Morgunblaðið - 05.12.1999, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 5. DESEMBER 1999 37
MINNINGAR "
konu okkar löngu vináttu og fel
hana Guði.
Afram líður aldafans
á engu er hægt að slaka.
Eitt augnablik í ævi manns
aldrei fæst til baka.
(Sigríður Árnadóttir frá Svanavatni)
Sigríður Eyjólfsdóttir
(Sigga vinkona).
Kæra Ingibjörg, með nokkrum
orðum langar okkur að kveðja þig.
Við kynntumst þér þegar við stund-
uðum nám við Fjölbrautaskólann
við Ái'múla og leiðir okkar lágu
saman, þar sem við vorum sjoppust-
jórar undir þinni leiðsögn. Og því-
líkri konu höfðum við aldrei kynnst,
svo glöð og kát, full af lífskrafti að
við vorum vissar um að Ármúlaskóli
myndi hafa þig lengur hjá sér. En
svo kom kallið og þú hefur lagt upp
í ferðalagið, sem fyrir okkur öllum
liggur að lokum og er okkur Ijúft að
minnast allra góðu stundanna sem
við áttum í litlu sjoppunni. Að lok-
um viljum við koma þökk til þín frá
útskriftarnemum vorið 1999 fyrir
alla hjálpina í garð okkar.
Takk fyrir allt saman.
Fjalladrottning móðir mín!
mér svo kær og hjartabundin;
sæll ég bý við brjóstin þín,
blessuð aldna fóstra mín!
Hér á andinn óðul sín
öl!, sem verða á jörðu fundin.
Fjalladrottning, móðir mín,
mér svo kær og hjartabundin!
Blessuð sértu, sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga!
Engið, fjöllin, áin þín
- yndislega sveitin mín!
heilla mig og heim til sín
huga minn úr fjarlægð draga.
Blessuð sértu sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga!
(Sig. Jónsson frá Arnarvatni.)
Eva Ásgeirsdóttir,
Bryndís Mjöll Sævarsdóttir.
virðast engin takmörk sett hvað er
lagt á suma. Þú greindist með
bráðahvítblæði í vor. Lyfjameðferð
gekk vel og þú varst alltaf svo
bjartsýn og dugleg með dyggan
stuðning eiginmanns sérstaklega og
fjölskyldunnar. En það dugði ekki
til. Þér var ætlað annað hlutverk.
Við vorum miklar vinkonur alla
tíð, fyrst i skólanum til margra ára,
skrifuðumst á, hittumst og gerðum
að gamni okkar. Þegar við Sveinn
bróðir þinn fórum að vera saman þá
varst þú mikið ánægð með það, það
væri sko gáfulegra heldur en vera
með einhverjum öðrum. Ég trúi því
varla að við eigum aldrei eftir að
hlæja saman. Við áttum svo margt
ógert sem við vorum búnar að
skipuleggja. Mér fínnst að ég hafi
misst hluta af sjálfri mér með þér.
Minningin verður aldrei frá okkur
tekin sem þekktum þig. Ósk mín til
eiginmanns þíns og barnanna um
ókomna framtíð er þessi:
Verði ávallt gatan greið,
gæfu til að hljóta.
Gifta ríki á lífsins leið,
ljóma dagsins njóta.
Elsku Simmi, Guðmundur Páll,
Sigga Anný, Kristján Gísli, Grétar,
aðrir ættingjar og vinir. Innileg-
ustu samúðarkveðjur til allra með
Guðs blessun og styrk.
Elsku Valgerður, hafðu hjartans
þökk fyrir samveruna. Við sjáumst
þótt síðar verði, hvíl í friði og friður
Guðs þig blessi.
Þín
Sigurbjörg Elimarsdóttir.
Handrit afmælÍB- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
BJORN
JÓNASSON
+ Björn Jónasson
fæddist í Reykja-
vík 12. september
1928. Hann lést á
líknardeild Land-
spftalans mánudag-
inn 29. nóvember.
Foreldrar hans voru
Jónas Björnsson, f.
