Morgunblaðið - 22.01.2000, Síða 52

52 LAUGARDAGUR 22. JANÚAR 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
KA TRÍN N0RGAARD
VIGFÚSSON
+ Katrín Nargaard
Vigfússon fædd-
ist í Gullerup á Mors
í Limafirði í Dan-
mörku 28. mars
1904. Hún lést 11.
janúar siðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Dómkirkj-
unni 21. janúar
Eg kynntist Katrínu
þegar hún var við
r vinnu hjá Hans Peter-
sen. Síðan varð hún
mágkona mín er hún
giftist elsta bróður
mínum, Tómasi. Voru þau hjónin
mér ætíð innan handar. Eg er Katr-
ínu ævinlega þakklát fyrir að út-
vega mér vinnu í Danmörku. Þang-
að fór ég árið 1939 og fékk einstakt
tækifæri til að standa á eigin fótum
og finna sjálfan mig. Fjölskylda
Katrínar tók afskaplega vel á móti
mér og það var gott að geta leitað
til þeirra. Ég hafði ætlað að fara í
lýðháskóla þarna úti en því miður
varð ferðin styttri en ég hafði áætl-
að. Seinni heimsstyrjöldin setti
strik í reikninginn.
Það breytir því þó ekki að þessi
ferð, sem Katrín gerði mögulega,
markaði mikilvæg þáttaskil í lífi
mínu. Nokkrum árum síðar eignað-
ist ég dóttur sem Katrín hélt undir
skím. Þá tók hún hlutverk sitt sem
guðmóðir Freyju afar hátíðlega.
Árið 1989 fór ég með fjölskyldu
minni aftur til Danmerkur en þá
voru 50 ár síðan ég dvaldist þar.
Ferðin var afskaplega ánægjuleg,
en ég heimsótti m.a. systkini Katr-
ínar, sem enn voru á lífi, og æskus-
^ lóðir hennar. Það þótti Katrínu
vænt um.
Katrín var stórbrotin persóna
sem orð fá ekki lýst. Fólk varð að
betri einstaklingum eftir að hafa
kynnst henni. Nærveru Katrínar
verður sárt saknað. Ég bið Guð að
styrkja hennar nánustu.
Anna Vigfúsdóttir.
Þegar ég sem lítill strákur hugs-
aði til aldamótanna, óraði mig alls
ekki fyrir því að þau yrðu mér, þeg-
ar fram liðu stundir, minnisstæðust
sökum andláts ömmu. Á þessum
tímamótum eru þær því ófáar minn-
ingamar sem rifjast upp tengdar
ömmu, enda nutum við systkinin
■> þeirra forréttinda að fá að alast upp
í hennar góðu nærvera á Greni-
melnum.
Ég var aðeins þriggja ára þegar
foreldrar mínir byggðu húsið á
Grenimelnum, ásamt afa mínum og
ömmu. Afa naut því
miður allt of stutt við
en þess í stað voru
margar góðar stundir
sem við systkinin átt-
um með ömmu. Sem
smástrákar nutum við
bræðurnir gjafmildi
ömmu og drógum við
gjarnan vinina í hverf-
inu með okkur til
hennar þegar við vor-
um úti að leika, til þess
að sníkja kremkex eða
eitthvað annað góð-
gæti. Sumir vinir okk-
ar létu það reyndar
ekki aftra sér að sækja hana heim
sömu erinda þótt við bræðurnir
væram ekki með! Þá var það ósjald-
an að amma beið manns með hress-
ingu þegar komið var heim úr skól-
anum og eftir að ég fór að drekka
kaffi var ávallt notalegt að þiggja
bolla af nýlöguðu við eldhúsborðið
hjá henni. Allar minningar mínar
tengdar ömmu úr æsku eiga það
sameiginlegt að bera vott um hlýju
og hjálpsemi hennar í garð okkar
systkina. Þannig var það varla fyrr
en ég var orðinn nokkuð stálpaður
að ég gerði mér í raun grein fyrir
því að amma var mannleg eins og
við hin, því aldrei tók ég eftir þvi að
hún skipti skapi hvað svo sem á
gekk.
