Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Qupperneq 47

47
Nú kemur að því atriftinu, að höf. athugas. ætlar að
takast mikið i fáng, og sanna, að þingmenn hafi meint
eða ætlazt til,að kirknaeigendur tækju jafnan þátt öðr-
um jarðeigendum í alþíngiskostnaðinum, en sönnunin
er eingin önnur en þessi, „að eingum þíngmanna muni
hafa komið annað til hugar*. Er þetta nokkur sönnun?
Eg held, að hún sé vartverðughöfundi athugas., og
þaðjafnvelþó hann hefði vitað inn í huga allra alþíng-
ismanna, sem eg efast um. 5á fer nú höfundurinn
þessu næst að sanna, að jarðir bændakirkna sé hænda-
eign og segir hann, að eins og það sé vafalaust,
að jarðir bæridakirkna sé taldar með bændaeigninni
í landinu, eins sé það rétt að nefna þær jarðir bænda-
eign, og sér virðist, að jarðatal Johnsens sanni það,
en svo lítur út, sem höf. athugas. hafi aldrei séð eða
lesið 7. athugagreinina við yfirlit jarðatalsins á bls.
396., því þar segir, að þvi sé kirkju og bændaeignir
taldar saman í bókinni, að ei hafi unnizt rúm á síð-
unni að hafa hvern flokkinn út af fyrir sig, og iíka
vegna þess, að jarðabækurnar sjaldnast segja frá,
hve mikinn hluta kirkjur þessar eiga í kirkjustaða-
jörðunuin, þó flestar eða allar muni þær eiga nokk-
uð í þeim eptir máldögum þeirra. Af þessu er
þá auðséð, að höfundi athugasemdanna helir orðið
það á að vitna rángt til, og hefir hann ætlað að sanna
með því það, sem ekki var færi hans, en þar á móti
gefur hann með því höfundi jarðatalsbókarinnar það
að sök, sem þessi er ekki valdur af; svona fer
stundum, þegar rnaður hefir ekki aðgætinn aðstoð-
armann sér við aðra hönd. JNIér þækti annars gam-
an að, ef höfundur athugas. gæti sjálfur hrundið
þessu: sá er talinn réttur eigandi að einum hlut,
sem á rétt á að fara með liann eptir vild sinni, þ. e.
hvort hehlur hann vill selja hann eður Ióga honum
á annan hátt, en kirkjujarðir má kirkjueigandi hvorki