Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Qupperneq 51

51
og reka, því fyrst er ósannafi, a?» ineiri skógarítök
og reki fylgi þeim eignum en bændaeignunum, og
síðan hafa kirkjueigendur lítinn eða eingan arð af
skógarítökum þeirra, því skógarnir eru optast leigðir
með jörðunum, og er |>ó í eingu meira afgjaldið fyrir
það, enda veit eg ekki til, að eigendur eða umráð-
endur skóganna brúki þá sér til arðs eða plógs, en
livað rekann áhrærir, þá á næstum bver jörð, kirkju-
eignin eins og bændaeignin, reka fyrir landi sinu,
en annan reka leingra burtu eiga lielzt staðakirkjur
(beneficia), en óviðast bændakirkjur, en jarðir þeirra
veit eg ekki til að eigi annan reka, en íyrir landi
sínu, þó böf. atbugasemdanna haldi annað; en svo
má kalla, sem nú á tiðuin verði reka-itök þessi stað-
arkirkjunum að litlum arði. Jað þykir mér nú kasta
tólfurium, er böf. atbugasemdanna segir, að bænda-
kirkjueignirnar sé viðast bvar lausar við tíundarút-
svar til allra stétta. er ,llr t a. m. hér vestra,
að óvíða er nokkur kirkjujörð ótíunduð, en helzt er
það samt staðarkirkju-jarðir í einstaka béruðum, t. a.
m. í Árnessýslu, en þó nrjög óviða að nokkrum
mun, og sizt bændakirkju-jarðir; en þar á móti er
ekki óvíða í landinu ótíundaðar bændaeignir, og get
eg sannfært böf. athugasemdanna um það, að þær
jarðir eru lángtum fleiri tiundarfríar en jarðir þær,
sem bændakirkjur eiga;höf. athugasemdanna blýtur
því að byggja þessa sögu sina á eintómum getgát-
um eður rángri sögusögn annara.
Að lyktum verð eg að geta þess, að beiðni böf.
athugasemdanna, bvaða annmarkar leiði af þvi, að
ei má selja eða lóga bændakirkju-eignum, því svo
er lángt frá því, að höfundurinn þykist geta séð
neinn þeirra, að hann segir slíkt geti ei dottið nein-
um í liug, nema höfundi hálfyrðisins. Eg held nú,
að menn kalli það talsverðan annmarka, þegar ekki
4*