Morgunblaðið - 04.01.1998, Síða 34

34 SUNNUDAGUR 4. JANÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HARALDUR ÞÓR
JÓNSSON
+ Haraldur Þór
Jónsson fæddist
í Vík í Mýrdal 28.
maí 1938. Hann
andaðist á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
hinn 18. desember
síðastliðinn. For-
eldrar: Jón Guð-
mundsson, skósmið-
ur, f. 9.4. 1904, d.
6.3. 1941, og kona
hans Þórhildur
María Hálfdánar-
dóttir, f. 13.6. 1907,
d. 29.11. 1954. Þau
bjuggu í Vík. Al-
systkini: Guðríður Guðfinna, f.
25.2. 1931, gift Engilbert Sig-
urðssyni, f. 14.5. 1931, og Hálf-
dán Agúst, f. 12.2. 1933. Hálf-
systkini sammæðra: Helga
Þórný Guðmundsdóttir, f.
26.12. 1942, gift Kristvini Guð-
mundssyni, f. 27.1.1927, og Jón
Þorgeir Guðmundsson, f. 9.5.
1944, d. 9.6. 1977. Þegar Har-
aldur Þór var tveggja ára að
aldri tóku hjónin Árni Gíslason,
Þegar hátíð ljóss og friðar var í
nánd og jólaljósin skinu sem skær-
ast kvaddi Haraldur Þór, eða Halli
eins og hann var alltaf kallaður,
þetta líf og hélt til nýrra heim-
kynna þar sem honum hefur áreið-
anlega verið vel tekið.
Síðustu mánuðir höfðu verið
honum erfíðir í baráttunni við illvíg-
an sjúkdóm sem nú hefur lagt hann
að velli, aðeins 59 ára gamlan.
Halli hafði lengi hlakkað til að
halda upp á sextugsafmæli sitt í
maí nk., en þrátt fyrir hetjulega
baráttu til síðustu stundar auðnað-
ist honum ekki að ná þeim áfanga
í lífinu.
f. 4.5. 1886, d. 8.4.
1974, og Guðríður
Sveinsdóttir, f.
27.3. 1886, d. 19.6.
1969, hann í fóstur
og ólst hann upp
hjá þeim. Þau voru
búsett í Vík. Dætur
þeirra voru: Mar-
grét, f. 15.8. 1916,
d. 31.8. 1946, og
Gróa, f. 15.1. 1914,
d. 6.5. 1986, gift
Sigurjóni Mýrdal
Skaftasyni, f.
28.10.1909, d. 5.10.
1939, en seinni
maður hennar var Guðjón Guð-
brandsson.f. 14.12.1909, d. 9.1.
1968. Dóttir þeirra er Margrét
Sigrún, f. 11.6. 1953.
Haraldur bjó lengst af í
Reylqavík og starfaði hann
sem baðvörður við íþróttahús
Kennaraháskóla íslands.
Útför Haraldar fer fram frá
Askirkju á morgun mánudag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Frá því ég man fyrst eftir mér
var Halli einn af minni Ijölskyldu
en hann var alinn upp hjá afa,
ömmu og mömmu í Vík frá því
hann var tæplega tveggja ára er
móðir hans veiktist og bömunum
var komið fyrir hjá vandalausu
fólki. Faðir hans drukknaði síðan
ásamt fímm öðrum mönnum, er bát
þeirra hvolfdi í lendingu í Vík þeg-
ar Halli var tæpra þriggja ára.
Ungur að árum fluttist Halli til
Reykjavíkur en æskustöðvamar í
Vík vora honum alltaf sérstaklega
kærar og þangað hélt hann ávallt
sambandi. Sjaldan töluðum við
saman án þess hann spyrði hvort
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar og
tengdamóðir,
RAGNHEIÐUR BJÖRNSDÓTTIR,
Gerðavegi 25,
Garði,
lést 24. desember sl. Útförin fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík miðvikudaginn 7. janúar
nk. kl. 15.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
Hjartavemd.
Hildir Guðmundsson,
Hólmfríður Bima Hildisdóttir, Gunnar Gunnlaugsson,
Guðmundur Ingi Hildisson,
Dagný Hildisdóttir, Amór Ragnarsson.
t
Móðir okkar og tengdamóðir
JÓHANNA STEFÁNSDÓTTIR,
áður Bárugötu 15,
lést á Hrafnistu Reykjavík 23. desember sl.
Útför hennar fer fram frá Dómkirkjunni í
Reykjavík mánudaginn 5. janúar kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á
Minningarkort Thorvaldsensfélagsins.
