Morgunblaðið - 24.12.2000, Blaðsíða 34

34 SUNNUDAGUR 24. DESEMBER 2000
<---------------------------
MORGUNBLAÐIÐ
Morgunblaðið/Gunnlaugur Einar Briem Morgunblaðið/Gunnlaugur Einar Briem
Finninn Markus Grönholm tryggði sér hcimsmcistaratitilinn á forugum vegum Wales. Juha Kankkunen er fjórfaldur heimsmeistari en nú er óvíst með framhaldið hjá honum.
Þeir eru
sneggri en
- maður gæti
ímyndað sér
Lokamótið í heimsmeistaramótinu í
rallakstri fórfram síöustu helgina í
nóvember. Gunnlaugur Einar Briem var í
hópi íslendinga sem geröi sér ferö til aö
fylgjast meö og sjá þá bestu keyra foruga
vegi í skógi vöxnu landi Wales.
Morgunblaðið/Gunnlaugur Einar Briem
Hafren Sweet Lamb er ein vinsælasta leiðin í rallinu, hún er löng og þykir vera nokkuð erfið yfirferðar.
Morgunblaðið/Gunnlaugur Einar Briem
Viðgerðarhlé hjá Peugeot; mikið gengur á enda hafa liðin aðeins 45
mínútur í hvert skipti til að fara algjörlega yfir keppnisbílana.
ALLIR eiga sér draum og þarna
rættist draumur 19 íslendinga þegar
þeir fóru til Wales á Englandi til að
fylgjast með lokamótinu í heims-
meistarakeppninni í rallakstri þar
sem 149 bflar hófu keppni en aðeins
79 luku henni. Það er erfitt að trúa
því að fyrir fáeinum dögum var ég
staddur í bækistöð Subaru-versk-
miðjanna í keppninni og stóð við hlið
Juha Kankkunen, fyrrum heims-
meistara, og Richard Bums, sigur-
vegara rallsins, þetta var svo fjar-
stætt en engu að síður veruleiki.
Þetta hófst allt með því að Páll Hall-
dór Halldórsson, fyrrum íslands-
meistari í rallakstri, hafði samband
við nokkra ökumenn og að lokum var
þetta orðinn góður 19 manna hópur
sem á aldrei eftir að gleyma þessari
ferð. Við fórum út snemma á fimmtu-
dagsmorgni og flugum til London og
ókum þaðan til Cardiff þar sem rallið
var gert út, þar varð maður fyrst var
við umfangið á þessu öllu saman.
Bærinn var undirlagður fyrir þessa
keppni og hvar sem litið var vorum
. við minntir á keppnina og þeir sem
eru hvað lengst leiddir í dellunni
voru á bflum sem búið var að útbúa
eins og bfl þess ökumanns sem þeir
halda með, útbúið rásnúmer og allt
tilheyrandi. Búið var að útbúa tví-
hliðabraut í miðjum bænum þar sem
fyrsta sérleiðin var ekin. Þetta var
eins og að mæta á fótboltaleikvang,
fólksfjöldinn var svo mikill og þegar
fyrstu bílarnir lögðu af stað ætlaði
allt að verða vitlaust, lúðrar og flug-
eldar voru óspart notaðir til að
hvetja ökumenn áfram. Strax á þess-
ari sérleið urðum við varir við þá
miklu rallýmenningu sem ríkir á
Englandi, fyrir marga er þetta eins
og þjóðhátíð. Áður en farið var út
höfðum við keypt okkur passa sem
gilti á allt, inn á allar leiðir og öll bfla-
stæði, en ekki náðum við að sækja þá
fyrir fyrstu sérleið og ekki vildum
við misssa af henni. Við báðum um að
.fá að komast inn þar sem við værum
'áhugasamir íslendingar sem áttu
langt ferðalag að baki og að við hefð-
um ekki náð í miðana vegna umferð-
ar. Að lokum, eftir að hafa fengið að
tala við nokkra gæslumenn, hleyptu
þeir okkur inn og við sáum ekki eftir
því að hafa lagst aðeins á hnén fyrir
þá. Þetta var stórkostleg upplifun að
sjá þá keyra þessa leið þar sem ekk-
ert var gefið eftir. Eftir að um þriðj-
ungur bflanna hafði ekið hringina
var ákveðið að reyna að koma sér af
stað til Swansea þar sem hópurinn
gisti og tók tæpa tvo tíma að koma
sér úr bænum vegna umferðar.
Mikil og ströng gæsla
Um kvöldið var hafist handa við að
skoða og skipuleggja morgundaginn
því mikilvægt var að ákveða áður en
lagt var af stað hvaða leiðir yrðu
eknar til að lenda í sem minnstri um-
ferð. Lagt var að stað frá hótelinu
upp úr sex um morguninn eftir
rúmra fjögurra tíma svefn og eftir á
að hyggja mátti það ekki seinna vera
þvi margir voru mættir á staðinn og
um leið og bflastæðin urðu full var
ekki fleirum hleypt inn á leiðina.
Margir höfðu mætt um nóttina og
gist í bflum sínum eða tjaldað og þeg-
ar við mættum var fólk bara að elda
sér egg og beikon í morgunmat í
skottinu á bflum sínum. Allar beygj-
ur voru fullar af áhorfendum og
gæslan mikil og allt merkt í bak og
fyrir hvar mætti standa og hvar ekki.
