Morgunblaðið - 30.05.1999, Síða 40

40 SUNNUDAGUR 30. MAÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Hjartans þakkir færum við ölium þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
HAFSTEINS GUÐMUNDSSONAR
járnsmiðs,
Kambsvegi 33,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á hjartadeild
Landspítalans, deild 14E.
Jónína Hafsteinsdóttir, Ármann Einarsson,
Guðmundur Hafsteinsson, Þórhildur Sigurðardóttir,
Hafsteinn Hafsteinsson, Kristín Magnúsardóttir,
Gerður Hafsteinsdóttir, Runólfur Runólfsson,
barnabörn og langafabörn.
+
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og jarðarför elsku-
legrar móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
RÓSU HÁLFDÁNARDÓTTUR,
Álfheimum 34.
Ásta L. Jónsdóttir, Þórir Sigurbjörnsson,
Jens Jónsson, Minerva Sveinsdóttir,
María M. Jónsdóttir, Gísli Ögmundsson,
Bjarni H. Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Hjartans þökk fyrir hlýhug og vináttu við and-
lát og útför móður minnar, ömmu okkar og
langömmu,
HALLDÓRU SVEINBJÖRNSDÓTTUR.
Ásdís Hafliðadóttir,
Hafliði Skúlason, Valdís Kristjánsdóttir,
Snorri Már Skúlason, Ragnheiður Halldórsdóttir,
Svava Skúladóttir, Skúli Þórisson
og langömmubörnin.
+
Hugheilar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug vegna andláts
HARÐAR SÆVARS GUNNARSSONAR.
Ása Sólveig,
Rúnar Á. Harðarson, Sylvía Bragadóttir,
Helena Björg Harðardóttir, Jón Gísli Ragnarsson
og barnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við
andlát og útför systur okkar og stjúpmóður,
GUÐRÚNAR TH. BEINTEINSDÓTTUR,
Bergþórugötu 59,
Reykjavík.
Ólafur Beinteinsson,
Sigríður Beinteinsdóttir,
Margrét Hafliðadóttir
og fjölskyldur.
LEGSTEINAR t Marmari
Islensk framleiðsla Granít
Vönduð vinna, gott verð Blágrýti
Sendum myndalista Gabbró
MOSAIK Líparít
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík 1
sími 5871960, fax 5871986 1
BJARNI
KONRÁÐSSON
+ Bjarni Konráðs-
son læknir
fæddist á Skipum í
Stokkseyrarhreppi
2. desember 1915.
Hann lést á heimili
dóttur sinnar í
Kópavogi 20. maí
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Háteigskirkju 27.
maí.
Skuggar aðvent-
unnar eru að lengjast,
en við teljum okkur
sjá fyrir endann á
vexti þeirra þegar birta jóla-
ljósanna tekur við. Það er á að-
ventunni sem við fórum að hugsa
um helgi jólanna og bera boðskap
þeirra saman við tilgangsleysi þess
lífsgæðakapphlaups sem daglegt
amstur býðui- okkur. Þá fer hugur
okkar að leita til þeirra sem sjúkir
eru eða um sárt eiga að binda. Um
nokkurra ára skeið hef ég haft fyr-
ir sið á aðventunni að heimsækja
vin minn Bjarna Konráðsson sem
lengi hefur átt við veikindi að
stríða. Síðastliðið haust höfðum við
spjallað saman í síma og ég talað
um að heimsækja hann. Jú, hann
sagði að ég gæti gert það ef ég
vildi.
Nokkrum dögum síðar keyptum
við hjónin lítinn blómvönd og fór-
um og hringdum dyrabjöllunni í
Þingholtsstræti. Svarað var og
boðin innganga. Þegar upp á loftið
kom var spurt hvað ég væri þangað
að gera, og ekki get ég nú sagt að
fögnuður gagnvart blómvendinum
væri meiri. Þóru konunni minni var
aftur á móti tekið með virktum og
okkur boðið til stofu. Þar kom í ljós
að við sóttum illa að, nýlega var
byrjaður fótboltaleikur á þýskri
sjónvarpsstöð. Um leið og okkur
var skenkt sherry í glös fengum við
að heyra allt um það hvað þýski
fótboltinn væri miklu betri en sá
enski eða ítalski. Nokkrir
sparklingar sem á skjánum birtust
voru nefndir með nöfnum og þess
getið frá hvaða liðum þeir hefðu
síðast komið og hvernig þeir hefðu
staðið sig í deildinni það sem af var
leiktímabilinu.
