Skírnir - 01.12.1916, Blaðsíða 46

382
Dúna Kvaran.
[Skirnir’
»Lítið þér á«, byrjaði doktorinn af nýju, »hve fallega
sólin lýsir upp bergsnösina. Eg vildi feginn doka hér við
þangað til geislarnir ná hvönnunum og ljósið leikur í
krónum þeirra«.
»Það yrði of seint fyrir mig, því miður«, sagði stúlk-
an, og settist niður aftur.
»Dúna Kvaran!«
Læknirinn ávarpaði hana í svo lágum hljóðum að-
liún starði á hann undrandi.
»Dúna Kvaran«, endurtók hann án þess að horfa á
hana. »Er það ekki kynlegt, að dýpstu tilfinningar okkar
leitast alt af við að sneiða hjá tjáningu?«
»Eg er yður ekki samdóma«, svaraði ungfrú Kvaran.
»Fyrir mér er tjáning menning. Fyrir menn með nútíðar
fjölbreytni anda og tilfinninga, er tjáning eins nauðsynleg
fyrir lífið eins og hún er fyrir listina. Guðir þagnarinnar
eru dauðir«.
»Þeir munu aldrei deyja«, svaraði hinn ungi maður,.
»ekki svo lengi sem hóflæti sálarinnar verður talið með
fegurstu mannlegum dygðum«.
»Þögnin«, svaraði Dúna óðara, »er í eðli sínu afskifta-
laus. Tjáning getur verið það lika. En veitið mér hjálp-
yðar án orða og eg mun hafna henni«.
»Þér eruð að leika yður að tómum öfgum«, mælti
hinn ungi maður og leit upp, enn stórlátari orðinn við að
sjá hana ekki þýðari í fasi«.
En í einum svip tók sál hans hamskiftum. Hann
horfði hugfanginn á Dúnu Kvaran, þar sem hún sat og
iék sér með keyrið sitt við hlið hans í grasinu, í nær-
skornum reiðjakkanum, með gullið hárið í einni stórri
fiéttu, sem féll niður bakið. Sjálf sat hún hljóð, en henn-
ar mælska fegurð hitaði upp hverja taug í hjarta hans,.
kveikti í hverjum gneista af ástríðu hans. Varir hans
lukust upp og lokuðust í munaðlegum titringi og hann
heyrði sjálfan sig segja með vínheitum blæ yfir röddinnií
»Gefið mér koss!«