Morgunblaðið - 21.01.1997, Blaðsíða 42

Morgunblaðið - 21.01.1997, Blaðsíða 42
42 ÞRIÐJUDAGUR 21. JANÚAR 1997 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ t Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir, HELGA GUÐRÚN ÞÓRÐARDÓTTIR, lést á hjúkrunarheimilinu Eir laugardaginn 18. janúar. Þórður Þ. Kristjánsson, Unnur Haraldsdóttir, Sigríður Þ. Kristjánsdóttir, Hilmar Leósson, Guðfinna K. Kristjánsdóttir, Einar Ólafsson, Eyrún Ó. Kristjánsdóttir, Helgi J. Ólafsson, Ásdís J. Kristjánsdóttir, Valdimar M. Pétursson. t Bróðir okkar, HARALDURAUÐUNSSON, er lést föstudaginn 17. janúar síðastliðinn, verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu föstudaginn 24. janúar kl. 15.00. Fyrir hönd systkina, Sigurjón Auðunsson. * t Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, JÓNÍNA SÆMUNDSDÓTTIR, Skólastig 5, Akureyri, lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri 17. janúar. Benjamín Antonsson, Margrét Ásgrfmsdóttir, Gunnhallur Antonsson, Ýris Biggs, Jónína Árnadóttir, barnabörn og barnabarnabörn. t Konan mín og móðir okkar, ÁSA ÞORLEIFSDÓTTIR PARNEURS frá Bolunarvík, lést á sjúkrahúsi í Eskilstuna í Svíþjóð. Gunnar Parneurs, Thorleif Parneurs, Ulla Þorleifsdóttir Rosenberg og aðrir vandamenn. t Móðir okkar, tengdamóðir og amma, ÞURÍÐUR JAKOBSDÓTTIR, andaðist á elliheimilinu Grund sunnu- daginn 19. janúar. Sigurþór Jakobsson, SigríðurL. Þórarinsdóttir, Gunnar Kristinsson, Rebekka Þráinsdóttir og barnabörn. t Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, RAGNHEIÐUR Þ. JÓNSDÓTTIR, elli- og hjúkrunarheimilinu Grund, lést laugardaginn 18. janúar. Fyrir hönd vandamanna, Guðbjörg Vilhjálmsdóttir, Óli S. Runólfsson, Ingibergur Vilhjálmsson, Ása Ásmundsdóttir, Guðlaugur J. Vilhjálmsson, Aðalbjörg Baldvinsdóttir, Haukur Vilhjálmsson, Ólöf Steinarsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn. t Hjartkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, PÁLÍNA ÞÓRUNN MAGNÚSDÓTTIR, Grundarstfg 3, Reykjavík, andaðist á Sjúkrahúsi Reykjavíkur sunnudaginn 19. janúar. Jón Þórarinn Sigurjónsson, börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn. stærri kleinuföt en mig rekur minni til á öðrum bæjum. Heiða bar alla rausn móður sinnar. Myndarlegt og snyrtilegt heimilið þeirra. Það sagði eitt sinn við mig aldraður vinu minn eftir lát konu sinnar: Ég var hepp- inn með konuna. Hún var svo snyrtileg. Ég veit að hann Valgeir gæti tekið undir þessi orð. Ég þykist hafa þekkt Heiðu sem mikla móður. Húsmóður jafnt sem móður barnanna sinna. Umhyggja hennar og natni fyrir velferð þeirra var heilstæð og sterk. Með henni miðlaði hún þeim af lífsafstöðu sinni, dugnaði, útsjónarsemi og vilja. Segir það ekki nokkuð að Guðný, Ingibjörg og Jóhanna hafa allar eignast þá hugsjón að hjúkra? Gefa af sér. Miðla öðrum af kær- leika og þekkingu. Hvað Hjörtur velur sér eftir stúdentspróf á eftir að koma í ljós. Heiða var hestakona. Sem slíka þekkti ég hana vel. Þá fékk gleðin að njóta sín þegar hún kom ríðandi að hestagerðinu til okkar á Mósa sínum. Það var vor í lofti, hún hafði farið ein upp í hesthús, lagt á, og riðið upp í Heiðmörk, hlustað á sinf- óníu vorsins, örugg og frjáls á sín- um