Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Qupperneq 53

53
það á póstinum, að bæði hann sjálfur og aðrir gjöri
lítið úr öllum röksemdum {teim, sem kaupmaðurinn
færir fram til að sanna með ósannsögli póstsins;
það er nú einginn hægðarleikur að vita með vissu,
liverjir þessir „aðrir“ eru, en á að geta, ef f>að annars
eru nokkrir, munu f>að vera kunníngjar póstsins,
og f>ó öllu heldur jábræður hans, og er f>á álit þeirra
sama sem póstsins, en hvað mikilsvirði sé ætíð
hans álit og dóinur, iná ráða aff>vi, að ekki er ugg-
vænt um að víða munu menn hafa mist sjónar á
trausti öllu til f>ess.
^að hélt eg annars aldrei, að pósturinn væri
svo ókurteys og ósvííinn, að bera kaupmanninum
f>ann vitnisburð, að hann einúngis líti á sitt gagn
og sinnar stéttar, og líka hitt, að hann reingir hús-
bæiulur Gests um sannindi á verzlunarsögunni vestra,
af f>ví f>eir séu nálægt, eða á Mkrambúðarkistunni“.
llvað f>essusíðara viðvikur, þá ætla eg, að húsbóndi
póstsins sé nær íleirum krambúðarkistum, og f>eim
nærgaungulari og kunnugri, einkuin syðra, en hús-
bændur Gests, og virðist mér orð hans og öll hátt-
an lúta að ftví, að svo sé, og ekki sizt orð Jjóð-
ólfs, sem segir liann sé „málugur og hnýsinn laus-
úngi“; f>að er f>vi ekki að furða, f>ó liann haldi aðra
eptir sjálfum sér. En það sein hann brýnir kaup-
manninn með, að hann líti einúngis á sinn hag, f>á
nýtur pósturinn fiess, að hann er nú sagður liggja
lágt, jjví annars liefði verið maklegt, að hann hefði
verið látinn sanna þessi orð sin; annars hefðu menn
vart haldið, að pósturinn úr sjálfri henni Reykjavík
hefði tjáð sig á þessa leið, og sýnt öðrum slíkt ept-
irdæmi. En hvað um þetta er, þá staðfestir það alt
vitnisburð þanri, sem pósturinn hefir þegar úr býtuin
borið. Af orðum kaupmannsins í fyrra, „að verzlan
vestra til nokkra muna sé mjög sjaldgæfá veturna“