Morgunblaðið - 05.12.1999, Blaðsíða 36

36 SUNNUDAGUR 5. DESEMBER 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÁSTA
HJÁLMTÝSDÓTTIR
frænku minni vildi ég að hún væri
gestur okkar þegar elsti sonurinn
vai’ð stúdent. Það þótti Astu ekki
gott og vildi fá að vera í eldhúsinu þar
sem hún kynni best við sig.
Hún hafði gott samband við systk-
ini sín og fylgdist vel með systkina-
bömum sínum og lét sér annt um
fjölskyldur þeirra og sýndi öllum um-
hyggju. Ef einhver tími leið frá því að
hún heyrði frá mér þá hringdi hún til
að heyra af okkur og fá fréttir. Ævin-
lega hafði hún frá einhverju
skemmtilegu að segja og fréttir að
færa frá öðrum úr fjölskyldunni Eg
varð líka vör við að fólk leitaði til
hennar því hún hlustaði og tók þátt í
sorgum þess.
Hún var glaðvær, hafði góða frá-
sagnargáfu og það var gaman að vera
með henni og gott að koma til hennar
því það var alltaf kátt í kringum hana.
I mörg undanfarin ár höfum við farið
að vorlagi að setja niður blóm á leiði
forfeðra okkai' í gamla kirkjugarðin-
um við Suðurgötu og síðan farið á
kaffihús á eftir. Ég hlakkaði alltaf til
þessara ferða því hún var ung í anda
og hver ferð varð að ævintýri. Frá-
sagnir hennar af smáatvikum úr dag-
lega lífinu m-ðu þannig í hennar
munni að allir gátu hlegið mikið við
að hlusta á.
Hún var alltaf tilbúin að vera með í
því sem bauðst og þar sem skemmti-
legt var og þegar hún átti kost á að
vera í aukahlutverki í kvikmyndinni
Bíódagar hikaði hún hvergi og þó að
hún væri þreytt á meðan á upptökum
stóð kvartaði hún aldrei en naut þess
að vera með.
Hún var þakklát manneskja og
mat mikils hjúkrunarfræðing heima-
hjúkrunar sem hjálpaði henni í veik-
indum Guðmundar og þakklát fyrir
alla aðstoð, sem þeim var veitt. Leyfi
ég mér að þakka það sem starfsmenn
heimahjúkrunar Heilsugæslustöðv-
arinnar í Fossvogi veittu henni í lang-
an tíma.
Henni fannst hún vera lánsöm og
var ánægð með hlutskipti sitt í lífinu.
Hún átti góðan mann, og áttu Guð-
mundur og hún notalegt heimili og
var vel og rausnarlega tekið á móti
þeim sem þangað komu. Synirnir
voru hennar stoð og stytta og hún var
mjög stolt af bamabörnunum og
barnabamabörnunum. Þau sýndu
henni mikla ástúð og virðingu alla tíð
og er sú ræktarsemi þeim til mikils
sóma.. Oft minntist hún á hve vænt
henni þótti um Guðrúnu tengdadótt-
ur sína, sem var henni sem besta
dóttir og góð vinkona. Með aðstoð
fjölskyldunnar og ekki síst Sigurðar
sonar síns annaðist hún Guðmund í
veikindum sínum heima fyrir og lést
hann þar. Sjálf var hún vel em og
sæmileg til heilsunnar þar til hún
veiktist 8. ágúst sl. og komst hún ekki
heim eftir það.
Við í Bauganesi 26 söknum Ástu og
sendum okkar bestu kveðju til fjöl-
skyldu hennar.
María V. Heiðdal.
Fimmtudagurinn 25. nóvember
var bjartur og fallegur dagur, heið-
skír himinn og vetrarsólin skartaði
sínu fegursta. Þennan dag fórst þú í
þitt hinsta ferðalag, elsku amma mín.
I gegnum þá miklu sorg sem yfir mig
helltist sé ég þó þá gleði að nú em
þjáningar þínar á enda og þið afi emð
aftur saman, að eilífu. Það er svo
skrítin tilhugsun að þú sért ekki leng-
ur á meðal okkar. Þú sem varst svo
stór partur af lífi mínu og eftir á að
hyggja hlýt ég að hafa haldið að þú
myndir alltaf vera á þínum stað til
þess að samgleðjast mér þegar vel
gekk, standa við bakið á mér þegar
eitthvað bjátaði á og til að réttlæta
þegar ég gerði vitleysur.