13. júní 1897, d. 22.
apríl 1983, og Dag-
björt Oktovía Bjarna-
dóttir, f. 21. okt.
1896, d. 19. janúar
1969. Systkini Björns
eru Sigríður, f. 11.
nóv. 1923, ída, f. 21.
maí 1925, Ilerdís Bjarney, f. 3.
ágúst 1926, Ágúst Frankel, f. 21.
júlí 1930, og hálfbróðir Karl Ottó
Karlsson, f. 5. sept. 1920. Fósturs-
ystir (systurdóttir) Díana Nancy
Herberts, f. 27. maí 1943.
Hinn 5. júlí 1950 kvæntist Björn
Sesselju Einarsdóttur, f. 29. sept.
1928, d. 9. júní 1972. Foreldrar
hennarvoru Einar Þorsteinsson, f.
8. des. 1870, d. 7. maí 1956, og
Helga Guðmundsdóttir, f. 10. júií
1886, d. 22. mars 1948. Börn
Björns og Sesselju eru: 1) Einar
Helgi, f. 19. júlí 1948,
börn hans; Margrét
Huld, f. 5. jan. 1973,
maki Árni Þór Jóns-
son, barn þeirra, An-
íta Rún, f. 29. maí
1995, Helga Björk, f.
15. ágúst 1973, og
Ágúst Freyr, f. 23.
janúar 1979. 2) Dag-
björt, f. 2. nóv. 1950,
börn; Leon Sebran
Kemp, f. 11. maí
1972, og Joseph
Björn Kemp, f. 26.
maí 1977. 3) Herdís,
f. 5. júní 1953, maki
Bjarni Geir Alfreðsson, f. 30. maí
1951, börn; Rakel Guðrún Magn-
úsdóttir, f. 2. okt. 1973, Björn
Salvador Kristinsson, f. 6. okt.
1978, og Bjarney Bjarnadóttir, f.
6. feb. 1992.
Björn starfaði á sinum yngri ár-
um við sjómennsku og við stjórn-
un vinnuvéla en siðustu árin sem
verkstjóri hjá Eimskip.
Útför Björns fer fram frá Foss-
vogskirkju á morgun, mánudag-
inn 6. desember, og hefst athöfnin
klukkan 15.
Það er mér afar erfítt að setjast
niður og skrifa minningargrein um
jafn góðan og elskaðan mann sem
hann tengdó minn var, en oft reynist
það besta leiðin til að vinna sig frá
sorg og eftirsjá. Það sem mér er efst í
huga er ég horfi til baka er að það
hefur aldrei slegið skugga á okkar
samband þrátt fyrir það að við vær-
um afar ólíkar persónur. Á síðustu
árum tók tengdó þátt í öllu því sem
við hjónin vorum að brambolta en
hann valdi að kalla það „geggjaðar
hugmyndir“. Þrátt fyrir veikindi sín
kvartaði tengdó aldrei og oft gekk
hann að sjálfum sér í vinnu án þess að
láta aðra finna fyrir því. Stutt var í
húmorinn hjá tengdó og minnist ég
þess þegar hann og fleiri opnuðu veð-
banka á upplýsingatöflunni á BSI, en
þar stóð, „hvort kallinn (ég) væri orð-
inn 100 kg eður ei“ og skildi ég þá að
þetta voru vinsamleg tilmæli frá hon-
um um að ég ætti að fara í megrun
sem stendur að vísu enn. Þegar ég
spurði hann hvort þetta væri hans
verk þá hnippti hann í Óla Hauk og
glotti á sinn einstaka hátt.
Það er söknuður í hjörtum fólksins
sem starfar í Árnesti og BSÍ, en þar
gekk hann undir nafninu „tengdó",
svo tengdur var hann öllu okkar fólki.
Það gekk nú stundum svo langt að
sölumenn komu og heyrðu jafnvel
fjóra starfsmenn kalla á hann undir
nafninu tengdó og fór svo að hjá
mörgum þeirra gekk hann ætíð undir
því nafni.
