Skírnir - 01.12.1916, Qupperneq 80

.416
Grátnr.
[Skírnir
Og sorg mín varð þyngri en svo, að eg gæti undir henni
risið. Eg fleygði mér niður í bæjarhólsbrekkuna og grét
— grét af öllum mætti, og grúfði mig niður í grasið.
Blessað, nývaknað, iðgrænt grasið, er teygði sig upp úr
moldinni og drakk döggina.
Fyrst fann eg að eins til sársauka, biturs sársauka,
er vonbrigðin ollu mér. Eg hafði hlakkað svo inikið til. Eg
hafði hugsað mér, að eg skyldi fá að ríða honum iiauð,
reiðhesti móður minnar, dillivökrum gæðing, langbezta
hestinum á heimilinu.
Og nú var svona komið — öll tilhlökkun mín og
fögnuður orðinn að sárum harmi. Og alt var þetta strák-
unum að kenna. Ogurleg reiði fylti sál mína Bara að
þeir dyttu af baki og — og — ofmikið var nú kanske
að þeir beinbrytu sig stórkostlega, en þeir máttu gjarnan
skella á hausinn og fá blóðnasir.
Blóðnasir fekk eg svo oft sjálf, svo eg gat ekki séð
að það væri stórsynd, þó eg óskaði þeim þess. Hvað eg
skyldi hlæja, þegar þeir kæmu heim blóðugir og óhreinir
og organdi. Og svo skyldi eg éta alt góðgætið mitt ein,
fyrir augum þeirra, án þess að gefa þeim að smakka.
Eg átti sem sé fullan bréfpoka með allra handa sælgæti,
kringlum, rúsínum, gráfikjum og kandíssykri, sem gömul
vinnukona, er lengi hafði verið hjá foreldrum mínum,
hafði sent mér. Eg hafði hugsað mér að gæða strákun-
um um kvöldið eins og eg var vön, þegar mér áskotnað-
ist eitthvað. En nú skyldu þeir ekkert hafa. Aldrei að
eilífu. Ekki einu sinni hálfan rúsínustein, hversu mikið
sem eg eignaðist af góðgæti.
Þeir skyldu sjá, að eg væri fær um að borga fyrir
mig. Og reiðin óx og ekkinn varð þyngrj.
Eg greip hendi í grasið og reif upp handfylli mína.
Fyrst eina, svo aðra, síðan koll af kolli. Reif og sleit
lifandi grasið, og stráði því dauðu alt í kringum mig. Það
var þó betra en ekkert, að hafa grasið, til að svala á reiði
sinni. Móðir mín kom út á bæjarhólinn. Eg hélt áfram
iið rífa upp grasið og grenja — eins og eg gat. Hún