Morgunblaðið - 28.06.1997, Blaðsíða 36

s36 LAUGARDAGUR 28. JÚNÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
LOFTUR S.
LOFTSSON
+ Loftur Sigurð-
ur Loftsson,
bóndi og tónlistar-
kennari, var fædd-
ur á Sandlæk í
Gnúpverjahreppi 5.
apríl 1937. Hann
lést á Landspítalan-
um 18. júni siðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin á
Sandæk, þau Elín
Guðjónsdóttir, hús-
freyja frá Unnar-
holti í Hruna-
mannahreppi, f. 14.
september 1901, d.
2. febrúar 1991, og Loftur
Loftsson, bóndi frá Stóra-
Kollabæ í Fljótshlíð, f. 8. októ-
ber 1896, d. 14. mars 1978.
Börn þeirra urðu flmm: Baldur,
bifreiðastjóri, f. 5. október
1932, Erlingur, bóndi á Sand-
læk, f. 22. júní 1934, þá Loftur,
Sigríður, iðjuþjálfi, f. 11. apríl
1940, d. 13. febrúar 1992, og
Elínborg, tónmenntakennari,
f. 26. ágúst 1947.
Eftirlifandi eigin-
kona Lofts er Krist-
jana Bjarnadóttir,
húsmóðir og bóndi,
f. 9. mars 1936.
Börn Lofts og
Kristjönu eru: Ses-
selja, verkamaður,
f. 27. júní 1961, á
hún tvær dætur,
Gunnhildur, bóka-
safnsfræðingur, f.
12. nóvember 1962,
maki Björn Araa-
son, viðskiptafræð-
ingur, eiga þau tvö
böra, Helga Guðrún, grann-
skólakennari, f. 8. júlí 1965,
Hrafnhildur, landfræðingur, f.
14. júlí 1966, maki hennar er
Ingvar Bjarnason, framhalds-
skólakennari, og Loftur Sigurð-
ur, verkamaður, f. 31. maí 1975.
Útför Lofts fer fram frá
Stóra-Núpskirkju í Gnúpveija-
hreppi í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast Lofts frænda míns eða
Lolla, eins og hann var alltaf kallað-
ur í fjölskyldunni, og þakka allt það
sem hann gaf mér og kenndi, bæði
um tónlistina og lífið sjálft.
Hann kenndi mér á píanó, blokk-
flautu og rafmagnsorgel, að
ógleymdum öllum þeim lögum sem
ég_ söng með honum ásamt fleirum
í Ásaskóla, í Árneskórnum, heima
í stofu í Breiðanesi og á Sandlæk
og við hin ýmsu tækifæri nú á síð-
v-j^ustu árum þegar hann spilaði undir
hjá mér.
Eftir á að hyggja, held ég reynd-
ar að þær stundir sem við krakkam-
ir á bæjunum áttum með honum
syngjandi við píanóið hvenær sem
tækifæri gafst, hafí verið sá neisti
sem síðar leiddi mig út á tónlistar-
brautina, og fyrir það verð ég ævin-
lega þakklátur.
Það var mjög mikilvægt og gott
fyrir mig sem ungan tónlistarnema,
hvað Lolli fylgdist náið með skóla-
göngu minni, hvatti mig áfram,
miðlaði af eigin reynslu og kunn-
áttu og sýndi áhuga því sem hinn
upprennandi söngvari var að fást
við hveiju sinni. Þó svo að fjöl-
"•j^skylda mín öll hafí alltaf stutt mig
í tónlistarskólagöngu minni, skipa
samtöl okkar Lolla um tónlistina
sérstakan sess í huga mínum, og
það er sárt til þess að hugsa að þau
geta ekki orðið fleiri. Hafðu þökk
fyrir allt þetta, kæri frændi, og
einnig hitt sem ekki er nefnt hér
og hvíl í friði.
Minningin þín lifir.
Syngjum, syngjum sofendum draum,
vðktuð vökuljóð.
Bami bæn um bjartari heim,
sigurljóð og ástaróð.
Huggum, huggum hvar sem er þörf
þann er sorgir þjá.
Vermum hann með vinarhug
v lát hann fá oss hugsvölun hjá.
Söngurinn þá, svo ef ég má,
sefí harm og þrá.
(Loftur S. Loftsson.)
Loftur Erlingsson.
Sérfræðingar
Nálgast nóttin kær, næturmildur blær
niðar í laufi hlýr og vær.
