúðarkveðj-
| ur og biðjum ykkur Guðs blessunar.
Arnar Gr. Pálsson.
MINNINGAR
ÆGIR JÓAKIMSSON
+ Ægir Jóakims-
son fæddist á
Siglufirði 4. nóvem-
ber 1917. Hann lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
aðfaranótt 1. sept-
ember síðastliðins.
Foreldrar hans voru
hjónin _ Friðrikka
Olína Ólafsdottir, f.
16.4. 1886, á Reykj-
um í Ólafsfirði, d.
3.4. 1966, og Jóakim
Meyvantsson, f.
18.7. 1886 á Staðar-
hóli við Siglufjörð,
d. 17.9. 1945. Þau gengu í hjóna-
band 23.9. 1911 og áttu alla tíð
heima á Lindargötu 7b (seinna
3c) á Siglufirði. Systkini Ægis
eru: 1) Hildigunnur, f. 21.1.
1912, d. 10.11. 1982, maki Hall-
dór Kristjánsson frá Bolungar-
vík, f. 26.4. 1914, búsett á
ísafirði og eignuðust fjögur
börn. 2) Ottó, f. 15.4. 1913, d.
13.6. 1915. 3) Ottó Jón, f. 15.5.
1915, d. 28.9. 1973, maki Kristín
Kristjánsdóttir frá Hnífsdal, f.
12.1. 1915, búsett á
Siglufirði og eign-
uðust þrjú börn. 4)
Bergþóra Bryndís,
f. 30.6. 1920, d.
28.10. 1973, maki
Gísli Dan Gíslason,
13.3.
1985, búsett á Lax-
árvirkjun í Þingeyj-
arsýslu og eignuð-
ust einn son. 5) Ólaf-
ur Meyvant, f. 11.5.
1924, maki Fjóla
Baldvinsdóttir, f.
2.6. 1927, búsett í
Ólafsfirði og eign-
uðust fjóra syni. 6) Sigurður
Óskar, f. 14.7.1926, d. 3.7. 1927.
7) Ólöf María, f. 24.12. 1927,
maki Skúli Þórður Skúlason frá
ísafirði, f. 28.5. 1931, búsett á
Isafirði og eignuðust þijú börn.
Ægir var ókvæntur, en eignað-
ist eina dóttur, Gunnfríði Vil-
helmínu, f. 6.6. 1941.
Útför Ægis Jóakimssonar fer
fram frá Siglufjarðarkirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Hann Ægir föðurbróðir okkar
og vinur hefur kvatt þetta jarðlíf
eftir afar skammvinn veikindi. Fyr-
ir aðeins fáum vikum var hann svo
frískur, að við vorum viss um að
fá að hafa hann hjá okkur í mörg
ár í viðbót. En skjótt skipast veður
í lofti, þessi sterki og hrausti mað-
ur varð að lúta í lægra haldi fyrir
erfiðum sjúkdómi. Söknuðurinn er
sár, en mikið erum við rík af minn-
ingum um þennan kæra frænda
okkar.
Þegar við systkinin vorum að
alast upp á Siglufirði var Ægir
heimilismaður hjá okkur, hann bjó
að vísu í húsi ömmu og afa á
Lindargötunni, en kom til okkar í
mat og kaffi á hveijum einasta
degi. Þeir bræðurnir, pabbi og
hann, unnu alltaf saman, verka-
menn sem fóru í hvaða vinnu sem
bauðst, við losun og lestun skipa
unnu þeir saman í fjölda ára, og
voru meðal stofnenda svokallaðs
Stúarafélags á Siglufirði. Það var
flokkur manna sem tók að sér los-
un og lestun skipa í ákvæðisvinnu.
Flokkur hraustra manna og dug-
legra, sem unnu myrkranna á milli,
því ekki máttu skipin bíða. Á milli
skipakoma unnu þeir bræður á síld-
arplönum á sumrin, og við beitn-
ingu og ýmislegt annað sem til
féll á öðrum tímum ársins. Alltaf
voru þeir saman bræðurnir, og oft-
ast nefndir báðir í sömu andránni,
Ottó og Ægir, eða pabbi og Ægir.
Þeir stunduðu saman fjárbúskap í
hjáverkum, alla tíð þar til pabbi
dó þaustið 1973.
Ótal margar og góðar minningar
eigum við frá þessum árum. Og
síðar, eftir að fullorðinsárin tóku
við og við erum öll flutt frá Siglu-
firði og höfum eignast maka og
börn og barnabörn, höfum við eign-
ast enn fleiri ógleymanlegar minn-
ingar um frænda okkar.