Þegar ég tók yfir rekstur Ámestis
var tengdó mættur, þegar ég tók við
rekstri BSI var hann mættur og
þannig hefur það einnig verið þegar
við Herdís höfum verið í flutningum
alltaf var hann boðinn og búinn til að
hjálga enda kunni hann ekki að segja
nei. í veikindum hans dró verulega úr
starfsorku hans en oft komu góðir
dagar á milli og þannig var um síð-
ustu páska þegar við vorum að
breyta í Árnesti. Ekki var að því að
spyrja, hann var mættur til að hjálpa
og ekki kvartaði hann, frekar vann
hann upp verk annarra ef því var að
skipta.
Það má nú segja um mig að ekki
hef ég verið mikill maður til hreyfing-
ar og útiveru en þessu tókst nú mín-
um ástkæra tengdafóður að breyta..
Hann hafði sérstaka lagni á því að fá
mig til að gera vissa hluti eins og að
yrkja garðinn og slá en það gerði
hann með athugasemdum eins og:
„Bjarni ég held að maðurinn við hlið-
ina sé farinn að slá hjá sér.“Sama má
segja um veiðiskapinn sem hann
hafði gaman af, svo ekki sé talað um
jeppadelluna sem hann kom inn hjá
mér, en bílar og bílaviðskipti voru
sérstakur kafli í okkar vinskap. Alltaf
þegar við fórum að skoða bíla þá
hafði hann þann skrítna ávana að
sparka fast í dekk bílana og gera síð-
an athugasemd um þá í framhaldi af
því. Skemmst er að minnast þess
þegar við skoðuðuðum jeppa einn
fyrir okkur hjónin og hringdum í
Herdísi til að segja henni að við vær-
um búnir að finna þennan fallega
svarta jeppa til kaups sem síðan
reyndist vera grænn á lit enda vorum
við báðh- litblindir. Þegar komið var
að samningaviðræðum um verð þá
hvarf tengdó alltaf af vettfangi enda
þoldi hann illa að hlusta á aðfarir
mínar við bílasala.
Hvað veiðiskapinn varðar þá kom
hann þeirri dellu inn hjá mér með því
að gefa mér stöng, síðan hjól og ann-
an búnað sem þarf til þess að stunda
veiðar. Þetta hafði þau áhrif á mig að
áður en ég vissi, var stöngin komin í
ána og hann við hlið mér. Um daginn
tók ég eftir því að ég var farinn að
setja handklæðið mitt og sundskýlu
yfir höfuðpúðann á bílnum mínum en
það var einn af þeim háttum sem
hann hafði á. Það var ekki bara það
að sundfötin ættu að vera klár í bíln-
um, því sama gilti um veiðigræjurnar
og skíðin, allt átti að vera klárt ef
tækifæri gæfist til þess að stunda
uppáhalds sportið.
Samband Herdísar og tengdó var
mjög náið og fullt af kærleika og ást
svo fólk tók eftir því, það sama má
segja um samband hans við hana
Bjarney okkar sem nú saknar afa
mikið. Hvað hana varðar þá tókst
tengdó að gera það sem engum hefði
tekist, en það var að gera okkur
Bjarney að „ný-KR-ingum“ og fór
Bjarney á alla heimaleiki KR í sum-
ar. Ég er einnig viss um að á dagskrá
tengdó var að koma skíðunum á lapp-
irnar á mér og er ég viss um að ef
honum hefði enst aldur til þá hefði
það tekist fyrr en síðar.
Égbið Guð að blessa Herdísi mína,
Dagbjörtu, Einar og aðra ættingja og
vini við fráfall þessa öðlings sem
tengdó var og megi Guð varðveita
minninguna í hjörtum ykkar.
Ég veit að algóður Guð hefur tekið
á móti þér, tengdapabbi minn, á þeim
stað sem engir sjúkdómar eru og ég
veit að við hittumst að nýju.
Blessuð sé minning Björns Jónas-
sonar.
Bjarni Geir.
Elsku Búddi.