Þórunn R. Jónsdóttir,
Ámi S. Jónsson, Hanna Ragnarsdóttir,
Guðbjörg R. Jónsdóttir, Skúli Ólafs,
Marinó P. Hafstein.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við frá-
fall móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
AÐALHEIÐAR JÓNSDÓTTUR.
Aðstandendur.
ég hefði frétt eitthvað að austan
og oftar en ekki var það hann sem
flutti fréttirnar þaðan.
Snemma kom í ljós að Halli hafði
mikla söngrödd og gott minni.
Barn að aldri kunni hann flesta
sálma og ógrynni af lögum og söng
af mikilli innlifun. Söngur og tón-
list áttu hug hans allan og ófáir
eru þeir kórar sem hann söng með
um lengri eða skemmri tíma. Mest
gaman hafði Halli af kirkjutónlist
og sígildum verkum en dægurlaga-
tónlist gaf hann lítið fyrir. Hann
hafði ótrúlega mikla þekkingu á
sígildri tónlist og kunni mörg verk
frá upphafi til enda en nám hans
á þessu sviði var h'tið sem ekkert.
Síðari ár ferðaðist Halli mikið.
Aldrei vildi hann fara í hópferðir
með öðrum, honum hentaði betur
að vera einn á ferð og gera það
sem hann langaði til. Undraðist ég
oft hve duglegur hann var að
bjarga sér á erlendri grund þó
málakunnátta hans væri lítil. Þess-
ar ferðir vora honum dýrmætar og
hann naut þeirra út í ystu æsar,
enda hafði hann frá mörgu að segja
þegar heim kom. Síðustu tvo ára-
tugina starfaði Halli sem baðvörður
í íþróttahúsi Kennaraháskólans.
Vinnan gaf honum mikla lífsfyll-
ingu og þar kynntist hann mörgu
góðu fólki sem reyndist honum
vel, bæði meðan hann stundaði sína
vinnu og í veikindum hans.
Fyrir rúmum 15 árum eignaðist
Halli sína eigin íbúð í Hábergi 7 í
Reykjavík. Þar bjó hann sér nota-
legt og hlýlegt heimili sem bar
vott um snyrtimennsku hans. íbúð-
inni fylgdi lítill garður sem fylltist
brátt af trjám og blómum sem
Halli naut að hafa í kringum sig
því hann var mikið gefínn fyrir
alls konar gróður og litadýrðin í
garðinum að sumarlagi varð honum
oft umræðuefni.
Halli fór sínar eigin leiðir í líf-
inu. Hann var skapstór og lá ekki
á skoðunum sínum, en hann hafði
ríka réttlætiskennd og oft hjálpaði
hann þeim sem erfítt áttu og gladd-
ist með þeim sem gekk vel. Hann
var glaðsinna og jákvæður ein-
staklingur og víst er að þessir eigin-
leikar hans hafa fleytt honum yfir
ýmsa erfíðleika í lífínu. Halli átti
marga stóra drauma sem sumir
náðu að rætast en aðrir eiga von-
andi eftir að koma fram á nýjum
vettvangi.
Mér er sérstaklega minnisstætt
hve glaður Halli varð þegar dreng-
irnir mínir fæddust með tveggja
ára millibili og hann naut þess með
okkur foreldrunum að fylgjast með
þeim vaxa og dafna. Oft kom Halli
í heimsókn og fannst strákunum
þá gott að setjast í kjöltu hans og
láta hann syngja og lesa fyrir sig,
en á því þreyttist Halli aldrei. Dren-
gimir vora augasteinamir hans og
þeim þótti líka mjög vænt um Halla
sinn. Aðra augasteina átti Halli líka
en það voru drengur og stúlka sem
hann styrkti á vegum SOS barna-
hjálparinnar. Var hann einn af
fyrstu íslendingunum sem tóku að
sér börn á þessum vettvangi. Hann
var ákaflega hrifinn af þessum
börnum og fylgdist vel með þeim.
Vi söknum þín sárt, Halli minn,
og jólin voru ákaflega tómleg án
þín. Þú varst búinn að kvíða því
mikið að þurfa að dvelja á sjúkra-
húsi yfír jólin en þú vissir að þú
varst velkomin til okkar ef heilsan
leyfði. Þótt koma þín hafi verið
öðravísi en að var stefnt veit ég
að þú hefur fylgst með okkur. Við
huggum okkur við að þér líður nú
vel og allar þjáningar að baki.
