Morgunblaðið - 21.10.1999, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 21. OKTÓBER 1999 4^*
+ Anna Guðrún
Árnadóttir
fæddist á Akureyri
29. niaí 1941. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 8.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Árni Árnason
húsasmiður, f. 23.
janúar 1908, d. 16.
ágúst 1990, og Guð-
rún Jakobsdóttir
húsmóðir, f. 8. októ-
ber 1909, d. 19.
ájgúst 1992. Systkini
Önnu voru ellefu:
Baldur, Bragi (látinn), Þór Sig-
ursveinn, Óðinn Jakob, Stefán
Ragnar (látinn), Sigríður
Árnína, Hörður (látinn), Jenný
Lind, Olöf Hallbjörg, Hulda Lilý
og Sonja Lind (Iátin.)
Árið 1962 kynntist Anna eft-
í dag kveð ég mína ástkæru
tengdamóður. Það var fyrir um tíu
árum að ég kom inn í þína fjöl-
skyldu. Mín fyrsta tilfinning er ég
gekk inn á þitt heimili var hversu
mikla hlýju ég fann frá þér og
Gumma, manninum þínum. Gleði
þín og kátína vai- allsráðandi þar til
veikindin smám saman heltóku þig
sem þú barðist við í mörg löng ár.
Þú vannst margar orrustur í þínu
lííl en undir niðri vissum við hvern-
ig stríðinu myndi lykta.
Samverustundir okkar voru
margar í Kjósinni við vatnið sem
leiddi til þess að ég eignaðist hús í
nánd við þig. Það voru forréttindi
að hafa kynnst þér, Anna mín. Lífs-
gleði þín og atorka voru engu lík.
Eg þakka fyrir þær minningar sem
þú skilur eftir.
Elsku Gummi, Tóta, Heiða og
Nóni. Við vitum öll að henni líður
vel núna og huggum okkur við það.
Megi Guð og englar vaka yfir þér,
elsku Anna.
Þinn tengdasonur,
Birgir.
Elsku amma mín. Nú ertu farin
frá mér. Söknuður minn er mikill
og sár.
Nú er Móhóll fátækari eftir,
amma mín. Æskuminning mín um
þig, amma, er um ferðalög okkar
upp að Meðalfellsvatni í sumai’bú-
staðinn ykkar afa. Þetta vai’ mikið
ferðalag frá sjónarhóli barns og
þegar beygt var inn afleggjarann
að bústaðnum var bíllinn stöðvaður
og ég fékk að koma fram í til þín.
Grjónagrauturinn þinn var sá
besti í öllum heimi og eftir að búið
var að elda grautinn voru settar
rúsínur í hann því þú sagðir að það
mætti ekki sjóða þær með, því þá
yrðu þær svo súrar.
Ég á oft eftir að koma í heimsókn
yfir í bústaðinn til afa og þá eiga
minningar mínar um þig eftir að
streyma fram, hluti sem þú hand-
lékst á ég eftir að snerta og hugsa
til þín.
Eg sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Elsku afí minn. Ég sæmi þig
minni persónulegu Fálkaorðu fyiir
allan þann dugnað og orku sem þú
gafst henni ömmu. Eg veit að þú
átt góða að, bæði fjölskyldu og vini.
Amma mín, sofðu rótt og njóttu
friðarins. Minningin um þig mun
alltaf lifa.
Þinn
Guðmundúr Örn.
Þegar leiðir skilja bærast með
mér hugsanir um hvernig lífið hafi
irlifandi eiginmanni
sínum, Guðmundi
Antonssyni, f. 11.
febrúar 1943, og
fluttist hún í Kópa-
vog með dóttur
sína, Þórunni Huld,
f. 22. apríl 1960,
sem gift er Jóhanni
Bjarnarsyni. Börn
Önnu og Guðmund-
ar eru tvö: Aðal-
heiður, f. 12. júlí
1964, gift Birgi Sig-
urðssyni, og Jón
Viðar, f. 8. ágúst
1967, sambýliskona
Kristrún Jónsdóttir. Barnabörn
Önnu eru sex: Guðmundur Örn,
Anna Lind, Árný Guðrún, Sædís
Huld, Telma Ýr og Tinna Dögg.
