Morgunblaðið - 21.01.1997, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
ÞRIÐJUDAGUR 21. JANÚAR 1997 41
1
I
I
i
I
J
J
J
I
4
4
4
4
4
4
4
4
4
(
4
i
4
notuðum sem dúkku þegar við vor-
um nýgift og barnlaus. Síðast fædd-
ist langþráði strákurinn þeirra,
hann Hjörtur, sem mér finnst ég
bera heilmikla ábyrgð á sem skírn-
arvottur. Börnin mín löðuðust einn-
ig að heimilinu í Klyfjaseli og stolt
var ég þegar ég gat endurgoldið
Heiðu afmælisgjöfina og gefið
henni Davíð Inga son minn í afmæl-
isgjöf.
Heiða var einstök kona, hæglát,
ótrúlega dugleg og ósérhlífin. Alltaf
til staðar, hugsunarsöm og ábyggi-
leg. Hún gat einnig verið hrókur
alls fagnaðar á góðum stundum.
Okkur Valda er afar dýrmæt vin-
átta hennar og Valgeirs undanfarin
ár og minnust við margra góðra
stunda. í Sigtúninu, Klyijaselinu,
Borgargerðinu, í hesthúsinu, ríð-
andi um landið okkar, í Hamborg,
Wittenberg, Prag og svona gæti ég
haldið áfram. Við ætluðum að gera
svo margt fleira saman, en nú er
komið að kveðjustundinni.
Ég kveð kæra mágkonu mína
með virðingu og sárum söknuði.
Þakklát fyrir allt sem við áttum
saman, vitandi það að nú hefur hún
„gengið inn til fagnaðar Herra
síns“. Fyrir meira en þtjátíu árum
skrifaði Heiða grein í Kristilegt
skólablað sem hófst á eftirfarandi:
„Já, ég er kristin og vil það vera
uns vegferð minni hér lokið er.“
Það tókst henni svo sannarlega.
Guð blessi minningu hennar og gefí
Valgeir, börnunum, tengdasonum,
bamabörnunum, foreldrum mínum,
bræðrum hennar og okkur öllum,
sem syrgjum hana svo sárt, þann
styrk sem hann ejnn getur veitt.
Herdís Ástráðsdóttir.
Heiða er dáin. Nei, það getur
ekki verið. Mér finnst eins og eigi
eftir að hitta hana aftur glaða og
káta eins og hún var ævinlega. Ég
er alltaf að vona að ég vakni og
þetta hafi allt saman verið hræðileg
martröð, þó ég viti að svo er ekki.
Guð hefur kallað Heiðu til sín, ég
veit að núna er hún glöð og ánægð
á himnum, þar sem hún fær nú að
dvelja með Guði.
Þegar ég hugsa til baka kemur
alltaf upp sama myndin af henni í
höfðinu á mér, sitjandi upp í kaffi-
stofu í hesthúsinu skellihlæjandi,
hún var alltaf svo góð og frábær
við alla. Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að þekkja hana og hlakka til
að hitta hana aftur á himnum. Elsku
Valgeir, Guðný, Ingibjörg, Jóhanna
og Hjörtur, ég votta ykkur öllum
dýpstu samúð mína.
„Sælir eru sorgbitnir, því þeir
munu huggaðir verða“ (Matt 5,4.)
Theódóra Þorvaldsdóttir.
Elsku besta frænka mín er dáin.
Af hveiju hún? Ég geri mér grein
fyrir því núna hvað mér þótti vænt
um hana og hversu mikilvæg hún
var mér.
Þegar ég hugsa til baka minnist
ég allra yndislegu stundanna sem
við áttum saman í Klyfjaseli. Þær
voru ófáar því Heiða var sérstak-
lega dugleg við að bjóða fjölskyld-
unni heim. Þar var oft glatt á hjalla
og ég gleymi aldrei páskadags-
morgnunum sem við eyddum þar
eftir að hafa verið í kirkju hjá Val-
geir. Ég spyr sjálfa mig af hvetju
Guð hafi tekið hana til sín, en hugga
mig við það að ég veit að hún er á
góðum stað. Heiða er farin heim
og ég veit að henni líður vel á himn-
um hjá Guði þar sem við eigum
eftir að hittast síðar.
„Hinir dánu eru ekki horfnir að
fullu. Þeir eru aðeins komnir á und-
an.“
Elsku Valgeir, Guðný, Inga, Jóa
og Hjörtur, Guð veri með ykkur og
styrki í þessari miklu sorg.
Ástríður Elsa Þorvaldsdóttir.
Það er mikil sorg sem hvílir á
heimilinu í Klyfjaseli 20 þegar hús-
móðirin Heiða er tekin frá þeim,
svona snöggt eins og raun ber vitni.
Heimilið og fjölskyldan var Heiðu
allt. Að koma til þeirra hjóna Heiðu
og Valgeirs var svo hlýlegt. Þar
voru reidd fram veisluföng og setið
og spjallað. Maður fann hvað maður
var velkominn. Ég kynntist Heiðu
þegar Þorvaldur Ingi sonur minn
giftist elstu dóttur þeirra Guðnýju
og var honum sérstaklega vel tekið
af þeim hjónum. Þorvaldi þótti mjög
vænt um tengdamóður sína og bar
mikla virðingu fyrir henni, enda
ekki annað hægt. Þegar Heiða
greindist með þann sjúkdóm sem
dró hana að lokum til dauða, voru
Þorvaldur og Guðný flutt til Dan-
merkur til frekara náms, og var það
því mikið reiðarslag fyrir þau og
þó sérstaklega Guðnýju sem var
rétt að koma sér fyrir í nýju landi.
Þau áttu jafnvel von á að Heiða og
Valgeir kæmu í heimsókn fljótlega.
Valgeir Þór litli var búinn að kaupa
koju svo amma gæti sofið inni hjá
honum.
Heiða var hógvær kona, það voru
ekki mörg orð sem hún hafði um
hlutina og kvartaði ekki þó hún
væri sárþjáð. Ég minnist þess þegar
þau Guðný og Þorvaldur fluttu í
ágúst sl. og við mömmurnar vorum
að hjálpa þeim að bera búslóðina út
í bíl. Ekki gat mér dottið í hug þá
að fjórum mánuðum seinna væri
hún dáin.
Elsku Guðný, Þorvaldur og Val-
geir Þór, Guð styrki ykkur í ykkar
miklu sorg. Munið það sem henni
var svo mikið í mun á dánarbeði
sínum að þið hélduð saman öll fjöl-
skyldan og ræktuð sambandið.
Kæri Valgeir, Ingibjörg, Jóhanna,
Hjörtur, Siggi og Pétur litli, innileg-
ar samúðarkveðjur til ykkar og
einnig til tengdaforeldra Heiðu,
Ingibjargar og Ástráðs, sem sjá á
eftir tengdadóttur sinni sem var
þeim svo mikið.
Að lokum var ég beðin fyrir sam-
úðarkveðjur frá Guðjóni og Olmu í
Bandaríkjunum.
Ragna Magnúsdóttir.
Það eru aðeins rúmlega sex ár
síðan ég hitti hana Heiðu í fyrsta
skipti, en stundum finnst mér eins
og ég hafi þekkt hana mestalla
okkar ævi. Sigga hafði sagt mér
frá prestshjónunum Aðalheiði og
Valgeiri, en áralöng vinátta var
með fjölskyldu hennar og Valgeirs
og gekk ég inn í þá vináttu. Um
Heiðu vissi ég minna. Sigga hafði
hitt Jóhönnu móður hennar í kristi-
legu starfi sem var sameiginlegt
áhugamál þeirra og hafði hún hrif-
ist mjög af þekkingu hennar og
fórnfýsi í starfi sínu fyrir Krist.
Líklegt er af þeirri lýsingu að Heiða
hafí sótt marga af sínum fágætu
kostum til móður sinnar.
Lengst af bar landshluta á milli
okkar hjóna, en kunningsskapur og
síðar hjónaband barna okkar 1992
leiddi til kynna sem á stuttum tíma
þróuðust í trausta vináttu. Við
Heiða tókum að okkur að ráðskast
svolítið í brúðkaupsundirbúningi
unga fólksins og náði stýringin allt
frá standsetningu íbúðar, matseld
og skreytingurn að svaramennsku
í brúðkaupinu. Á þeim tíma kynnt-
umst við vel og sá ég glöggt hversu
mikil mannkostakona hún var.
Hæglát og skipulögð gekk hún að
hverju verki, vandvirk og alltaf til-
búin að gera meira, gæti það á ein-
hvern hátt glatt eða létt undir með
öðrum. Heilsa Siggu var orðin mjög
skert á þessum tíma og var ógleym-
anlegt að sjá og finna hversu mikla
nærgætni Heiða sýndi henni þá og
síðar.
Það bar ekki sérlega mikið á
henni Heiðu svona dags daglega
en þar sem hún kom að, munaði
um. Þrátt fyrir vinnu utan heimilis
og félagsmálastörf held ég að hún
hafi fyrst og seinast litið á sjálfa
sig sem heimiliskonu. Akkerið, sem
sá um, verndaði og studdi eigin-
mann, börn og barnabörn til sinnar
síðustu stundar. Ég og fjölskylda
mín þökkum allt sem hún gerði
fyrir okkur á erfiðum tíma.
Ánægjustundirnar með fjölskyld-
unni allri í Klyfjaseli og aðrar góð-
ar minningar frá liðnum árum munu
aldrei gleymast.
Valgeir minn, börn, barnabörn,
foreldrar þínir, systkini ykkar
beggja og fjölskyldur, þið hafið
misst mikið og söknuðurinn verður
bæði sár og langur. Lífíð er víst
ekki alltaf sanngjarnt eða tillits-
samt, en minnist þess að ykkur var
þó mest gefið með henni Heiðu og
minningarnar mörgu og fögru
munu lifa með ykkur alla tíð.
Pétur Sigurðsson.
Nú þegar við kveðjum vinkonu
okkar, Aðalheiði Hjartardóttur,
dveljum við gjarnan við silfurtæra
minningu frá öndverðum júlímánuði
árið 1965. Veðrið var bjart, óvenju
hlýtt og náttúran skartaði sínu feg-
ursta. Það bar gesti að garði. Val-
geir frændi okkar var kominn ásamt
kærustunni, í hennar fyrstu heim-
sókn til okkar. Valgeir hafði verið
hér sumarstrákur í nokkur sumur
og var nú orðinn glæsilegur ungur
maður. Það er ekki ofsagt að nokk-
urrar eftirvæntingar gætti hjá ung-
um og öldnum á bænum eftir að
sjá og kynnast þessari ljóshærðu,
fallegu stúlku, henni Heiðu. Okkur
fannst það skipta máli hvernig konu
Valgeir veldi sér, ekki síst Pálínu
ömmu, en Valgeir var, að öðrum
ólöstuðum, uppáhalds frændi henn-
ar og í miklu dálæti hjá okkur öll-
um. Þessi unga stúlka hreif okkur
strax með prúðmannlegri fram-
komu. Unga parið og börnin á
bænum fóru í kvöldgöngu upp á
Fagurhól í veðurblíðunni. Fegurð
þessa yndislega kvölds er táknræn
fyrir. þá vináttu sem þarna hófst
og hefur vaxið og borið ávöxt þessa
þijá áratugi sem liðnir eru.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að eiga hlutdeild í gersemun-
un þeirra, þeim Guðnýju, Ingi-
björgu, Jóhönnu og Hirti, sem öll
hafa dvalið hjá okkur um lengri eða
skemmri tíma og eru meðal okkar
nánustu vina. Heiða og Valgeir
hafa sýnt okkur mikið traust með
því að trúa okkur fyrir þeim frá
unga aldri. Þetta voru skemmtilegir
krakkar og hvert á sinn hátt báru
þau foreldrum sínum gott vitni. Þau
eru traust og efnilegt fólk.
Það voru góðir dagar þegar
Heiða og Valgeir komu, gistu og
dvöldu jafnvel í nokkra daga. Þá
var margt spjallað og e.t.v. riðið
út, en það var þeim sérstök ánægja.
Það var ekki síður gott að sækja
þau heim, hvort sem var á Eyrar-
bakka eða í Reykjavík. Alltaf var
sami glæsileikinn og prúðmennskan
sem prýddi Heiðu. Hún var traust
sem klettur, ætíð með báða fætur
á jörðinni og manni leið svo einstak-
lega vel hjá henni. Hún hefur verið
okkur dýrmætur vinur.
Síðustu mánuðir hafa verið erfið-
ir og reynt óendanlega mikið á
Heiðu og fjölskylduna, en það hefur
verið gott að finna hversu vel þau
hafa staðið saman og hve miklu trú
og kærleikur fá áorkað.
Við söknum Heiðu og kveðjum
hana með virðingu og einlægri
þökk. Hlýjar kveðjur sendum við
öllum hennar ástvinum.
Fjölskyldan
Eystra-Geldingaholti.
Stuttri og erfiðri baráttu er lok-
ið. Sjúkdómurinn illvígi, krabba-
meinið, sigraði að lokum. Heiða vin-
kona mín barðist fyrir lífi sínu með
reisn aðeins í nokkra mánuði. Þess-
ir mánuðir voru erfiðir fyrir fjöl-
skyldu hennar sem stóð sterk sam-
an uns yfir lauk.
Ekki datt mér í hug þegar við
hittumst saman vinahópurinn í byrj-
un aðventu að þetta væri í síðasta
sinn sem við sæjum þig. Þú varst
svo falleg og vongóð, þó svo engum
leyndist hve þjáð þú varst. En svo
kom reiðarslagið. Þegar ég hugsa
til baka í þá nær tvo áratugi sem
við höfum þekkst er nú efst í huga
mér þakklæti fyrir þá tryggð og
vináttu sem þið Valgeir sýnduð mér
og fjölskyldu minni og allar
skemmtilegu stundimar sem við
áttum saman heima og heiman
bæði sumarbústaðaferðirnar með
börnunum okkar, kvenfélagsfund-
ina og matarboðin með vinahópn-
um. Þetta eru ógleymanlegar stund-
ir. Ekkert verður eins án þín, elsku
Heiða mín. En dýrmætast í fjár-
sjóði minninganna er símtalið þann
29. desember sl. þegar þú hringdir
í mig af veikum mætti og við töluð-
um saman í síðasta sinn og kvödd-
umst með þeim orðum að við mynd-
um hittast seinna. Ég vil að lokum
þakka þér fyrir árin sem við áttum
saman og bið Guð að geyma þig.
Elsku Valgeir, Guðný, Ingibjörg,
Jóhanna og Hjörtur, Þorri, Siggi og
litlu sólargeislarnir Valgeir Þór og
Pétur, ykkar missir er mestur en
minning um góða eiginkonu og
móður, tengdamóður og ömmu verð-
ur ykkar fjársjóður um ókomin ár.
Við Óli og stelpurnar sendum
ykkur og öllum sem stóðu henni
næst okkar innilegustu samúðar-
kveðjur á erfiðri stund. Guð gefi
ykkur styrk.
Bjarghildur.
Því virðist vera þannig farið í
tilvist okkar hér að þegar dauðinn
knýr dyra hefur hann bæði valið
stund og stað, það eitt er víst að
enginn fær hann flúið. Við sem
stöndum frammi fyrir því að horfa
á eftir þeim sem standa okkur
næst og eru í blóma lífsins, veltum
því flest fyrir okkur hver tilgangur-
inn sé með þessari ótímabæru
brottkvaðningu og einnig því hvað
tekur við. Eitt er víst að það að
lenda í lífsreynslu sem þessari kenn-
ir okkur að ekkert er sjálfgefið í
þessu lífi.
í dag kveðjum við Aðalheiði
Hjartardóttur, hjúkrunarfræðing,
eða Heiðu eins og við vinir hennar
og félagar kölluðum hana. Með ör-
fáum fátæklegum orðum langar
mig til að kveðja Heiðu og minnast
nokkurra atvika.
Það var fyrir um tíu árum, þegar
ég byijaði að syngja í kirkjukór
Seljakirkju, að ég kynntist Heiðu,
sem þá hafði verið þar félagi frá
stofnun. Á þeim árum sem síðan
eru liðin hefur hópurinn bundist
þéttum vináttuböndum, sem best
hafa komið í Ijós á gleði-. og sorgar-
stundum. Það er á engan hallað þó
að ég segi að fyrir mér hefur Heiða
verið einn af mínum tryggustu og
bestu vinum í kórnum. Af mörgu
er að taka ef rifja á upp atriði úr
kórstarfinu. Vil ég hér aðeins minn-
ast á eitt þeirra. Síðastliðið vor
rættist sá langþráði draumur Heiðu
að fara með kórinn í heimsókn á
heimaslóðir sínar, Hellissand, og
sungum við við messu í Ingjalds-
hólskirkju, þar sem segja má að
hún hafi alist upp. Ég veit að þessi
ferð var henni afar mikils virði og
þá ekki hvað síst það að geta sýnt
okkur félögunum æskustöðvarnar.
Þó að kynni okkar hafi hafist í
kirkjukórnum vissum við alltaf af
hvort öðru, enda bæði Snæfellingar
og af kirkjuræknu fólki komin, hún
uppalin norðan við jökulinn en ég
sunnan við. Segja má að það hafi
verið þegjandi samkomulag milli
okkar Heiðu að viðhalda hinum
gamla íslenska hrepparig. Því var
það að við höfðum gaman af því
þjarka um það hvort norður- eða
suðurhlið Snæfellsjökuls væri hin
raunverulega framhlið. Að sjálf-
sögðu héldu bæði fram fegurð sinn-
ar hliðar hins mikla stolts Snæfell-
inga sem jökullinn er. Af þessu
gátum við á stundum haft hina
mestu skemmtun.
Ekki treysti ég mér til að rekja
feril Heiðu í starfi eða leik. Þó vil
ég minnast á að fyrir utan að vera
virkur félagi í kirkjukórnum var hún
einn af stofnendum Kvenfélags
Seljasóknar og var fyrsti formaður
þess, auk þess sem hún starfaði
víðar að félagsmálum.
Þrátt fyrir mikla vinnu og þátt-
töku í félagsmálum átti Heiða sínar
tómstundir, sem hún kunni svo
sannarlega að nýta. Ég tel óhætt
að halda því fram að aðaltóm-
stundagaman Heiðu hafi verið
hestamennska, sem hún stundaði
með manni sínum Valgeiri til síð-
asta dags. Ánægjulegt er til þess
að vita hve vel hún gat stundað
þessa ágætu íþrótt síðasta árið. í
kaffihléum á kóræfingum kom það
oft fyrir að hún sagði frá skemmti-
legum atvikum sem hentu hana í
útreiðartúrum og var þá oft hlegið
dátt, enda hafði Heiða góða kímni-
gáfu og sagði skemmtilega frá.
Minnisstæður verður alltaf léttur
hlátur hennar og oftast var það að
spaugilegum atburðum úr eigin lífi.
Þrátt fyrir að hestmennskan hafi
verið hennar áhugamál varð ég eitt
sinn var við að hjá Heiðu blundaði
áhugi á fleiru og að ekki var hún
laus við íslenska veiðieðlið. Fyrir
nokkrum árum buðum við hjónin
Heiðu og Valgeiri með okkur í lax-
veiði. Heiða varð strax full áhuga
þó hún hefði aldrei rennt fyrir lax.