Eg var svo heppin að vera skírð í
höfuðið á þér og þó að þú værir öllum
barnabömum þínum hin besta amma
fékk nú litla nafnan að njóta örlítilla
forréttinda.
Minningamar um þig em margar,
elsku amma, flestar tengdar mat,
hlátri og góðmennsku. Þú sagðir allt-
af að þegar ég myndi skrifa um þig
minningargrein myndi ég kvarta
undan því að þú hefðir alltaf verið að
reyna að troða í mig mat en hvernig
er hægt að kvarta undan rjómarönd-
inni með karamellusósunni, þinni ein-
stöku sviðasultu, svínakjötssósunni,
heimagerða ísnum og öllu hinu sem
gerðu það að verkum að þú var-st dá-
sömuð um allan bæ og þó víðar væri
leitað. Alltaf varstu jafn skemmtileg
og er skemmst að minnast frænkufé-
lagsboðsins í sumar þar sem til um-
ræðu komu nektrarbúllur bæjarins,
þú hélst nú að þú gætir farið að vinna
á svona stað og því til staðfestingar
stóðstu upp og tókst nokkur spor öll-
um þínum hláturmildu ættingjum til
mikillar gleði. Einnig er mér ofarlega
í minni ferðin til London sem þú, ég,
mamma og Hanna amma fórum í til
að fagna 70 ára afmælinu þínu. Þar
var mikið hlegið en brandari ferðar-
innar var án efa þegar þú, eftir að við
höfðum eitt kvöldið verið að borða á
pastastað, sem þér fannst nú tæplega
matur, tókst í höndina á þjóninum við
brottför, varðst eitt sólskinsbros,
hneigðir þig niður í gólf og sagðir:
„thank you for the hænsnaskít." Ef
ég man rétt pissuðu nú eitthveijir í
sig af hlátri þetta kvöld.
Góðmennsku þinni voru engin tak-
mörk sett. Hvort sem það voru þínir
nánustu, ættingjar, vinir, nágrannai'
eða lítil munaðarlaus börn í bama-
þorpum á Indlandi, allir áttu sinn
stað í hjarta þínu og þú vaktir yfir
velferð okkar allra. Alltaf vissir þú
hvað allir voru að gera, hvar allh'
voru og upplýsingunum miðlaðir þú
svo áfram. Verður þessarai' upplýs-
ingaþjónustu þinnar án efa sárt sakn-
að. Én það er varla hægt að tala um
þig án þess að minnast á afa því sam-
rýndari hjón er varla hægt að ímynda
sér. Við fráfall hans fyrir tæpum fjór-
um árum misstir þú mikið en þú og
þín kunna röggsemi breyttuð svefn-
herberginu í „meyjarskemmu" og þú
barst harm þinn í hljóði en oft talaðir
þú um hvað þú hefðir verið lánsöm að
eiga svona góðan lífsförunaut.
Þú kaust að hafa afa heima og
hugsa um hann eftir að hann veiktist
og sjálf fékkstu að vera heima þar til
að heilsan brást. Hvorugt hefði verið
mögulegt ef Sigga frænda hefði ekki
notið við. Af sinni einstöku nákvæmni
annaðist hann ykkur og á hann allar
mínar þakkir fyrir.
Elsku amma, nú þegar kveðjust-
undin er runnin upp langar mig að
þakka þér fyrir allt, eldur minning-
anna mun oma okkur um ókomin ár.
Guð geymi þig.
Þín
Ásta.
Elsku amma mín. Mér fannst leið-
inlegt þegar þú dóst því ég var búin
að gera jólakort handa þér. Ég fór að
gráta þegar þú dóst, ég sakna þín svo
mikið. Eg veit að þú ert alltaf að
horfa á mig. Það var svo gaman að
fara með þér í Hagkaup því þú keypt-
ir alltaf nammi. Þú varst skemmtileg-
asta amma mín. Ég veit að þér h'ður
vel hjá Guði.
Kveðja.
Guðrún Björg.
Ég elskaði hana ömmu svo mikið,
hún var svo góð og gaf mér svo mikið.
Ég græt örugglega dag eftir dag.
