Morgunblaðið - 04.01.1998, Qupperneq 30

30 SUNNUDAGUR 4. JANÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Gunnar Guð-
steinn Óskars-
son húsasmíða-
meistari fæddist í
Reykjavík 16. jan-
úar 1948. Hann lést
af slysförum hinn
22. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Vilborg
Guðsteinsdóttir, f.
10.8.1927, og Óskar
Jensen, f. 16.4.
1923, d. 14.3. 1975.
Gunnar átti fjögur
systkini: 1) Erlín, f.
12.1. 1950, gift
Astráði Stefáni Guðmunds-
syni, f. 3.3. 1946. 2) Ásta, f.
18.12.1955, gift Steinberg Rík-
arðssyni, f. 20.12. 1954. 3)
Finnur, f. 30.4. 1957, kvæntur
Sólveigu Krisljánsdóttur, f.
23.3. 1956. 4) Þórunn, f. 20.4.
1964, gift Stefáni Guðmunds-
syni, f. 14.6. 1962.
Síminn hringdi nánast um leið
og ég var að fara út úr dyrunum
og í bæinn til að leggja síðustu
hönd á jólaundirbúninginn og mér
var tilkynnt um að hann Gunnar
bróðir minn hefði lent í slysi, slysi
sem hann lifði ekki af. Mér fannst
ég vera að hlusta á sögu eða eitt-
hvað óraunverulegt en þetta var
ekki saga, hann Gunnar stóri
bróðir minn var dáinn, hann sem
hlakkaði svo til jólanna, hann sem
var að koma frá ísafirði að kaupa
jólagjafirnar handa sveitungun-
um, það var ekki hægt að kaupa
þær á Hólmavík, ekki nógu gott
því þá væru vinir hans búnir að
skoða og handfjatla allar vörumar
sjálfír, það væri örugglega meira
úrval á ísafirði, um þetta töluðum
við síðast þegar við töluðum sam-
an í símann og þarna er Gunnari
rétt lýst.
Gunnar kvænt-
ist Sigurdísi Ól-
afsdóttur og
bjuggu þau í
Reykjavík þar til
þau slitu samvist-
um 1991. Þau
eignuðust _ þrjú
börn: 1) Ólöf, f.
14.5. 1967, gift
Baldri Stefáni
Magnússyni, f.
23.2. 1964. Börn
Ólafar: ívar Þór
Hilmarsson,
f.31.7. 1983, Stef-
án Óli Baldursson,
f. 12.12. 1989, og Gunnar Örn
Baldursson, f. 14.11. 1991. 2)
Óskar, f. 19.10. 1968. 3) Guð-
steinn Ómar, f. 30.3. 1970, d.
21.10. 1995.
Útför Gunnars fer fram frá
Sejjakirkju á morgun, mánu-
dag, og hefst athöfnin klukkan
13.30.
En því er erfitt að kyngja að
hann Gunnar sé ekki lengur hér á
meðal okkar og ég á erfitt með
að sætta mig við það. Við ætluðum
okkur stóra hluti í ferðamennsku
um Vestfírði næsta sumar með
Gunnar í fararbroddi en það verður
nú bið á því að við förum þangað.
Strákamir mínir voru svo
heppnir að fá að vera hjá Gunnari
meira og minna síðastliðið sumar
og nú var þess beðið með mikilli
eftirvæntingu hvort þeir fengju að
vera hjá honum aftur næsta sum-
ar, því voru það erfíð spor að segja
þeim að Gunnar væri dáinn.
Mig langar að segja svo margt
því margar góðar minningar koma
nú í hugann. Ég vona að hann
pabbi og hann Ómar, yngsti sonur
Gunnars, taki vel á móti honum.
Elsku mamma, Ólöf, Baldur,
Óskar, ívar, Stefán Óli, Gunnar
Öm, guð styrki ykkur í ykkar
miklu sorg.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum þar sem ég má næðis
njóta.