Ég ætla að ganga út í kvöld í aftansólarglóð
og blærinn heyrir einn mitt litla ljóð.
(Loftur S. Loftsson.)
Nóttin kæra er komin og hinn
næturmildi Jónsmessublær niðar í
laufínu bæði hlýr og vær. Hinn tón-
visi félagi okkar, Loftur S. Lofts-
son, er genginn út í hina eilífu aft-
ansólarglóð. Það hafa fleiri en hinn
blíði blær heyrt húmljóðin hans. Það
eru margir búnir að njóta hljómlist-
ar Lofts. Við samferðafólk hans
höfum notið samfylgdar með hon-
um á tónlistarsviðinu og í söng og
gleðisölum og átt þess kost að heyra
tóntærni hans og túlkun á margvís-
legri hljómlist í söngundirleik,
lúðrasveitum, danshljómsveitum og
víðar.
Árið 1965 urðu kaflaskipti og
straumföll í lífi hans og fjölskyld-
unnar. Hann lenti í slysi og lamað-
ist á fótum og var eftir það bundinn
hjólastól. Sá kraftmikli drengur lét
ekki bölið buga sig. Þreklyndi hans
og þrautseigja var ótrúleg. Eftir
þetta slys hefðu margir í hans sæti
lagst útaf og gefíð allt á bátinn.
Lífskraftur Lofts var slíkur að hann
horfði til framtíðar og með ómetan-
legum styrk eiginkonunnar tókst
þeim að bijóta lífshlaup hans upp
í nýjan farveg.
I Breiðanesi höfðu þau byggt upp
bú sitt og bæ, en börnin þeirra urðu
þeim vísbending og hvatning að
horfa bjartari augum til framtíðar-
innar þrátt fýrir þá miklu' líkamlegu
fötlun, er Loftur varð fyrir. Það
virtist sem Loftur hefði fengið auk-
inn lífskraft og andlegur orkukvóti
hans hafí vaxið við þessa erfíðleika.
Hann breytti um starf og settist
í Söngkennaradeild Tónlistarskól-
ans i Reykjavík 1967-1969 og lauk
þaðan prófí. Áður hafði hann stund-
að nám við Tónlistarskóla Ámes-
inga. Síðan sótti hann mörg nám-
skeið í tónlist, m.a. kennslufræði
og píanóleik. Hann hóf kennslu hjá
Tónlistarskóla Árnesinga 1969 og
var það hans aðalstarf uns hann
lagðist inn á spítala í septemberlok
á sl. ári. Hann kenndi tónmennt í
mörg ár í flestum grunnskólum í
uppsveitum Árnessýslu, en þar ann-
aðist hann tónlistarkennsluna flest
árin. Loftur var fjölhæfur kennari,
auk þess að kenna á píanó kenndi
hann á málmblásturshljóðfæri, gít-
ar, bassa, blokkflautu og hljóm-
borð. Þá annaðist hann tónmennta-
kennslu í Lýðskólanum í Skálholti
1973-1976. Hann stofnaði Árnes-
kórinn 1973 en kórinn starfaði í
20 ár undir hans stjórn. Hann var
einn af stofnendum Lúðrasveitar
Selfoss 1958 og lék með henni í
nokkur ár. Þá lék hann í mörg ár
í hinni vinsælu danshljómsveit Osk-
ars Guðmundssonar.
Loftur var gott tónskáld. Hann
í blómaskreytingum
vió óll tækifæri

Skólavörðustíg 12.
( á horni Bergstaðaslrætis,
sími 551 9090
hefur samið mörg sönglög. í tilefni
40 ára afmælis Tónlistarskóla Ár-
nesinga 1995 var gefið út sönglaga-
hefti með 12 sönglögum eftir Loft
fyrir blandaðan kór og píanó. Fleiri
lög eru á biðlista til næstu útgáfu.
Á kveðjustundu skulu færðar
þakkir frá Tónlistarskóla Ámesinga
fyrir störf hans, kennslu og tón-
menningarframlag. Fjölskyldu og
öðrum aðstandendum er tjáð samúð
og innileg hluttekning.
Hjörtur Þórarinsson,
Ásgeir Sigurðsson.
Á haustdögum árið 1972 lagði
sá er þessar línur ritar leið sína
að Breiðanesi í Gnúpveijahreppi.
Erindi mitt var að fá staðfestingu
á því að húsráðandi þar, Loftur
S. Loftsson, kæmi áfram til starfa
sem tónmenntakennari við skólann
í Brautarholti á Skeiðum. Þetta er
mér mjög eftirminnileg heimsókn.
