Morgunblaðið - 16.09.1998, Blaðsíða 34

154 MIÐVIKUDAGUR 16. SEPTEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Guðmundur Rúnar Einarsson,
Ragnar Páll Einarsson,
Sverrir Einarsson,
Elín Guðrún Einarsdóttir,
Anna Sigríður Einarsdóttir,
Norma Einarsdóttir
og fjölskyldur.

t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
HALLGRÍMUR HALLGRÍMSSON,
Smáraflöt 16,
Garðabæ,
andaðist mánudaginn 14. september
síðastliðinn á Sjúkrahúsi Reykjavíkur.
Valgerður Guðlaugsdóttir,
Guðlaugur Hallgrímsson,
Herdís Rut Hallgrímsdóttir, Grétar Guðmundsson,
Hallgrímur S. Hallgrímsson, Helga Bachmann,
Óli S. Hallgrímsson, Halldóra Matthíasdóttir
og barnabörn.
t
Elskulegur bróðir okkar,
EIRÍKUR EIRÍKSSON,
Kirkjuvegi 12,
Keflavík,
sem lést á Sjúkrahúsi Akraness sunnudaginn 13. september, verður
jarðsunginn frá Steggjastaðakirkju, Bakkafirði, laugardaginn 19. septem-
ber kl. 14.00.
Fyrir hönd vandamanna,
systkyni.
t
JÓHANNES SIGURÐSSON
frá Siglufirði,
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund, mánu-
daginn 14. september sl.
Útförin auglýst síðar.
Aðstandendur.
t
Við sendum innilegar þakkirtil allra þeirra sem
sýndu fjölskyldu okkar samúð og hlýhug við
andlát og útför,
INGIBJARGAR MARGRÉTAR
JÓNSDÓTTUR
fyrrverandi bókavarðar,
Keldulandi 11,
Reykjavík.
Grettir Gunnlaugsson, Þuríður Ingimundardóttir,
Jón Steinar Gunnlaugsson, Kristín Pálsdóttir,
Ingibjörg Margrét Gunnlaugsdóttir, Sveinn Björnsson.
Þökkum samúð og hlýju við andlát og útför
SÓLVEIGAR MÁRUSDÓTTUR,
Minni Reykjum,
Fljótum.

Þórarinn Guðvarðarson
og aðstandendur.
KRISTÍN
MARKÚSDÓTTIR
+ Kristín Markús-
dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
26. janúar 1914.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 9.
september síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Markús Sigurðsson
frá Fagurhóli í
Landeyjum, f. 4.11.
1878, d. 30.10. 1957,
og Sigríður Helga-
dóttir frá Helga-
stöðum á Stokks-
eyri, f. 18.12. 1879,
d. 11.5. 1968. Systkini Kristínar
voru: 1) Hermannía SigiTður
Anna, f. 5.11. 1901, d. 19.5.
1995, 2) Markúsína Sigríður, f.
25.4. 1904, d. 14.2. 1996, 3)
Helga, f. 31.1. 1906, 4) Gunn-
þórunn, f. 30.10. 1915, 5) Árni
Byron, f. 13.8. 1918, d. 2.2.
1921, 6) Alda, f. 1.7. 1920.
Kristín fluttist ásamt fjöl-
skyldu sinni þegar
hún var fjögurra
ára til Hafnarfjarð-
ar og þaðan 1925 til
Reykjavíkur. Hún
vann við bókband í
mörg ár. Um tutt-
ugu ára skeið vann
hún við bókhald hjá
Timburversluninni
Völundi. Síðar starf-
aði hún sem verslun-
arstjóri í Iðnskóla-
búðinni. Hún var
ógift og bamlaus en
bjó ásamt aldraðri
móður sinni á heim-
ili systur sinnar, Oldu, og manns
hennar, Eggerts Theodórssonar.
Kristín starfaði árum saman
sem leiðtogi í KFUK, bæði í
Reykjavík og á Akureyri, og í
sumarbúðum KFUK í Vindás-
hlíð.
Utför Kristínar fer fram frá
Neskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Kristín Markúsdóttir er ein sú
vandaðasta manneskja sem ég hef
kynnst. Hún var komin fast að sjö-
tugu þegar leiðir okkar lágu saman,
þá var hún virðuleg eldri kona sem
bjó heima hjá tengdaforeldrum
mínum tilvonandi. I upphafi okkar
kynna kom hún mér reyndar frem-
ur undarlega fyrir sjónir, sagði
margt skrýtilegt og kátlegt, vii'kaði
dálítið ör og gaumgæfði allt mitt at-
ferli vandlega. Eg hugsaði með
sjálfum mér að þessi virðulega
kona væri sennilega eitthvað skrýt-
in og ekki kyn þótt hún hefði aldrei
gifst.