Allar heimsóknirnar til Siglu-
fjarðar á sumrin, nokkur ættarmót
og ekki síst þegar hann kom suður
til okkar. Það var alltaf tilhlökkun
að fá hann í heimsókn, hann var
hæglátur og prúður maður, en af-
skaplega orðheppinn og skemmti-
lega ríkur í orðavali, hann var ekki
margmáll, en einstaklega hnyttinn
og oft hefur mikið verið hlegið og
jafnvel velst um af hlátri, margar
fleygar setningar frá honum eru
oft á vörum okkar og munu halda
áfram að lifa í minningu næstu
kynslóðar.
Svo ótal margt er það sem okkur
langar að minnast á en ekki er
hægt að gera í fáum orðum, svo
sem umhyggju Ægis frænda við
Ólínu ömmu meðan hún lifði og
dvaldist á Sjúkrahúsi Siglufjarðar
í fjölda ára. Við vitum líka að Barði,
æskuvinur hans, saknar nú vinar
í stað, að hafa ekki Ægi að spjalla
við á Brekkunni. Einnig er söknuð-
urinn sár hjá systkinum hans, Ól-
afi og Maríu, og fjölskyldum þeirra,
sem hann dvaldi alltaf hjá, til skipt-
is, á Ólafsfirði og ísafirði, yfir jól
og fram á vetur eða jafnvel vor
hin síðari ár. Eins er söknuðurinn
líka sár hjá Gulla frænda okkar og
„fóstbróður" og fjölskyldu hans á
Siglufirði, umhyggjusemi Gulla og
þeirra allra, við Ægi, verður seint
hægt að þakka nógsamlega.
Kæru ættingjar og vinir, við
skulum vera saman um að minnast
Ægis frænda, hann gaf okkur svo
ótal margt á sinn hægláta og ljúfa
hátt. Hann mun halda áfram að
lifa í okkur. Okkur langar að ljúka
þessum orðum með broti úr kvæði
eftir Davíð Stefánsson:
En þegar kallið kemur,
þá kem ég glaður um borð.
Ég hef skrifað í sjávarsandinn
mín síðustu kveðjuorð.
Ég hef skrifað í sjávarsandinn,
þó sjái það ekki neinn:
Lífið er draumur Drottins
sem dauðinn ræður einn.
Vertu sæll, elsku frændi, þakka
þér fyrir allt og allt.
Blessuð sé minning þín.
Helga, Jóakim, Ólafur
og fjölskyldur.
Þeir settu svip á bæinn. Enn
fækkar þeim Siglfirðingum sem
virkilega settu svip á bæinn. Ægir
Jóakimsson, sem kvaddur er hinstu
kveðju frá Siglufjarðarkirkju í dag,
var einn þeirra. Hann var fæddur
hér í Siglufirði, raunar á Lindar-
götu 3, og bjó síðan þar alla sína
ævi.
Ægir fór ungur að vinna alla
almenna vinu eins og gerðist með
unglinga í þá daga. Fljótt hóf hann
þó störf hjá Losunar- og lestunarfé-
lagi Siglufjarðar, (stúararnir), sem
var eins og nafnið ber með sér fé-
lag manna sem tók að sér losun
og lestun flutningaskipa hér á
Siglufirði, því eins og flestir vita
voru umsvif mikil í þá daga við
höfnina. Útskipun á mjöli og síld,
uppskipun á salti og fiski var ein-
hver erfiðasta vinna sem hægt var
að hugsa sér, því mjölið var allt
sekkjað í 50-100 kg poka og þeim
raðað með handafli í lestar skip-
anna. Nú er þessu allt öðruvísu
farið. Eins var með síldina, híft um
borð og síðan velt eftir lestum skip-
anna og raðað eftir ströngum regl-
um eftirlitsmanna, því ekki mátti
farmurinn fara af stað á leiðinni
yfir hafið. Siglfirskir „stúarar"
voru annálaðir fyrir vandvirkni og
hraða við þessi störf og var Ægir
einn af þeim.