Það var nánast eins og ég væri
að hitta fólk sem ég hefði þekkt
lengi - hafði þó ekkert þeirra hitt
áður. Reyndar þekkti ég eldri Loft
á Sandlæk af afspurn vegna kynna
hans af frændfólki mínu austan
Þjórsár. Það var gaman að kynn-
ast þeim hjónum Lofti og Nönnu
og spjalla við þau um landsins
gagn og nauðsynjar. Fjórar ungar
dætur voru sérlega kátar og
minntu á falleg fiðrildi - síðar átti
eftir að fæðast mannvænlegur son-
ur. Loftur hafði góð orð um að líta
til okkar einu sinni í viku og fræða
ungt fólk um undravegi söngs og
hljóma, ljóða og laga. Loftur hafði
þá lokið námi tónmenntakennara
og hafíð störf á því sviði. Framund-
an var löng samvinna. Mér er ljúft
að þakka honum gott og farsælt
starf með börnunum í Brautarholti
- starf sem skilaði með hveiju
árinu sem leið betri og betri ár-
angri. Það var gaman að fylgjast
með hvernig raddgæði barnanna
jukust gegnum tíðina. Sérstakt og
eftirminnilegt var þegar Loftur
kom í skólann snemma morguns.
Þá ræddum við oft litla stund um
daginn og veginn. Hann kunni á
mörgu skil, var vel lesinn, unni
góðum bókmenntum og sögu lands
og þjóðar. Hann var stórbrotinn
að allri gerð með hjartað á réttum
stað. Maður með mikla lífsreynslu.
Á þessum árum var Árneskórinn
stofnaður. Þar var ég svo lánsamur
að stíga á söngpall með sveitung-
um mínum og nágrönnum. Hús-
bóndavaldið var í höndum Lofts
og þar þýddi ekki annað en að
vinna af alúð og vandvirkni. Loftur
vann stórvirki að tónlistarmálum
Árnesinga. Þar var á góðum grunni
að byggja. Raddgæði og tónvísi
liggja þar í landi. Hann vann vel
úr góðum efnivið. Mér þykir at-
hyglisvert að einmitt núna þessa
dagana iðkar fólk þar um slóðir
tónlist sem stenst samanburð við
það sem best er gert á því sviði
hérlendis. Starf hans hefur borið
góðan ávöxt. Þegar litið er yfir
farinn veg koma minningarnar
fram á tjaldi hugans. Fátt kemur
þar skýrar í ljós en samferðar-
mennirnir. Þeir birtast þar hver
með sínu móti. Um marga þeirra
má segja að þar standi sterkir
stofnar, mikilhæfir menn sem unnu
afrek. Menn sem maður tekur ofan
fyrir og minnist með mikilli virð-
ingu og þökk. Loftur var einn
þeirra. Sömuleiðis kona hans og
börn.
Ég flyt þakkir starfsfólks við
skólann í Brautarholti á Skeiðum á
árunum ’72 - ’87 þeirra Ólafs Jóns-
sonar, Hrafnhildar Magnúsdóttur
og Hildar Björnsdóttur fyrir sam-
starf sem aldrei bar skugga á -
það er bjart yfir þeim dögum. Með
fáum orðum hef ég minnst Lofts
S. Loftssonar tónlistarmanns í
Breiðanesi í Gnúpveijahreppi. Hann
lést 18. júní 1997. Allt líf hans og
starf var með þeim hætti að okkur
samferðarmönnunum ber að minn-
ast hans, gera minningu hans skil
og votta honum virðingu.
Með kveðju og þökk til fjölskyldu
hans.
Pálmar Guðjónsson.
Loftur Sigurður Loftsson, Breiða-
nesi, kennari og tónlistarmaður, lést
á Landspítalnum að morgni 18. júní
sl., eftir langa og erfíða sjúkdóms-
legu.
Hann var fæddur á Sandlæk í
Gnúpveijahreppi 5. apríl 1937 og
var því liðlega sextugur. Var hann
þriðja bam foreldra sinna er þar
bjuggu, þeirra Elínar Guðjónsdóttur
og Lofts Loftssonar. Síðar bættust
við tvær stúlkur. Böm þeirra Sand-
lækjarhjóna urðu því 5 að tölu, þau
Baldur, Erlingur, Loftur Sigurður,
Sigríður og Elínborg. Af þeim eru
nú látin Sigríður og Loftur Sigurður.