Hún var svo falleg og bjó í fallegu
húsi með mjög flottum garði. Ég var
oft að leika mér þar og hún horfði á
mig og þegar ég kom inn beið hún
eftir mér og gaf mér fallegar rósir og
svo tók hún mynd af mér með þær.
Ég elskaði hana svo mikið og þegar
mamma sagði mér að hún væri mjög
veik fór ég að gráta og ennþá meira
þegar hún gat ekki talað. Mér fannst
svo sorglegt að horfa á hana, hún var
svo gömul og þá var tími að deyja. Líf
mitt breyttist þegar hún dó.
ÓlöfÝr.
• Fleiri minningargreinar um Ástu
Hjálmtýsdóttur bíða birtingar og
munu birtast íblaðinu næstu daga.
INGIBJÖRG JÓNA
JÓNSDÓTTIR
tlngibjörg Jóna
Jónsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 5. des-
ember 1927. Hún lést
á heimili sínu í
Reykjavík 20. nóv-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Hallgrímsk-
irkju 29. desember.
Hún Imma vinkona
er dáin, svo ótrúlegt
sem mér finnst það.
Ekki hún, svona kraft-
mikil og full af lífs-
orku. Það var manni
svo fjarri að hugsa um dauðann í
sambandi við hana, jafnvel þótt hún
væri nýbúin að vera í geislameðferð
sem maður taldi vera gerða í örygg-
isskyni, enda sagðist hún ekki finna
fyrir neinum neikvæðum áhrifum af
henni og hélt sínu striki eins og
ekkert hefði í skorist og gekk enn
til vinnu sinnar í Fjölbrautaskólan-
um við Armúla þar sem hún hafði
stjórnað nemendaversluninni sl. 14
ár. Þar er nú stórt skarð fyrir skildi
og skrýtið að sjá ekki Ingibjörgu
þar innanbúðar.
Imma hafði yndi af ferðalögum
og hafði þar öll skilningarvitin opin
og missti aldrei af neinu sem mark-
vert var. Eitt sinn sagði hún mér að
þegar hún færi í ferðalög til út-
landa, þá væri ísland með öllu sem
þar er, strax að baki um leið og hún
væri komin í flugstöðina. Þá væri
áfangastaðurinn og allt honum við-
komandi henni efst í huga, svo
trúað gæti ég að hún vinkona mín
komi til með að hafa nóg að gera við
að skoða sig um í nýjum heimkynn-
um, jafn fróðleiksfús og hún var.
Hún var líka talsverður sagnfræð-
ingur í sér og vissi til dæmis allt um
konungsættir Evrópu og gat rakið
þær frá A-Ö. Þar kom
nú enginn að tómum
kofanum. Sumir halda
því fram að okkur sé
skammtaður tími hér í
jarðlífinu strax við
fæðingu og ef það er
rétt þá var hennar tími
útrunninn. Við höfðum
báðar áhuga á dulræn-
um málum og umræð-
ur þess efnis bar oft á
góma hjá okkur og ein-
mitt það að ekki yrði
feigum forðað né ó-
feigum í hel komið.
Við vorum vinkonur
frá barnsaldri og á svo löngum
tíma, sem er nú liðlega 60 ár og
manni finnst ekki vera svo óskap-
lega langur þegar litið er til baka,
þá myndast þrjúfanleg tengsl sem
ekki slitná. Óneitanlega voru sam-
skiptin ekki jafn tíð og áður meðan
vík var milli vina, en nú þegar ég
var nýflutt í bæinn aftur urðu þau
strax sem fyrr, okkur báðum til
mikillar ánægju og ætluðum við að
gera þetta og fara hitt saman eftir
hátíðar og í náinni framtíð.
