Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Blaðsíða 66

66
fljótlegast af> skera j>ær upp með einskeranum. fn')
mesa torfurnar vera misbreiðar, j>egar svo stenclur
á jrúfnalautinni, því torfur þessar á að skera ujtp í
jiúfnarandirnar og æfíð láta sem niinst snið verða
á röndunum, svo bægra verði að fella saman torf-
urnar aptur, {>egar tyrfa skal. 5eSar búið er að rista
fyrir nokkrum torfum j>annig, sein nú var sagl, tek-
ur annar maðurinn einskerann, og rennir bonum
undir torfuendann, en hinn maðurinn tekurupp torf-
una, jafnótt og sá, er á einskeranum heldur, ýtir
undir hana og sker hana upp; svona er nú haldið
áfrarn, uns alt torfið er uj)p skorið milli jiúfnanna,
er fyrir var rist, en torfið er lagt út fyrir það svið,
er sletta átti. Nú standa þúfnakollarnir eptir órist-
ir, taka j>á sléttunarmennirnir plógskerann, sinn í
hvort skapt,, og heita egginni á enda jnifunnar og
liaga svo til, að torfan ristist jafnþykk jieirri, er upp
úr lautinni var skorin, en torfurnar eru optasthafð-
ar 3—4 jiundúnga j>ykkar; nú dregur sá að sér, er
eggjarmegin stendur, en hinn ýtir á. Betra er að
sinárykkja á, heldur en að draga alt af jafnt áfram,
j>ví j)á má hægar sveigja járnið upp og niður, eptir
því sem þúfukollurinn kann að vera misjafn, og þess
utan verður átakið meira, þegar þannig er að farið;
en ekki þarf að beita afli við þetta, ef rétt og lag-
lega er beitt járninu. Veit eg til þess, að mikil á-
tök hafa orðið óvönum sléttunarmönnum til mikilla
erviðismuna, einkum við plógskerann, og er þó nóg
að hafa lagvirkan únglíng við það skaptið, er frá
egginni snýr x. Sjaldnast eru torfurnar hafðar breið-
ari en svo, að oddur plógskerans nái út úr, en þó
*) Á járnnti) þeim, er fyrst voru send híngað út til Is-
lands, voru eggjar heggjamegin, en núer jiessu hreytt tilbatn-
aftar þannig, að eggjarnar eru að eins annars vegar og snið á
járnunum.