Fjölnir - 01.01.1845, Síða 28

28
UM LATÍXULETRIÐ.
J)að er bæði illt og broslegt, að sjá, hvernig raenn ,
og ekki að eins raenn , það er að skilja : hvcr um sig,
lieldur lieilar {ijóðir verja stórutn kafla af æfi sinni —
þessari biessuðu æfi, sera ekki er of löng hvort sera
er — til aö uema þá hluti, sem hvorki eru til gagns
eða gamans, ellegar að minnsta kosti eru það iniklu
síður, enn margt annaö, sem enginn gefur um að kunna.
5eir eru t. a. in. fáir á voru landi, sem liirða um, þó
hörnnm þeirra sje ekki kennt að skrifa eða tala rjett ís-
ienzku ; en að rita |)rj;ír hendur: fljótaskript, settletur
og latínuhönd , {>að verður hvert barn aö nema. Að
minnsta kosti var {rnð svo í mínu ungdæmi; og jeg geri
ráð fyrir, {)að sje eins enn, og veröi svo fyrst uin sinn,
nema ef Jieir „blessaðir ungar”, sem koinið hafa í heim-
inn á Islandi, síðan Frakkar fóru að venja þangað koinur
sínar, finna í sjer einhverja náttúrlega löngun til latínu-
stafanna. væri betur að svo væri; {)ví mjer finiiast
þessi þrjú letur vera eins og þrír tígulkóngarnir í sömu
spilunum, og ekki til annars, enn trafala og tímaspillis.
5að er sagt um djöfulinn, að hann hafi brugöið sjer í
kóngulóariíki og veriö að vefjast fyrir peunauum hjá
Marteini Luther. Hafi nú djeskotinn jiorað til við
Lutlier, {)á má geta nærri, að hann inuni stunduin veröa
oss nærgöngull, smámennunum; því hann tekur það eptir
guði, að vera hvergi fjarlægnr sinum skepnum. iþessir
fljótaskriptarstafir eru ekki ósvipaðir kóngulóm í vaxtar-
laginu. Æíli þeir sjeu ekki „besetnar” kóngulær,
skriðnar upp úr híbýlum síuum , til að tefja frainfarir
Isieudinga í því, sein meira ríður á ? jsví hvað ríður
á, að geta skrifað þrjár Iiendur? Jað mun eiga að vera
nokkurskonar fremd ! En það er líka fretnd, og jafuvel
inikilmenuska, að geta tekið upp í sig og spýtt morauðu;