Hann Loili, eins og hann var kall-
aður, ólst upp við venjuleg sveita-
störf með fjölskyldu sinni á Sand-
læk, hlaut sína bamafræðslu í Ása-
skóla og síðar á Laugarvatni. Á
æskuheimili hans var söngur og tón-
list í hávegum höfð. Þá var starf-
andi Karlakór Hreppamanna, sem
þeir sungu báðir í pabbi og Gummi
frændi. Tóku þeir oft lagið saman
heima fýrir og lærðu bömin ófá lög
af þeim. Sömuleiðis var orgel á heim-
ilinu sem móðir okkar átti og var
fenginn kennari nokkur ár til að
kenna krökkunum á það, en það var
hann Kjartan Jóhannesson. Hann
Lolli var fljótur að ná tökum á orgel-
inu og lesa nótumar. Það var raun-
ar sama hvaða hljóðfæri hann fékkst
við, hann gat spilað á næstum hvað
sem var. Nokkra vetur sótti hann
tíma hjá Tónlistarskóla Ámesinga á
Selfossi. 14-15 ára var hann farinn
að spila á dansleikjum með ýmsum
aðilum, lengst þó með hljómsveit
Óskars Guðmundssonar frá Selfossi.
Þá starfaði hann talsvert með Lúðra-
sveit Selfoss gegnum árin.
Árið 1961 hinn 28.8. gekk Lolli
að eiga eftirlifandi konu sína, Krist-
jönu Bjamadóttur frá Selfossi. Þau
stofnuðu sitt fyrsta heimili á Sand-
læk, en réðust fljótlega í að reisa
nýbýlið Breiðanes, úr landi Sand-
lækjar. Eignuðust þau fimm böm.
Árið 1966 lenti Lolli í hörmulegu
slysi sem gjörbylti lífí þessarar fjöl-
skyldu og öllum hennar framtíðará-
ætlunum. Upp frá því var hann að
mestu bundinn hjólastól og hækjum.
En hann Lolli gafst ekki upp, hann
fór í tónmenntakennaradeild Tónlist-
arskólans í Reykjavík og lauk þaðan
prófi og starfaði æ síðan að kennslu
í sínu fagi, vítt og breitt um Ámes-
sýslu á vegum Tónlistarskóla Árnes-
sýslu. Hefur stundum þurft kjark
og áræði að fara af stað í vetrar-
myrkri og hríð áleiðis að Laugar-
vatni eða Aratungu svo dæmi séu
tekin um staðina þar sem hann var
við kennslu.
Auk þessa starfaði hann að ýmsu
varðandi tónlist, en þó ber hæst
stofnun og störf Ámeskórsins sem
hann stofnaði og stjómaði, allmörg
ár.
Hann Lolli var þeim gáfum gædd-
ur að geta samið bæði lag og ljóð ef
á þurfti að halda, og em ófá lögin
og ljóðin til eftir hann og em þau
mörg hver einkar kær a.m.k. okkur
Sunnlendingum.
Margar minningar streyma fram
í hugann á þessum tímamótum.
Gott var að koma til Lolla og Nönnu,
hitta frændur og vini og oft var glatt
á hjalla, sungið, spilað og alltaf var
Lolli hrókur alls fagnaðar, söng,
spilaði á gítarinn, píanóið eða bass-
ann.
Þau Lolli og Nanna ferðuðust víða
um land á sumrin og Lolli var fjöl-
fróður um flest þar sem þau vom á
ferð. Nokkmm sinnum var ég svo
heppinn að vera í samfloti í slíkum
ferðum, sem seint gleymast.
Nú seinni árin fór heilsu hans að
hraka og upp komu ný vandamál
að fást við og hélt svo fram, einkan-
lega síðastliðið ár. Aldrei heyrðist
hann þó kvarta eða æðrast og ef
maður reyndi að spyija um heilsufar
eða veikindi hans, var hann einkar
laginn að fara að ræða aðra hluti,
eða leita frétta af annarra högum.
Hann Lolli var vinamargur og
sýndu þeir oft hug sinn í verki og
eru mér einkum í huga tónleikar
sem haldnir voru í Árnesi, honum
til styrktar síðastliðið haust, og það
fjölmenni sem þar var.
