Morgunblaðið - 31.12.1996, Blaðsíða 10

10 C ÞRIÐJUDAGUR 31. DESEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ

FÓLKIÐ BAKVID
FRÉTTIRNAR
í
i
i
í
I
ÁRIÐ 1996 verður fólki misjafnlega eftir-
minnilegt. Hjá sumum hefur það markað
djúp spor og sársaukafull, en hjá öðrum
verið tími sigra, gleði og athafna. Morgun-
blaðið ræddi við nokkra einstaklinga sem
komu við sögu í fréttum ársins sem er að líða.
Mikill gestagangurá Hótel Skaftafelli meðan umbrotin voru í Vatnajökli og á Skeiðarársandi
Sáum dætur okkar
ekki nema sofandi
á nóttunni
HJÓNIN Anna María Ragn-
arsdóttir og Jón Benedikts-
son hótelhaldarar í Freys-
nesi urðu fyrir óvæntum gestagangi
í október og nóvember síðastliðnum.
Fréttamenn frá öllum heimshom-
um fylltu skyndilega svefnskálana
í Hótel Skaftafelli og í matsalnum
var skipst á nýjustu upplýsingum
og getgátum um hamfarir í jöklin-
um á ýmsum tungumálum. Einn
skálinn varð að rannsóknarstofu
íslenskra vísindamanna sem dag-
lega skoðuðu, greindu og þefuðu
af illa lyktandi jökulvatni úr Skeið-
ará. Vegagerðarmenn á stórvirkum
vinnuvélum litu í kaffi milli þess
sem þeir mokuðu sandi og gijóti í
vamarvirki. Allir mændu upp til
jökulsins þaðan sem flóðið var
væntanlegt, vegagerðarmenn
áhyggjufullir, fjölmiðlamennimir
allt að því með tilhlökkun og aðrir
með blöndu af spenningi og ótta.
Anna María og Jón höfðu lítinn
tíma til annars en að sinna enda-
lausum óskum gestanna. „Mesta
álagið var af alls kyns snúningum
og af því að svara fyrirspumum í
síma,“ segir Anna.
„Þetta hefði ekki verið neitt mál
ef það hefði bara verið maturinn
og gistingin. Það var að jafnaði
einn maður allan daginn í því að
svara í símann. Vinnudagurinn var
frá klukkan sex á morgnana og tij
klukkan eitt eða tvö á nóttinni. í
raun voram við 3-4 að vinna sama
verk og tólf manns vinna hérna á
sumrin."
Dæturnar hjá ömmu
Dætur hjónanna, fjögurra og sjö
ára gamlar, vom í pössun hjá ömmu
sinni meðan á ósköpunum stóð. „Ég
veit ekki hvernig við hefðum farið
að ef hún hefði ekki verið til stað-
ar. Við sáum börnin ekki öðruvísi
en sofandi á nóttunni."
Anna María og Jón eru reyndar
ekki óvön mikilli aðsókn en hótelið
hefur byggst mjög hratt upp á síð-
ustu ámm. Hjónin fluttu að Freys-
nesi árið 1987. „Einhvern veginn
heillaði Reykjavík okkur ekki. Ég
kem frá Skaftafelli og Ragnar Stef-
ánsson, pabbi minn, var þar lengi
þjóðgarðsvörður. Foreldrar mínir
höfðu á þessum tíma hug á að flytja
frá Skaftafelli og koma sér upp
húsi á jafnsléttu og því byggðum
við saman íbúðarhúsið. Þau hvöttu
okkur geysilega til að fara út í
hótelreksturinn, því þau höfðu rekið
sig á í mörg ár að þetta vantaði."
Anna og Jón leigðu fyrst út nokk-
ur herbergi í íbúðarhúsinu sumarið
1988. Nú em komnir fjórir svefn-
Morgunblaðið/Sigurður Gunnarsson.
HÓTELHALDARARNIR í Freysnesi, Anna María Ragnarsdóttir og Jón Benediktsson.
skálar með gistirými fyrir um
hundrað manns og veitingasalur.
Síðast var bætt við húsi með tólf
herbergjum í vor. Anna segir að
ekki séu áætlanir um meiri stækk-
un, en útilokar þó ekkert.
Allt uppbókað
fyrir næsta sumar
011 herbergin eru þegar uppbók-
uð fyrir næsta sumar. „Pantanirnar
vom flestar komnar í september,
áður en gosið hófst, þannig að þvi
leyti breytti það litlu fyrir okkur,"
segir Anna.