Elsku Halli minn. Ég og fjöl-
skylda mín þökkum þér fyrir allt
og biðjum góðan Guð að blessa
þig. Við munum hlúa að minning-
unni um þig eftir bestu getu. Systk-
inum og öðram aðstandendum vott-
um við samúð okkar.
Margrét Sigrún
Guðjónsdóttir.
Kveðja frá Kennarafélagi
Kennaraháskóla íslands
Fyrir hönd Kennarafélags Kenn-
araháskólans vil ég minnast starfs-
félaga okkar Haraldar Þórs Jóns-
sonar með nokkram orðum. Hann
hefur þjónað okkur dyggilega sem
baðvörður í íþróttahúsi skólans um
árabil.
Haraldur var einlægur, hlýr og
jákvæður maður. Hann tók ævin-
lega brosandi á móti okkur þegar
við komum í íþróttahúsið. Hann
gladdist yfír litlu og með sínu hlýja
viðmóti laðaði hann fram hið ljúfa
í fari viðmælenda sinna. Þegar
hann sýndi okkur myndir af börn-
unum sem hann styrkti suður í álf-
um ljómaði hann eins og sól. Har-
aldur var tónelskur maður og hafði
yndi af söng og iðulega söng hann
fyrir gesti íþróttahússins. Hann
hafði einnig gaman að ferðalögum
og ferðaðist mikið.
Þegar Haraldur greindist með
þann sjúkdóm sem nú hefur borið
hann ofurliði tók hann því á sinn
jákvæða hátt og var hann ákveðinn
í að ná sér aftur. Það tókst honum
um tíma og við héldum áfram að
njóta starfskrafta hans. Þegar
sjúkdómurinn gerði vart við sig að
nýju sýndi hann enn á ný bjartsýni
og ákveðinn var hann í að koma
aftur til starfa. Þessu jákvæða
hugafari hélt hann allt til þess síð-
asta.
Með Haraldi er genginn góður
drengur sem vildi öllum vel. Hans
verður sárt saknað í íþróttahúsi
Kennaraháskólans.
Við vottum ættingjum Haraldar
innilega samúð okkar.
Fyrir hönd Kennarafélags Kenn-
araháskóla íslands
Brynhildur Briem
formaður.
Ég hrökk við þegar mér barst
andlátsfrétt vinar míns Haralds
Þórs Jónssonar sem mér er tamara
að kalla Halla. Þessi frétt kom mér
ekki á óvart, þar sem hann var
búinn að berjast hetjulegri baráttu
við illvígan sjúkdóm í eitt og hálft
ár.
Ég heimsótti Halla á sjúkrahúsið
þegar ég skrapp heim í lok septem-
ber. Þá var mér illa brugðið að sjá
hvað honum hafði farið aftur á
aðeins tveimur mánuðum.
Við Halli byrjuðum að starfa í
íþróttahúsi Kennaraháskóla ís-
lands 1977 og voram því búnir að
starfa saman samfleytt í 20 ár.
Margs er að minnast á þessum
20 árum. Halli var óvenjulegur
maður á margan hátt. Yfirleitt
hress, og ósmeykur var hann að
lýsa skoðunum sínum á mönnum
og málefnum og reyndar öllu sem
hann taldi máli skipta. Hann hafði
alltaf búið einn og ekki umgengist
marga. Það urðu því mikil um-
skipti í lífi hans þegar hann byrj-
aði að starfa í íþróttahúsi K.H.Í.
að eiga allt í einu að umgangast
200-300 manns á hverjum degi.
Halli lenti í miklu ölduróti fyrsta
árið og oft bar aldan hann ofurliði
enda kúnst að vinna í sátt og sam-
lyndi við allan þennan fjölda. Að-
dáunarvert var hvað hann skólað-
ist í mannlegum samskiptum á
stuttum tíma og ekki leið langur
tími þangað til öldurnar fór að
lægja og allt gekk að óskum. Hann
á heiður skilinn fyrir að sjá um
að allar reglur hússins væru virt-
ar. Hjá honum voru reglur til þess
að fara eftir þeim og alls engin
frávik leyfð. Enginn fór inn á útis-
kónum og ég tala nú ekki um nið-
ur í sal, sama hvort hann hét Jón
eða séra Jón. Einhvern tíma kom
það fyrir að einn gesturinn var
kominn í salinn á útiskóm og neit-
aði að fara úr salnum. Halli dó
ekki ráðalaus, hann fór upp og
slökkti öll ljós í salnum, þannig
að viðkomandi hafði um tvennt að
velja, eyðileggja tímann fyrir fé-
lögum sínum eða yfirgefa salinn.
Þetta var Halli.