fáki. Hann Valgeir er heima að semja fyrirlestur sagði hún og hló létt meðan Mósi hennar teygði sig í vornálina sem sprottið hafði við gerðið. Með vinum okkar höfð- um við Heiða riðið vítt og breitt um fjöll og firnindi. Fetað fjöruna við Eyrarbakka þar sem verka þeirra Valgeirs sér svo glögglega stað. Þjóðgarðinn Þingvöll höfðum við litið af hestbaki á blíðskapar- dögum. Einn sitt villtumst við Heiða á Rótarsandi meðan ferðafélagarnir fetuðu Hellisskarð og náðu loks náttstað í Kerlingu. Heiða hafði ætíð stóru hlutverki að gegna í öll- um þessum ferðum. Valgeir sá um að allt færi ekki í vitleysu með hest- ana meðan Heiða sá til þess að all- ir sokkar væru með, stígvél, peys- ur, vettlingar og stakkar. Kannski þekkti ég prestskonuna minnst. Hana sem stóð með sínum manni þar sem hann fór, það sem hann sá fyrir sér. Hún var með honum í starfi, starfí sem ekki er vinna heldur lífsmáti. Heiða var lif- andi, sterkur og traustur þáttur af þessum lífsmáta. Starfaði í Kvenfé- lagi Seljasóknar, var í kirkjukórnum og þannig geta kunnugir talið meira fram úr ríkum sjóði minninga. Nú þegar alltof fáir dagar henn- ar eru taldir, finnst mér að ég hafi þekkt hana miklu betur en ég hélt. Ef til vill er það rétt hjá gamla manninum þegar hann segir að maður viti aldrei hvað sé að þekkj- ast. En viti maður það einhvern tím- ann þá er það, þegar elskulegur vinur hefur kvatt og maður sjálfur staldrar við og spyr. Hvað er að þekkjast? Mér finnst ég hafa notið þess láns, að þekkja hana Heiðu. Fyrir það er ég þakklátur er ég lít til baka yfir svo gríðarmörg sam- ferðarspor. Kæru vinir, Valgeir, Guðný, Ingi- björg, Jóhanna og Hjörtur, tengda- börnin og barnabörnin. Guð gaf henni Heiðu mikið. Því deildi hún ríkulega með ykkur. Guð blessi ykkur það allt og leiði ykkur og styrki. Við Solveig Lára sendum ykkur innilegar samúðar- kveðjur. Gylfi Jónsson. „Hinir dánu eru vinir sem dauð- inn getur ekki svipt oss.“ (A.MOURIS) Harðri og stuttri baráttu er lokið. Fyrir rúmum þremum mánuðum sátum við saman, eins og oft áður, heima í stofunni hjá Valgeir og Heiðu í Klyfjaseli og röbbuðum um daginn og veginn. Framundan voru mörg skemmtileg viðfangsefni, ferð til Danmerkur og í gamni og alvöru var rætt væntanlegt 50 ára afmæli Heiðu. Lífið brosti við Heiðu, jafn blítt og hún brosti við vinum og gestum. En veður skipast fljótt í lofti. Heiða hlaut í vöggugjöf og upp- vexti á menningarheimili sterka trú, kærleika og lífssýn sem varðaði líf hennar til hinstu stundar. Hún þurfti oft að horfast í augu við raun- ir og þrautir annarra manna og vera þeim til styrktar. Hún hafði mikið að gefa samferðafólki sínu; var rík kona af umhyggju og hlýju. Að leiðarlokum koma fram margar minningar frá liðnum árum, minn- ingar sem allar eru góðar og okkur ógleymanlegar sem áttum þess kost að kynnast Heiðu og njóta samvista við hana. Ekkert er eins dýrmætt og vináttan. Heiða naut trúnaðar og trausts samferðarmanna og félaga hvort heldur var við líknarstörf eða fé- lagsmál. 