Fjölnir - 01.01.1845, Qupperneq 48

48
hirSuleysi, og enu ófyrirgefanlegra er það, f)egar inenn
vita, hversu það spillir verði á kaupvörunni.
I því, sern Iijer að frarnan er sagt, hef jeg einkum
haft í huga verkun á þorski; en ftað á einnig í flestum
greinum við allar aðrar fisktegundir, sem ísleudingar
verka sjer til matar, f)ví það er harbla áríðandi, að meiri
f)rifnaður og hirðusemi sje í þessu efui við höfð, enn
tíðkanlegt er. Ilákarl og skötu mun ekki vera lakara
að grafa í jörðu (kasa f>au) tvo eða þrjá daga, til að
taka úr þeim mestu seigluna og lýsisbragbið; en ab láta
flskinn liggja þar, þangað til hann úldnar, eða sælast til
að kasta honum þar, sem mest getur safnast á hann af
allskonar óþverra, það er, held jeg, nauðsynjalaust; og
viðbjóðslegur raatur verbur það með þessu móti, og
hættulegur fyrir líf og heilsu.
Vtst er uin það, að kaupmennirnir á Islandi gætu
miklu áorkað, til að koma af ósiðum þeim, sem jeg hef
nefnt, og nokkra þekki jeg meðal þeirra, sem bæði bera
gott skyn á slíkt og kosta kapps um það ; en samt sem
áður er sjálf endurbótin koinin undir sjávarbændunnm;
því það eru — eins og jeg hef sýnt — sjómennirnir,
sem fara rangt með fiskinn upphaflega , og engu veröur
til leiðar komið í þessu efni, nema þeir sannfærist sjálfir
um, hversu áríðandi sje, að þeir breyti aðferð sinni, og
ásetji sjer fastlega að gæta alls þess, er bætt fái fisk-
verkunina. Fyrirhöfnin er ekki mikil, og mest i því
fólgin að geta fengið af sjer að segja: nú vil jeg það.
Og mjer virðist, sem ekki þurfi langa umhugsun til slíks
ásetnings, þegar á þab er litið, að menn ávinna sjer með
þvi móti bæði þann hagnað, að fiskurinn verður útgengi-
legri og kemst í hærra verð, og þá meövitund, að menu
hali ekki af sjálfskaparvítnm kveykt og aukið veikindi,
og þá eymd, er þeiin fylgir.
Sumuin mun, ef til vill, þykja það kynlegt, að jeg
hef einungis talað um ósiðina, og ekki jafnframt sett