Óstundvísi var ekki til í hans
orðabók og allt sem hann átti að
gera gerði hann af mikilli natni og
samviskusemi.
Ég efast um að Halli hefði getað
fengið betri vinnustað, hans vinnu-
tími var frá klukkan 16.00-23.00.
Þama var hann í stöðugu sam-
bandi við fólk, hann var mjög ræð-
inn og kynntist fjölmörgum og
eignaðist marga góða vini. Hann
var sannkallaður vinur vina sinna
og vildi allt fyrir þá gera. Kveikti
á gufubaðinu, lánaði mönnum
íþróttafatnað og handklæði ef á
þurfti að halda og var betri en
enginn þegar menn urðu fyrir
meiðslum.
Hann fékk árlega jólagjafír frá
hópum sem æfðu reglulega í húsinu
og það kunni hann vel að meta.
Strákarnir mínir voru englar í
hans augum. Oft kom ég með þá
í kvöldtímana þegar þeir vora litlir,
hann lék á als oddi og naut þess
að fá þá í heimsókn. Öll árin hefur
hann fylgst með þeim eins og þeir
væra synir hans.
Halli hefur í átta ár borgað fram-
færslu drengs á Indlandi. Hann
hefur fengið bréf og mynd tvisvar
á ári og auðvitað sent honum af-
mælis- og jólagjafir. Halli var mjög
stoltur af drengnum og þetta sam-
band gaf honum mjög mikið.
Öll árin hefur Halli hitað súkku-
laði fyrir mig á hverjum degi. Oft
kom fyrir að ég hafði ekki tíma til
að setjast niður með honum og þá
fékk ég vel valin orð í eyra.
Ekki má gleyma röddinni.
Ósjaldan söng hann fyrir mig og
vini sína í íþróttahúsinu, söngurinn
var hans líf og yndi.
Það síðasta sem fór okkar á
milli þegar ég heimsótti hann í
september var að við myndum báð-
ir byija að starfa í íþróttahúsinu
eftir eins árs Qarveru haustið 1998.
Nú hefur almættið tekið völdin og
komið í veg fyrir það.
Mikill söknuður verður fyrir mig
að koma aftur til starfa og hitta
ekki Halla og njóta samverunnar
við hann og ég veit að ég tala fyr-
ir munn margra.
Ljóssins hátíð mun lýsa upp
minningarnar. Við sendum ættingj-
um og vinum innilegar samúðar-
kveðjur.
Anton Bjarnason og
fjölskylda.
Elsku Halli frændi.
Það er sárt að skrifa þér þessi
kveðjuorð nú á þessum tíma sem
þú varst sem mestur hluti af lífi
okkar. Jólin í huga okkar allra eru
rammlega tengd þér, elsku frændi.
Þú varst með okkur á aðfangadag
svo lengi sem við munum eftir
okkur og sást til þess að jólin
færu hátíðlega fram. Hvernig sem
viðraði varstu alltaf mættur vel
tímanlega, en þú kunnir heldur
betur að klæða af þér vont veður.
Það var heilög stund þegar safn-
ast var saman í stofunni, þegar
kirkjuklukkurnar hringdu jólin
inn, allir skyldu hlýða á messuna
með sálmabækurnar sínar í kjölt-
unni og taka undir með þér. Það
var nú samt oftast þannig að við
fylgdumst meira með þér en prest-
inum því svo innilega lifðirðu þig
inn í þessa stund, kunnir öll svörin
og alla sálmana utanbókar, var
þetta afar tilkomumikið því þú
varst ekki vanur að syngja í hálf-
um hljóðum enda hafðirðu mikið
yndi af söng. Jólin okkar munu
aldrei verða söm, það er eitthvað
sem alltaf mun. vanta. Þú getur
nú samt verið viss um það að um
komandi ár sem og nú um þessa
hátíðardaga munum við halda í
heiðri þínum hefðum og þú lifir
ávallt í huga okkar.
Eftir að hafa barist hetjulega við
veikindi í langan tíma báru þau þig
ofurliði og þú ert horfínn á braut
frá okkur. Éftir lifir minningin um
elskulegan frænda, samverustund-
irnar hafa auðgað okkur öll, víst
þóttirðu á stundum undarlegur en
væntumþykjan og hlýjan sem þú
sýndir okkur alla tíð var ómæld og
innileg.
Lýs milda stjama leiðir jarðar allar.
Leys hveija deilu, er mennirnir kljást.
Líknaðu þreyttum, þegar degi hallar.
Við þröskuldinn hinsta skal sigurinn nást.
(Úlfur Ragnarsson.)
Óli, Henrietta. Ásta og
Birna.