Morgunblaðið - 10.11.2000, Blaðsíða 53

4
MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 10. NÓVEMBER 2000
STEFANIA
KRISTJANA
BJARNADÓTTIR
+ Stefanía Kristj-
ana Bjarnadóttir
fæddist á Hóli í Kjós
27. júlí 1927. Hún
andaðist í Lands-
spítalanum í Foss-
vogi 3. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Bjarni
Jónsson, bóndi, f.
27.11. 1892, d. 16.7.
1985, og Álfdís Helga
Jónsdóttir, húsfrú, f.
1.7. 1894, d. 23.1.
1947. Systkini henn-
ar voru: Jóna Guð-
rún, d., Jóna Sigríður
d., Laufey, Þorgrímur d., Ingi-
mundur d., Guðmunda Hrefna,
Ásgeir, Hreinn og uppeldissystir-
in Þuríður.
Stefanía ólst upp á Hóli og síðan
í Dalsmynni, Kjalarnesi.
Hún giftist 27.9.
1950 Gísla Gestssyni,
bifreiðarstjóra, f.
8.9. 1913, d. 6.12.
1983. Þau ólu upp
Bjarna Gíslason, f.
23.4. 1952, d. 25.8.
1974.
Stefanía giftist
23.11. 1991 seinni
manni sínum,
Tryggva Guðmanns-
syni, vélstjóra, f. 6.3.
1919, d. 17.2.1998.
Stefanía vann við
ýmis störf, m.a. við
Safnaðarheimili
Kópavogs og var virkur þátttak-
andi í Kvenfélagi Kópavogs og
Mæðrastyrksnefnd.
Útför Stefaníu fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Okkar ástkæra Stefanía K.
Bjarnadóttir er látin.
Eftir hetjulega baráttu við erfiðan
sjúkdóm, varð hún að láta í minni
J pokann. Nokkrum dögum fyrr, var
j hún viss um að hún kæmist heim
einu sinni enn. En þegar við heim-
sóttum hana næst var eins og ein-
hver neisti hefði slokknað í augun-
um, hún var þreytt, við stoppuðum
stutt svo hún gæti hvílst.
Andlátsfréttin kom daginn eftir.
Mai-gar góðar minningar streyma
fram í hugann, við reynum að fanga
,, eitt og eitt brot og festa á blað.
Tryggvi stjúpi kemur glaður og
j kátur til okkar og segii- að hann sé
Sjj búinn að hitta hana Stebbu og þau
ætli að rugla saman reitum sínum,
Stefanía var úr Kjósinni og Tryggvi
alinn upp hjá afa hennar í Blönd-
holti, hann minntist þess að hafa séð
hana sem stelpuhnátu á sínum upp-
vaxtarárum. Síðan lágu leiðir þeirra
saman í Eilífsdalnum, þar sem þau
áttu sumarbústaði bæði tvö.
Fyrst bjuggu þau á Hagamelnum
hjá Tryggva en fljótlega fluttu þau
sig um set í Skólagerði 65, þar sem
I Stefanía hafði búið um 40 ára skeið.
Þar leið þeim vel og voru góð heim
að sækja.
Stefanía var mjög dugleg og lífs-
glöð kona, og ekki skrítið að Tryggvi
hafi hrifist af henni. Það var aðdáun-
arvert hvernig hún tók okkur, og
þegar við lítum aftur var eins og hún
hefði alltaf verið nálæg. í huga
Íbarna okkar var hún sem besta
amma og þakka þau henni allt og
minnast hennar með hlýju.
Kjósin var þeim alltaf kær og
ferðimar í Eilífsdalinn margar. Það
var alltaf tilhlökkunarefni þegar
voraði. Þá var bmnað upp í sumar-
bústað með áhöld til hreingerninga
og allt gert klárt fyrir sumarið. Þar
voru þau meira og minna og undu
sér hvergi betur. Það var ánægju-
legt að fá að njóta þess með þeim.
Kartöflurnar niður snemma sum-
ars, sumarblómin á sinn stað, klippt
| og snyrt. Búnir til nýir trjáreitir hér
! og þar, alltaf nóg að gera.
Það var vel tekið á móti öllum
þeim er birtust, veitingar af bestu
gerð og auðvitað kók og súkkulaði
fyrir krakkana. Einu sinni á ári var
grillað og haft meira við, svokölluð
uppskeruhátíð. Stefanía var í essinu
sínu á slíkum stundum og hlustaði af
áhuga á frásögn annarra af námi og
starfi. Gaman fannst henni að rölta
um móann og tína ber þó ekki væri
nema út í skyrið. Léttfætt stiklaði
hún yfir lækinn seinni parts sumars
M og skaut þar yngri konu ref fyrir
rass.