Hún hringdi til mín að morgni af-
mælisdagsins míns þann 19. nóvem-
ber til að óska mér til hamingju
með afmælið og talaði um að alltaf
saxaðist á tímann, og þar sem hún
gat ekki heimsótt mig vegna heim-
boðs sem hún hélt þá um kvöldið og
var fyrirfram ákveðið, þá ákváðum
við að hittast daginn eftir. En
margt fer öðruvísi en ætlað er, við
ráðum í rneyta lagi þeirri stund sem
er að líða. í gegnum öll árin höfum
við aldrei sleppt því að hittast á af-
mælisdögum hvor annarrar og ekki
hefði hvarflað að mér að ég ætti
ekki eftir að hitta vinkonu mína
heila og káta á næsta afmælisdegi
hennar 5. desember. Þess vegna
VALGERÐUR
SIGURJÓNSDÓTTIR
+ Valgerður Sigur-
jónsdóttir fædd-
ist á Galtalæk,
Landsveit, Rangár-
vallasýslu, 4. nóvem-
ber 1955. Hún lést 26.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar lienn-
ar voru Sigríður
Sveinsdóttir húsmóð-
ir á Galtalæk, f. á
Skaftárdal á Síðu
24.1. 1914, og Sigur-
jón Pálsson bóndi á
Galtalæk, f. 9.9. 1911
á Búlandsseli í Skaft-
ártungu, f. 30.3.
1997. Þau hjón voru síðustu
ábúendur á Söndum í Meðallandi
ásamt föður og fósturmóður Sig-
urjóns.
Valgerður var yngst átta systk-
ina, en þau eru Páll, f. 17.7. 1944;
Jón, f. 14.3. 1946; Sveinn, f. 1.10.
1947; Margrét, f. 2.2. 1949, Guð-
rún, f. 29.4. 1950, Sigurjón, f. 13.6.
1951, og Gréta, f. 23.4.1953.
Árið 1976 giftist hún Axel Guð-
mundssyni, f. 17.1. 1952, hann lést
af slysförum 1981. Þeirra börn: 1)
Minning um kæra móður
mun okkar styrkja geð,
svo hjálpi Herrann góður
héma sem deildi og réð.
Herrann sem líf móður leiða vann
langt inn á aðrar brautir,
sendi oss líkn með sorgum hann
sem létt getur kvöl og þrautir.
Hlú þú að veikum hlynum,
hlífþeim er sorginslær,
líkn hennar lifandi vinum,
leiði þá hönd þín kær.
(Páll Sigurjónss.)
Elsku mamma okkar. Við þökkum
Guðmundur Páll, f.
9.11. 1976, sambýlis-
kona Eva Karen
Guðbjörnsdóttir, f.
10.12. 1979, þeirra
sonur Daníel Freyr,
f. 1999, fyrir á hann
Dagbjörtu Heiðu, f.
1998. 2) Sigríður
Anný, f. 25.7. 1978,
sambýlismaður Júl-
íus Rafn Júlíusson, f.
1976, þau eiga eina
dóttur, f. 1999, ós-
kírð, fyrir á hún
Marlenu Valgerði
Jagúsíak, f. 1996.
Sambýlismaður Valgerðar frá
1982 Sigurbergur Stefán Kri-
stjánsson lést af slysförum 1991.
Þeirra börn: Kristján Gísli, f. 3.10.
1984, og Grétar, f. 30.5. 1990. Eft-
irlifandi eiginmaður Valgerðar er
Sigmundur Felixson, f. 15.3.1950.
Þau hófu sambúð 1996 og giftu sig
15.8.1998.
Utfór Valgerðar fer fram frá
Seljakirkju á morgun, mánudag-
inn 6. desember, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
þér allt sem þú hefur verið og veitt
okkur. Þinn kærleikur er gjöf sem
aldrei gleymist.
Geymi þig góður Guð.
Börnin þin.
Elsku Valgerður, ég trúi því varla
enn að þú sért farin. Mér finnst sem
það hafi verið í gær að ég sat og
spjallaði við þig um lífíð og tilver-
una, en það var eitthvað sem við
gerðum oft. Ég var 11 ára þegar ég
kynntist henni Siggu Anný og þá þér
um leið. Hjá þér vora dyrnar alltaf
opnar, á nóttu sem á degi, og stend
ég ávallt í þakkarskuld við þig fyrir
það. Ég man ekki til þess að hafa séð
langar mig til þess að þessar línar
birtist á þeim degi, í minningu
hennar, en þær eru aðeins örlítið
brot af þeim sjóði sem ég geymi.