Hann hressir sál mína, leiðir mig um rétta
vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal, óttast
ég ekkert ilit,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býrð mér borð frammi fyrir ijendum
mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga
mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Þórunn og Stefán.
Deyr fé,
Deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama,
en orðstír
deyr aldregi,
hveim sér góðan getur. _
(Úr Hávamálum)
í dag kveð ég ljúfan vin minn,
þúsundþjalasmiðinn Gunnar Guð-
stein Óskarsson. Hann Gunnar er
látinn, hann var kallaður á annað
tilverustig í lok jólaföstu þegar við
vorum að ljúka jólaundirbúningi.
Hann var að koma frá ísafírði frá
því að kaupa til jólanna og átti
eftir tvo kflómetra til heimilis síns
þegar slysið varð. Jólakortið frá
honum kom á Þorláksmesssu.
Ég kynntist Gunnari sem litlum
dreng á heimili foreldra sinna, sem
ég var þá heimagangur á. Ég
fylgdist með hvemig hann passaði
systur sína Erlínu og gætti hennar
eins og sjáaldurs auga síns. Seinna
fylgdist ég með hvernig hann gætti
yngri systkina sinna Ástu og Finns
og ekki má gleyma Þórunni yngstu
systurinni sem kom í heiminn þeg-
ar hann var orðinn sextán ára.
Síðar kynntist ég Gunnari á ný
sem fy'ölskylduföður og fulllærðum
húsasmíðameistara. Gunnar nam
húsasmíði hjá Sveinbirni Sigurðs-
GUNNAR
GUÐSTEINN
ÓSKARSSON
+ Sigríður Krist-
ín Sumarliða-
dóttir var fædd á
Kálfanesi við Stein-
grímsjförð 8. maí
1916. Hún lést á
Sjúkrahúsi Kefla-
víkur 17. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kirkju 26. septem-
ber.
Elskuleg amma mín
er látin.
Símtalið með frétt-
inni setti mig hljóða. Augun fyllt-
ust tárum, hjartað af ólýsanlegum
tómleika og sorg. Fyrsta ósjálfráða
hugsunin var - „en þú lofaðir...“
Minningamar þutu um hugann í
óteljandi myndum, og staðdæmd-
ust við litla telpu í fangi ömmu
sinnar, hvíslandi í heitum ástríkum
faðmi: „Amma, lofaðu mér að
deyja aldrei - þú ert svo góð.“
„Auðvitað ætla ég ekkert að deyja.
Hvaða vitleysa er þetta, elsku
bam,“ svaraði hún blíðlega.
Strauk mjúklega um hárið, sagði
sögur um kónga og tröll, sem allar
enduðu vel. Telpan sofnaði vært í
hlýjum öraggum faðmi. Hún vissi
sem var, að amma stóð alltaf við
það sem hún lofaði.
Ég og amma.
Mestan hluta ævinnar ólst ég
upp hjá Siggu ömmu. Hún gaf
mér heimili, allt sem ég þarfnaðist
og meira til. Ekkert var nógu gott
eða of gott fyrir Heiðu.
Hún gaf mér óskerta
ást sína, og helgaði líf
sitt að mestu mér.
Seinna eftir að sonur
minn fæðist, honum
líka ásamt syni sínum
honum pabba.
Hún umvafði mig
elsku sinni, gaf mér
öryggi og ótakmarkað
frelsi. Hún hvatti mig
og trúði á mig af heil-
um hug, alla tíð. Ég
var ljósið hennar, líf
og _yndi.
Ég á henni svo
margt að þakka. Hún gaf mér
von, kærleika, trú á sjálfa mig og
yndislegan pabba. Fólk kom og
fór, amma var alltaf til staðar.
Amma var að engu leyti venju-
leg kona. Hún óð í alla hluti af
krafti og hræddist fátt. Fyrir henni
var ekkert ómögulegt. Hún var
mín fyrirmynd.