011 störf voru leyst af hendi af einstakri samviskusemi, án hávaða og bægslagangs en með fallegu brosi og hlýju í hjarta. Heiða var kona sem tróð sér ekki fram í fremstu röð, vildi standa fremur til hliðar þótt mörg störf hennar hafi skipað henni í fremsta sess. Vina- og kunningjahópurinn var stór og áttu margir erindi á heimili Val- geirs og Heiðu jafnt á gleði- sem sorgarstund. Það var mikið átak fyrir stóra fjölskyldu að flytja til Reykjavíkur fyrir 17 árum, flytja þrisvar milli húsa, byggja sitt eigið hús jafn- framt því að byggja upp nýjan söfn- uð í stóru hverfi frá grunni þar sem starfsaðstaðan var engin. Ekkert safnaðarheimili og engin kirkja. Slíkt hefði verið margri Ijölskyld- unni ofraun en með samheldni og dugnaði vannst hver áfangasigur- inn eftir annan. Heimili prestshjónanna, í einum stærsta söfnuði landsins, var oft líkast umferðarmiðstöð. Fólk kom og fór. Erindin voru mörg. Vinahóp- ur barnanna stór að viðbættum fjöl- mennum vina- og kunningjahópi foreldranna. Heimilið og heimilislíf- ið var Heiðu allt. Þar var hún kjöl- festa og foringi og sá til þess að öllum liði vel. Þar ríkti öryggi og festa. Fæstir gerðu sér grein fyrir því að þessum erli fylgdi starfsdag- ur utan heimilisins hjá Heiðu og stundum kvöld- eða næturvakt framundan. Hér er komið á framfæri þakk- læti frá íbúum Sólheima í Gríms- nesi fyrir alla þá vinsemd sem Heiða sýndi starfi Sólheima í nær tvo ára- tugi. Var hún þar mikils metin og er sárt saknað. Heiða gerði sér grein fyrir hvert stefndi. Hún mætti örlögum sínum af æðruleysi og auðmýkt með þá ósk og von í huga að hún gæti haldið jólin með ástvinum sínum og fengi að kveðja þennan heim á heimili sínu í KlyQaseli. Sú ósk rættist. Yfirþyrmandi sársauki leitar að, líkn er ógn og myrkur lýstur yfir. Við biðjum góðan Guð að hugga og styrkja Valgeir, dæturnar þijár og son, tengdasyni og barnabörn og aðra ástvini sem nú sárt syrgja. Við vottum ykkur dýpstu samúð. Guð blessi minningu Heiðu. Edda Hjaltested, Pétur Sveinbjarnarson. Góður samstarfsfélagi og vin- kona, Aðalheiður Hjartardóttir, er kvödd í dag. Þó að allt hafi sinn tíma komu ævilok Heiðu allt of fljótt. Það er sárt fyrir eiginmann hennar, börn og aðra ástvini að missa hana í blóma lífsins. Vorið 1990 kom Heiða til starfa á göngudeild háls-, nef- og eyrna- deildar Sjúkrahúss Reykjavíkur. Það kom strax í ljós, að hún reynd- ist vera samviskusamur og áreiðan- legur hjúkrunarfræðingur. Hún var jafnframt dugleg og drífandi, tilbú- in að takast á við nýjungar og axla ábyrgð í starfi. Heiða var traust vinkona, sem gott var að eiga að. Hún var félagslynd og glaðsinna og eigum við samstarfsfélagarnir góðar minningar um hana í leik og starfi. Hestamennska var eitt af hennar áhugamálum og hún lagði sitt af mörkum til þess að gera hina árlegu hestaferð starfsmanna deild- arinnar að skemmtilegum viðburði. Þá lánuðu Heiða og Valgeir oft gæðinga sína óvönum knöpum. Gleðin réð þá ríkjum, en skjótt skip- ast veður í lofti. Nú ríkir sorg og söknuður, en gott er að eiga bjartar og ljúfar minningar sem verma á sorgarstundu. Samstarfsfélagarnir minnast Heiðu með virðingu og þakklæti fyrir samstarf, sem aldrei bar skugga á. Blessuð sé minning hennar. Bára Þorgrímsdóttir. Við, heimilisfólkið í Klyfjaseli 26, kölluðum Heiðu, nánasta granna okkar í margræðum skilningi, gjarnan „Heiða mín“. Þetta glens okkar kom til af því, að sr. Valgeir