„En við verðum greinilega vör
við að þessir atburðir hafa komið
bæði hótelinu og sveitinni á kortið,
ég heyri það til dæmis á fólki er-
lendis. Ég býst við að það verði
töluverð umferð af fólki hér í sum-
ar sem vill skoða ummerki hlaups-
ins. Reyndar eigum við von á hópi
milli jóla og nýárs sem kemur í
þessum tilgangi. Það hafa líka ein-
staklingar hringt og spurt hvort
opið sé á jólunum. Svarið er nei.
Við lokum um jól og fram yfir ára-
mót, þó við gemm undantekningu
með þennan eina hóp, enda verða
þau stutt. Ég hugsa að dætur okk-
ar myndu flytja að heiman ef við
tækjum okkur ekki frí.“
!
I
I
i
t
I
í
i
i
i
i
i
i
i
Sólveig Þorvaldsdóttir nýr framkvæmdastjóri Almannavarna ríkisins
Morgunblaðið/Golli
SÓLVEIG Þorvaldsdóttir ræðir viðbúnað á Skeiðarársandi
þegar hlaupið úr Grimsvötnum hófst.
Stórt stökk
að flytja
heim frá
Kalifomíu
MIKIL umskipti urðu í lífi ungrar konu,
Sólveigar Þorvaldsdóttur, á árinu en
eftir sjö ára búsetu í Bandaríkjunum
flutti hún til íslands og tók við starfi fram-
kvæmdastjóra Almannavama ríkisins.
Sólveig, sem er 35 ára gömul, hefur langa
og víðtæka reynslu af björgunarstörfum hér
heima og í Bandaríkjunum. Hún er verkfræð-
ingur frá Háskóla íslands og með MS-gráðu
í jarðskjálftaverkfræði frá Johns Hopkins há-
skóla í Baltimore. Undanfarin ár hefur hún
unnið að rannsóknum á afleiðingum jarð-
skjálfta í Kaliforníu.
Viðbrigðin við heimkomuna vom mikil að
mati Sólveigar. „Það er stórt stökk að flytja
til íslands frá Kaliforníu og þar að auki taka
við rekstri ríkisfyrirtækis, en ég er ánægð í
starfí og tel mig því hafa tekið rétta ákvörð-
un.“
Hún hefur hreiðrað um sig í lítilli íbúð í
miðbænum og kveðst kunna vel við sig. „Ég
sakna þess þó sem Kalifornía hefur upp á að
bjóða, sérstaklega að geta ekki stundað fall-
hlífarstökk allan ársins hring.“
Sólveig segir það ekki hafa slaðið sér fyrir
þrifum að vera ung kona í starfí framkvæmda-
stjóra Almannavama, þvert á móti. „Ég hef
ekki fundið fyrir neikvæðum athugasemdum
hvað það varðar en flestum finnst sem betur
fer sjálfsagt að ráða konur til stjórnunar-
starfa ef þær þykja hæfar. Ef einhver er í
vafa um svo sjálfsagðan hlut, þá er það þeirra
vandamál en ekki mitt.“
Starf framkvæmdastjóra Almannavama
ríkisins er erilsamt en Sólveig kveðst hafa
gert lítið annað en að vinna frá því hún hóf
störf í apríl sl. „Stofnunin þarf að hafa sam-
starf við fjölda fólks en nánustu samstarfsað-
ilarnir em almannavamaráð, 55 almanna-
varnanefndir sem starfa víða um land, stjórn- (
stöðvarlið Almannavarna ríkisins, björgunar-
samtök og Rauði kross íslands. Verkefnalist-
inn er nánast ótæmandi og í engu samræmi
við fjölda starfsmanna, en nú starfa fjórir á
skrifstofunni auk mín.“
Gosið og hlaupið góður skóli
Það kom í hlut nýráðins framkvæmdastjóra
að bera ábyrgð á og stjórna samhæfingu að- (
gerða þegar eldsumbrotin í Vatnajökli hófust
og síðar hlaupin úr Grímsvötnum. „Menntun
mín og starfsreynsla hefur kennt mér ýmis- (
legt um hvernig bregðast skuli við náttúru-
hamfömm. Mér féllust því ekki hendur en
hamfarirnar voru mér lærdómsríkur og góður
skóli þar sem ég áttaði mig betur á hvernig
almannavarnakerfið virkar og hvert hlutverk
mitt er nákvæmlega. Því má ekki gleyma, að
margir hafa mikla reynslu á þessu sviði og
veittu mér góða aðstoð.“
Áramótaheit Sólveigar er að stunda líkams- j
rækt í meiri mæli en undanfarna mánuði, en
það telur hún vera lífsnauðsynlegt. „Einnig
ætla ég að gera mitt besta til að efla almanna- (
varnir í landinu eins og kostur er.“