Útför Önnu fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
nú gengið fyrir sig og upp kemur
sú hugsun hve fljótt rennur niður
úr stundaglasinu og hugurinn reik-
ar yfir farinn veg.
Hversu fljótt rennur niður úr
stundaglasinu er þó afstætt en
segja má að hún Ánna, mágkona
mín, hafi lifað það hvort tveggja að
fljótt hafi það gerst og svo að aldrei
hafi ætlað að liðast niður úr hinu
sama stundaglasi.
Anna mágkona fæddist á Akur-
eyri og var næstyngst í tíu systkina
hópi. Þegar ég var ungur sagði hún
mér oft sögur um hvernig lífið gekk
fyrir sig í Þorpinu á Akureyri þá er
hún ólst þar upp og minntist þá oft
á frískleikann og strákapörin hjá
bræðrum sínum enda oft þröngt
setinn bekkurinn í eldhúsinu í
Hjarðarholti en svo nefndist hús
foreldra Önnu.
Þennan frískleika bar Anna líka
með sér og ekki er ég alveg grun-
laus um að sá kostur Önnu hafi
heillað Gumma bróður minn er
þeirra fundum bar fyrst saman er
hann vann við raflínustörf þar
nyrðra.
Anna og Gummi giftu sig og
fluttust í Kópavoginn og bjuggu
þar alla sína tíð, lengst af í Fögru-
brekku 32 en nú síðast í Hlíðar-
hjalla 45. Börnin urðu tvö, þau Að-
alheiður og Jón, en fyrir átti Anna
dótturina Þórunni. Anna bjó þeim
myndai’heimili þar sem handavinn-
an hennar prýddi flesta veggi.
Barnabörnin eru sex.
Anna mágkona var fíngerð, dug-
leg og hress kona en veikindi áttu
eftir að verða henni níðþungur
baggi sem mótaði allt hennar og
hennar fjölskyldulíf en hún greind-
ist með sykursýki á háu stigi
skömmu áður en þau Gummi giftu
sig fyrir um 37 árum. Dugnaði
Önnu í öllum þessum veikindum var
við brugðið. Sjálfur varð ég vitni að
litlum kafla á hennar þrautagöngu
er ég fór með þeim til Danmerkur
fyrir átta árum er hún fékk ígrætt
nýra sem Þór, bróðir hennar, gaf
henni. Öll héldum við að nú tæki við
betra líf en því miður tók fljótt að
halla undan fæti og nú hin síðari ár
var hún bundin við rúmið inni á
hjúkrunarheimilinu Skjóli.
Nærgætni, hugulsemi og um-
hyggja Gumma í veikindum Önnu
vai’ slík að fá lýsingarorð ná þar yfir
og allar þær helgar sem hann fór
með Önnu sína upp í sumarbústaðinn
þeirra en það var henni einna dýr-
mætast. Einnig stendur mönnum í
Ijósu minni síðasta ferð Önnu til síns
heimabæjar Akureyrar en dugnaður
þein-a beggja þá var mikill.
Anna lést tíu dögum síðar á ní-
ræðisafmæli móður sinnar hefði
hún lifað. Anna var södd lífdaga og
þráði það oft orðið að fá að losna úr
fjötrum líkama síns og fá notið ann-
arra vídda.
Kæra Anna, megi Guð þig
geyma.
Þinn mágur
Óniar F. Hraundal
og fjölskylda.
Það var að kvöldi föstudagsins 8.
október sl. áð síminn hringdi og
mér var sagt að hún Anna mágkona
mín væri dáin. Hún hafði barist
hetjulega í mörg ár fyrir lífi sínu,
en loksins fengið hvíld.
Minningarnar þjóta hjá um hana
„másu“ mína, eins og við systkinin
kölluðum hana oft. Ég minnist
hennar fyrst heima hjá mömmu og
pabba á Kársnesbrautinni, lítillar,
glaðlyndrar og glæsilegrar konu.
Þar, í kjallaranum, stofnuðu hún og
Gummi bróðir sitt fyrsta heimili.