Á unglingsárum kynntist ég
þessum mönnum vel þar sem ég
vann oft hjá þeim á haustin við
útskipanir, hraði varð að vera mik-
ill, því allt var unnið í „akkorði“
en ekki vann ég nú með þeim í
lestunum (eins og engum kemur á
óvart sem til þekkir), nei, ég var á
„vinsu“ þ.e. stjórna hífinu um borð,
en snemma hafði ég byijað að sitja
hjá pabba mínum þar sem hann
vann þessa vinnu og náði fljótt
nokkuð góðum tökum á starfinu
og fékk þar af leiðandi vinnu við
þetta á haustin og var það vel borg-
að. Nokkuð er síðan „Stúarafélag-
ið“ var lagt niður og eftir það starf-
aði Ægir í nokkur ár við saltfisk-
verkun hjá Páli Gíslasyni og síðan
hjá Þormóði ramma. Frændi konu
minnar hafði verið hér hjá okkur
nokkur sumur og var svo komið
þegar hann var 13-14 ára, að rétt
þótti að piltur færi að vinna eitt-
hvað gagnlegt á sumrin. Við segj-
um gjarnan Siglfirðingar: Eins og
við gerðum. Tók Páll hann í salt-
fiskinn, þar sem Ægir varð hans
fyrsti leiðbeinandi við almenna
vinnu og tókst góður vinskapur
með Ægi og sveininum unga að
sunnan sem aldrei hafði, eins og
við segjum líka, „dýft hendi í kalt
vatn“. Piltinum hefur farnast vel á
lífsleiðinni.
Ekki minnist ég Ægis án þess
að nefna vin hans og samferða-
mann Barða, þeir hafa unnið saman
mestalla sína starfsævi, síðan hafa
þeir farið í göngutúra saman og
ekki síst staðið á horninu sínu,
spjallað um heims- og bæjarmálin
á þann hátt sem þeim einum var
lagið. Ég ásamt mörgum fleirum
lét ekki ónotað tækifæri að slást í
hópinn og taka þátt í hressilegum
umræðum um allt milli Siglufjarðar
og alheimsins. Ég vil þakka Ægi
fyrir vinsemd og hjálpsemi við föð-
ur minn, en hann var alltaf tilbúinn
til hjálpar, þó lítið bæri á, í miklum
snjóum og ef brekkan var þung og
erfið yfirferðar fyrir mann sem
hafði ekki báða fætur heila.
Að lokum þakka ég þér, kæri
vinur, fyrir öll hressilegu og glettnu
samtölin sem við höfum átt nær
hvern dag hin seinni ár, þegar við
höfum hist á götum Siglufjarðar.
Björn Jónasson.
Elsku Ægir.
Mig langar til að minnast þín
með nokkrum fátæklegum orðum,
og þakka þér í leiðinni fyrir
skemmtilegar samverustundir og
hnyttin svör, en það voru einmitt
svörin þín sem voru þín sérkenni.
Ég kynntist þér snemma árs 1984,
er þú dvaldist hjá tengdaforeldrum
niínum þeim Ólafi Jóakimssyni,
bróður þínum og Fjólu Baldvins-
dóttir mágkonu þinni. Á því mynd-
arlega heimili var rætt um heima
og geima, og alltaf gast þú komið
með einföld og skemmtileg tilsvör
í flóknum samtölum. Þú dvaldist
til skiptis á heimilum eftirlifandi
systkina þinna um jól og áramót,
þ.e.a.s. annaðhvort á Ólafsfirði eða
Isafirði. Systkini þín, Óli og Mæja,
voru þér afar kær. Þú bjóst þér
lítið heimili á Siglufirði í húsi for-
eldra þinna sem er eins kpnar ætta-
róðal. Þetta litla hús finnst mér
einskonar sameiningartákn ykkar
sem ólust þar upp og niðja ykkar.
Þú hafðir alla tíð verið hraust-
menni, mikill göngugarpur og aldr-
ei veikur. Þú kvartaðir aldrei og
varst alltaf sáttur. Þegar þú fórst
að tala um að þér liði ekki sem
best, þá var vitað mál að eitthvað
var að, þú hafðir átt við vanlíðan
að stríða án þess að láta vita af
því. Mikið veikur fórst þú á spítal-
ann á Akureyri og eyddir síðustu
dögum þínum þar. I öllum þeim
rannsóknum sem þú fórst í voru
tilsvör þín ósvikin. Þessi dökki
blettur við litla heila, var að sögn
læknis búin að vera frá barnsaldri.
Ekki stóð á svari þínu: „Þar kom
skýringin, ég var alltaf svo lélegur
í reikningi." Sérkenni þín voru svör-
in og minningarnar. Er við heim-
sóttum þig í „óðalið“ á Siglufirði
síðasta sumar var verið að leggja
síðustu hönd á að malbika brekk-
una upp að litla húsinu ykkar systk-
inanna. Vænta mætti að öllum
fyndist þetta vera hin þarfasta
vegaframkvæmd en Ægir, þú
sagðir að nú væri búið að skemma
fyrir þér útsýnið úr eldhúsglugga-
num. Pollarnir þrír sem mynduðust
í rigningunni neðar í brekkunni
koma aldrei aftur. Þú hafðir horft
á þessa polla í nær 80 ár og saknað-
ir þeirra.