Það var því Stefaníu mikið áfall
þegar Tryggvi lést í febrúar 1998.
En ótrauð hélt hún sínu striki hnar-
reist og bjartsýn eins og henni var
tamt. Hún sagðist ánægð með að
þau hefðu þó náð að eiga tíu góð ár
saman. En sex mánuðum síðar fékk
hún þær fréttir, að hún væri haldin
ólæknandi sjúkdómi og var það öll-
um mikið áfall.
Við vorum titrandi á beinum yfir
öllu þessu, þegar við heimsóttum
hana á spítalann, en Stefanía var
ótrúlega sterk og það var hún sem
taldi í okkur kjarkinn, en ekki öfugt.
Með þessa óbilandi trú á að hlut-
irnir fari vel og „þetta verður betra
á morgun“, tókst henni að rífa sig
upp og komast aftur heim. Við lítum
á Stefaníu sem hetju, hetju sem hef-
ur tekist á við mótlæti með þvílíku
jafnaðargeði að margir geta lært af.
Bjartsýni og jákvæðni einkenndu
hana og hjálpuðu henni mikið í
hennar erfiðu veikindum. Við kveðj-
um Stefaníu með miklum söknuði og
þökkum fyrir allt sem hún var okk-
ur. Innilegar samúðarkveðjur send-
um við systkinum hennai' og fjöl-
skyldum þeirra.
Sá dagur er lagður í sólskinssjóð,
er sálina vermir best.
Angan frá andans gróðri
er andanum hamingja mest.
Ég hitti konu, er sigrar sorg,
sál, er til himins nær.
fágæt perla við flæðarmál,
fáguðogundra-skær.
(Guðm. Fr.)
Minningin lifir.
Fríða og Guimar, Gunnar
Atli, Ragnheiður og Hákon.
Það dimmdi skyndilega föstudag-
inn 3. nóvember og allt var svo kalt
og tómlegt þegar við fengum frétt-
ina um andlát þitt. Þó svo að við ætt-
um von á því. Þú varst svo bjartsýn
þrátt fyrir veikindi þín síðustu ár.
Þú varst búin að undirbúa okkur en
samt kom fréttin okkur að óvörum.
Elsku Stefanía, það er svo margs að
minnast frá samverustundum okk-
ar. Þú varst okkur alltaf svo kær og
dætrum okkar sem amma. Við þökk-
um Guði fyrir að hafa átt þig að í öll
þessi ár. En ég kynntist þér þegar
ég var barn að aldri í Kópavogi. En
við systkinin lékum okkur við
Bjarna son þinn sem þú misstir
1974. Síðan misstir þú fyrri mann
þinn, Gísla. Þú giftist Tryggva sem
lést fyrir tveimur árum og þú veikt-
ist um svipað leyti en þú vai'st alltaf
svo sterk og dugleg. Líka síðustu
mánuðina sem þú lifðir. Við biðjum
algóðan Guð að geyma þig um leið
og við þökkum þér fyrir allar góðu
stundirnar og minningarnai' sem við
eigum um þig.
Ásthildur, Jón Helgi
og fjölskylda.
Það er erfitt að sitja hér og reyna
að skrifa niður fáar línur til að
kveðja þig, því ég á margar góðar
minningar um þig eftir allar sam-
verustundir okkar bæði heima hjá
þér í Skólagerðinu og uppi í sumar-
bústað. Það var alltaf jafn gaman að
koma í heimsókn til þín og fá kaffi
og heimabakað brauð og spjalla við
þig. Þú varst með hjarta úr gulli og
var því erfitt að skilja hvað þú hefur
mátt ganga í gegnum á ævi þinni, en
þú varst alltaf jafn sterk og bjartsýn
4
MINNINGAR
þrátt fyrir það. Það er erfitt að
kveðja þig svona en ég veit að þér
líður betur núna og loksins færðu að
sjá hann Bjarna aftur. Þú kenndir
mér svo margt á minni stuttu ævi og
eiga minningar mínar um þig eftir
að hlýja mér um hjarta allt mitt líf.
Ó blessuð stund, er hátt í himinsölum
minn hjartans vin ég aftur fæ að sjá
og við um okkar ævi saman tölum
sem eins og skuggi þá er liðinn hjá.
(Matthías Jochumsson).
Takk fyrir allt, elsku Stefanía
mín.
Þín nafna,
Stefanía Kristjana Jónsdóttir.
Nú er hún Stebba dáin. Þetta
dauðastríð frá því hún veiktist fyrst
af krabbameininu hefur tekið tvö ár
eða rétt rúmlega það.
