Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Blaðsíða 55

55
Jiar sem pósturinn vitnar til Departements tíð*
indanna í aprílmánuði 1849 um verzlunina vestra,
|)á er ekki óliklegt, að hann eigi {>ar hlut í, eins og
öðru íleira, og sé svo, virðist óþarft að skoða gildi
þess.
Mundu menn ekki geta ímyndað sér, að póstur-
inn, meðan hann tórði, hefði haft tvöfaldra skyldna
að gæta, annara við verzlunarmennina syðra, en
liinna við verzunarmenn vestra, einkuin eiristaka
þar, en við hvern þeirra þá? og fyrir hverja skuld?
Eg heyrði mann hér vestra spyrja að því, hvað
það mundi kosta, þó ekki væri nema um eins árs
tíina, að vera lúðurþeytari (Bliasunblæser“).
Borizt hefir inér æfiminníng eptir Reykavíkur-
póstinn sál., sem ekki mundi ófróðleg seinnitíðar-
mönnum, og hnýti eg henni hér aptan við.
Reykjavíkurpósturinn sálugi er borinn og barn-
fæddur í höfuðstað landsins uin dagmálabil 1. dag
októbermánaðar 1836; foreldrar hans skírðu hann
sjálfir skemri skirn, og nefndu hann „Reykjavíkur-
póst“; ólst hann upp í foreldrahúsuin, uns hann var
mánaöargamall, tók hann á þessum tíma svo inikl-
um framförum, að hann var þess um kominn að
ferðast um land alt; þessuin íerðum sínurn liélt hann
á frarn til dauðadags; misti hann þó ársgamall einn
af feðrum sínum, og litlu fyrir andlát sitt misti hann
þann foðurinn, er leingst og bezt liafði fyrir hann
sveizt; því þessi faðir hans varð að ílytja sig bú-
ferlum, og láta liann munaðarlausan eptir. Jað ræð-
ur því að likinduin, að þegar aðhjúkrunina vantaði,
að alt mundi koma að einu, og af því þá, að sárfáir
vildu rétta honurn liknarhönd, þá er sagt, að hann
seinast hafi sloknað út, af, eins og ljós, um mið-
mundabil 30. dag sept. mánaðar 1849 úr lángvinnri
uppdráttarsýki, nærfelt 3. ára, mæddur og sár-