Þrátt fyrir að sjónin væri léleg
ptjónaði hún tátiljur handa mér
og Ara Brynjari syni mínum, sem
hún sendi hingað út til Nýja-Sjá-
lands. Hún vildi ekki að okkur yrði
kalt á fótunum. Hún skreytti þær
bjöllum og dúskum. Þær vora mis-
stórar og víðar, en það skipti ekki
máli, því þær vora frá Siggu
ömmu.
Hjarta mitt er fullt af sorg.
Missirinn er mikill og verður
aldrei bættur. Tómið aldrei fyllt.
Mér fínnst ég svo einmana og ein
í þessum heimi. Röddin þögnuð,
sem hughreysti mig í gegnum árin.
Hver á nú að segja mér að allt
verði betra? Hver á að þerra tárin?
Nú er það bara ég. Hvar er mjúka
höndin?
Það er bara ein Sigga amma.
Elsku amma mín. Þegar ég var
lítil, trúði ég að þú yrðir alltaf hér
fyrir mig. Eftir að ég varð fullorð-
in. Þú og stjörnurnar. Þú alltaf
svo ástrík og trygg, stjörnurnar
svo blikandi á himnum. Það sem
þú átt sameiginlegt með stjörnun-
um mínum er að ykkur get ég
treyst fyrir öllu. Bænum mínurrij
hugmyndum, vonum og þrám. I
ykkur býr ljós og friður og sér-
stakur staður í mínu hjarta. Nú á
ég stjörnurnar, og fallegar minn-
ingar um góða ömmu. Það gleður
mig að vita að þú fékkst mitt síð-
asta bréf. Gleður mig að hafa
haft tækifæri á að segja þér
hversu mikils virði þú varst mér
og ert, og það að þú hafír brosað.
Það er svo erfitt fyrir mig að
ímynda mér þig veika. Þú kvartað-
ir aldrei, alltaf svo sterk. Þannig
vil ég muna þig.
Ég treysti því og trúi að þú sért
hérna hjá okkur núna. Að þú hald-
ir í hönd mína og sýnir mér réttu
leiðina. Að þú vakir yfír mér og
miðlir mér af visku þinni. Að ást
þín og hlýja gefi mér styrk. Nú
eins og alltaf áður.
Þegar dimma tekur í kvöld, ætla
ég að líta upp í fagurbláan himin-
inn, horfa á stjömumar, fínna
nálægðina þína og senda þér fal-
lega bæn. Bæn frá mér til þín. í
nótt um ókomnar nætur. Til að
lina sorgina og sársaukann.
Hvíl þú í friði.
Heiða Bergþóra
Þórðardóttir,
Nýja Sjálandi.
SIGRIÐUR KRISTIN
SUMARLIÐADÓTTIR
syni húsasmíðameistara og starf-
aði í iðninni um langt árabil, hann
var fyölhæfur og hafði gaman af
að takast á við ný verkefni sem
kröfðust tileinkunar á nýrri verk-
kunnáttu. Hér má minnast á vinnu
hans hjá Scanhouse í Nígeríu og
Fiskeldinu á Nauteyri.
Gunnar kvæntist Sigurdís Ólafs-
dóttir og eignuðst þau þtjú böm:
Ólöfu, Oskar og Guðstein Ómar
sem lést 1995. Sigurdís og Gunnar
slitu samvistir. Gunnar var vinur
vina sinna, börnin áttu hug hans
og hann var vinur dýra og fugla.
Hann elskaði dýr og hændi að sér
allar tegundir dýra og tamdi, allt
frá hagamúsum til hesta. Ekki vil
ég segja að ég hafí verið mjög
hrifínn þegar hagamúsin gægðist
upp úr bijóstvasanum á skyrtunni
hjá honum, en músin og Gunnar
vora ánægð hvort með annað.