Við komum okkur fyrir í einni vink-
ilbeygju og var hrein unun að sjá
fyrstu bflana koma, þeir varla
bremsuðu - köstuðu bflnum aðeins
til hliðar, gíruðu niður og lögðu á
hann, áður en við vissum af voru þeir
komnir út úr beygjunni, búnir að
gíra upp í sjötta gír á örfáum sek-
úndum og famir. Við stóðum þama
og skildum ekki hvemig þeir fóru að
þessu, við vorum vitni að akstri
þeirra bestu. Ekki tókst öllum að
koma sér áfallalaust út úr beygjunni
og fór einn ökumaður útaf og festist í
skurði. Afturhjól bflsins náði ekki
gripi þar sem bíllinn hafði stungist á
nefið fram af veginum en áhorfendur
voru með á nótunum og áður en við
vissum af var hópur manns kominn
bæði ofan á bflinn til að þyngja hann
að aftan og hópur manns að ýta hon-
um inn á veginn. Við horfðum á þess-
ar aðfarir og héldum að áhorfend-
urnir væru að tapa sér en eftir að
hafa hamast á bflnum í nokkrar mín-
útur hafðist bfllinn inn á veginn aft-
ur. Við öll átökin við að koma bflnum
upp á veginn brotnaði af honum
spegill, afturvængur, stuðari og
fleira sem fólk virtist ná taki á til að
koma bflnum upp á veginn. Þrátt
fyrir að ökumaðurinn næði að halda
ferð sinni áfram og klára leiðina var
bíllinn meira skemmdur eftir hjálp-
sama áhorfendur en við það að aka
ofan í skurðinn.
Um 20.000 manns að
horfa á einum stað
Stefnan var sett á sérleið sem átti
að byrja um hádegið en við ákváðum
í tíma að snúa við vegna mikillar um-
ferðar og við sáum ekki fram á að ná
leiðinni. Þess í stað ákváðum við að
keyra um 200 km norður í Cambr-
ian-fjöll og það var enginn hægðar-
leikur. Til að losna við mestu um-
ferðina fórum við fáfarna sveitavegi
sem voru eintómar beygjur en við
náðum á leiðina í tíma og sáum ald-
eilis ekki eftir þessum akstri fyrir að
sjá meistarana koma fram hjá okkur
einu sinni. Leiðin heitir Hafren
Sweet Lamb og er ein vinsælasta
leiðin í rallinu. Við ókum í átt að bíla-
stæðinu og bjuggumst við að þurfa
að leggja úti í kanti á þröngum
sveitavegum eins og fyrr um morg-
uninn en þama var búið að gera gríð-
arstórt bflastæði sem tók þúsundir
bfla. Við gengum af stað og þá var
þetta eins og að ganga Lækjargöt-
una á 17. júní en við vorum í fjöllum
úti í miðri sveit, þama voru sölubás-
ar í röðum þar sem hægt var að
kaupa gaslúðra, flugelda, mat o.fl.
ásamt því að kamramir skiptu tug-
um. Sá hluti leiðarinnar sem við vor-
um staddir á lá um þröngan dal og
vom áhorfendur beggja vegna dals-
ins. Leiðin lá fyrst niður brekku þar
sem þeir komu á ógnarhraða, síðan í
tvær þröngar u-beygjur og þar
áfram beinan kafla með tveimur
stökkpöllum og áður en þeir hurfu
inn í myrkan skóginn fóra þeir í aðra
u-beygju þar sem þeir óku yfir á. Að
horfa á þessa leið var algjör snilld
þar sem ekki aðeins akstur öku-
manna hreif mann upp úr skónum
heldur var stórkostleg sjón að sjá
hvemig áhorfendur létu. Allt frá því
að við mættum vora áhorfendur að
skjóta upp flugeldum og það engum
smáflugeldum heldur alvörasprengj-
um ásamt því að blása í gaslúðra. Við
áætluðum að um 20.000 manns hefðu
verið á þessum stað og þegar fyrsti
bfll kom heyrðist varla í honum sök-
um hávaða í áhorfendum, þetta var
ótrúleg upplifun.
Nú átti hópurinn eftir að koma sér
heim til Swansea og ákváðum við
leiðina gróflega áður en við lögðum
af stað þar sem búast mátti við að við
myndum missa sjónar af bflum hver
annars þar sem umferðin var svo
mikil og sú varð raunin. En það
fyndnasta af öllu var að eftir rám-
lega klukkustundar akstur vorum
við orðnir tveir bflar í samfloti og þá
sáum við skyndilega þann þriðja. Þá
var ákveðið að stoppa og við höfðum
varla stoppað þegar við voram allir
fimm bflarnir saman komnir úti í
vegkanti á þröngum vegi í skógum
Wales. Við höfðum á orði að þetta
væri lítið land en ég held að heppni
hafi ráðið ferðinni þarna eins og svo
oft í þessari ferð. Hópurinn var orð-
inn mjög svangur og var því ákveðið
að stoppa á næsta veitingastað sem
við myndum aka framhjá og fyrir
valinu varð lítil sveitakrá sem ekki
vora gerðar miklar væntingar til þar
sem enginn var á ferli og einungis
t\æir fastagestir héngu kæraleysis-
lega fram á barinn þrátt fyrir að
klukkan væri að ganga níu. En veit-
ingamaðurinn fór upp á efri hæð og
vakti eiginkonu sína og þau göldruðu
fram 19 stórsteikur á mettíma, við
áttum ekki orð yfir þetta - hann stóð
sig betur en frægi skyndibitastaður-