Einhver sparklingurinn átti góða
sendingu, sá hafði á ferli sínum
dvalið í Austurríki, þannig að talið
barst að landi söngs og lista. Bjarni
og Ragnhildur kona
hans höfðu vitjað þess
lands fyrir fjölmörg-
um árum og áður en
varði var hann kominn
með myndaalbúm og
hóf að segja frá ferð
þeirra. Hann rakti
sögu flestra torga og
halla, listaverkin á
myndunum þekkti
hann með nafni, auk
þess sem hann gjör-
þekkti sögu þeirra
sem þau höfðu gert.
Það tók okkur drjúgan
tíma að fara í gegnum
albúmin og hlýða á frásögn Bjama.
Öðru hvoru sló hann saman hönd-
um og gaf frá sér íþróttamannsleg
hljóð þegar eitthvað það gerðist í
boltanum sem athygli vakti, en hélt
svo óðara áfrani frásögn sinni þar
sem frá var horfið. Við áttum góða
stund saman, stund sem ekki
gleymist, en um það leyti sem fót-
boltanum lauk tjáði hann okkur að
nú þyrfti hann að skipta yfir á aðra
þýska stöð þar sem væri að hefjast
einn hluti framhaldsmyndaflokks
sem hann mætti alls ekki missa af.
Við þekktum okkar vitjunartíma,
stóðum upp, þökkuðum og kvödd-
um, sæl í sinni eftir heimsókn til
fársjúks manns sem hafði engu
tapað af sinni innri reisn, frásagn-
argleði og kappsömum áhuga fyrir
krafti þess lífs sem lifir.
Þannig var Bjami, hann var gef-
andi í samræðum og sífræðandi um
ótrúlegustu málefni. Hann var
margfróður og víðlesinn og hafði
þann fágæta eiginleika að muna
það sem hann las, sá og heyrði. Það
var sama hvað rætt var við Bjarna,
hvort það var Gamlatestamentið,
Heimskringla, óperur eða nýjustu
kvikmyndirnar, hann var alls stað-
ar vel heima og gat endursagt heilu
kaflana eða lýst atriðum, þama var
aldrei komið að tómum kofanum.
Hann var stórgáfaður maður og
hreinlyndur með afbrigðum. Hon-
um lét ekki vel að fljóta með
straumi ef hann trúði ekki á stefnu
rennslisins, og sagðist þá oft ein-
faldlega „ekki nenna að taka þátt í
þessari vitleysu". Hreinskilni var
honum eðlisborin og það þurfti
ekki að velkjast í vafa um álit hans
á málefnum. Þau vom annaðhvort
„ágæt“ eða „bara vitleysa". Þá
vom jaðramir þarna á milli oft
GUÐRÚN THEÓDÓRA
BEINTEINSDÓTTIR
+ Guðrún Theó-
dóra Beinteins-
dóttir fæddist í
Reykjavík 12. októ-
ber 1915. Hún lést á
Landakoti í Reykja-
vík 11. maí síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Fossvogskirkju 21.
maf.
Var hringt í þig? -
Nei. - Um leið og
hjúkmnarkonan á
Landakoti spurði átt-
aði ég mig. Hún
Gunna frænka var dáin. Eg kom
beint af sjónum snemma árdegis,
en hún hafði látist fyrir rúmum
klukkutíma. Þú sem varst svo
hress á Landspítalanum aðeins
viku áður þegar ég fór út á sjó.
Ég man þá daga vel þegar ég var
„passaður“ á Sporðagmnninu hjá
Gunnu og Halla. í þá daga var ég
litla bamið og fannst gott að vera
hjá þeim, enda var „stjanað“ við
mig á allan hátt. A þeim ámm vann
Halli í Kjötbúðinni Borg og Gunna
hjá Sláturfélaginu. Sem barn hljóp
ég eftir sundinu milli Borgarhús-
anna og Halli stóð í
dyragættinni með
stóra hvítu svuntuna,
já, það er eins og þetta
hafi gerst í gær. Fyrir
tæpum tíu áram dvaldi
ég hjá þeim í stuttan
tíma við próflestur.
Eins og nú lifnuðu all-
ar góðu minningarnar
í huga mínum. Hjá
Gunnu og Halla var ég
alltaf velkominn.
Eftir að Halli lést á
síðasta ári urðu sam-
skipti fjölskyldu
minnar og Gunnu enn
þá nánari og ég fór oft til hennar
til að fara yfir póstinn með henni,
því þar sem hún hafði alla tíð verið
skrifstofudama var það hennar
lágmarkskrafa að hafa allt papp-
írskyns í röð og reglu.
