Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Qupperneq 7

7
afla viMeitnina og túnrækta bótina sumstaðar, en
einkanlega maturta-ræktina, sem í sumum sveitum
tekur talsverðum framförum. Veit eg, að í Barða-
strandarhrepp, þar sem ekki eru full 400 manns,
hefir aflazt nær hæfis 150 tunnur jarðepla, og þó
hefir einginn annar atvinnuvegur sveitarinnar tálmazt
fyrir garðarækt þessa, og þó því ei megi neita, að
garðyrkja þessi dragi áburð frá túnunum, þykir hún
samt tilvinnandi, þegar þvílík uppskera fæst, sem
sparar hreppsbændum þessum kornkaup, meir en
til helmínga, og þó geta þeir miðlað af jarðepl-
um sínum, og selt af þeim í önnur héruð. Ekki
má þó slá slöku við túnræktina, og þarf þess ei held-
ur, því á marga vegu má auka áburðinn, bæöi á tún
og maturta-garða.
JVlargir hafa tekið það vel, sem Gestur í fyrra
mintist á, kalfi-eyðsluna vestra, og átt bæði inunn-
lega og bréflega tal um það við þenna „Vestfirö-
íng“, sem ritaði um hana í fyrra, liver ráð væri til
þess að reisa skorður við óhófinu í kaífi - nautninni,
því þeir segjast ekki geta það án alþýöuhnjóös og
baga í búnaöarháttum, einkum hvað hjúahaldiö á
lirærir, því hjúin vilji hafa sama viðurgjörníng hjá
einum, sem öðrum, eins og eðlilegt er, þegar hús-
bændur með einhverju móti fá klofið fram úr því,
að veita þeim það. Við þessu sé eg nú ekki ann-
að ráð, en það, sem eg við önnur atriði áður liefi
talað um á feröum mínum, og eru það félögin, sam-
heldnisandi og samtökin. Eg ætla vel færi á því,
ef í hverri sveit húsráðendur allir, eða svo margir
sem feingjust til þess, semdu með sér og skuld-
byndu sig bréflega til, að veita kaffi aldrei alþýðu
eða öðrum á heimili sinu, og sízt úngum mönnum,
nema á helgum, eða mest einu sinni á dag, þegar
aðra vökvun, svo sem mjólkurmat, vantar, og þess