Bamelska Gunnars er kafli útaf
fyrir sig. Gunnar elskaði börn og
þau elskuðu hann. Um það vitna
Ivar Þór, Stefán Óli og Gunnar
Öm, synir Ólafar dóttur Gunnars.
Sárt sakna Gunnars drengimir all-
ir sem dvöldu hjá honum sl._ sum-
ar, dóttursynimir, Stefán Óli og
Gunnar Öm og systkinasynimir
Friðrik Þór, Stefán Þór og Óskar
Auðunn. Þá mátti vart sjá hver
naut tímans best, Gunnar eða
drengimir. Gunnar var vinur minn
og ráðgjafí. Við ræddum saman
daglega og stundum oft á dag,
ekki einungis til að bera saman
bækur okkar um verkleg vandamál
af ýmsum toga, heldur og vegna
þess að Gunnar bar hag móður
sinnar mjög fyrir brjósti og vildi
að hennar líf yrði sem léttast.
Ég dey og ég veit, nær dauðann að ber,-
ég dey, þegar komin er stundin,
ég dey, þegar ábati dauðinn er mér,
ég dey, þegar lausnin mér hentust er
og eilífs lífs uppspretta er fundin.
Ég ferðast og veit, hvar mín för stefnir á,
ég fer til Guðs hinmesku landa,
ég fer, unz ég verð mínum frelsara hjá
og framar ei skilnaðarsorgin má
Né annað neitt ástvinum granda.
(Stefán Thorarensen.)
Það er trú okkar kristinna ein-
staklinga að Gunnar hafí verið
kallaður til æðra tilverastigs og
að okkur beri að breyta sorg okkar
í söknuð þess sem við getum ekki
lengur notið. - Ég þakka honum
samverana.
Óskar Guðmundsson.
Á borðinu mínu liggur hvítt
umslag. Þetta er jólakort til vinar
og sveitunga. Það er allt í lagi þó
kominn sé 22. desember. Viðtak-
andinn er á næsta bæ og ein póst-
ferð eftir. En seint um kvöldið
berst símhringing um bæinn og
frétt um slys - dauðsfall. Litla
kortið verður ekki sent, því sá er
kveðjuna átti að fá er horfínn okk-
ur - í bili. Og allt verður svo undar-
legt við þessa frétt. Jólaundirbún-
ingur fánýtur og tilgangslaus. Það
er ekkert hægt að gera nema
kveikja á kerti og láta hugann
renna til baka yfír þennan skamma
tíma sem Gunnar Óskarsson var
hér í sveitinni og þó fannst manni
hann vera búinn að dvelja hér mik-
ið lengur. Hann kom að Melgras-
eyri til Snævars Guðmundssonar
um áramótin 1994-1995 sem
ráðsmaður. Um miðjan janúar
hófst fímbulvetur með mannskað-
asnjóflóðum í Súðavík. Raflínur
brotnuðu, síminn bilaði og fann-
fergið og ófærðin var meiri en
dæmi era til. Einhveijum hefði
verið nóg boðið. En þessi alls
ókunnugi maður tókst á við erfíð-
leikana með aðdáanlegri þolin-
mæði, þrautseigju og jafnaðargeði.
Hann leit á allt stritið sem tíðarfar-
ið olli með jákvæðum huga og fann
alltaf eitthvað til úrbóta. Það era
mikil samskipti milli Laugalands
og Melgraseyrar og Þórður sonur
minn og Gunnar áttu mörg hand-
tök saman og Þórði féll því betur
við hann sem lengur leið. Að lokum
endaði þessi vetur eins og allir
aðrir þó 10. júní þetta vor væri
allt láglendi undir snjó hér í
Skjaldfannardal. Gunnar var á
Melgraseyri fram yfír sauðburð,
sagðist vilja sjá hvemig öllu reiddi
af og það gat maður skilið því
hann var einstakur dýravinur og
hændi allar skepnur að sér. Hest-
ar, nautgripir, kindur, hundar vora
vinir hans og þegar mér verður
hugsað til Flosa litla, fox terrier
hundsins sem Gunnar tók að sér
vanræktan og taugaveiklaðan þá
fæ ég tár í augun. Umhyggja
Gunnars fyrir hundinum og svo
takmarkalaus ást og fylgispekt
Flosa var hrífandi vitnisburður um
góðan og hjartahlýjan mann. Þess
nutu líka böm sem vora á Melgras-
eyri. Hann umgekkst þau á sinn
hlýja og hógværa hátt, lék við þau
og hafði þau með sér við verk í
útihúsum og leyfði þeim að sitja í
vélum hjá sér við heyskap og önn-
ur störf.