„Einstakur" er orð sem notað er
þegar lýsa á því sem engu öðru er
líkt, faðmlagi eða sólargeisla eða
manni sem veitir ástúð með brosi eða
vinsemd. „Einstakur" lýsir fólki sem
stjómast af rödd síns hjarta og hefur
í huga hjörtu annarra. „Einstakur“ á
við þá sem eru dáðir og dýrmætir og
þeirra skarð verður aldrei fyllt. „Ein-
stakur" er orð sem best lýsir þér.“
(Jerri Fernandez).
Hvíldu í friði.
Kolbrún Jóhannsdút tir,
Sigmar B. Ámason.
Mánudaginn 6. desember verður
borinn til grafar góður drengur, fé-
lagi og vinur, hann Búddi. Kynni okk-
ar hófust um 1985 er ég fór að starfa í
kringum Eimskip. Þar hitti ég fyrir
kurteisan, glettinn og lipran skeggj-
aðan mann, fljótlega fékk ég að vita
að þetta var hann Búddi.
Osjálfrátt laðaðist ég að honum og
leitaði oftast til hans, vegna starfs
míns, með að fá lausn minna mála, í
stóru sem smáu. Aldrei man ég eftir
því að fá annað viðmót en lipurð, og
oftar en ekki fylgdi glettni og spaug
með í kaupbæti.
Það var svo ekki fyrr en árið 1991
að ég kynntist Búdda fyrir utan vinn-
una. Þá fór ég að ferðast með jeppa-
klúbbnum Eimujeppum sem Búddi
og fleiri aðilar höfðu sett á stofn. Þá
fyrst fékk ég tækifæri til að kynnast
hans innri manni. Ekki minnkaði
virðing mín fyrir honum við það.
Þessi ábyi'gðarfulli, en þó létti félagi,
var og verður alltaf einstakur í mín-
um huga.
Jeppinn var hans líf og yndi og
hafði hann unun af því að ferðast um
hálendið og skoða landið. Engin ferð
var farin án Búdda - því hann hafði
það mikilvæga hlutverk með höndum
í ferðunum að sjá um að grilla ofan í
mannskapinn. Hvort sem var í stór-
hríð eða sólskini, alltaf stóð Búddi
vaktina við grillið. Hans skarð verður
vandfyllt.
Síðasta jeppaferðin sem við fómm
saman í var sumarið 1998 er við ás-
amt fleirum góðum félögum fórum í
langferð norður fyrir jökla. Þá ferð
var Búddi búinn að skipuleggja lengi
og tilhlökkunin var mikil. I þessari
ferð kom í Ijós að Búddi gekk ekki
heill til skógar, en ekki var vitað þá
hversu alvarleg veikindi hans voru.
Alltaf gerði hann sem minnst úr þess-
um veikindum sínum og vildi sem
minnst um þau tala. Þrátt fyrir að
hann væri fársjúkur fékk hann bróð-
ur sinn og son til að koma með sér
dagsstund inn í Þórsmörk sl. vetur til
að hitta okkur félagana í Eimujepp-
um. Þetta sýndi vel æðruleysi hans
og viljastyrk í veikindunum.
Ég og Anna viljum þakka þér, vin-
ur, fyrir þá allt of stuttu samleið sem
við áttum saman í lífinu. Við sem átt-
um eftir að fara í svo margar ferðir
saman. Það mun ekki verða, en við
erum þess fullviss að þú munt samt
sem áður fylgja okkur á þinn hátt.
Elsku Herdís, Einar, Dagbjört og
aðrir ástvinir, innilegustu samúðar-
kveðjur frá okkur Önnu.
Gunnar Þór Árnason.
Fallinn er frá traustur og góður
drengur. Fallinn fyrir sjúkdómi sem
hann barðist hetjulega við.