Ekki var það stórt, en alltaf hreint,
hlýlegt og snyrtilegt. Ég man að
Önnu fannst svo skrítið, en gaman,
að eiga mágkonu ári yngri en dótt-
ur sína, Tótu. Ég var daglegur
gestur hjá þeim á uppvaxtarárum
mínum, því við Tóta lékum okkur
alltaf saman, og vorum eins og
systur.
Fjölskylda þeirra stækkaði,
Heiða og síðar Nóni fæddust.
Heimili þeirra stækkaði að sama
skapi og var það sama hvert fjöl-
skyldan flutti, alltaf tókst Önnu að
búa þeim fallegt og snyrtilegt
heimili.
Anna var mjög mikil hannyrða-
kona, og eru ófáar saumaðar mynd-
ir til eftir hana, hver annarri fal-
legri. Margar peysui-nar prjónaði
hún um ævina, og þótti mér alltaf
jafn gaman að fylgjast með þegar
hún prjónaði þær, því hún byrjaði
þar sem aðrir enduðu og endaði
alltaf á stroffunum, bæði á bol og
ermum.
Mása mín var mikið jólabarn og
vandaði ævinlega vel undirbúning
þeirra. Sú hefð ríkti í stórfjölskyld-
unni að halda jólaboð á jóladag og
var skipst á að halda þau. Þegar
kom að Önnu brást það ekki að
borðin svignuðu undan góðgæti,
þrátt fyrir mikil veikindi hennar.
Eftir að ég flutti til ísafjarðar og
kom suður í heimsókn brást það
aldrei að Anna og Gummi voru
heimsótt. Þeirra dyr stóðu alltaf
opnar fyrir okkur hvenær sem var.
Síðustu árin voru þrautaganga
hjá másu minni blessaðri, en hún
barðist hetjulega. Oft hitti ég hana
heima hjá Heiðu, þar sem var
hennar fasti punktur fyrir utan
Skjól, og varð hún alltaf jafn glöð
að sjá okkur, þó einkum börnin.
Hún elskaði öll bömin og vildi helst
alltaf hafa þau í kringum sig.
Anna var aldrei ein, því fólkið
hennar stóð þétt við bakið á henni
og veitti henni styrk. Gummi bróðir
og Heiða fóru til hennar á hverjum
degi og tóku hana oft út til að létta
henni stundirnar. Einnig stóðu
Tóta og Nóni henni nærri og voru
alltaf tilbúin að létta undir hjá
henni. Við sem hjá stóðum undruð-
umst ki-aftinn í þessu fólki, enginn
er þeim líkur.
Elsku Gummi, Heiða, Tóta, Nóni
og fjölskyldur. Tómarúmið er mik-
ið, en ég veit að Önnu líður vel núna
og það var tekið vel á móti henni
fyrir handan móðuna miklu. Ég bið
algóðan guð að styrkja ykkur þessa
erfiðu daga og um ókomna tíð.
Elsku Anna mín, hafðu þökk fyrir
allt og guð geymi þig.
Þín mágkona,
Berglind.
Mín kæra vinkona, Anna Árna-
dóttir, er látin, langt fyrii’ aldur
fram. Ég kynntist Ónnu fyrir um
það bil 20 ámm. Vinskapurinn hófst
þegar mennimir okkar, Gummi og
Láki, lentu saman í stjórn sumar-
bústaðafélagsins við Meðalfells-
vatn. Ég fann strax að við myndum
ná vel saman, enda áttum við margt
sameiginlegt. Mæður okkar áttu
sama afmælisdag, við áttum báðar
mörg systkini, ég níu og hún tíu, við
vorum báðar í Sinawik og mennirn-
ir okkar í Kiwanis og við nutum
þess mest af öllu að vera í Kjósinni,
útiverunnar og að koma saman í
góðum vinahópi. Það myndaðist
ákveðinn kjarni af vinum við vatnið,
en á milli okkai’ Önnu var eitthvað
sérstakt. Á veturna fórum við á
gönguskíði saman og að einu skipti
höfðum við sérstaklega gaman,
þegar haft var á orði af þeim sem til
okkar sáu, hvað við værum orðnar
flinkar, við fórum svo óvenjuhratt
eftir túninu, en þá áttum við fullt í
fangi með að halda jafnvægi vegna
hvassviðris. Ég minnist þess er við
sátum úti á verönd í sólinni og
skárum 400 pylsubrauð fyrir
hreinsunarhátíð við Meðalfellsvatn
og hituðum pylsur um kvöldið og
afgreiddum úr tjaldi, þetta var ár-
legur viðburður í mörg ár. Við fór-
um til Glasgow í viku og rifjuðum
við Anna stundum upp þá ferð sem
var mjög skemmtileg eins og þegar
við tókum ekta enskan leigubíl, við
Anna sátum aftur í og leið okkur
eins og drottningum og veifuðum
við til vegfarenda og hlógum mikið.