Við kynntumst fyrir allmörgum
árum þegar við bjuggum í Skóla-
gerðinu í Kópavogi. Einn daginn sat
ég hjá Stebbu og var að ræða við
hana að nú vantaði mig dagmömmu
handa Ragga syni mínum því að ég
ætlaði að halda áfram með föndur-
og leikskólann sem ég_ hafði starf-
rækt í nokkur ár. Ég tilnefndi
nokkrar konur sem höfðu svarað
auglýsingu minni en ég auglýsti í
versluninni hjá Guðna á Borgar-
holtsbrautinni. Þá sagði Stebba: „Af
hverju lætur þú mig ekki passa hann
fyi'st þig vantar dagmömmu?"
Stebba var heimavinnandi húsmóðir
um þessar mundir og vildi gjarnan
taka drenginn fyrir mig. Ég var auð-
vitað himinlifandi því betri mann-
eskju gat ég ekki fengið fyrir hann.
Upp frá þessu var Ragnar alltaf
hjá Stebbu og Gísla þegar við þurft-
um á að halda og miklu meira en það
því að þau buðu honum með sér í
sumarfrí og í sumarbústað og hann
átti alltaf vísan stað hjá þeim hve-
nær sem var. Það var í rauninni al-
veg sérstakt að hitta á svona góða og
ábyggilega konu til að sjá um barnið
sitt og alltaf, hvenær sem var, gat
Raggi farið til Stebbu sinnar. Þar
átti hann alltaf skjól og í rauninni
sitt annað heimili.
Þegar Bjarni, uppeldissonur
þeirra, dó af slysförum var Ragnar
hjá þeim. Ég ætlaði eitthvað að fara
að afsaka það við Stebbu þegar við
komum aftur, en við vorum erlendis
þegar þetta var. Þá sagði hún: „Það
bjargaði honum Gísla, því þá hafði
hann einhvern til að hugsa um á
meðan.“ Bjarni var þeirra eina bam
og sorgin ólýsanleg en hann fórst í
sinni fyrstu sjóferð eftir að hann
lauk námi úr Sjómannaskólanum.
Nokki'um árum seinna lést Gísli,
maðurinn hennar, skyndilega.
Stebba bjó ein í mörg ár en giftist
aftur og Tryggvi seinni maður henn-
ar er einnig látinn.
Það er sorglegt þegar hvert
áfallið af öðru leggst á sömu mann-
eskjuna. En svona er lífið. Stebba
stóð þetta allt af sér þótt erfitt væri
og lifði lífinu á sem eðlilegastan hátt
og þegar kom að því að hún veiktist
lét hún sem minnst bera á því og var
alltaf hress þegar maður kom í
heimsókn, hvernig sem henni leið
sjálfri. Það er eins og sumt fólk fái
aukaki-aft þegar sorgin ber að dyr-
um.
Stebba var ákaflega rólynd mann-
eskja en ákveðin samt sem áður og
bar sorgina í hljóði. Hún var samt
sem áður félagslynd, starfaði mikið
með Kvenfélagi Kópavogs og lét
aldrei sitt eftir liggja í þeim störfum
sem hún tók að sér.
Hún vann einnig í verslun hjá Ás-
geiri bróður sínum og seinna í Kópa-
vogskirkju og Safnaðarheimili
kirkjunnar.
Hún átti sumarbústað við Meðal-
fellsland ásamt Tryggva manni sín-
um og eftir hans daga vann hún
ótrauð í sumarbústaðnum eftir því
sem heilsan leyfði. Með hjálp góðra
vina og fjölskyldunnar tókst henni
að hlúa að bústaðnum og eyða þar
mörgum ánægjulegum stundum.
Stefanía seldi húsið sitt í Skólagerð-
inu og keypti sér íbúð á Kópavogs-
braut á vegum Sunnuhlíðarsamtak-
anna. Þar leið henni vel þessa
síðustu mánuði og samband hennar
við systur sína og fjölskyldu var allt-
af mjög gott og t.d. hafa systurnar
spilað brids vikulega í mörg ár.
Það er mikill fengur að kynnast
slíkri mannkostamanneskju sem
Stefanía var.
Alltaf traust og tilbúin að veita
þeim hjálp sem þurftu með. Ég og
Ragnar sonur minn erum eilíflega
þakklát þessari konu sem hefur
hjálpað okkur gegnum árin, fjöl-
skylda mín vottar aðstandendum
hennar samúð okkar allra.
Guð blessi minningu hennar.
Valborg Soffía Böðvarsdóttir.
Með nokkrum orðum langar okk-
ur að kveðja Stefaníu Bjarnadóttur
þar sem annað okkar vegna fjarveru
erlendis getur ekki fylgt henni síð-
asta spölinn. Baráttu við illvígan
sjúkdóm sem hún hafði tekist á við
af æðruleysi er lokið. Hún hafði ein-
staklega þægilega næi'veru og fjöl-
skyldu okkar þótti gott að umgang-
ast og kynnast þessari yndislegu
konu. I þau skipti sem við hittumst
ræddum við mikið saman og það er
margt sem sækir á hugann nú þegar
komið er að kveðjustund. Bjarni
minnist með þakklæti áranna sem
hún vann í versluninni hjá þeim
feðgum. Hún vann starf sitt þar af
alúð og ávaxta- og grænmetisborðið
var í góðum höndum í hennar umsjá.