Parna skjátlaðist mér hrapal-
lega - það var allt önnur mann-
eskja sem reyndist búa að baki
persónunni „Stínu frænku“ en mér
virtist við fyrstu sýn. Það mun
hafa verið geðshræring sem réð
hinum öru viðbrögðum hennar
þegar henni varð ljóst að ég kynni
að hrifsa augastein hennar og
systurdóttur úr föðurgarði, sem
reyndar varð raunin síðar. Mér
kemur í hug lítið atvik sem segir
meira um hjartalag Kristínar
Markúsdóttur en langar lofræður.
Skömmu eftir að ég kom fyrst inn
á heimili hennar og Öldu og Egg-
erts, verðandi tengdaforeldra
minna, fór ég til náms á Italíu um
nokkurra mánaða skeið. Eitt sinn
fékk ég tilk'ynningu um að ég ætti
sendingu á pósthúsinu frá Islandi.
Eg sótti pakkann, þrammaði með
hann heim og opnaði hann. í ljós
komu dagblöð að heiman, sannur
hvalreki Islendinga í útlöndum
eins og þeir kannast við sem reynt
hafa. En ekki var öll sagan sögð,
milli blaðanna glitti í eitthvað og
viti menn, það voru seðlar! Tugir
þúsunda líra sem komu sér vel því
það gekk á farareyrinn jafnt og
þétt. Eg leit á umbúðirnar, það var
enginn sendandi tilgreindur. Eg
hugsaði sem svo að unnusta mín
vildi koma mér á óvart með óvænt-
um glaðningi og ég hringdi í hana
og þakkaði fyrir sendinguna, en
hún kannaðist ekki við neitt. Þá
bárust böndin að Stínu frænku og
gat hún ekki þrætt fyrir pakkann.
Þarna var henni lifandi lýst og hún
kom svo sannarlega á óvart. Hún
hafði meira að segja fyrir því að
fara í banka og ná í gjaldeyri og
senda mér hálfókunnugum mann-
inum, lét ekki nægja að senda mér
blöðin. Þannig manneskja var
Kristín Markúsdóttir, hún hugsaði
fyrst um samferðamenn sína, síðan
um sjálfa sig. Hún skilur eftir sig
göfugt fordæmi sem aðrir geta
sannarlega tekið sér til eftir-
breytni. Hræsni og tilgerð átti hún
ekki til í sínu fari, hún sagði sína
meiningu og var sjálfstæð og sterk
kona. Hún unni góðum bókmennt-
um, hafði næman og vandfýsinn
smekk. Auk þess var hún góður
bókbindari og eftir að hún hætti
störfum sneri hún sér af miklum
krafti að því að binda inn bækur
fyrir vini og vandamenn.
Kristín var einstaklega næm á
fólk og henni lét vel að umgangast
börn, hún umgekkst þau eins og
jafningja sína og kunni alltaf ein-
hverja skemmtilega leiki að fara í
svo börnum leiddist aldrei í návist
hennar. Eg er þakklátur fyrir að
hafa kynnst Kristínu Markúsdótt-
ur. Hún reyndist mér og fjölskyldu
minni afskaplega góð og elskuleg
kona, hún gerði allt sem í hennar
valdi stóð til að gera okkur lífið
skemmtilegra og bærilegra. Hún
var trúuð kona og heiðvirð og valdi
að ganga með Kristi hér á jörð.
Blessuð sé minning hennar.
Guðbjörn Sigurmundsson .
Eg átti því láni að fagna að alast
upp með móðursystur minni sem
reyndist mér ekki aðeins góð
frænka heldur hin besta vinkona.
Þegar ég var barn var hún komin
yfir fimmtugt en engu að síður
alltaf tilbúin að gera eitthvað
skemmtilegt og óvenjulegt með
mér. Við áttum stundum stefnumót
niðri í bæ þegar hún var búin í
vinnunni og fórum þá á kaffihús að
fá okkur heitt súkkulaði. Eg man
ekki hvað ég var gömul en ég var
nógu lítil til að þykja þessar ferðir
ævintýralegar. Stundum bauð hún
mér og vinkonum mínum með sér í
bíó eða við hjóluðum saman upp í
Öskjuhlíð. Og jafnvel þegar við vor-
um ekki að gera neitt sérstakt var
bara svo gaman að tala við hana.
Hún mundi svo margt og hafði góða
frásagnargáfu og gat sagt mér sög-
ur af ættingjum okkar, lífs og liðn-
um; stundum sagði hún mér frá afa
mínum sem lést áður en ég fæddist.
Hún hafði mikla ánægju af börn-
um og var gædd þeim sjaldgæfa
eiginleika að geta verið eins og ein
af börnunum en þó leiðtogi þeirra. I
fjölskylduboðum var algengt að við
krakkamir lokkuðum Stínu frá full-
orðna fólkinu sem sat inni í stofu
fram í eitthvert herbergi þar sem
hún var reiðubúin að fara með okk-
ur í alls konar leiki. Þegar ég kom
til sögunnar hafði hún árum saman
starfað í barna- og unglingastarfi
KFUK og hélt því áfram löngu eftir
að ég var komin á fullorðinsaldur.
Henni fannst hún þá eiginlega vera
orðin of gömul en gat bara ekki
neitað sér um þessa ánægju.