Við hjónin kynntumst Búdda, eins
og hann var kallaður í okkar hópi, á
vinnustað okkar Hf. Eimskipafélagi
íslands í Reykjavík. Búddi var ein-
stakur persónuleiki. Hann var yfir-
vegaður og skipti afar sjaldan skapi
og var alltaf jákvæður. Hann var
bæði áreiðanlegur og samviskusam-
ur og væri Búddi beðinn um að taka
að sér ákveðið verkefni, þá þurfti
ekki að hugsa um það meir, það var
sama sem afgreitt. Síðustu árin sem
Búddi vann hjá Eimskipi, en hann lét
af störfum sakir aldurs, þá sá hann
um alls kyns þjónustu á umráðasvæði
Eimskips í Sundahöfn. Þessi verkefni
voru mörg og komu úr ýmsum áttum
og mörg hver ekki auðveld úrlausnar.
Búddi var þúsundþjalasmiður og*~
góður verkmaður, en honum leiddist
öll skriffinnska. Einu sinni sem oftar
hafði Búddi mikið að gera og verk-
efnin mörg. Þá var hann beðinn um
að skrifa niður verkefnin til að ekkert
gleymdist, en hann svaraði að bragði
að miðanum gæti hann týnt en
hausnum ekki.
Búddi var einn af stofnendum
jeppaklúbbsins Eimujeppar og einn
af burðarásum þess klúbbs til dauða-
dags. Hann hafði mjög mikinn áhuga
á fjallaferðum og var mikill útilífs-
maður, gekk á skíðum og á fjöll í sín-
um frístundum. Jeppaklúbburinn vai'
hans líf og yndi. Hann var allt í öllu,
hann var yfirkokkur klúbbsins og
hafði umsjón með öllum þeim búnaði
sem klúbburinn hafði yfir að ráða.
Búddi var með í öllum ferðum
klúbbsins á meðan heilsan leyfði og
var hrókur alls fagnaðar í þessum
ferðum. Skarð hans í þessum félags-
skap verður seint fyllt og margir
munu sakna þessa góða félaga sem
öllum þótti vænt um. Minningarnar
um Búdda munu lifa og verða rifjaðar
upp um ókomin ár úr myndasafni
fjölskyldunnai'. Búddi hefur farið sitt
síðasta ferðalag í þessum heimi og við
óskum þess að hann geti nú ferðast í
nýjum heimi án takmarkana. Við
hjónin þökkum fyrir það tækifæri að
fá að kynnast Búdda, þessum ósér-
hlífna, brosandi og glaða manni og
þökkum þær ánægjustundir sem við
áttum saman. Við vottum vinum og
ættingjum hans okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Bjöms Jónas-
sonar.
Hólmfriður Pálsdóttir,
Svavar Ottósson.
Hér sit ég og sakna þín sárt, elsku
afi minn, því nú ert þú horfinn á brott
úr lífi okkar.
Mér þykir leitt, elsku afi minn,
hvað við kynntumst seint, en þær
stundir sem við áttum saman era mér
ómetanlegar. Ráðin og hvatningarn-
ar sem þú veittir mér verða veganesti
um ókomna tíð. Minnisstæðast er
mér hvað þú varst lífsglaður maður,
vildir öllum vel og varst alltaf tilbúinn
til þess að rétta öðrum hjálparhönd.
Þú varst alltaf stoltur af mér og
talaðir mikið um það. Við áttum mjög
góðar stundir á Fljótt og Gott þar
sem við unnum saman. Þú varst svo
ungur í anda að fæstir trúðu því að þú
værir afi minn.
Síðastliðið föstudagskvöld þegar
ég kom til þín lástu í rúminu svo kval-
inn og veikur. í smástund rankaðir
þú við þér og sýndir mér viðbrögð um
gleði, loksins var Rakel komin. Þótt
ekki hafi verið mikið um orð þá litlu
stund sem við áttum saman, þá sögðu
augun þín allt sem þurfti að segja.
Elsku afi minn, ég hugsa mikið til
þín og ég veit að þér líður nú vel. Ég
sakna þín sárt. Ég veit að þú munt
halda áfram að fylgjast með mér þó
að þú sért farinn. Mér þykir rosalega
vænt um þig og ég mun geyma þig í
hjarta mér.
Rakel G. Magnúsdóttir.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina
inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugi-ein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög (um
25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við
eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir greinunum.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.