I þessari baráttu hefur fjölskylda
hans og hans nánustu staðið að
baki hans eftir mætti. Ekki síst
kona hans, hún Kristjana, sem varla
hefur frá honum vikið sl. níu mán-
uði og hefur sýnt aðdáanlegan
kjark, þrautseigju og styrk við
umönnum hans.
Öllu hjúkrunarliði og læknum,
sem hann önnuðust skulu þökkuð
nærfærni og alúð.
En nú verða samverustundirnar
ekki fleiri við okkar ástkæra vin.
Við sendum Nönnu og fjölskyldu
dýpstu samúðarkveðjur. Eftir
stendur minningin um góðan dreng
og við spyijum en fátt er um svör.
Far vel, bróðir og vinur.
Loftur Sigurður er jarðsettur í
dag að Stóra-Núpi. í sveitinni sinni,
sem hann unni svo mjög og hann
dvaldi mest af sinni ævi, fær hann
nú legstað í faðmi Hreppafjallanna.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur
(Hávamál.)
Baldur Loftsson.
Lokið er langri og strangri bar-
áttu vinar okkar Lofts í Breiðanesi.
Innviðirnir voru traustir og sterkir,
en líkaminn megnaði ekki meir
þrátt fyrir ýtrustu mannlega hjálp
og mikinn vilja. Viljastyrk Lofts var
raunar viðbrugðið. Hann varð ung-
ur maður fyrir miklu áfalli og lifði
æ síðan við skerta krafta. Þegar
þetta varð var hann nýlega orðinn
bóndi og byijaður að byggja upp í
Breiðanesi, kvæntur með íjórar
ungar dætur. Síðar eignuðust þau
hjónin fimmta barnið, son sem er
alnafni föður síns. Margur hefði
misst móðinn við það sem minna
er, en Loftur gafst ekki upp. Hann
fann sér nýjan vettvang þar sem
hann gat haldið áfram að beita
getu sinni og gáfum. í stað þess
að yrkja jörðina fór hann að rækta
tónlistargáfuna, sem honum var
gefín í ríkum mæli. Hann tók sig
upp með fjölskylduna og aflaði sér
menntunar. Sneri síðan aftur heim
útskrifaður tónlistarkennari og
vann æ síðan margfalt starf við
uppfræðslu í mörgum skólum og
byggðum, við þjálfun einstaklinga
og kórstjórn.
Loftur var mikilla sanda og sæva.
Hann var skarpgreindur og geðrík-
ur skapmaður og áreiðanlega þurfti
hann á því afli að halda til að sigr-
ast á margvíslegum hindrunum.
Árin sem við bjuggum austur i
Gnúpveijahreppi eru samofín minn-
ingunum um Loft í starfí og leik
og því er hugurinn fullur af sökn-
uði og trega. Við minnumst með
kærri þökk margra góðra og glaðra
stunda með þeim hjónum Lofti og
Nönnu í Breiðanesi. Loftur var fróð-
ur um margt og vel lesinn, kunni
aragrúann af sögum, ljóðum og vís-
um og átti sjálfur létt með að binda
hugsanir sínar í lög og í ljóðstafi.
Hann var áhugasamur um náttúru-
fræði, jarðfræði, landafræði og
sagnfræði. Allt var þetta samþætt
eins og gjarnan er sagt í dag. Þessa
nutum við oft í samræðum og ekki
hvað síst þegar við fórum saman í
ferðir. Þá var Loftur í essinu sínu.
Hann kunni heitin á hveiju fjalli
og fyrirbæri enda hafði hann áður
undirbúið sig af brennandi áhuga
með lestri og það sem hann einu
sinni nam var komið til að vera.
Hann gat líkt og listaskáldið góða
setið kyrr í sama stað og samt ver-
ið að ferðast, svo ljóslifandi voru
staðirnir fyrir honum þótt hann
hefði aldrei litið þá augum.
Hetjulegri baráttu fyrir bættri
heilsu er nú lokið og Loftur farinn
þangað, sem lífsins fjöll ljóma á
móti. Ung bundust þau tryggðum
Loftur og Nanna. Hún var lífslánið
hans og fylgdi manni sínum í blíðu
og stríðu. Það sem hún hefur áork-
að er aðeins á færi þeirra, sem
mikið hafa þegið og mikið geta
gefið. Við biðjum Nönnu og börnun-
um og fjölskyldum þeirra blessunar
og einnig systkinum Lofts og
frændgarði og vinum. Sjálf þökkum
við fyrir dýrmæta vináttu.
Bjarnheiður og Sigfinnur.