Þessa dagana reikar hugurinn
aftur í tímann þegar við sem telpur
sátum við eldhúsborðið hjá annarri
hvorri okkar og skiptumst á glans-
myndum, dúkkulísum og leikara-
myndum, og við sem ungar konur,
tæplega tvítugar, áttum okkar
fyi'stu börn með tveggja mánaða
millibili og spásseruðum á góðviðr-
isdögum saman í bæinn með barna-
vagnana. Imma og Sigga, svo oft
nefndar í sama orðinu og oft vissi
fólk sem nauðaþekkti okkur ekki,
hvor var hvor, og hefur jafnvel
komið fyrir fram á þennan dag. í
gegnum tíðina leituðum við hvor til
annarrar í blíðu og stríðu, og Imma
fann alltaf ráð sem dugði og hennar
góðu ráða held ég að öll hennar fjöl-
skylda hafi fengið að njóta. Hún var
einstök móðii' og amma.
Imma eignaðist þrjár mannvæn-
legai' dætur með fyrri eiginmanni
sínum, Hilmari Agústssyni frá
Hafnarfirði. Hann andaðist langt
um aldur fram, rúmlega fertugur.
Nokkrum árum seinna kynntist hún
seinni manni sínum, Hafsteini Guð-
jónssyni, sem reynst hefur dætrum
hennar og dætrabörnum sem besti
faðir og afi, svo til fyrirmyndar má
teljast. Þau hjón voru höfðingjar
heim að sækja. Imma hafði mjög
gaman af því að vera innan um fólk
og naut sín þá vel hennar leiftrandi
kímni og skemmtilega frásagnar-
gáfa, sem henni var gefin í svo rík-
um mæli. Hún var hnarreist og
höfðingleg og sópaði af henni hvar
sem hún fór.
Hennar er sárt saknað af öllum
sem henni kynntust, en við getum
huggað okkur við það að hún fékk
að fara þjáningarlaust á sínu eigin
heimili í öimum eiginmanns síns.
Enda þótt það sé sárt fyrir þá sem
eftir lifa, kýs ég að líta á það sem
einskonar umbun af hálfu forsjón-
arinnar eftir vel unnið ævistarf. Að
lokum þakka ég minni kæru vin-
þig í súru skapi lengur en í nokkrar
mínútur enda man ég þig sem yndis-
lega manneskju sem var stöðugt
brosandi og að stríða öðrum. Og það
var ekki sjaldan sem maður varð
fyrir stríðninni í þér.
Líf þitt var sjaldan dans á rósum
eins og við sem þekkjum þig vitum
vel. En elsku Valgerður, ef einhver
hefði átt skilið hamingjuríkt og
áhyggjulaust líf þá hefði það verið
þú. Sama hvað á gekk stóðstu alltaf
og studdir þína nánustu jafnvel þótt
þú vissir betur. Þér fannst að hver
og einn ætti að læra af sínum mis-
tökum og er það aðeins einn gullmoli
sem ég hef frá þér meðferðis út í líf-
ið.
Það var fyrir réttu ári að allt virt-
ist ganga þér í haginn, þú giftist frá-
bærum manni og fékkst fregnir af
barnabörnum sem senn kæmu í
heiminn, meiri hamingju er varla
hægt að öðlast. Þá komu fregnirnar
um veikindi þín og ætlaði ég ekki að
trúa því, ekki hún Valgerður, hún er
alltaf svo hress. Við það að vita að þú
sért farin veit ég að lífið fer ekki allt-
af eins og við höldum og vil ég þakka
Guði fyrir þann tíma sem ég fékk
með þér hér á jörð. Þú varst einstök
vinkona og fyrirmynd mín í svo
mörgu. Takk fyrir allt.
Ég sendi einnig mínar dýpstu
samúðaróskir til þeirra Siggu,
Gumma, Kristjáns, Grétars og Evu
Karenar. Guð gefi ykkur styrk í sorg
ykkar, svo er það Simmi - Guð blessi
þig og styrki á þessum erfiðu tímum.
Dísa.
Elsku Valgerður mín. Það er
ótrúlegt að þú skulir hafa verið
burtu tekin, frá fjölskyldu og vinum
í blóma lífsins. Manni fannst alveg
komið nóg af harmleik sem þú og þín
börn hafa orðið að þola. Vegir Guðs
eru órannsakanlegir og okkur
mönnum trúlega ekki ætlað að skilja
hann, nema að litlu leyti. Þú varst
svo hamingjusöm eftir að þið Simmi
fóruð að búa og giftuð ykkur í fyrra,
þá héldum við að raunum lífsins
væri lokið, alla vega um ókomin ár,
en það reyndist nú öðru nær. Því