Gummi og Láki sögðu stundum:
„Hvað eru Anna og Sigga nú að
bralla?“ Síðasta gönguferðin sem
við fórum saman var inn í Botnsdal
og upp að fossi, fyrir um átta árum.
Þá var annar fóturinn á Önnu ekki
alveg nógu hlýðinn.
Elsku Anna mín var mikill sjúk-
lingur síðustu ár og voru þau henni
erfið. Hún dvaldi á Hjúkrunar-
heimilinu Eir og síðustu þrjú árin á
Hjúkrunarheimilinu Skjóli. Anna
var mjög lífsglöð. Anna var lágvax-
in, falleg og snaggaraleg í hreyf-
ingum og svörum með hlý brún
augu. Hún lifði lífinu lifandi og
sagði: „Svo verður það bara búið,“
en það fór öðruvísi því hún var með
sykursýki frá 22 ára aldri, rúmlega
fimmtug fær hún nýra gefins frá
bróður sínum, Þór, og allt virtist
ætla að ganga vel. Ári seinna byrj-
ar hún að fá blóðtappa sem skerða
heilsu hennar smátt og smátt uns
hún gat ekki gengið eða borðað
eðlilega og var hún í hjólastól og
nærðist í gegnum slöngu beint í
magann úr poka sem hékk á stöng.
Stöngina kallaði hún „viðhaldið
sitt“.
Þetta hefur verið erfiður tími
fyrir fjölskyldu hennar, en Gummi
hugsaði vel um Önnu sína, hann
hreinlega bar hana á höndum sér
og gerði allt fyrir hana sem hægt
var. Hann sótti hana á Skjól á
föstudögum og fór með hana í Kjós-
ina flestar helgar ef mögulegt var
og var Heiða, dóttir þeirra, stoð og
stytta og ómetanleg í sinni hjálp og
veit ég ekki hvernig Gummi hefði
farið að án Heiðu. Anna lifði fyrir
þessar stundir, að vera með barna-
börnunum, fjölskyldu og vinum.
Við söknum Önnu og minnist ég
þess er hún leit á mig og sagði:
„Sigga, ég vil fá að fara.“ Ég veit að
hún var tilbúin, hún var búin að fá
nóg. Hún lést að kveldi 8. október á
afmælisdegi mæðra okkar beggja
en þær eru báðar látnar.
Élsku Gummi, Heiða, Þórunn,
Jón Viðar og fjölskyldan öll, við
vottum ykkui’ innilega samúð. Megi
Guð styrkja ykkur og styðja í fram-
tíðinni.
Sigríður og Þorlákur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Já, mai-gs er að minnast, sakna
og þakka, nú þegar vinkona mín er
borin til hinstu hvílu.
Minningarnar hrannast upp og
ég brosi í gegnum tárin, því hlátur,
ríkuleg kímnigáfa og lífsgleði voru
aðalsmerki Önnu. Hún var glæsileg
kona með mikla útgeislun. Ég
minnist þess þegai- hún kom á
fyrstu skemmtunina hjá Kiwanis-
klúbbnum Eldey, eftir að hafa þeg-
ið nýra frá bróður sínum. Það var
klappað þegar hún gekk í salinn,
hún var svo geislandi glöð, brosti að
þessu og þakkaði fyrir.
Anna var sérstaldega opin, greið-
vikin og barngóð. Hana munaði
ekkert um að leyfa þremur börnum
að dvelja hjá sér í nokkra daga þeg-
ar foreldrai’ þeirra brugðu sér af
ANNA GUÐRÚN
ÁRNADÓTTIR
bæ. Síðan þá var dóttir mín, Hanna
Sigga, vön að kalla hana Önnu
mömmu og minnist nú með sér-
stöku þakklæti samverustundanna í
Kjósinni.