Það er ekki síður þakkarvert að
hafa fengið að vera með ömmu eftir
að hafa komist til vits og ára, ekki
sist vegna þess hve hún var sérlega
em alla tíð, allt fram á síðustu
stundu. Amma var dugleg við að
rifja upp sögur úr sínu lífi, ekki síst
stundir sem hún átti með afa, sem
hún bar ómælda virðingu fyrir, eða
atburði úr æsku sinni frá Mors, nú
eða ferð föður síns yfir þvera Norð-
ur-Ameríku og ferð langafa Vigfús-
ar yfir Grænlandsjökul. Amma
hafði jú gaman af því að ferðast og í
dag getur maður ekki annað en
dáðst að henni, „sveitastúlkunni frá
Mors“, að halda í ferðalag upp til ís-
lands, til þess að leggja stund á ljós-
myndun, sem hún hafði þá nýlega
numið í Kaupmannahöfn. Ferða-
áhuginn dofnaði ekki með árunum
þó svo að hún ætti eflaust ekki jafn
auðvelt með að hreyfa sig og á sín-
um yngri áram. Fjölmargar vora
ferðirnar til ættingja í Danmörku
og Noregi og aðdáunarvert var þeg-
ar hún ákvað að bregða sér einsöm-
ul til Sviss í fyrsta skipti, ferð sem
lifði ávallt í minni hennar. Þá var
það sérlega eftirminnilegt þegar
hún, ásamt foreldrum mínum, heim-
sótti okkur Magneu til Boston, þá
að nálgast nírætt, og okkur ljúft að
t
Okkar ástkæra,
JÓHANNA MARGRÉT STEFÁNSDÓTTIR,
Vallarbraut 2,
áður Völlum,
Ytri-Njarðvík,
verður jarðsungin frá Ytri-Njarðvíkurkirkju í
dag, laugardaginn 22. janúar, kl. 14.00.
Katrín Björk Friðjónsdóttir, Pálmi Viðar,
Sigríður Friðjónsdóttir, Þórhallur Guðmundsson,
Sigurbjörn Smári Friðjónsson, Jenný Lárusdóttir,
Elin Þórðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn
t
Hjartans þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát
föður míns og afa okkar,
INGVARS BENEDIKTSSONAR
frá Látrum
f Aðalvík.
Ingi Karl Ingvarsson,
Ingvar Karl og María Sigurrós.
fara með henni til New York, á staði
sem hún á sínum tíma hafði heim-
sótt með afa, rúmum þijátíu áram
áður. I seinni tíð rifjaði amma einn-
ig oft upp vísur sem hún lærði í
bernsku, gjarnan tengdar líðandi
stundu. Einna vænst þótti mér um
að heyra hana fara með kvæði eftir
föður sinn, t.d. „Mit Sengebaand“
sem hann samdi á elliheimili árið
1944 og hún hélt mikið upp á.
Það var mér einkar ljúft hversu
opnum örmum amma tók Magneu
frá fyrstu tíð og hve kær vinátta
ríkti ávallt milli þeirra. Einnig er ég
þakklátur fyrir það að Guðbjartur
okkar fékk að kynnast langömmu
sinni svo vel og þó hann Sigurberg-
ur litli muni áreiðanlega ekki minn-
ast hennar, þá er það okkur dýr-
mætt hve það gladdi hana að fá að
sjá hann nýfæddan í sumarlok.
Katrín amma var sérlega hæglát
og hógvær kona, sagði gjarnan „fyr-
irgefðu" þegar henni vora þakkaðar
kræsingar og kaffi. Eftir því sem
árin liðu lærðist mér hins vegar að
skilja hvað hún var dugleg og fylgin
sér. Þrátt fyiir að líkaminn hafi
undir lokin fyrir löngu verið að
þrotum kominn gafst amma aldrei
upp. Fór af sjálfsdáðum þangað
sem hún þurfti og heyrði jafnvel
það sem hún heyra vildi. En amma
var ekki síst hjartagóð kona, sýndi
okkur barnabömunum og barna-
barnabömunum ómælda umhyggju
og væntumþykju. Hún stóð fyrir
allt það góða sem felst í því að vera
amma.
Með þessum orðum kveð ég þig,
elsku amma, og þakka þér fyrir
samfylgdina. Megi góður Guð
geyma þig.
Þinn
Hákon.
Það er erfitt að sjá á bak þeim
sem eru okkur kærir. Jafnvel þótt
samveran sé orðin löng og sam-
ferðamaðurinn lúinn. Alltaf viljum
við örlítið meiri tíma. Bara ein jól
enn. Bara eitt sumar til viðbótar.