Við áttum yfirleitt mörg sameig-
inleg áhugamál og mér fannst ég
geta talað við hana um hvað sem
var. Hún var menntuð kona í besta
skilningi þess orðs, alveg óviðkom-
andi skólagöngu og prófgráðum,
hafði áhuga á bókmenntum og tón-
list án þess þó að telja sig hafa
nokkurt vit á slíku. Hún var lífsglöð
og alltaf tilbúin að gera sér daga-
mun, hvort sem það fólst í því að
fara í bíó, í leikhús, á myndlistar-
sýningu eða tónleika. Að sækja
kirkju og fundi í KFUK var hins
vegar það sem hún taldi til lífsnauð-
synja.
Stína frænka mín átti marga vini
og kunningja og myndaði auðveld-
lega ný tengsl við fólk. Hún hafði
sterkan persónuleika og ákveðnar
skoðanir en var opin fyi'ir hug-
myndum og röksemdum annarra.
Það sem ég held að hún hafi átt erf-
iðast með að þola var hrokafull
framkoma. Hún var sjálf hógvær,
prúð og víðsýn og hvers kyns hroki
og ofstæki var henni fjarri skapi.
Þegar ég eignaðist sjálf börn
kom það af sjálfu sér að Stína
frænka varð félagi þeirra og vinur.
Hún hafði lag á að sameina það sem
var skemmtilegt og uppbyggilegt.
Hildur dóttii' mín á góðar minning-
ar um það þegar þær fóru saman í
„skólaleik“ sem reyndist hinn
ágætasti undirbúningur undh-
grunnskólann. Þegar ég ákvað að
fara til náms til Þýskalands og varð
að fara ein með dóttur mína vantaði
mig auðvitað einhverja aðstoð. Þá
var Stína boðin og búin að koma
með mér, ef það gæti orðið mér að
gagni eins og hún sagði, jafnvel
þótt hún væri sjálf komin á áttræð-
isaldur. Það rifjaðist upp fyrir
henni að hún hafði haft áform um
það einhvern tíma fyrir stríð að
fara til náms til Þýskalands ásamt
vinkonu sinni en ekkert orðið úr því
og var alveg tilbúin að líta á þetta
ferðalag sem eins konar uppbót á
því. Það er óhætt að segja að
frænka mín hafi haldið vinsældum
sínum meðal barna til æviloka því
að þegar ég var að ræða við fimm
ára son minn um daginn um það að
nú væri Stína dáin og hvað það
væri mikill missir fyrir okkur öll,
varð honum að orði: „Já, hún var
skemmtilegust,“ og ég held að hann
hafi ekki aðeins átt við í fjölskyld-
unni heldur bara yfirleitt.
Dauðinn er dapurlegur og það er
sárt að skilja við þá sem manni hef-
ur þótt vænst um, en andspænis
dauðanum gerir maður sér þó bet-
ur en nokkru sinni grein fyrir því
hvers virði lífið er. Eða eins og seg-
ir í einni af skáldsögum Halldórs
Laxness: „Að hafa misst það sem
maður elskaði heitast, ef til vill er
það hið sanna líf, eða að minnsta
kosti, sá sem ekki skilur það, hann
veit ekki hvað það er að lifa og það
sem verra er, hann kann ekki að
deyja.“ Stína frænka mín talaði
stundum opinskátt um eigin dauða
og fannst að það ætti ekki að vera
feimnismál að lífi okkar hér á jörð
eru takmörk sett. Trúin á Guð var
að hennar mati það dýrmætasta
sem hún átti og fyrir henni var það
að lifa í Jesú nafni jafn sjálfsagt og
eðlilegt og að deyja í Jesú nafni.
Hallgrímur Pétursson hóf eitt
erfiljóða sinna á þessari mynd sem
var honum mjög kær. Mér finnst
hún eiga vel við núna:
Oft hressir mína hrelldu sál
huggunarsamlegt Jesú mál,
segjandi ljóst við sína:
Réttlátir munu svo sem sól
sú er uppljómar veraldarból
skært í Guðs ríki skína.
Margrét Eggertsdóttir.
„En mín gæði eru það að vera
nálægt Guði, ég hef gjört herrann
Drottin að athvarfi mínu.“ (Sálmur
73,28).
Kristín móðursystii' mín hlaut
þetta vers þegar hún gerðist félags-
kona í KFUK, ung að árum. Það
varð uppáhaldsversið hennar allt
hennar líf. Henni varð það svo kært
að hún lifði eftir því eins og öllum
er kunnugt, sem henni kynntust.
Hún helgaði frelsara sínum og
Drottni líf sitt allt, þar var ekkert
undanskilið. Hún lifði sannarlega
nálægt Guði. Hjarta hennar var
dýnnætur fjársjóður sem auðgaði
alla þá sem umgengust hana. Hún
átti svo auðvelt með að gefa öðrum.
Henni var miklu eðlilegra að gefa
heldur en að eignast sjálf. Það
gladdi hana að gleðja aðra hvort
heldur sem gjöfin var keypt í versl-
un eða uppörvun og hvatning var
veitt.