Gunnar var næstu árin til skipt-
is í fískeldisstöðinni á Nauteyri og
á Melgraseyri. Flutti heimilisfang
sitt þangað og hafði ekki hug á
brottför. Á Melgraseyri ætlaði
hann að vera á aðfangadagskvöld
hjá vinum sínum. Þar varð nú autt
sæti.
Gunnar hafði víðar verið, jafnvel
við smíðar á Grænlandi og í Níger-
íu en hann var ekki margmáll að
jafnaði um það né annað. Að baki
vora mörg áföll og sársauki og
mátti segja um hann:
Þú barst í leyni hljóðan harm
þó hvergi sæjust tár.
Og enginn veit í annars barm
hve und er djúp og sár.
En í þessu litla samfélagi þótti
öllum vænt um hann, þvi Gunnar
vildi hvers manns vanda leysa og
verkkunnátta hans var slík að hon-
um lá allt í augum uppi og spar-
aði ekki að taka til höndum þar
sem þörf var á og þess nutum við
á Laugalandi meðal annars. Og
með þessum fáu orðum vill fy'öl-
skyldan þar þakka vináttu og
hjálpsemi góðs vinar sem gleymist
ekki og votta fyölskyldu Gunnars
dýpstu samúð og hluttekningu.
Blessuð sé minning Gunnars
Óskarssonar.
Ása Ketilsdóttir.
„Þeir sem guðimir elska deyja
ungir“. Það get ég sagt um Gunn-
ar vin minn sem hvarf héðan allt
of fljótt. Mennimir álykta en guð
ræður. Gunnari kynntist ég í des-
ember árið 1994 er hann kom til
þess að gerast vetrarmaður á Mel-
graseyri hjá Snævari þann vetur
og vetumir urðu tveir aðrir. Á
sumrin vann hann í fiskeldisstöð-
inni á Nauteyri. Þar sem Lauga-
land er næsti bær við Melgraseyri
hittumst við Gunnar oft og ég
komst fljótt að því að hann var
búinn að vinna bæði úti í Græn-
landi og Nígeríu. Einnig þekkti
hann vel til fyölda fólks um allt
land. Fyrsti vetur Gunnars hér við
Djúp var hinn snjóþyngsti á öld-
inni og næsti á eftir sá snjóléttasti
og sagði hann að héma hefði hann
séð vetuma eins og þeir urðu verst-
ir og bestir. Hér á Langadalsströnd
vildi hann helst vera og hann sást
oft á ferð með hundinum sínum
Flosa. í febrúar sl. fóram við Gunn-
ar og fleiri héðan af strönd á þorra-
blót á Hólmavík. Ég hef sjaldan
séð nokkum mann skemmta sér
eins vel og Gunnar það kvöld, né
nokkum dansa eins mikið. Ég sá
Gunnar síðast 20. desember á
Melgraseyri, þar sem hann átti
heima til dauðadags og við ætluð-
um að hittast aftur fljótlega. Tveim
dögum síðar var hann allur. En
nú er hann kominn yfír á strönd
eilífðarinnar þangað sem við föram
öll að lokum. Aðstandendum Gunn-
ars sendi ég mínar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Vertu sæll og þakka þér sam-
fylgdina.
Karl Halldórsson,
Laugalandi,
Langadalsströnd.