Við eram aldrei tilbúin til að kveðja.
Getum ekki hugsað okkur að nú
verði samverastundirnar ekki fleiri.
Fjölskyldan á Neshaganum átti
því láni að fagna að njóta vináttu
Katrínar Vigfússon í fimm áratugi.
Þótt það sé vissulega dágóður tími
hefðum við samt svo gjarnan viljað
eiga hana að ferðafélaga enn leng-
ur. En ferðalagið var orðið Katrínu
þrautaganga. Hún hafði lifað í
hartnær hundrað ár og líkaminn var
orðinn slitinn þó svo hún héldi and-
legri skerpu til hinstu stundar. Það
var einfaldlega kominn tími til að
kveðja. Annað hefði verið vinkonu
okkar kvalræði. Þess vegna reynum
við að vera ekki eigingjöm, heldur
samgleðjast henni að vera laus úr
fjötrum líkamans.
Vitneskjan um að Katrín átti gott
líf að baki gerir kveðjustundina líka
léttbærari. Hún átti góðan mann,
Tómas Vigfússon byggingameist-
ara, og þrjár frábærar dætur sem
hún lifði og hrærðist fyrir. Fjöl-
skyldan var henni allt og heimilið
rak hún af dönskum myndarbrag
langt fram yfir nírætt.
Katrín var kraftakona. Hún var
sterkbyggð og hörð við sjálfa sig.
Hún tók daginn snemma og byrjaði
hann gjarnan á sundi í Vesturbæj-
arlauginni, hvernig sem viðraði og
jafnt að vetri sem sumri. Einnig var
hún mikill göngugarpur sem bauð
bæði veðurguðunum og Elli kerl-
ingu byrginn. Hún fór hiklaust út í
gönguferðir þegar mun yngra fólk
veigraði sér við að vera á ferli vegna
ófærðar.
En Katrín var ekki bara líkam-
lega sterk. Hún var einnig sterkur
persónuleiki - ákveðin kona með
ákveðnar skoðanir. Og kímnigáfa
hennar var einstök. Þessi dásamlegi
danski húmor. Katrínu tókst ávallt
að sjá broslegu hliðarnar á tilver-
unni og léttleikinn gerði það að
verkum að fólk laðaðist að henni.
Það var bæði gaman og gott að vera
nálægt þessari konu.
Við kveðjum nú traustan vin með
miklum trega en einnig með ein-
lægu þakklæti fyrir fimmtíu ára
vináttu sem aldrei hefur bragðið
skugga á.
Fjölskyldan Neshaga 15.
EGGERT
PÁLSSON
+ Eggert Pálsson
fæddist á Fit,
Vestur-Eyjafjöllum,
19.10. 1916. Hann
lést 2. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Páll Guð-
mundsson bóndi og
kona hans Steinunn
Einarsdóttir. Eggert
missti móður sína
sex ára. Systkini
hans voru, Einar
Siguijónsson, sam-
mæðra. Alsystkini
Eggerts voru Ásdfs
og Olafur. Síðari
kona Páls var Jóhanna Ólafsdótt-
ir frá Núpi. Þeirra börn voru
Guðmundur, Markús, Ólafía,
Guðsteinn, Sigríður, Viggó og
Þórdór. Eggert ólst upp á Fit hjá
pabba sínum og fóstru. Hann fór
snemma að vinna. Sem unglingur
fór hann á vertíð með Einari
í Vestmannaeyjum fór Eggert að
vinna í Fiskiðjunni og vann þar í
mörg ár, þangað til hann fór að vinna
hjá Vestmannaeyjabæ og var þar í
nokkur ár, en fór svo að vinna hjá
Pósti og síma og vann þar fram að
gosi. Þá varð hann að yfirgefa eyjuna
eins og aðrir. Þá þegar átti hann tals-
vert af bókum og bjargaðist það,
nema það sem var á geymsluloftinu
hjá undirrituðum og vora það tveir
nokkuð stórir kassar. Hann hélt
áfram að safna bókum eftir að hann
kom til Reykjavíkur og átti orðið
gott safn, enda las hann mikið og var
vel fróður. Hann fékk vinnu hjá
Póstinum þegar hann kom til
Reykjavíkur og þar starfaði hann
þar til hann varð að hætta vegna ald-
urs.
bróður sínum til
Vestmannaeyja. Um
tvítugsaldur kom
hann að Núpi og
gerðist þá vinnu-
maður hjá Sveini
Sigurðssyni og
Ólöfu Ólafsdóttur,
en þær voru systur,
Jóhanna, fóstra
hans á Fit, og Ólöf.