Ég minnist heilsuátaksins forð-
um þegar við, ásamt Lilju vinkonu
okkar, ákváðum að fara í göngu-
ferðir um Kópavog og Fossvog
einu sinni í viku. Þessar ferðir end-
uðu oftar en ekki á því að kíkt var í
búðir og skoðaðir fallegir hlutir. í
afmælisdagbók minni er afmælis-
barn 29. maí sagt með næma feg-
urðartilfinningu, heimiliselsku og
vera sá sem leggur metnað sinn í
að heimilið sé sem veglegast. Á
þessi lýsing vel við Önnu, sem hafði
yndi af að hafa fallegt í kringun^,
sig og var heimili Önnu og Guð-
mundar einstaklega fallegt og
smekklegt.
Minnisstæðar eru jólaferðir okk-
ar niður Laugaveginn, oft var dóttir
mín með í för. Sérstaklega minnis-
stæð er ein slík ferð þegar sjúkdóm-
ar þeirra beggja herjuðu á þær. Þó
að þær berðust við ólíka sjúkdóma
vora einkennin svipuð. Ánna tók
nærri sér að horfa á dóttur mína og
sagðist þarna hafa í fyrsta skipti
gert sér grein fyrir því hvað Gummi
og bömin hennar hefðu þurft að
ganga í gegnum með hennar eigin
sjúkdóm og hve erfitt það hlyti að
hafa verið og væri fyrir þau að búa
við þetta, en Anna var með sykur-*r
sýki á háu stigi frá tvítugsaldri.
Anna var mikil gæfumanneskja í
einkalífi sínu. Það má segja að
Gummi, eiginmaður hennar, hafi
borið hana á höndum sér, svo mikla
ást og umhyggju sýndi hann henni
alla tíð. I miklum veikindum henn-
ar síðustu fjögur árin hefur Gummi
staðið eins og klettur við hlið henn-
ar. Þórann, Aðalheiður og Jón Við-
ar, yndislegu börnin þeirra, vöktu
strax við fyrstu kynni aðdáun okkar
hversu tillits- og umhyggjusöm þai»—
hafa verið frá unga aldri.
Stundum þyrmdu veikindi henn-
ar þó yfir hana. I eitt skipti er ég
kom spurði hún, með alvöratón,
hvort ég væri nokkuð með svartan
raslapoka með mér, líðanin væri
þannig að hún væri raslapokamat-
ur, alveg ónýt - en það var stutt í
hláturinn. Eftir að hafa lesið mér
mikið til um sykursýki fyrir rit-
gerðarsmíð, fór ég til hennar með
allai’ upplýsingarnar og fór fram á
það að hún lifði nú eftir ákveðinni
formúlu til þess að geta betur hald-
ið sjúkdómnum niðri. Nei, hún hélt
nú ekki, hún ætlaði sko að lifa lífinu
lifandi og skemmtilegu meðan hún
lifði. Það gerði hún Anna Árna sv^
sannarlega, var ætíð hrókur alls
fagnaðar þar til veikindin hertóku
hana. Þegar Anna var flutt á Eir og
síðar á Skjól var það hennar mesta
gleði að fara upp í sumarbústað
þeirra hjóna við Meðalfellsvatn.
Það var ómetanlegt hversu dugleg
þau Gummi og Heiða, dóttir þeirra,
vora við að hjálpa henni við það.
Elsku Gummi, Heiða, Þórunn,
Nonni og fjölskyldur, innilegar
samúðarkveðjur frá okkur Stefáni
og börnum okkar.
Anna.
Skilafrestur
minningar-
greina
EIGI minningargrein að birtast
á útfai-ardegi (eða í sunnudags-
blaði ef útför er á mánudegi), er
skilafrestur sem hér segir: í
sunnudags- og þriðjudagsblað
þarf grein að berast fyrir hádegi
á föstudag. í miðvikudags-,
fimmtudags-, föstudags- og laug-
ardagsblað þarf gi-einin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum *.
dögum fyrir birtingardag. Berist
grein eftir að skilafrestur er út-
runninn eða eftii’ að útför hefur
farið fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins t
tiltekna skilafrests.