Skírnir - 01.12.1916, Qupperneq 53

Skirnir]
Dúna Kvaran.
389
langfin og sáran sjúkrabeð fyrir hans sök og engin stund
dagsins liði svo, að hann óskaði ekki að hann hefði látið
líf sitt, heldur en að hafa bakað henni þau mein. Fyrir
það sem liún hefði gert, yrði engar þakkir færðar. Hann
geymdi athöfn hennar í fjársjóði sálar sinnar, líkt og
helga jurt, sem hlyti skúr sína og skin frá tárum hans
og brosum.
Hann fekk frá henni tveim dögum síðar nokkrar lín-
ur, þar sem hún þakkaði honum fyrir blómin og sagði
það mundi hafa glatt sig að sjá hann líka.
Fám mínútum síðar, þegar hann kom inn í sjúkra-
herbergið, sat Dúna Kvaran klædd og dúðuð í ábreiðum
í lágum hægindastól við gluggann. Hún bað hann setj-
ast á lítinn stól á móti sér; hún átti von á móður sinni
bráðlega.
»Yður er batnað nú?« spurði hún, þegar hann var
seztur.
»Já, ég er albata, en þ é r ekki«.
»Þér sjáið það er framför«, svaraði hún með daufu
brosi, og bætti við eftir litla stund:
»Eg liugsa það hafi verið heldur kalt fyrir mig uppí
í gilinu um kvöldið; en mamma hefir ávítað veslings herra
Laxdal fyrir að leyfa mér að vera að valsa með sér úti
svona snöggbúin«.
»Eg dirfðist«, anzaði dr. Espólín, »að skrifa yður þetta
bréf, eingöngu af því, að þér endursenduð ekki rósirnar.
Svo komu línurnar frá yður. Og sá sem hafði unnið til
brennandi haturs yðar, hlaut nú miskun yðar«.
Fleira gat hann ekki sagt og hann sneri ásjónu
sinni undan.
»Þér áttuð það skilið einu sinni«, sagði Dúna Kvar-
an, »en það er langt síðan. Þér gerðuð árás á hreinleik
minn og ég hratt yður í staðinn fram á dauðans brún..
Var það ekki nægileg refsing?«
»Mér virðistc, hélt hún áfram, »að mannlegar tilfinn-
ingar eigi ekkert siðgæði. Þér getið reynt að gera alt að
óskum einhvers og það getur látið hjarta hans ósnortið;