Ég veit að þú ert í góðum félags-
skap núna, með móður þinni Ólínu,
sem þú vitnaðir svo oft í, föður
þínum Jóakim og systkinum þínum
sem þegar eru látin. Ég þakka þér
fyrir skemmtileg kynni. Kynni mín
af þér hafa haft áhrif á gildismat
mitt á lífinu og vakið mig til um-
hugsunar um allt þetta lífsgæða-
kapphlaup. Börnin okkar Sigga
munu alltaf minnast Ægis frænda
á Sigló.
Áslaug Grétarsdóttir.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast frænda míns á Siglufirði,
Ægis Jóakimssonar eða bara
frænda eins og ég kallaði hann,
en frændi lést 1. september síðast-
Iiðinn, langt um aldur fram finnst
mér, því þrátt fyrir að vera að
nálgast áttræðisaldurinn þá finnst
mér frændi aldrei hafa breyst neitt.
Sennilega hef ég innst inni haldið
eða öllu heldur vonað að frændi
væri eilífur.
En kæri frændi, þegar ég settist
niður og ætlaði að skrifa þér nokkr- '
ar línur, vafðist mér tunga um tönn,
því það er svo margs að minnast,
svo margt skemmtilegt sem kemur
upp í hugann, en það er bara svo
erfitt að koma því á blað. Ferðirnar
á Sigló í gamla daga eru alltaf
ofarlega í huga mér. Þegar maður
hljóp niður brekkuna að litla hús-
inu, byijaði á að slíta upp einn
rabarbara og stökk síðan inn í for-
stofuna. Mig minnir að gólfið væri
lagt striga eða einhveiju þvílíku en
í minningunni er það merkilegra'
en nokkurt marmaragólf. Síðan tók
við eldhúsið sem öllu heldur var
eins konar stofa, því þar var setið
og spjallað eða öllu heldur hlegið,
því ferðirnar á Sigló voru nú ekki
beint „fýluferðir“. Svo var það stig-
inn upp á loft, þvílíkur merkisgrip-
ur, þar þurfti að fara nokkrar ferð-
ir upp og niður, og meira að segja
litlu krökkunum mínum þykir í dag
meira til hans koma en rafmagns-
stiganna í Kringlunni. Síðan var
nauðsynlegt að fara á klóið, það
var eitt það allra merkilegasta hjá
Ægi frænda, öðruvísi en hjá öllum
öðrum, þetta var hreint og klárt
„ævintýraland“. Og ekki skemmdi
það ef farið var í bæinn og frændi
bauð upp á ís, þann besta í heimi;
það varð til að kóróna þessar
skemmtiferðir.
Síðan koma upp í hugann öll
orðatiltækin þín og ég man t.d.
eftir þegar þú sussaðir á okkur
bræðurna er verið var að lesa dán-
artilkynningarnar í útvarpinu ein-
hveiju sinni og sagðir „Við skulum
vita hvort við fréttum eitthvað af
henni frænku,“ en hún hafði víst
verið eitthvað veik, einnig þegar
þú sagðir óþarfa að taka dagblöðin
utan af sumarblómunum sem verið
var að setja á leiði afa og ömniu,
því þau hefðu ekki séð blöðin svo
lengi. Já, frændi, svona minnist ég'
þín, allt svo skemmtilegt, en ég
veit þó að síðustu vikur eða jafnvel
mánuðir hafa verið þér erfíðar. Ég
sá það þegar ég kom til þín á spítal-
ann í sumarfríinu um daginn að
þér leið illa, en ég átti samt ekki
von á að eitt af mínum fyrstu verk-
um þegar heim kæmi væri að skrifa
þessa minningargrein. Ég veit að
þér líður vel í dag og mig langar
til að þakka þér fyrir allar samveru-
stundirnar sem við áttum, ekki síst
hin síðari ár, t.d. þegar við Áslaug
giftum okkur og þú dvaldir hjá>
okkur. í dag finnst mér þessar
stundir og það að fá að kynnast
svona skemmtilegum manni svo
mikils virði. Nú þegar lífsgöngu
þinni er lokið kveð ég þig með sökn-
uði, kæri frændi. Guð blessi minn-
ingu þína.
Sigurður Ólafsson.