Eftir sem áður fór
hann á vertíð til
Vestmannaeyja.
Árið 1951 kvænt-
ist Eggert Sigríði
Sveinsdóttur, f. 3.3.
1922, og tóku þau þá við búinu á
Núpi, en 1953 fluttu þau til Vest-
mannaeyja þar sem þau keyptu
Faxastíg 12. Synir þeirra eru
Sveinn Oli, f. 2.6. 1951, og Ingólf-
ur Vignir, f. 30.8. 1957.
Útför Eggerts fór fram frá
Laugarneskirkju 11. janúar.
Eggert var duglegur og sérstak-
lega greiðvikinn og vildi allt fyrir
aðra gera, það getur sá sem þetta
skrifar borið vitni um. Ég kynntist
Eggerti og þessari góðu fjölskyldu
þegar ég fór að heimsækja konuefni
mitt, en hún bjó hjá Sigríði systur
sinni og mági. Mikill samgangur var
á mill Faxastígsins og Búastaða-
brautar og vill fjölskyldan bera fram
kærar þakkir fyrir það.
Blessuð sé minning Eggerts, hvíl í
Guðs friði.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer,
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr.Pét.)
Sigurður Kristjánsson.
BENEDIKTINGI
JÓHANNSSON
+ Benedikt Ingi Jó-
hannsson fæddist
í Reykjavík 22. maí
1962. Hann lést í
Reykjavík 9. janúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 20.
janúar.
Elsku Benni minn,
mig langar að kveðja
þig með nokkrum orð-
um en mér gengur ekki
nógu vel að setja það
saman á blað.
Það er ýmislegt sem
kemur upp í hugann á svona stundu.
Ég passaði þig stundum þegar þú
varst lítill og einnig kom ég oft í
heimsókn til ykkar. Einnig er mér
mjög minnisstæður fermingardag-
urinn minn. Allir vora í sparifötum
eins og vera ber og þú sagðir: „Ninna
fin“, en sjálfur varst þú eins og lítill
prins, í frakka og með lítinn hatt
bundinn undir hökuna með fjöður í
annarri hliðinni.
Það var gaman að fylgjast með þér
þegar þú varðst stærri og fórst að
draga eldhúskollinn að bekknum og
vildir hjálpa mömmu þinni að hella
upp á könnuna. Seinna var ég hjá
ykkur í eina viku þegar þið bjugguð
við Búrfellsvirkjun, það var góð vika.
Margar eftirminnilegar samvera-
stundir rifjast upp þegar maður
hugsar til baka.
Tíminn líður fljótt og útþráin
greip þig. Þú fórst til
Kaupmannahafnar að
vinna og ferðaðist líka
mikið en í þau skipti
sem þú komst heim
höfðum við alltaf sam-
band.
Fyrir tveimur árum
birtist þú alveg óvænt í
fermingarveislu yngstu
dóttur minnar. Það var
skemmtileg stund.
Sárast þykir mér að
við skyldum ekki vera
búin að hittast núna, en
við eigum eftir að gera
það seinna og þá bæt-
um við okkur það upp.
Ég bið Guð að vaka yfir þér, elsku
Benni frændi.
Elsku frænka, Örlygur, Gylfi,
Kaja, Gústi, Benni, litli stubbur og
aðrir aðstandendur, ég bið Guð að
styrkja ykkur í sorginni núna og allt-
af.
Kristur minn, ég kaila á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gjörðu svo vel og geymdu mig
Guð í skjóli þínu.
(Höfók.)
Nú til hvíldar halla ég mér,
höfgiáaugusígafer,
alskyggn Drottinn, augun þín
yfir vaki hvílu mín.
(Stgr. Thorst.)
Þín
Jónina (Ninna) frænka.
Formáli minningargreina
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dáinn,
um foreldra hans, systkini, maka og böm, skólagöngu og störf og loks
hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýsingar komi aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum.