Skírnir - 01.12.1916, Blaðsíða 44

380
Dúna Kvaran.
Skírnir
Gesturinn var ekki úr augsýn, þegar nýjan riddara
bar að. Það var héraðslæknirinn, dr. Ingvar Espólín.
Hann var ungur maður, einkasonur ekkju, sem hafði búið
um mörg ár á litlu bóndabýli, sem lá undir Bólstað.
Hún var fátæk nú, allar hennar eigur höfðu farið í að
styrkja hann.
»Komið þér sælar, Dúna Kvaran«, hrópaði hann af
hestbaki yfir gerðið. »Ég stytti mér leið hér um, þvi ég
er að fara til sjúklings yflr fjallið. En má ég vera svo
djarfur að spyrja, hver var herrann, sem þér veifuðuð
hendinni til núna áðan?«
»Herra Einar Laxdal«.
Skugga af misþóknun virtist bregða yfir augu hins
unga manns. Svo kvaddi hann, sveiflaði kevrinu og reið
á burt, syngjandi.
Undir kvöld þennan sama dag varð Dúnu Kvaran
litið upp til dalsins, þar sem hár foss féll niður af brún-
inni, gegnum sí lithverfan regnbogaúða. Það var indæll
staður, sem hún hafði ekki vitjað í fimm ár. Og hvað
hann var töfrandi í dag!
Dúna Kvaran lét söðla Hvít sinn. Það kólnaði með
kvöldinu svo hún varð að klæða sig vel. Þó Dúna væri
elsk að hestum, kærði hún sig ekki um að láta andstyggi-
leg búkhár setjast í rauðjörpu reiðklæðin sín, svo hún
fór að fornri venju og breiddi yflr klárinn áklæðið sitt
þykka sem nálar ömmu hennar höfðu fagurlega búið
skrautlegum ísaumum.
Dúna Kvaran studdi tánni í lófa hestasveinsins og
vatt sér á bak. Hún var ekki nein algeng reiðkona.
Ánægjan af að ríða var fyrir henni ekki eingöngu að
njóta unaðsins af hrynjandanum í prýðis-vel riðnu spori
skepnunnar, heldur að innblása henni ástríðum til að geta
knúið hana inn í fínustu tilbrigði vekurðarinnar og inn í
svífandi vikivaka töltsins. Hún hleypti hestinum yflr
fen, yfir urðir, en hvert lækjarfall sem hún fór yfir þvoði
fætur hans hreinar af syndum vegarins og skilaði þeim?
ljós-bleikum í hófskegginu.