Stefanía fékk að reyna margt í líf-
inu, missti uppeldisson sinn af slys-
förum um tvítugt og hafði tvisvar
orðið ekkja. En hún átti góða að og
marga vini, þá hélt hún góðu sam-
bandi við systkinabörn sín og sagði
okkur það stuttu fyrir andlát sitt að
henni hefði alltaf fundist mikilvægt
að tengjast öllum systkinabörnum
sínum og lagði á það áherslu að
yngra fólkið í fjölskyldunni fengi að
vita um skyldleika sinn. Þegar við
ræddum þessi mál þá hafði annað
okkar að orði að það mætti sannar-
lega líkja henni við ættmóður í stórri
fjölskyldu.
Stefanía og systkini hennar hafa
öll haft mikinn áhuga á því að spila
bridge og var oftar en ekki tekið í
spil þegar komið var saman en þær
systur spiluðu alltaf vikulega til
fjölda ára. Við tókum nokkrum sinn-
um með henni í spil og það voru
ánægjulegar stundir.
Hún var félagslynd og starfaði
mikið í Kvenfélagi Kópavogs og sá
um safnaðarheimili kirkjunnar í
nokkur ár.
Stefanía og Tryggvi, seinni maður
hennar, áttu sumarbústað í Kjós-
inni. Þar leið henni vel og eftir að
hún varð ekkja fór hún þangað svo
lengi sem heilsa og kraftar leyfðu.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast Stefaníu, hún bað
okkur alltaf fyrir kveðju til barn-<
anna okkar og nú biðja þau okkur
um kveðju til hennar. Við viljum
þakka þann hlýhug sem hún sýndi
okkur. Blessuð sé minning hennar.
Mnn kærleikur í verki
var gjöf sem gleymist eigi,
oggæfavarþaðöllum
er fengu að kynnast þér
(Ingibj. Sig.)
Sigurlaug og
Bjarni Ásgeirsson.
Kveðja frá Kvenfélagi jk.
Kópavogs
I dag verður kvödd hinstu kveðju
frá Kópavogskirkju Stefanía K.
Bjarnadóttir, félagskona í Kvenfé-
lagi Kópavogs.
Stefanía var einn af máttarstólp-
um félags okkar, alltaf boðin og búin
að rétta fram hönd og taka þátt í
þeim verkefnum sem voru á dagskrá
hverju sinni. Hún gegndi ýmsum
trúnaðarstörfum fyrir félagið og
leysti þau af stakri prýði, var hún
meðal annars formaður árið 1975,
gjaldkeri 198071983 og varaformað-
ur 1987-1988. í mörg ár starfaði hún
á vegum félagsins í mæðrastyrks-
nefnd í Kópavogi og það er eitt sem
er víst að þar reyndi hún að leysa úr '
erfiðleikum skjólstæðinga sinna eins
og kostur var. Stefaníu þótti vænt
um kvenfélagið og tók virkan þátt í
starfinu alla tíð. Þótti henni miður
að geta ekki tekið þátt í 50 ára af-
mæli félagsins nú fyrir skemmstu,
en þá var hún að heyja sína síðustu
baráttu við illvígan sjúkdóm sem
hafði herjað á hana um langa hríð.
Við eigum eftir að sakna Stefaníu,
það fór ekki mikið fyrir henni en við
vissum að hún var alltaf til staðar og
við gátum alltaf treyst á hana.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Að leiðarlokum viljum við þakka
Stefaníu samfylgdina og störf henn-
ar í þágu Kvenfélags Kópavogs. Eft-
irlifandi ástvinum öllum vottum við
innilega samúð. Blessuð sé minning
hennar.
Kvenfélag Kópavogs.
+
Móðir okkar,
GUÐBJÖRG BIRKIS,
áður Hátúni 8,
Reyjavík,
lést miðvikudaginn 8. nóvember á Landspítala
Landakoti.
Útförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Regína Birkis.
t
Ástkær eiginkona mín,
GUÐRÚN MARÍASDÓTTIR,
Digranesvegi 16,
Kópavogi,
lést miðvikudaginn 8. nóvember
Sigurður Einar
t
Móðir mín, tengdamóðir, amma, langamma og langalangamma,
FANNEY SIGURJÓNSDÓTTIR,
lést föstudaginn 27. október.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigríður Ragna Olgeirsdóttir.
V