nefndi Heiðu sína sjaldnast til sögu, nema á þennan veg, þ.e. „hún Heiða mín“, eða „Heiða mín“. Okkur mannfólkinu er tamt að taka hveijum degi sem sjálfgefnum hlut. Dagar koma, dagar líða, flest- ir hver öðrum líkir og hverfa síðan í gleymskuna. Suma daga man maður hins vegar betur en aðra. Einn slíkur dagur geymist í minni okkar, dagurinn þegar Valgeir færði okkur þau sorglegu tíðindi, að „hún Heiða mín“, hefði gengist undir uppskurð og við þá aðgerð uppgötvast, að hún væri veikari en menn hugðu. Hún gleymist ekki heldur sú stund að kveldi þess 10. janúar sl. er við fréttum að þá fyrr um daginn, hefði veikindabaráttu Heiðu lokið. Við höfum bæði undr- ast og dáðst að þeirri artarsemi sem Valgeir sýndi okkur í erfiðleikum sínum og fjölskyldu sinnar. Hann hefur leyft okkur að fylgjast með framvindu mála og erum við honum afar þakklát fyrir þá tillitssemi. Ef við munum rétt, fluttu Val- geir, Heiða og börn þeirra í næsta hús við okkur fyrir rúmum áratug. Aldrei hefur minnsta skugga borið á sambúðina öll þessi ár. Samskipt- in voru ekki ýkja mikil í fyrstu en það átti eftir að breytast. Dag einn kom Valgeir að máli við okkur. Erindið var að kanna hvort við hefð- um hug á að fara ásamt honum og fleiri í hestaferðalag næsta sumar. Tilboð þetta var þegið með tilhlökk- un og þakklæti. Síðan þá höfum við árlega farið saman í skemmri og lengri hestaferðir, ásamt Val- geiri, Heiðu og fleira góðu fólki. Ferðir þessar hafa verið afar ánægjulegar og þeir dagar flestir verið í flokki daga, sem ekki gleym- ast. Ein slík ferð var farin í júlímán- uði síðastliðnum. Heiða var meðal ferðalanga og virtist njóta þessarar ferðar í sama mæli og aðrir ferða- menn. Við ræddum það þá við hjón- in, hversu vel Heiða liti út. Engum datt þá í hug hve skammt væri þar til leiðir skildu. Slík hugsun var þá öllum víðsfjarri. Þessar andstæður, minningin um samvistirnar frá síð- asta sumri og vitneskjan um hvern- ig fór, finnst okkur minna á, hve litlu við ráðum um örlög okkar. Reynslan virðist sanna að fátt er eins óráðið og óvíst og lífið sjálft. Menn eru á stundum minntir á þessa staðreynd og skynja þá smæð sína gagnvart þeim er örlögum manna ræður. Þegar við nú hugsum til Heiðu kemur okkur í hug hugtakið „kúlt- úr“. Samkvæmt orðabókum þýðir það m.a. andleg og veraldleg rækt- un, menning, sköpun og fágun. Okkur finnst, sem Heiðu sé vel lýst með þessu hugtaki. Heiða ræktaði garðinn sinn og nánasta umhverfi í ýmsum skilningi, af mikilli natni og alúð. Hún ræktaði fjölskyldu sína, vini og allt kvikt, sem henni þótti vænt um. Allt, sem ætlað er að gróa, vaxa og dafna, þarfnast skapandi handa, umönnunar og al- úðar. Þessa eiginleika alla átti Heiða í ríkum mæli og nýtti þá, öllum til fársældar. Með þessum línum kveðjum við „Heiðu okkar“ og þökkum henni samverustundirnar, jafnt sem granna, vini og ferðafélaga. Jafn- framt vottum við sr. Valgeiri, börn- um þeirra Heiðu og nánustu að- standendum okkar dýpstu samúð. Omar Kjartansson, Ragnheiður Blöndal og börn. • Fleiri minningargreinar um Aðalheiði Hjartardóttur bíða birt- ingar ogmunu birtast í blaðinu næstu daga. . I . í i i i i ( ( I t
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.