Valgeir sagði strax: „Þetta verður
fínt, Heiða veiðir og ég get slappað
af og skoðað umhverfið.“ Veiðiferð-
in var síðan farin og allt fór eins
og ætlað var nema lítið var um
veiði og hélt ég að nú hefði Heiða
fengið nóg af laxveiði. Svo var ekki,
því hún ræddi oft um það hvenær
við gætum farið í næstu veiðiferð.
Síðastliðið haust kom svo að því
að ég bauð þeim aftur að koma
með, en þá treysti Heiða sér ekki
til að fara, þrátt fyrir mikinn áhuga.
Endaði sú umræða á því að við lof-
uðum okkur því að fara saman að
veiða næsta sumar. Nú er nokkuð
ljóst að sú ferð verður ekki farin,
en hver veit nema Heiða verði samt
sem áður með mér í næstu ferð. í
það minnsta mun þetta loforð lifa
í mínum huga.
Eins og vera ber í stórri sókn eru
mikil samskipti milli sóknarnefnd- ,,
arformanns og sóknarprests. Frá
því að égtók við starfi sóknarnefnd-
arformanns hefur samstarf okkar
Valgeirs verið mikið og gott. Á
stundum hvarflar að mér að um sé
að ræða sérstakt samstarf að því
leyti að með okkur hefur tekist
mikil vinátta og gagnkvæm yirðing
fyrir störfum hvor annars. Á þess-
um vettvangi hafa samskipti og
samstarf okkar Heiðu einnig verið
mikil, því ekki fer hjá því að sem
eiginkona sóknarprests í stórri
kirkjusókn tengdist hún mörgum
málum og veit ég að oft hefur mik-
ið álag hvílt á hennar herðum. Hún
hefur staðið við hlið manns síns í
gegnum þykkt og þunnt og mun
fjölskylda mínu seint gleyma vinar-
hug þeirra og hjálp frá þeim hjónum
báðum þegar sorgin kvaddi dyra
hjá okkur fyrir nokkrum árum. Allt
þetta hefur verið mér og mínum
mikils virði og fyrir það erum við
þakklát.
Elsku Valgeir og fjölskylda, á
slíkri kveðjustund sem þessari eru
orð lítils megnug. Vil ég að síðustu
biðja góðan guð að vernda Heiðu
og varðveita ykkur og styrkja í
ykkar miklu sorg.
Friðrik Alexandersson.
Maður veit aldrei hvað er að
þekkjast segir gamall maður í bók
Vigdísar Grímsdóttur Z.
Þessi setnig kom sífellt fram í
huga mér er ég frétti lát Aðalheið-
ar Hjartardóttur. í huga mér bjó
um sig djúp og mikil sorg við ótíma-
bært fráfall þessarar duglegu og
velgerðu konu. En setning gamla
mannsins úr bókinni lét mig ekki í
friði. Var þessi fullyrðing hans
sönn? Veit maður aldrei hvað er að
þekkjast?
Ég hafði kynnst henni Heiðu
þegar ég hóf nám í guðfræðideild-
inni haustið 1965. Við héldum hóp-
inn félagarnir sem hófum guðfræð-
ina það haustið. Hún var ein af
okkur. Mér fannst hún stundum
hlédræg, hlustaði þegar við Valgeir
og félagarnir sátum og ræddum líf-
ið og tilveruna, guðfræðina og
kirkjuna okkar. Og í miðjum vanga-
veltunum kippti hún okkur niður á
jörðina. Strákar mínir, látið ekki '
svona og svo hló hún sínum innilega
og bjarta hlátri. Viljiði ekki meira
kaffí?
Hún var ættuð að Snæfellsnes-
inu. Úr stórum systkinahópi. Faðir
hennar látinn, en móðir hennar,
Jóhanna, organisti og frammákona
í kirkjumálum, bjó af rausn á Hellis-
sandi. Þangað leiddi Valgeir stúd-
entana í deildarferðalg eitt sinn á
úthallandi vetri. Og þrátt fýrir yfir-
gripsmikil veisluföng skyldi komið
við hjá Jóhönnu. Þar biðu okkar
SJÁ NÆSTU SÍÐU r