Fyrir rúmum mánuði fómm við
í leiðangur niður í bæ. Hún bað
mig um að keyra sig á sínum bfl,
enda var það í seinni tíð hennar
aðalsmerki að eiga sinn eigin bfl
og aka honum þótt heilsunni væri
farið að halla. Ekki gmnaði mig
þá að þetta yrði okkar síðasti
bfltúr saman.
eina göngufæra leiðin okkur venju-
legum mönnum.
Kynni okkar Bjarna hófust fyrir
30 áram þegar ég tiltölulega ungur
gekk í Oddfellowstúku nr. 12,
Skúla fógeta, sem þá var nýstofn-
uð. Þar var Bjami við stjómvölinn
og mótaði með öðram starf hins
unga félagsskapar, til festu í hefð-
um og athöfnum, þannig að við bú-
um að enn í dag. Ég segi oft að
Oddfellowreglan hafi verið minn
besti skóU, skóU þar sem Bjarni
Konráðsson var einn aðalkennar-
inn. Ég hafði fyrst af honum ákveð-
inn ótta, en eftir að góð kynni tók-
ust með okkur breyttist sá ótti í
virðingu og trygga vináttu. Bjai-ni
var síkennandi okkur og hikaði
ekki við að aga okkur til ef honum
fannst þurfa. Hann hafði mjög gott
vald á íslenskri tungu og unni góðu
málfari. Hann var góður tungu-
málamaður og naut þess. Til gam-
ans vil ég segja Mtla sögu sem lýsir
skemmtilegum persónuleika
Bjarna.
Fyrir nokkmm ámm stóðum við
saman að því að taka á móti dönsk-
um gestum sem heimsóttu stúku
okkar. Ég bar mig upp við Bjarna
um aðstoð þar sem ég væri óhæfur
að tjá mig á dönsku. Bjarni svar-
aði: „Auðvitað geturðu talað
dönsku, það geta allir talað
dönsku, þetta era alltsaman sömu
orðin og í íslensku." Á eftir fylgdi
langur fyrirlestur um mismunandi
beitingu tungunnar við framburð
ýmissa orða og orðasambanda,
hvaðan þau væm dregin og teng-
ing þeirra allt til latínu og grísku.
Aftan í þetta hnýtti hann því að
það væri hörmulegt að hlusta á
menn vera að tala dönsku sem alls
ekki hefðu vald á málinu. Ekki
varð þessi fyrirlestur dönskum
framburði mínum til framdráttar
og héldum við báðir sáttir af fund-
inum.
Fyrir hönd Oddfellowstúkunnar
nr. 12, Skúla fógeta, vil ég þakka
góðum bróður allt það sem hann
gaf af sér til starfsins, því það var
mikið, enda hlotnuðust honum
æðstu viðurkenningar stúkunnar,
svo og Oddfellowreglunnar. Verka
hans mun gæta í starfi okkar um
ókomin ár.
Bjarna Konráðssyni vil ég þakka
samfylgdina. Genginn er vitur og
góður maður sem ég hefði ekki vilj-
að verða af að kynnast. Ég færi
fjölskyldu hans mínar bestu sam-
úðarkveðjur.
Ingjaldur Ásvaldsson.
Föstudaginn langa sl. komu
mamma og Gunna í mat til okkar.
Þessi kvöldstund var sérstaklega
hlýleg og vel heppnuð eða eins og
Gunna sagði sjálf: „svona eiga
heimboð að vera“.
Gunna frænka var mjög hrifin af
drengjum okkar Þórannar, Sigurði
og Agli. Sigurði fannst gott að
halda í höndina á Gunnu og hún
sagði mér að hann hefði mikla
hlýju fram að færa með hendinni.
Siggi minn er ekki sáttur við að
Gunna sé dáin og talar um að hún
komi brátt aftur. Egill okkar
þriggja ára kallaði Gunnu oft
ömmu og fyrir það fékk hann sér-
staka athygli.
Við eigum eftir að sakna þín,
Gunna mín, við minnumst brossins,
þíns hlýja viðmóts, þú og mamma
að spila fjórhent á píanóið, þið tvær
að þrasa og jafnvel sígarettanna,
en ég hélt að þeirra yrði aldrei
saknað.
Margréti Hafliðadóttur og fjöl-
skyldu þökkum við hlýhug og um-
hyggju alla tíð.
Margir hafa aðstoðað og hjálpað
Gunnu frænku síðustu mánuði. Er
þeim öllum þakkað.
Mamma, þinn söknuður verður
sjálfsagt mestur, því þið tvær vor-
uð nánast eins og eitt alla tíð.
Gunnu frænku og Hafliða kveðj-
um við með söknuði eins og öll mín
fjölskylda gerir.
Valgeir og fjölskylda.